Η εκπομπή για το ΝΒΑ που είναι καλύτερη από το ΝΒΑ

Η εκπομπή “Inside the NBA” έχει καταφέρει το αδιανόητο: να ξεπεράσει το ίδιο το ΝΒΑ. Γίνεται; Κι όμως γίνεται. Αρκεί να έχεις στο ίδιο πάνελ έναν καλό οικοδεσπότη (Έρνι Τζόνσον), τον Σακίλ Ο’Νιλ, τον Τσαρλς Μπάρκλεϊ και τον Κένι Σμιθ.

Ο απολογισμός είναι πέντε βραβεία EMMY, τον τίτλο της πιο δημοφιλούς μπασκετικής εκπομπής στην καλωδιακή τηλεόραση και τηλεθέαση μεγαλύτερη από τα διάσημα αμερικάνικα talk-show ειδικά την εποχή των play-offs.

Ναι, δεν είναι ακριβώς η αθλητική εκπομπή που έχουμε συνηθίσει. Ας πάρουμε ένα παράδειγμα. Στην τελευταία εκπομπή – την περασμένη Πέμπτη – έγινε η επιλογή των παικτών για το rookie game, με τον Σακίλ Ο’Νιλ να φοράει ένα γελοίο καπέλο και να έχει το ρόλο της Κρίστα (θυμάστε την Κρίστα από τον Τροχό της Τύχης;) βάζοντας τα ονόματα σε πίνακες, τον Γκραντ Χιλ και τον Κρις Ουέμπερ να διαλέγουν τις ομάδες τους και τον Σάμιουελ Τζάκσον να κάνει χαβαλέ μαζί τους.

Για μια στιγμή! Τον Σάμιουελ Τζάκσον; Ναι, τον ίδιο Σάμιουελ Τζάκσον που έκανε διαγωνισμό με τους πανελίστες αγορεύοντας χαρακτηριστικές ατάκες από τις ταινίες του, όπως το “Pulp Fiction”, το “Avengers” ή το “Django”. Διαδικασία κατά την οποία ο Σακίλ Ο’Νιλ την έλεγε συνεχώς στον Τσαρλς Μπάρκλεϊ, λέγοντας “πρώτα ο Σάμιουελ, μετά εγώ και εσύ Τσακ είσαι τελευταίος, έχεις κάνει μόνο μια ταινία”.

Ενδιάμεσα ο Κένι Σμιθ, αυτός που προσπαθεί να κάνει τις σοβαρότερες μπασκετικές αναλύσεις, φώναζε ότι ο Γιάννης Αντετοκούνμπο θα γίνει all-star μια μέρα (άσχετο , αλλά ήθελα να το μοιραστώ μαζί σας γιατί κι εγώ το ίδιο πιστεύω) και οι υπόλοιπο κορόιδευαν τον Σακίλ Ο’Νιλ για κάθε πιθανό λόγο και κυρίως για την κινηματογραφική του καριέρα.

Όπως στις ομάδες μπάσκετ έχει σημασία η χημεία, έτσι και στις τηλεοπτικές εκπομπές. Η φάση της εκπομπής είναι σαν τρεις τύποι να κάθονται στον καναπέ τους και να βλέπουν τηλεόραση. Σαν να μην τους καίγεται καρφί. Όχι σαν. Όντως δεν τους καίγεται. Αυτό είναι το μυστικό τους: είναι απλά οι εαυτοί τους. Με ότι κι αν σημαίνει αυτός για προσωπικότητες όπως ο Τσαρλς Μπάρκλεϊ και ο Κένι Σμιθ.

Ο Τσαρλς Μπάρκλεϊ, μέλος του hall-of-fame, χρυσός Ολυμπιονίκης δύο φορές, μια φορά MVP του πρωταθλήματος και 11 φορές all-star, αθυρόστομος και ίσως ο πιο αστείος αθλητής στον κόσμο είναι ουσιαστικά η ψυχή του σόου. “Αυτός άλλαξε την εκπομπή” παραδέχεται ο Έρνι Τζόνσον ο παρουσιαστής του σόου που ξεκίνησε το 1988. Η πρώτη προσθήκη ήταν ο Κένι Σμιθ. Μετά ήρθε ο Μπάρκλεϊ και τρίτος “κούμπωσε” ο Σακίλ.

Ο “Σερ Τσαρλς”, πάντως, ήταν αυτός που φρόντισε να απογειώσει το σόου. Πως; Απλά κάνει ότι έκανε πάντα: λέει την άποψη του. Φωναχτά. Λόγω αυτής της συνήθειας κατέληξε να φιλάει τον πισινό ενός γαϊδάρου μετά από στοίχημα που είχε βάλει με τον Κένι Σμιθ (για το αν ο Γιάο Μινγκ μπορεί να σκοράρει 19 πόντους) και να κάνει αγώνα δρόμου με τον 67χρονο διαιτητή Ντέιβ Μπαβέτα, τον οποίο μάλιστα ο ίδιος προκάλεσε.

“Έχει κάτι σαν διπλωματική αμνηστία. Θα πει το οτιδήποτε και μετά ο κόσμος απλά θα σχολιάσει “α ο γνωστός Τσακ”. Αν κάποιος άλλος έλεγε τα ίδια πράγματα, θα έψαχνε για δουλειά την επόμενη ημέρα” εξηγεί ο Έρνι Τζόνσον, που παραδέχεται την επιτυχία του συμπαρουσιαστή λέγοντας ότι “πλέον και οι άλλες εκπομπές λένε αυτό ακριβώς: ψάχνουμε κάποιον για να κάνει ετον Μπάρκλεϊ”.

Ο τρόπος που ντύνονται, οι καριέρες τους και τα κιλά τους είναι το αγαπημένο θέμα συζήτησης και διαμάχης. Ο Μπάρκλεϊ τη λέει στους άλλους επειδή ξεκίνησε να γυμνάζεται, ο Τζόνσον αποκαλείται “νταβατζής” επειδή φόρεσε ένα κουστούμι με ρίγες, ο Σακ χαρακτηρίζει τον “Σερ” ναρκοληπτικό επειδή χασμουριέται. Ζυγίζονται κάθε τρεις και λίγο, ρίχνουν σαμπάνια και τεράστια χριστουγεννατιάτικα δέντρα (ε;) ο ένας στον άλλον,  “πειράζουν” τα κείμενα που διαβάζουν από το autocue… Μια συνηθισμένη μέρα στη δουλειά.

Η εκπομπή τους μιλάει για μπάσκετ. Μάλλον, μιλάει και για μπάσκετ. Δεν στέκονται τόσο πολύ σε νούμερα ή τακτικές, αλλά σχολιάζουν περισσότερο τα πρόσωπα. Άλλωστε έχουν κάθε δικαίωμα. “Τα έχουμε κάνει όλα. Πρωταθλήματα, νίκες, ήττες” υπογραμμίζει ο Κένι Σμιθ.

Και δεν έχει άδικο. Ο Σακίλ Ο’Νιλ είναι ένας από τους καλύτερους ψηλούς στην ιστορία του ΝΒΑ, με τέσσερα πρωταθλήματα, 15 all-star εμφανίσεις, 28.596 πόντους καριέρας, δύο χρυσά μετάλλια σε μεγάλες διοργανώσεις με την εθνική των ΗΠΑ. Τα πάντα! Και ο Κένι Σμιθ δεν πάει πίσω. Μπορεί να μην έκανε την ίδια καριέρα με τους άλλους δύο hall-of-famers, αλλά κατάφερε να κατακτήσει δύο πρωταθλήματα με τους Ρόκετς, σημειώνοντας μάλιστα και το ρεκόρ τριπόντων στην ιστορία των τελικών.

Από τους τρεις είναι αυτός που έχει το ρόλο του αναλυτή. Για την ακρίβεια ξέρει τα πάντα και τους πάντες, την ώρα που οι άλλοι είναι πιο χαλαροί και διασκεδαστικοί. Δεν είναι τυχαίο και το παλιό αγαπημένο παιχνίδι “ποιος παίζει που”, όταν πετάνε ονόματα από παίκτες του ΝΒΑ και προκαλούν το πάνελ να βρει την ομάδα που αγωνίζονται. Spoiler: ο Σακ δεν τα πάει και τόσο καλά σ’ αυτό.

Ο ψηλότερος -2.16 γαρ- σχολιαστής του κόσμου, όμως, έχει άλλη χάρη. Το δυνατό του σημείο είναι το “Shaqtin a fool”, το ένθετο της εκπομπής, στο οποίο παρουσιάζει τις πιο ντροπιαστικές φάσεις της εβδομάδας. Πρόκειται για ένα βίντεο που γνωρίζει τεράστια επιτυχία στο internet και έχει εξελιχθεί στον φόβο και τον τρόμο των παικτών, που τρομάζουν μήπως βρεθούν σε κάποια από τις φάσεις. Αν και από τον Σακ δεν γλιτώνουν ούτε οι καλύτεροι. Φέτος για παράδειγμα ο ΛεΜπρόν Τζέιμς έχει εμφανιστεί δύο φορές.

Γενικότερα το “Shaqtin a fool”, που ξεκινάει με τον Σακ και τον Σμιθ να τραγουδάνε, περιέχει γκάφες, κακές πάσες, αποτυχημένες προσπάθειες, ανεπιτυχείς εμπνεύσεις και γενικότερα οτιδήποτε μπορεί να κάνει ρεζίλι έναν παίκτη ή έναν προπονητή. Αγαπημένος του Ο’Νιλ είναι ο γκαφατζής σέντερ των Νάγγετς, ο Τζαβάλ ΜακΓκι, ενώ τελευταία παίζει πολύ ο Κέντρικ Πέρκινς και ο Αντρέα Μπαρνιάνι.

Ο Σακίλ δίνει ένα πραγματικό σόου. Μιλάει με ιταλική προσφορά κοροϊδεύοντας τον Μπαρνιάνι, αλλάζει τη φωνή του, κάνει μιμήσεις, ρίχνει μπηχτές στον Μπάρκλεϊ. Απολαυστικός…

Αυτή είναι η καλύτερη αθλητική εκπομπή της παγκόσμιας τηλεόρασης. Αυτή που δεν θα μπορούσαμε να δούμε ποτέ στην Ελλάδα. Φαντάζεστε δηλαδή τον Παναγιώτη Φασούλα, τον Φάνη Χριστοδούλου και τον Φραγκίσκο Αλβέρτη (τυχαία παραδείγματα – βάλτε όποια άλλα ονόματα θέλετε στη σύνθεση) να κάνουν μια τέτοια εκπομπή; Να κάνουν πλάκα, να κοροϊδεύουν, να αυτοσαρκάζονται, να λένε την άποψη τους χωρίς φόβο ή πάθος, να τσαλακώνουν την εικόνα τους.

Τα “αμερικανάκια” που κοροϊδεύουμε, έχουν πιάσει το νόημα. Και κάνουν καλή τηλεόραση. Την ίδια ώρα οι δικοί μας αστέρες που φοβούνται μήπως και παρεξηγηθούν, παραμένουν στη γυάλα τους, αποστηρωμένοι και συμβατικοί κι εμείς καταλήγουμε να τα περιμένουμε όλα από τον Στιβ Γιατζόγλου…