Η ακαριαία προστασία των media για τον Stephen Curry

Δεν έχουμε ιδέα πώς η ιστορία πρόκειται να καταγράψει τους Warriors. Από την άνοιξη του 2013, όταν απέκλεισαν στον πρώτο γύρο των play-offs τους Denver Nuggets με μειονέκτημα έδρας, η πορτοκαλί γέφυρα θαρρείς ότι αλλάζει χρώματα. Πρώτα εκείνο το πορτοκαλί που αφήνει να αιωρείται ο βασιλιάς ήλιος, όταν φεύγει από το βλέμμα σου για να καθίσει στο θρόνο του σε διαφορετικό ημισφαίριο. Έπειτα, ένα πορτοκαλί νωθρό, αυτό που προκαλεί το θέαμα των πορτοκαλιών όταν ο ήλιος είναι άσπρος. Μετά, το μαζικό πορτοκαλί που δημιουργούν οι πορτοκαλιές ένα καθαρό θερινό μεσημέρι. Τώρα, μία αμφιβολία για το χρώμα.

Δεν αναγνωρίζουμε, ούτε την ώρα που συμβαίνουν, τι είναι αυτά που κάνουν. Είναι εκείνοι που έκαναν επίτηδες φάουλ στους Rockets για να σπάσουν το σερί των 100 πόντων σε κάθε ματς και αυτοί που δεν τήρησαν το fair play, με αποτέλεσμα στο τέλος ο Brandon Jennings να σπρώξει τον JaVale McGee, είναι εκείνοι που αναρτούσαν πανό ‘Cry Baby’, στοχεύοντας στον LeBron James κατά τη διάρκεια των περυσινών τελικών, κάτι που ίσως να έπαιξε πολύ σημαντικό ρόλο στην οικονομία της σειράς και την ψυχολογία των αντίπαλων; Είναι αυτοί που κάνουν μαγευτικά κοψίματα, με την μπάλα να ‘ταξιδεύει’ ανάμεσα σε ανυποψίαστους αντιπάλους, που τρέχουν πανικόβλητοι στην περιφέρεια;

Είναι αυτοί που παρήγαγαν ΑΥΤΗΝ τη φάση;

Αλήθεια; Κάτω από τα πόδια και πίσω από την πλάτη άλεϊ-ουπ που καταλήγει σε κάρφωμα έστω κι αν δεν μετράει;

Είναι η ομάδα που κάποιος παίκτης της έβαλε 60 πόντους 29 λεπτά; Ο Klay Thompson το έκανε απέναντι στους Indiana Pacers. Και αν δεν είναι το ρεκόρ πόντων για τη φετινή σεζόν, μια και σε μία παρά φύση παράσταση, μία εγγενή ανωμαλία, ο Devin Booker των Phoenix Suns έβαλε… 70 απέναντι στους Boston Celtics, του Thompson είναι η παράσταση της σεζόν.

Τώρα, φανταστείτε ότι παίρνω μία ανάσα βαθιά, για να σας αναφέρω τα δύο στατιστικά που ήταν ‘συγκλονιστικά’ για αυτήν την παράσταση της 5ης Δεκεμβρίου του 2016 στην Oracle. Το πρώτο είναι ότι ο Thompson είχε κρατήσει συνολικά την μπάλα στα χέρια του, σε αυτό το παιχνίδι, 90 δευτερόλεπτα. Όταν ο LeBron είχε σκοράρει 60, είχε την μπάλα στα χέρια του 390 δευτερόλεπτα και όταν το είχε κάνει ο Kobe, την κράτησε για 400! Άλλο ένα ανεπανάληπτο επίτευγμα είναι ότι ο Thompson έσκασε την μπάλα 11 φορές σε όλο το παιχνίδι. Μόλις 11 φορές ντρίμπλαρε, την μπίστηξε στο παρκέ.

Το θέμα είναι, οι Warriors είναι η πρώτη ομάδα που έχει τόσο πολύ ενδιαφέρον την εποχή των social media. Θα μπορούσε κάποιος να επικαλεστεί τους Miami Heat, το 2010-11, όταν ο LeBron πήρε τα… ταλέντα του στη Δυτική Ακτή, όμως δεν είναι το ίδιο. Ο LeBron είναι ένας μεταλλαγμένος, το ίδιο θα μπορούσε να πει κάποιος για τον Dwyane Wade. Δεν μπορεί να τσιγκλήσει την ψυχική κλωστή του κοινού. Οποιαδήποτε μαζική εξωτερίκευση θα έβρισκε σε τοίχο. Το μπλαζέ ύφος του Wade και το περίεργο βλέμμα του LeBron, μαζί με τους μυς τους, δύναντο να αποθαρρύνουν ό,τι θα γινόταν να δημιουργήσει οικειότητα. Έτσι, το λαϊκό αίσθημα δεν γινόταν να ενεργοποιηθεί, παρ’ όλο που, βέβαια, ειδικά στην περίπτωση του James, δεν πρόκειται να μειωθεί η ένταση και η αίγλη του μύθου του, ο οποίος είναι βέβαιος.

Οι Warriors, ωστόσο, είναι ένα σύνολο που αποτελείται από πιο συναρπαστικά μέλη. Και όπως ακριβώς ο Alfred Hitchcock αποκάλεσε ‘ανοσιούργημα’ και σχεδόν χαρακτήρισε έργο του διαβόλου τη ‘Μελωδία της Ευτυχίας’, έτσι και στην περίπτωση της ομάδας του Steve Kerr υπάρχει κάτι μυθοπλαστικά, που δεν έχει υπάρξει ξανά, επειδή τα πεδία της δημοσίευσης είναι υπερπολλαπλάσια από οποιαδήποτε άλλη στιγμή στην ανθρώπινη πορεία και διότι είναι, στην ολότητά της, σχεδόν παρθενογένεση: Unicorn, που σημαίνει μονόκερως και ουσιαστικά είναι μία θεαματική παρομοίωση για τους παίκτες το στυλ των οποίων δεν έχει εμφανιστεί ξανά στο πρωτάθλημα. Ήδη, ο Γιάννης Αντετοκούνμπο θεωρείται εξ αυτών, αλλά όχι, παραδείγματος χάρη, ο Anthony Davis, όπως θα περίμενε κάποιος, το παιχνίδι του οποίου λογίζεται ως μία βελτιωμένη έκδοση εκείνου του Kevin McHale. Ωστόσο, αν παρατηρήσει κάποιον τον αθλητή στην ολότητά του, μονόκερως πρέπει να θεωρείται ο Stephen Curry.

Ο Stephen Curry δεν υπήρχε ποτέ πριν. Ούτε η ψυχαγωγική έκδοσή του ήταν παρελθοντικά επαρκής, ούτε ο τρόπος που παίζει μπάσκετ, ούτε η αύρα του ηγέτη. Παρά την απίστευτη προπόνηση και το επίπεδο στο οποίο παίζει, παρά το γεγονός ακόμα ότι έγινε ο πρώτος παίκτης στην ιστορία που βάζει 300 τρίποντα σε back2back σεζόν, παρά το ότι, ας το ομολογήσουμε, πολύ πριν τελειώσει την καριέρα του θα λογίζεται ως ο κορυφαίος σουτέρ που πάτησε το πόδι σε παρκέ, ανεξαρτήτως τι θα κάνει τα χρόνια που του απομένουν, μοιάζει να μην είναι μονομανής.

Από τα απίθανα σουτ που επιχειρεί ή βάζει στο ζέσταμα μέχρι τότε που μπήκε καλυμμένος με την πετσέτα για να ρίξει το μπαλάκι στην προσπάθεια της κοπέλας στο μεγαλύτερο ποσό, από τις παρωδίες του εαυτού του που επιχειρεί έπειτα από ένα μακρινό σουτ, κουνώντας όλο το κορμί του, μέχρι τις αντιδράσεις του από τον πάγκο στα κρεσέντο των συμπαικτών του, ο Curry κουνάει το δάχτυλο σε όλο το ‘σκύλιασμα’ που είχε ο Jordan ή ο Kobe, το μπλαζέ ύφος του Wade ή του LeBron, ακόμα και τη σοβαρότητα του Duncan. Έκανε δική του την Oracle και κυρίως έκανε δικά του τα media, διότι αν και εκείνα γέννησαν το μύθο του δεν έχουν κάνει την απόπειρα να τον γκρεμίσουν.

Δεν τίθεται συνεχώς στο μάτι του κυκλώνα. Από τη στιγμή που ελαφρώς διαχωρίστηκε η θέση του από τον Klay Thompson, ο Curry έγινε ένας σύγχρονος Δαυίδ. Το bullying στους περυσινούς τελικούς από τον LeBron και τους ψηλότερους παίκτες του Cleveland ο κόσμος το είδε με συμπάθεια. Στην απόφαση ο Durant να πάει στους Warriors ο ίδιος ο Curry απείχε από το όλο κόνσεπτ της προδοσίας και το όποιο ανάθεμα έπεσε πλήρως στον πρώην σούπερ σταρ των Oklahoma City Thunder. Ο πόιντ γκαρντ του Golden State, ήδη πρωταθλητής μία φορά το 2015, δεν έχει γίνει ακόμα βορά στις ορέξεις ενός κοινού που ενδεχομένως να περίμενε πώς και πώς μία φιτιλιά για να βρει στο πρόσωπό του μία αρχινέμεση. Ο Curry δεν διεκδικεί το χρίσμα του κορυφαίου στην ιστορία, όπως ούτε η Julie Andrews, εξαίσια τραγουδίστρια και αξιοπρεπής χορεύτρια, διεκδίκησε την κορυφή στην υποκριτική με τους ρόλους της στα ‘Μαίρη Πόπινς’ και ‘Μελωδία της Ευτυχίας’, επειδή ο ίδιος δεν θα μπορούσε, με βάση το ύψος και τα σωματικά προσόντα του, να βάλει σοβαρή υποψηφιότητα.

Όμως, διεκδικεί να είναι ο πιο ψυχαγωγικός γκαρντ που έχει παίξει μπάσκετ και σε μεγάλο βαθμό το έχει καταφέρει.

(AP Images/Marcio Jose Sanchez)

Το θέμα με τη δύναμη της τηλεόρασης είναι ότι αν δεν έχει δείξει κάτι είναι σαν να μην έχει υπάρξει. Οι μύθοι των δρόμων στον αθλητισμό και οι ιστορίες που δεν επιβραβεύθηκαν από το δημόσιο αίσθημα επισείουν το δέος που φέρουν τα έπη, όμως δεν γίνεται να μπουν σε οποιαδήποτε σύγκριση με κάτι που έχει κάποιος δει. Όπως η σύγκριση του Alfredo Di Stedano με όλους τους υπόλοιπους μεγάλους του ποδοσφαίρου είναι ανεπαρκής, η τηλεόραση πρέπει να είναι εκεί για να μετουσιωθεί η φαντασία σε πραγματικότητα. Αυτή είναι η πρώτη χειραγώγηση, η εικόνα, η οποία έπειτα περιγράφεται με τις απαραίτητες σάλτσες ώστε να διογκωθεί στο μυαλό του θεατή.

Το ΝΒΑ προέρχεται από την ίσως κορυφαία κανονική περίοδο στην ιστορία του, ειδικά από τη στατιστική άποψη. Ο Russell Westbrook έκανε μία σεζόν εξωφρενική, οι Warriors πήραν την πρώτη θέση στην κανονική περίοδο, οι Rockets περίμεναν τον Mike D’ Antoni για να παίξουν σαγηνευτικό μπάσκετ και η προσθήκη του Lou Williams απλώς έριξε λίγο ακόμα εκ στην έκσταση, αλλά ο Curry παραμένει το αγαπημένο παιδί της ομοσπονδίας και των media. Πέρυσι κέρδισε ομόφωνα το MVP, μία υπερβολική απόφαση και φέτος επίσης τυγχάνει της εύνοιας των δημοσιογράφων και του συνολικού δικτυακού πακέτου το οποίο αναβαθμίζει το ίδιο το προϊόν και το κάνει μακράν το κορυφαίο αθλητικό στον κόσμο, με τρόπο που δεν επιδέχεται αμφισβήτησης.

Σε αυτήν τη συνενοχή, που αφορά στο μικροσκοπικό τύπο με το νούμερο 30 στην πλάτη, δεν υπάρχει ντροπή. Το Σαν Φρανσίσκο θεωρείται σπουδαία αγορά, οι Warriors είναι ομάδα ιστορική ως brand, έχουν υπάρξει πρωταθλητές ως Philadelphia Warriors και ως Golden State Warriors και ο Curry, που κάνει ρίμα με τον Barry, δηλαδή τον Rick, που ήταν εκείνος που οδήγησε την ίδια ομάδα στην κατάκτηση του πρωταθλήματος του 1975, είναι το ιερό παιδί του επαγγελματικού μπάσκετ.

Η ασίστ του πίσω από την πλάτη με αποδέκτη τον Andre Iguodala κόντρα στους Timberwolves και το πώς παρουσιάστηκε είναι μία ένδειξη.

Το ESPN στην προκειμένη ξεσάλωσε. Η ‘συνωμοσία’ αρχίζει να εκτυλίσσεται από το ένατο δευτερόλεπτο, όταν ο Curry κάνει διπλή ντρίμπλα πριν δώσει την πάσα πίσω από την πλάτη στον Iguodala. Ένα μάτι που έχει δει αρκετά παιχνίδια ώστε να είναι αρκετά εξοικειωμένο με την ‘παρανομία’ μπορεί να την καταλάβει από τη στιγμή που συμβαίνει. Στον πάγκο των Wolves, μετά το καλάθι του Iguodala έχουν σηκωθεί για να δείξουν την παράβαση και είναι εξοργισμένοι. Αλλά το παιχνίδι συνεχίζεται κανονικά. Από το 14’’, που ο Μπομπ Φιτζέραλντ φωνάζει “showtime” έως το 22’’, που η Ντόρις Μπερκ λέει, “ακόμα και αυτός δεν το πιστεύει”, με την κάμερα να δείχνει τον Curry να γελάει, δε μιλάει κάποιος. Η ίδια ένοχη σιωπή, που δείχνει ότι η Μπερκ λέει κάτι που μοιάζει σχετικό με το κλίμα αλλά δεν είναι, κρατάει μέχρι το 37’’, όταν ο Ricky Rubio σουτάρει το έρμπολ. Σε αυτά τα δευτερόλεπτα δεν υπάρχει δέος, αλλά πιθανώς μία συνεννόηση στο πώς θα σωθεί η φάση για λίγο ακόμα, πώς θα παρουσιαστεί ως ένα ακόμα μαγικό του Curry. Ο οποίος γελάει επειδή ξέρει ότι έχει κάνει γκάφα και ότι την έχει γλιτώσει, γι’ αυτό κιόλας βάζει το χέρι στο στόμα. Είναι το γέλιο του σκανδαλιάρη.

Όταν στην επόμενη φάση σκοράρει ο Muhammad, στην ενδοσυνεννόηση ο Φιτζέραλντ με την Μπερκ συμφωνούν ότι χρειάζεται να διακοπεί το παιχνίδι για να δειχθεί ξανά το ριπλέι. Αυτό πράγματι γίνεται, ωστόσο πρέπει να περάσουν 9 ολόκληρα δευτερόλεπτα για να εμφανιστεί το ριπλέι της πάσας. Υπάρχει λόγος που γίνεται αυτό: λέγεται μοντάζ. Το ριπλέι ξεκινά ακριβώς μετά από αυτό που κάνει γοητευτική την πάσα και λίγοι κατάλαβαν, δηλαδή το κόλπο που, όμως, ήταν διπλή ντρίμπλα. Το πρώτο ριπλέι της πάσας είναι ακριβώς η παράνομη ντρίμπλα του Curry με το δεξί χέρι πριν δώσει την μπάλα πίσω από την πλάτη. Η στιγμή είναι πράγματι μαγευτική, μόνο που το ριπλέι που θα δείξει το λάθος θα έρθει αρκετή ώρα αργότερα, κάνα δεκάλεπτο για την ακρίβεια: Ο χρόνος που μεσολαβεί είναι αρκετός για να χαθεί ο θεατής στην καταπληκτική- που ήταν όντως θεαματική, ανεξαρτήτως παράβασης- κίνηση και πάσα, να εντυπωθεί μέσα του ότι αυτό που βλέπει είναι ένας Χουντίνι των παρκέ και, τελικά, όταν εμφανιστεί το λάθος, να το απορρίψει ως μία ατασθαλία, ως κάτι που ουσιαστικά δεν ισχύει, δεν έγινε, κυρίως επειδή δεν μπορούσε να το διαπιστώσει από την πρώτη στιγμή για να γίνει δηκτικός.

Συν τοις άλλοις, η ανακούφιση για το γεγονός ότι δεν υποδείχθηκε η ποινή ούτε από τους σχολιαστές στην απευθείας μετάδοση την καθιστά ακόμα περισσότερο ως μη γενόμενη.

(AP Images/Jeff Chiu)

Τέτοιες καταστάσεις, από εδώ και από εκεί, συγχρονίζονται για να καλύψουν τη θέαση μίας φυσιογνωμίας η οποία, για αδιόρατο λόγο, χρειάζεται να παραμείνει κρυστάλλινη στη συνείδηση του κόσμου. Ο Αχιλλέας πήγε σαν το σκυλί στ’ αμπέλι, αλλά το μακέλεμα του Έκτορα μνημονεύεται κατά κόρον περισσότερο, ο Αττίλας πέθανε από αιμορραγία στη μύτη και ο Αλ Καπόνε σάπισε στη φυλακή επειδή ανακαλύφθηκε φορολογικό λάθος, για τον Jordan δεν ακούστηκε κιχ σε ό,τι αφορά τη συμπεριφορά σατράπη που επεδείκνυε στους συμπαίκτες του, ο Maradona έπρεπε να καπνίσει όλη την Κολομβία για να ασχοληθούμε με το ζήτημα των ναρκωτικών, που δεν πείραζε, εν προκειμένω, επειδή ο δυτικός κόσμος μάς μοιάζει politically correct και υποκριτικός. Για όλους τους ήδη χαρισματικούς και ταλαντούχους ανθρώπους, σε κάθε επάγγελμα, οι οποίοι είναι απαραίτητο να διάγουν δημόσιο βίο, δημιουργείται ένα παράθυρο που βγάζει στο ακαταλόγιστο, είτε το έχουν ζητήσει ή όχι.

Είναι μία πραγματικότητα την οποία η στυγνή αλήθεια, η οποία αποφεύγεται μετά βδελυγμίας από όλους μας, δεν μπορεί να προσφέρει.

(κεντρική φωτογραφία: AP Images/Tony Avelar)