Η φρέσκια και αναζωογονητική αγωνία του VAR

Κανένας δεν αγαπάει την αλλαγή. Δεν υπάρχει πιο ανακουφιστικό και λυτρωτικό συναίσθημα από την ηρεμία, από το αναμενόμενο, από το γλυκό τίποτα. Καμιά φορά όμως, αυτό το νέο, αυτό το καινό δαιμόνιο, μόλις το συνηθίσεις και το αποδεχτείς, αναρωτιέσαι πώς ζούσες τόσο καιρό δίχως αυτό.

Για το VAR έχουν γραφτεί πολλά. Για το πώς έχει αλλάξει τον τρόπο που παίζεται το παιχνίδι, για τον τρόπο που χρησιμοποιείται σε Ελλάδα και εξωτερικό, για το πώς δεν έχει καταφέρει ούτε αυτό να αποτρέψει τα λάθη, μερικές φορές ακόμη και τα πιο εξόφθαλμα. Ωραία όλα αυτά, τα έχουν εξηγήσει οι διάφοροι Θέμης Καίσαρης και οι υπόλοιποι ποδοσφαιρικοί αναλυταί, ελάχιστοι όμως έχουν σταθεί στον τρόπο που επηρεάζει το VAR τον τρόπο που βιώνει ένας φίλαθλος το παιχνίδι.

Ναι, υπάρχει το προφανές. Το μέγιστο ξενέρωμα του να πανηγυρίζεις με την ψυχή σου ένα γκολ που μπορεί μετά τον έλεγχο να ακυρωθεί. Ήδη το κοινό εκπαιδεύεται, πριν εκδηλωθεί, πριν απελευθερώσει ουρλιαχτά χαράς, πριν αγκαλιάσει τον διπλανό του, μαθαίνει να κοντοστέκεται, να κοιτάζει διστακτικά γύρω του, μέχρι να βεβαιωθεί ότι όλα έγιναν νομότυπα και μπορεί να χαρεί άφοβα.

Υπάρχει και η άλλη όψη του νομίσματος. Αυτή της ελπίδας, της δεύτερης ευκαιρίας. Δέχεται η ομάδα σου γκολ και πάντοτε διατηρείς μια κρυφή ελπίδα ότι όλο και κάτι μπορεί να έχει πιάσει το VAR για να σε γλιτώσει την τελευταία στιγμή από τον ασήμαντο αλλά εκείνη τη στιγμή αφόρητο πόνο του να βλέπεις την εστία της ομάδας που αγαπάς να παραβιάζεται.

Και φυσικά, υπάρχει και μια νέα, ολοκαίνουργια αγωνία την οποία όσο τη συνηθίζουμε, τόσο πιο εθιστική γίνεται. Η αγωνία του ελέγχου της φάσης, το γλυκό άγχος της προσμονής της απόφασης του διαιτητή, εκείνα τα δευτερόλεπτα που όλο το γήπεδο, αλλά και όσοι παρακολουθούν τον αγώνα από το σπίτι, μοιράζονται την ίδια αγωνία.

Για μερικά δευτερόλεπτα, ο χρόνος παγώνει και το μόνο που περιμένεις, είναι αυτή η ένδειξη στα μάτριξ του γηπέδου. Αυτό το Goal ή No Goal, που μπορεί να διαχωρίσει την νίκη από την ήττα, την πρόκριση από τον αποκλεισμό, τον θρίαμβο από την καταστροφή και τα δάκρυα χαράς από εκείνα της λύπης.

Ένα πρωτόγνωρο συναίσθημα, εφάμιλλο με αυτό που σε διακατέχει πριν από την εκτέλεση ενός πέναλτι. Αντί η ευτυχία σου να εξαρτάται από τον εκτελεστή ή τον τερματοφύλακα όμως, είναι πλέον έρμαιο της τεχνολογίας και της απόφασης του διαιτητή.

Με τα καλά του και τα στραβά του λοιπόν, το VAR έβαλε στη ζωή μας μια ολόφρεσκια αγωνία, έναν έξτρα λόγο να βιώνουμε έντονα το ενενηντάλεπτο ενός αγώνα. Και κάθε τι που μπορεί να μας προσφέρει ένα δυνατό συναίσθημα, έστω και δια της τεθλασμένης, είναι για μένα τουλάχιστον, κάτι περισσότερο από καλοδεχούμενο.