Γράμμα στους δικούς μας ήρωες

Τώρα που ολοκληρώθηκαν οι Ολυμπιακοί Αγώνες, τώρα που ήδη αρχίζουν και κοπάζουν οι πανηγυρισμοί και στερεύουμε πάλι μέρα με τη μέρα από περηφάνια, τώρα που τελείωσαν τα tweets των πολιτικών για την Ελλάδα που αντιστέκεται, τώρα που μπαίνουμε στη μίζερη πραγματικότητα του αρρωστημένου επαγγελματικού ελληνικού αθλητισμού, νομίζω πως ήρθε η ώρα να μιλήσουμε/γράψουμε με πιο καθαρό μυαλό και πιο ψύχραιμη ματιά για τους ήρωές μας. Τους αθλητές μας. Αυτούς που πήραν μετάλλια κι είδαν τους κόπους τους να ανταμείβονται, αλλά κι αυτούς που πάλεψαν για τ’ όνειρο κι ας μην τα κατάφεραν.

Αλήθεια, δεν ξέρω τι λόγια να γράψω για να εκφράσω τον αμέτρητο θαυμασμό μου για την αγάπη και την αφοσίωση που δείχνουν αυτοί οι άνθρωποι στον αθλητισμό και στη χώρα τους. Δεν ξέρω πραγματικά πόσα συγγνώμη χρειάζονται για να φέρουν τη λύτρωση σ’ όσους έπρεπε να τους δίνουν εφόδια, αλλά τους προσφέρουν εμπόδια και αδιαφορία. Ξέρω μονάχα πως εκείνοι, που έγιναν αντικείμενο λατρείας από τον κόσμο και σε λίγους μήνες ο ίδιος κόσμος ίσως να τους βλέπει στο δρόμο και να μην τους αναγνωρίζει, έχουν κάνει αμέτρητες θυσίες, αμέτρητες ώρες προπόνησης και έχουν δώσει σκληρές και επίπονες καθημερινές μάχες. Με κόντρα τις συνθήκες, τις ανάγκες τους, ακόμα και την κοινή λογική. Μα “με τον καιρό να ‘ναι κόντρα, έχει τιμή σαν πετάς”, όπως έχει γράψει ο Δημήτρης Αποστολάκης και η τιμή και η περηφάνια είναι όλη δική τους. Τους ανήκει.

Εδώ που τα λέμε, πόσες και πόσες φορές αυτοί οι άνθρωποι πήγαν κόντρα σε όλους και σε όλα. Στους φίλους και στην πλειοψηφία που (παρ)ακολουθούσε τον λαμπερό επαγγελματικό αθλητισμό. Στις εφηβικές  παρέες που βίωναν μια κανονική ζωή, χωρίς τις δικές τους καθημερινές θυσίες. Στη φωνή μιας υποτιθέμενης λογικής που τους φώναζε να τα παρατήσουν, αλλά εκείνοι ήξεραν να την κάνει να σιωπά από ντροπή. Στις δυσκολίες που ήταν περισσότερες από τις ευκολίες, όμως και πάλι με κάποιον μαγικό τρόπο, τα έφερναν τούμπα. Στις συνθήκες της καθημερινότητας και στα προβλήματα που ήρθαν, όμως ουδείς απ’ όσους πρέπει ασχολήθηκαν.

Σ’ όλο αυτό το δύσβατο δρόμο που τράβηξαν και συνεχίζουν να τραβούν οι Έλληνες αθλητές, οι σύμμαχοι τους ήταν λίγοι, αλλά αληθινοί. Ήταν οι οικογένειες τους, που με τους κόπους και τις θυσίες τους, στάθηκαν στο πλευρό τους και τους στήριξαν. Που τους μεγάλωσαν με τα ιδανικά του αθλητισμού και τους άφησαν να ακολουθήσουν το “τρελό” τους όνειρο. Που ζούσαν κάθε προσπάθεια μαζί τους. Που έκλαιγαν σε κάθε χαρά και λύπη. Ήταν οι προπονητές και οι προπονήτριες (πρώην και νυν) που περνώντας μαζί τους αμέτρητες ώρες δημιουργήθηκαν ισχυροί δεσμοί και μια δεύτερη οικογένεια. Ήταν οι συναθλητές, μα και οι φίλοι τους που τους αγαπούσαν και τους θαύμαζαν το ίδιο, πριν ακόμα κατακτήσουν κάποιο μετάλλιο. Ήταν οι χορηγοί τους. Οι λίγοι αλλά σημαντικοί χορηγοί, που φρόντιζαν να είναι οι αθλητές όσο το δυνατόν καλύτερα προετοιμασμένοι, καλύπτοντας τις τρύπες του ανύπαρκτου ελληνικού κράτους (αξίζει να σημειώσουμε πως η Stoiximan.gr στήριξε και στηρίζει μεταξύ πολλών άλλων και τους 3 Ολυμπιονίκες μας, Λευτέρη Πετρούνια, Κατερίνα Στεφανίδη και Άννα Κορακάκη). Ήταν ο ανώνυμος κόσμος που ξενύχτησε, πανηγύρισε, έκλαψε από συγκίνηση και χειροκρότησε μόνος του στο σπίτι, μα τα χειροκροτήματα ακούστηκαν 6.000 χιλιόμετρα μακριά, στην καρδιά της Βραζιλίας.

Γι’ αυτόν τον κόσμο, που μοχθεί και δίνει καθημερινό αγώνα ειδικά τα τελευταία 6 χρόνια, αυτοί οι αθλητές ήταν οι ήρωές του. Γιατί είναι εξίσου ταπεινοί μ’ αυτούς. Το ίδιο επίμονοι και δουλευταράδες. Το ίδιο μαχητές της καθημερινότητας, πίσω από τα φώτα της δημοσιότητας. Δεν χρειάζονται μπέρτες, μάσκες ή υπερφυσικές δυνάμεις. Τους φτάνει να βλέπουν αθλητές με δύναμη, αυταπάρνηση, πείσμα και ξέρουν πως αυτούς αξίζει να τους θαυμάζουν. Γιατί  μπορεί η δημοσιότητα γι’ αυτούς τους αθλητές να έχει ημερομηνία λήξης, αλλά για τον απλό κόσμο ο Λευτέρης, η Κατερίνα, η Άννα, ο Σπύρος, ο Παναγιώτης, ο Παύλος μα και όσοι συμμετείχαν στους Ολυμπιακούς Αγώνες, είναι ήρωες που θα σταθούν για λίγο στην άκρη και θα προπονηθούν για να είναι έτοιμοι και αντάξιοι όταν θα ξαναφορέσουν την… μπέρτα τους!

Νομίζω πως τελικά πως το μόνο που αξίζει να τους γράψω, είναι ένα αληθινό ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ…

ΥΓ: Αν σου φαίνονται υπερβολικά όσα έγραψα παραπάνω σχετικά με τις καθημερινές δυσκολίες των αθλητών και τις μάχες που δίνουν ακόμα και με τον ίδιο τους τον εαυτό, σου συστήνω να δεις το ντοκιμαντέρ για τη ζωή του Λευτέρη Πετρούνια. Σε λίγο καιρό θα προβληθεί στη τηλεόραση (αναλυτικά θα σου γράψουμε όταν ανακοινωθεί) και είναι μια ευκαιρία να δεις πως γεννιούνται οι πρωταθλητές.

ΥΓ2: Στο Oneman και γενικά σ΄όλο το δίκτυο της 24MEDIA, θα βρεις ένα μεγάλο αρχείο με συνεντεύξεις, video παραγωγές, νέα και ρεπορτάζ για όλους τους Έλληνες αθλητές. Όχι μόνο κατά τη διάρκεια των Ολυμπιακών Αγώνων, όχι μόνο στις επιτυχίες και όταν τα φώτα είναι στραμμένα πάνω τους, αλλά καθ’ όλη τη διάρκεια της χρονιάς.

ΥΓ3: Νομίζω πως είναι μια καλή ευκαιρία να διαβάσετε τις δηλώσεις Καπράλου, για τον ΟΠΑΠ που γύρισε την πλάτη στους Έλληνες αθλητές. Φαντάζομαι πως μετά τις τόσες επιτυχίες στο Ρίο, θα το έχουν μετανιώσει..