Η γλυκιά τραγωδία του να είσαι Λίβερπουλ

Όταν ήμουν παιδί, σε ότι αφορούσε τα αθλητικά, με ενδιέφερε μόνο το τι έκανε ο Ολυμπιακός. Με ενδιέφερε όμως πολύ. Δεν μιλιόμουν όταν έχανε, πετούσα απ’ τη χαρά μου στις νίκες και παρακολουθούσα όλα τα σπορ. Ναι, έβλεπα και βόλεϊ και πόλο και θα έβλεπα και σκάκι αν υπήρχε τμήμα.

Εκτός της Ελλάδας, δεν είχα κάποια αγαπημένη ομάδα. Στην Αγγλία ας πούμε, συμπαθούσα λίγο την Γιουνάιτεντ λόγω του Καντονά. Μέχρι εκεί όμως, δεν έβλεπα σχεδόν ποτέ τα παιχνίδια της και κυρίως, δεν με απασχολούσε καθόλου αν κέρδιζε ή έχανε.

Μέχρι που μια μέρα, πάνω στο ζάπινγκ πετυχαίνω στο συνδρομητικό την εκπομπή με τις καλύτερες φάσεις του αγγλικού πρωταθλήματος. Φτάνοντας στον αγώνα της Λίβερπουλ, βλέπω τα ‘όργια’ του Πάτρικ Μπέργκερ, ο οποίος είχε σκοράρει κι είχε μοιράσει ασίστ φορώντας τη θρυλική φανέλα με το ‘Carlsberg’ στην κοιλιά.

Ο ίδιος Μπέργκερ, ο οποίος μαζί με τον Πομπόρσκι, τον Κούκα και τ’ άλλα παιδιά, είχε οδηγήσει τους Τσέχους μέχρι τον τελικό του Euro 1996, προσθέτοντας έκτοτε την Τσεχία στις χώρες που υποστηρίζω στις μεγάλες διοργανώσεις, δίπλα στην σπουδαία Ιταλία.

Ο μακρυμάλλης ήρωας της Τσεχίας φορούσε τη φανέλα της Λίβερπουλ και για τον 10χρονο τότε Κωνσταντίνο, αυτός ήταν ένας επαρκέστατος λόγος για να την αγαπήσω

Ναι, δεν έγινα Λίβερπουλ ούτε λόγω του ένδοξου παρελθόντος της, ούτε λόγω του ανατριχιαστικού της ύμνου, ούτε εξαιτίας των Beatles, ούτε καν επειδή διάβασα για τις μαύρες σελίδες του Χίλσμπορο και του Χέιζελ και κάτι μέσα μου μούδιασε. Όλα αυτά ήρθαν αργότερα.

Τη σεζόν 1996-1997, έγινα Λίβερπουλ λόγω του Πάτρικ Μπέργκερ. Τη σεζόν 1996-1997 ο Πάτρικ Μπέργκερ ήταν 23 ετών κι εγώ 10. Τη σεζόν 1996-1997, η Λίβερπουλ μετρούσε ήδη 6 σεζόν χωρίς πρωτάθλημα.

Προφανώς, επειδή δεν προσγειώθηκα ξαφνικά απ’ το διάστημα, ήξερα καλά το μέγεθος του συλλόγου που ξεκίνησα να υποστηρίζω για τον πιο άκυρο λόγο. Γνώριζα ότι είχε τα περισσότερα πρωταθλήματα στο Νησί, ότι είχε σηκώσει αρκετές φορές το Πρωταθλητριών κι ότι απ΄ τις τάξεις του είχαν περάσει τεράστιοι ποδοσφαιριστές.

Στην πορεία, ανακάλυψα και όλα αυτά που κάνουν τη Λίβερπουλ έναν αληθινά σπουδαίο σύλλογο. Όλα αυτά που σε κάνουν να φουσκώνεις από υπερηφάνεια όταν διατυμπανίζεις ότι την υποστηρίζεις. Στην πορεία, ξεκίνησα να ανατριχιάζω κάθε φορά που άκουγα αυτό:

Με όλα αυτά στο μυαλό και την καρδιά, ξεκίνησα ασυναίσθητα να τοποθετώ τη Λίβερπουλ αρκετά κοντά στον Ολυμπιακό στις αγαπημένες μου ομάδες. Όχι δίπλα, αλλά αρκετά κοντά. Και μοιραία, άρχισε να με νοιάζει. Αν κερδίζει, αν χάνει, πότε θα τη δω κι εγώ να παίρνει ένα πρωτάθλημα, γιατί όταν πήρε το τελευταίο δεν είχα κλείσει καν τα 4 χρόνια σ’ αυτόν τον πλανήτη. Και τότε, ξεκίνησε το μαρτύριο. Το δικό μας, αέναο, βγαλμένο από αρχαία τραγωδία “φέτος είναι η χρονιά μας”.

Τη συνέχεια την ξέρεις. Αρκετές επιτυχίες σε κύπελλα και λιγκ καπ, το UEFA του 2001, το ΕΠΟΣ της Κωνσταντινούπολης το 2005, σημαντικές νίκες-θρίαμβοι επί των ‘μισητών’ Έβερτον και Γιουνάιτεντ, όμως ΚΑΝΕΝΑ πρωτάθλημα, αρκετές κάκιστες χρονιές και μερικά ‘’παρά-λίγο’’ που τσούζουν πιο πολύ κι από αλάτι σε πληγή.

Και πάρα πολλές αφορμές για να μην ξέρεις αν πρέπει να κλάψεις ή αν γελάσεις. Δεν ξέρω από που πρέπει να αρχίσω. Απ’ το γεγονός ότι τη φανέλα αυτή την έχουν φορέσει τα τελευταία χρόνια ποδοσφαιριστές όπως ο Τζίμι Τραορέ (αγαπημένος), ο Ιγκόρ o Μπίσκαν, ο Αντόνιο Νούνιεζ και ο δικός μας Σωτήρης Κυργιάκος.

Ίσως απ’ το ότι κάποτε αποκτήθηκαν οι Λε Ταλέκ και Σιναμά Πονγκόλ ‘πακέτο’, αλλά κι ο Νταβίντ Νγκογκ, ως πολλά υποσχόμενα ταλέντα και κατέληξαν να βγάζουν το ψωμί τους σε μικρομεσαίες ομάδες της Ελλάδας. Μπορεί κι απ’ τα εκατομμύρια που ξοδεύτηκαν για τους Κάρολ και Μπεντέκε.

Στη Λίβερπουλ, δεν βαριέσαι ποτέ. Κάθε Ιούλιο σκεφτόμαστε ότι φέτος θα είναι η χρονιά μας, έρχεται μια εντυπωσιακή νίκη σε ντέρμπι να μας ενθουσιάσει και στο πρώτο ‘εύκολο’ εκτός έδρας παιχνίδι έρχεται η εντυπωσιακή κατάρρευση.

Δεν θα αναζητήσω τα αγωνιστικά αίτια της κακής πορείας της Λίβερπουλ στην Premier League τα τελευταία κοντά 30 χρόνια. Αυτά ας τα γράψει ο Καίσαρης που τα ξέρει και καλύτερα. Εγώ θέλω απλά να σταθώ στο σκωτσέζικο ντους που σου χαρίζει απλόχερα αυτή η ομάδα.

Το σενάριο της σεζόν 2013-2014 άλλωστε, όταν ΟΛΟΙ οι φίλοι της Λίβερπουλ πίστεψαν ότι ναι, φέτος είναι όντως η χρονιά της, δεν το γράφει ούτε ο πιο σαδιστής φίλος της Γιουνάιτεντ. Κορυφή, ποιοτικό ρόστερ, ωραία μπάλα και κρίσιμο παιχνίδι με την Τσέλσι στο Άνφιλντ, στο οποίο ακόμα κι η ισοπαλία είναι αρκετή.

Αλλά για την Λίβερπουλ μιλάμε, οπότε προφανώς και ο μεγάλος αρχηγός της, ο αθλητής που βγήκε απ’ τα σπλάχνα της κι ονειρευόταν όσο τίποτα το πρωτάθλημα με τη φανέλα της, ο Στίβεν Τζέραρντ, θα γλιστρούσε προσφέροντας στο πιάτο το πρώτο γκολ της Τσέλσι, σε μια φάση που θα βλέπει για πάντα στους εφιάλτες του.

Οι φήμες ότι το σοκ δεν έχει ξεπεραστεί ακόμη απ’ τους φίλους της ομάδας ελέγχονται ως απολύτως ακριβείς και οι επόμενες μέτριες χρονιές απλά μας έκαναν όλους να θυμόμαστε τη μεγάλη χαμένη ευκαιρία, όσο αρκετοί ακόμα μέτριοι παίκτες φορούσαν την φανέλα της.

Ο ερχομός του Κλοπ επανέφερε την αισιοδοξία, φέτος θα ήταν -μάντεψε- η χρονιά μας και πράγματι, με το ημερολόγιο να γράφει Κυριακή 4 Δεκέμβρη, η Λίβερπουλ είχε την ευκαιρία με νίκη επί της Μπόρνμουθ να πλησιάσει την Τσέλσι στον ένα βαθμό.

Η Λίβερπουλ που παίζει εξαιρετικό ποδόσφαιρο, που έχει χάσει μόνο από μία ομάδα: Την Μπέρνλι. Γιατί για τη Λίβερπουλ μιλάμε. ΠΡΟΦΑΝΩΣ και η μία της ήττα θα ήταν απ’ την Μπέρνλι κι όχι απ’ την Τσέλσι ή την Άρσεναλ, τις οποίες κέρδισε στις έδρες τους.

Και προφανώς, η ίδια ομάδα που πέρσι γύρισε με επικό τρόπο τη ρεβάνς με την Ντόρντμουντ, θα έβλεπε την Μπόρνμουθ να της κάνει το ίδιο πράγμα

Δεν ξέρω τι αμαρτίες πληρώνουμε όλοι οι φίλοι της Λίβερπουλ ειλικρινά. Και φυσικά δεν τολμάω να βάλω τον εαυτό μου στη θέση των οπαδών που ζουν την πορεία της από κοντά. Που πάνε στο γήπεδο, που το βιώνουν όλο αυτό στο πετσί τους, που τους κοροϊδεύουν οι συνάδελφοί τους στο γραφείο.

Όμως κι αυτό που τραβάμε εμείς, δεν είναι λίγο. Η ομάδα που είναι ικανή για το καλύτερο, είναι ταυτόχρονα ικανή και για το χειρότερο. Και φυσικά, θα θυμηθεί το χειρότερο την στιγμή ακριβώς που δεν πρέπει.

Τη σεζόν 2015-16, η Λίβερπουλ συμπλήρωσε 26 χρόνια χωρίς πρωτάθλημα. Ακόμη κι αν γίνουν 260, το μεγαλείο της ομάδας θα παραμείνει και δεν χρειάζεται καν να αναλυθούν όσα κάνουν αυτό το σύλλογο τεράστιο, είναι ήδη πολύ γνωστά.

Το κακό είναι ότι αν τα χρόνια γίνουν όντως 260, η ιστορία έχει δείξει πως αυτό θα συμβεί με τον πιο σαδιστικό, τραγικό κι αστείο για τους αντιπάλους μας τρόπο. Εμείς δεν μπορούμε παρά να ελπίζουμε, αντλώντας δύναμη απ’ το γεγονός πως έχουμε σηκώσει Champions League με τον Τζίμι Τραορέ.

Όπως λέει άλλωστε κι ο στίχος, “Walk on, with hope in your heart“.