God Save Harry Kane! Είδαμε ένα ματς της Αγγλίας ανάμεσα σε Άγγλους

Μπύρες, ουρλιαχτά, φανέλες των ‘τριών λιονταριών’, σφιγμένες γροθιές κι ένα ‘Come on England’ να ακούγεται συνεχώς. Ναι, μετά την πρώτη αποστολή να δούμε ένα παιχνίδι της Αιγύπτου στο Μουντιάλ μαζί με Αιγύπτιους, είχε φτάσει η ώρα για το κυρίως πιάτο, να δούμε την πρεμιέρα της Αγγλίας στο Παγκόσμιο Κύπελλο κόντρα στην Τυνησία, ανάμεσα σε φιλάθλους της.

Επισκεφτήκαμε την μπυραρία James Joyce (Άστιγγος 12, Μοναστηράκι), η οποία αν και ιρλανδική, μαζεύει αρκετούς Άγγλους σε καθημερινή βάση. Ειδικά δε την ημέρα που έπαιζε η εθνική τους στο Μουντιάλ, την τίμησαν και με το παραπάνω. Όλοι είχαν πάει από νωρίς για να πιάσουν τραπέζι ή μια καλή θέση στη μπάρα.

(Φωτογραφίες: Φραντζέσκα Γιαϊτζόγλου-Watkinson)

Στις τρεις τηλεοράσεις του μαγαζιού ‘έπαιζε’ η απευθείας μετάδοση από το βρετανικό ‘ΒΒC’, η οποία έδενε πλήρως με το σκηνικό. Φτάσαμε πριν τη σέντρα και ήμασταν τυχεροί, γιατί πετύχαμε τις δύο τελευταίες άδειες θέσεις της Pub.

Αρκετοί από τους οπαδούς είχαν ήδη ολοκληρώσει τη δεύτερη μπύρα τους πριν τη σέντρα του αγώνα. Πόσο αγγλικό; Πραγματικά! Μόλις στο δεύτερο λεπτό με την ομάδα του Γκάρεθ Σάουθγκεϊτ να μπαίνει δυνατά, ακούστηκαν και τα πρώτα χειροκροτήματα. Στις συζητήσεις των πελατών, όσο μπορούσαμε να ακούσουμε, κυριαρχούσε το όνομα του Χάρι Κέιν. Τον πιστεύουν, πίνουν νερό (μπύρα βασικά) στο όνομά του, έχουν βασίσει όλες τους τις ελπίδες για κάτι καλό στη διοργάνωση πάνω του. Κι αυτός δεν είχε σκοπό να τους διαψεύσει.

Δεν είχαμε προλάβει καλά καλά να πιούμε δυο γουλιές από τις μπύρες μας και ο Κέιν έκανε το 1-0 για την Αγγλία. Πανικός στην James Joyce. Κάποιοι πετάχτηκαν από τις θέσεις τους, άλλοι έσφιξαν γροθιές, ενώ υπήρχαν και εκείνοι που έμειναν ακίνητοι. Μάλλον οι τελευταίοι ήταν Έλληνες που έτυχε να βρεθούν στο μαγαζί. Δεν εξηγείται αλλιώς.

Το ωραίο της υπόθεσης ήταν πως οι γυναίκες το ζούσαν ακόμη περισσότερο κι από τους άνδρες. Ήταν ξεκάθαρα πιο εκδηλωτικές και στις ιαχές τους, ξεπερνούσαν σε ντεσιμπέλ τις αντίστοιχες αντρικές.

Μετά τα πρώτα εντυπωσιακά λεπτά της Αγγλίας στο παιχνίδι, ο ρυθμός έπεσε και η Τυνησία άρχισε να βγαίνει απειλητικά στην επίθεση. Το άγχος άρχισε να κυριεύει τους οπαδούς που το έριξαν στο φαγητό. Λουκάνικα, μπέργκερ, μπέικον, πατάτες και όλα αυτά τα ωραία γέμισαν τα τραπέζια και τη μπάρα, προκειμένου να μην σκέφτονται πως μπορεί να δεχθούν κάποιο γκολ.

Κι εκεί που όλα κυλούσαν ομαλά, η Τυνησία κερδίζει πέναλτι. Και πέφτει το σήμα του BBC και κολλάει η οθόνη! ΣΟΚ στους Άγγλους, μουρμουρητά, φωνές στον μπάρμαν, αγωνία. Όλοι με τα κινητά ανά χείρας, για να ενημερωθούν αν τελικά οι αντίπαλοι σκόραραν από την άσπρη βούλα.

Η αλήθεια είναι πως ξενέρωσαν και ακούστηκε ένα βαθύ “ωωωωω” με αρκετή δόση πόνου μέσα, όταν είδαν να γράφει 1-1 η οθόνη. Το ημίχρονο, όμως, ήταν κοντά, για να πνίξουν την στεναχώρια από το γκολ που δέχθηκαν στις μπύρες.

Στο διπλανό μας τραπέζι καθόταν μια κλασσική παρέα τριών Άγγλων, οι οποίοι είχαν έρθει στην Ελλάδα για διακοπές. Με σορτς και σαγιονάρες, χαλαροί, παρακολουθούσαν και ζούσαν την αναμέτρηση. Είχαν πιει από τρεις μπύρες ο καθένας, είχαν φάει σχεδόν το μισό μαγαζί και δεν σταματούσαν να σχολιάζουν το πώς παίζει η Αγγλία και το τι μπορεί να αλλάξει στο δεύτερο μέρος. 

Λίγο πιο δίπλα τους, ένας Ινδός με αγγλική καταγωγή, γύρω στα 50, φορώντας τη φανέλα των ‘τριών λιονταριών’ έβλεπε το ματς με τη γυναίκα του. Ήταν ο πιο παθιασμένος από όλους, αν και στην αρχή δεν του φαινόταν.

Με το ξεκίνημα του δεύτερου ημιχρόνου, έτυχε να κάτσει κοντά του ένας ξανθός 45άρης Άγγλος κι αυτός συνοδευόμενος από τη γυναίκα του. Ο Ινδός και ο Άγγλος δεν γνωρίζονταν μεταξύ τους. Κι όμως το ματς του ένωσε. Άρχισαν να μιλούν για μπάλα, για την εθνική τους, για παίκτες, τσούγκριζαν τα ποτήρια τους και έπιναν μπύρες αγκαλιά. Άφησαν για λίγο τις γυναίκες τους και παρακολούθησαν το υπόλοιπο του αγώνα λες και ήταν φίλοι από το δημοτικό.

Στην μπάρα πετύχαμε ακόμη έναν νεαρό Άγγλο, ο οποίος φορούσε την κόκκινη φανέλα της εθνικής του. Σε κάθε φάση, είτε υπέρ, είτε κατά της ομάδας του, τρελαινόταν. Φώναζε, έπιανε το κεφάλι του. Το ζούσε, πάντα αγκαλιά με μια μπύρα.

Στο μαγαζί μπορούσες να δεις άτομα όλων των ηλικιών. Οικογένειες, παιδιά, ηλικιωμένους, ζευγαράκια, νεαρούς. Όλοι τους καρφωμένοι στην οθόνη περιμένοντας μία ακόμη φάση, ένα ακόμη γκολ, έναν λόγο για να πανηγυρίσουν ξανά.

Το ματς κυλούσε, η Αγγλία είχε την κατοχή, όμως το 2-1 δεν ερχόταν. Όταν μπήκε ο Ράσφορντ στο παιχνίδι τους είδα να ενθουσιάζονται. Έκαναν σαν να μπήκε γκολ. Έχουν ιδιαίτερη αγάπη στον νεαρό επιθετικό. ‘Come on England’, άρχισα να σκέφτομαι κι εγώ από μέσα μου. Δεν ήθελα να φύγουμε από δεύτερο παιχνίδι -αποστολή χωρίς νίκη.

Κι ο Χάρι Κέιν σαν άλλος Χάρι Πότερ το έκανε το μαγικό του. Στις καθυστερήσεις κι ενώ όλοι μας, μαζεύαμε σιγά σιγά τα πράγματά μας για να αποχωρήσουμε, πετάχτηκε και με κεφαλιά έδωσε τη νίκη στην Αγγλία.

Το ‘GOAL’ (με βρετανική προφορά) πρέπει να ακούστηκε μέχρι το σταθμό του ηλεκτρικού στο Θησείο. Οι Άγγλοι εκστασιάστηκαν, αγκαλιάστηκαν και χειροκροτούσαν επί δύο λεπτά συνεχόμενα. Ήταν το ιδανικό κλείσιμο για μια απόλυτα βρετανική βραδιά. ‘Well done lads’.

Ευχαριστούμε την Pub James Joyce (Άστιγγος 12, Μοναστηράκι) για τη φιλοξενία.

Γραφτείτε στο Newsletter του Oneman, για μοναδικό, μουντιαλικό περιεχόμενο που θα λαμβάνετε πρώτοι, πριν ανέβει στο site.