Η Κατερίνα Στεφανίδη παραμένει προσγειωμένη απ’ τα 5 μέτρα ύψος

Βλέποντας (πολύ) στίβο μικρός, θυμάμαι τον Κεντέρη και τη Θάνου να τρέχουν. Τη Φανή Χαλκιά και τον Περικλή Ιακωβάκη να τρέχουν και να πηδάνε εμπόδια, τον Γκατσιούδη να πετάει το ακόντιο, την Ξάνθου και την Βασδέκη να πηδάνε στα χώματα, την Μπακογιάννη και τον Παπακώστα να περνάνε τον πήχη στο άλμα εις ύψος.

Δεν θυμάμαι κανέναν Έλληνα αθλητή να περνάει τον πήχη με το κοντάρι του, στο άλμα επί κοντώ. Εντάξει, ξέρω ότι ο Σάκης Ρουβάς μικρός έκανε επί κοντώ, αλλά μάλλον αυτό δεν πιάνεται, σωστά;

Μεγαλώνοντας, είχα πια πειστεί ότι το επί κοντώ, δεν το έχουμε σαν λαός, δεν είναι στο αίμα μας, δεν θα μας φέρει ποτέ μετάλλια. Θαύμαζα τον Μπούμπκα, την Ισινμπάγιεβα, είχα την τύχη να ζήσω από κοντά τον μεγάλο τελικό του 2004 στους άνδρες, τίποτα όμως που να είχε μέσα την γαλανόλευκη.

Μέχρι που ξαφνικά, η Κατερίνα Στεφανίδη, ο Κώστας Φιλιππίδης, η Νικόλ Κυριακοπούλου κι ο Εμμανουήλ Καραλής, βάλθηκαν τα τελευταία χρόνια να μας δείξουν ότι η Ελλάδα έχει στο συγκεκριμένο άθλημα και παρόν και μέλλον, γεμάτο λαμπρές επιτυχίες.

Τι έγινε ρε παιδιά, πότε γίναμε υπερδύναμη στο επί κοντώ και βρεθήκαμε στη θέση να μάχονται δύο Ελληνίδες αθλήτριες σε τελικούς μεγάλους διοργανώσεων για τις θέσεις του βάθρου; Τι έχω χάσει;  Σε περίπτωση που δεν το γνωρίζεις, χάρη στο άλμα της πάνω απ’ τα 4,90, η Κατερίνα Στεφανίδη κατέχει πλέον την τέταρτη καλύτερη επίδοση όλων των εποχών στην ιστορία του αγωνίσματος, σε ότι αφορά τον κλειστό στίβο. Όχι κι άσχημα έτσι;

Μια συζήτηση λοιπόν με ένα απ’ τα σημερινά αστέρια του ελληνικού και παγκόσμιου στίβου και μία απ’ τις μεγάλες ελπίδες του ελληνικού αθλητισμού για μετάλλιο στο Ρίο, θα είχε έτσι κι αλλιώς ιδιαίτερο ενδιαφέρον, για να ρίξουμε λίγο φως σε όλα τα καλά που συμβαίνουν τα τελευταία χρόνια στο επί κοντώ.

Το γεγονός ότι η Κατερίνα Στεφανίδη είναι ένα κορίτσι 26 ετών, που συνδυάζει σπουδές και αθλητισμό, ζει πια μόνιμα στις Η.Π.Α και δεν αποχωρίζεται ποτέ το χαμόγελο απ’ το πρόσωπό της, εξασφάλιζε ότι η κουβέντα μας, εκτός από ενδιαφέρουσα θα ήταν και τρομερά ευχάριστη.

Από μικρή στα ρεκόρ

Όταν η Κατερίνα ήταν μικρή, τα μετάλλια στον ελληνικό στίβο έρχονταν απ’ όλα τα αθλήματα εκτός του επί κοντώ. Πώς βρέθηκε εκείνη να ασχολείται με το συγκεκριμένο -αντιτουριστικό για τα ελληνικά δεδομένα- άθλημα;

“Και οι δύο γονείς μου ήταν στην Εθνική ομάδα στίβου. Η μητέρα μου έκανε 400 μέτρα κι ο πατέρας μου τριπλούν. Απ’ όταν ήταν ήμουν μικρή με πήγαιναν σε αγώνες μίνι, μικρών παιδιών δηλαδή, όπου έκανα κυρίως σπριντ και μήκος. Στους Ολυμπιακούς του 2000 συμπεριελήφθη για πρώτη φορά το επί κοντώ κι ο πατέρας μου γνώριζε τότε κάποιους ανθρώπους της ομοσπονδίας, οπότε είπαμε γιατί να μην το δοκιμάσω; Τότε ήμουν 10 ετών. Γενικά ήταν ιδέα του μπαμπά μου, εγώ βαριόμουν τα ίδια και τα ίδια και δεν μπορούσα να κάνω προπόνηση μόνο σε ένα άθλημα και το επί κοντώ είχε τη μεγαλύτερη ποικιλία προπόνησης, ενόργανη, άλματα, δρόμους, βάρη. Και στο μήκος ήμουν καλή και στα εμπόδια, αλλά βαριόμουν την προπόνηση. Στα 11 και τα 12 έκανα κάποια παγκόσμια ρεκόρ ηλικιών και γλυκάθηκα, όταν βλέπεις ότι είσαι καλός σε κάτι σε κρατάει”. Λύθηκε λοιπόν το μυστήριο της επιλογής του αθλήματος. Πώς είναι όμως οι συμμαθητές σου να κάνουν μια φυσιολογική, παιδική ζωή κι εσύ να συνδυάζεις σχολείο με προπόνηση και απανωτά ρεκόρ;

Δεν το έζησα πολύ αυτό γιατί οι περισσότεροι μου φίλοι μεγαλώνοντας ήταν μέσα στον αθλητισμό, ακόμα κι οι φίλοι που είχα στο σχολείο τύχαινε να ασχολούνται με το στίβο, οπότε ταίριαζαν τα προγράμματά μας και καταλάβαινε ο ένας τον άλλο. Δεν ένιωσα ποτέ ότι στερήθηκα κάτι πάντως γιατί μου έδωσε τόσα πράγματα ο αθλητισμός, βρήκα μια πολύ καλή ισορροπία, τα έκανα όλα με μέτρο.

Η ζωή στις Η.Π.Α.

Μάθαμε πώς η Κατερίνα αγάπησε τον μαγικό κόσμο του άλματος επί κοντώ. Στις Η.Π.Α όμως, όπου ζει και προπονείται τα τελευταία χρόνια, πώς βρέθηκε;

“Στη Δευτέρα Λυκείου περίπου άρχισαν να μου στέλνουν γράμματα διάφορα αμερικάνικα Πανεπιστήμια. Στην ουσία προσπαθούν να ‘ψαρέψουν’ αθλητές που είναι και καλοί μαθητές. Στέλνουν σε πολλά παιδιά τέτοια γράμματα, με μένα απλά τους έκατσε μάλλον”. Ήθελε από μικρή να φύγει δηλαδή; Ήταν ένα όνειρο για εκείνη να ζήσει έξω; “O πατέρας μου εξαρχής είχε ενθουσιαστεί με την ιδέα, εγώ πάλι δεν είχα καταλάβει τη σοβαρότητα της κατάστασης. Ξεκίνησα να κάνω μαθήματα αγγλικών για να δώσω S.A.T, τις εξετάσεις δηλαδή που δίνουν κι οι Αμερικάνοι για να μπουν στα Πανεπιστήμια. Έκανα δύο χρόνια μαθήματα με τον καθηγητή μου και με βοήθησε να κάνω και τις αιτήσεις γιατί είναι περίεργη διαδικασία, κάνεις αιτήσεις ένα χρόνο πριν. Μετά από πολύ ψάξιμο κατέληξα στο Stanford, το οποίο ακαδημαϊκά ανήκει στα 5 καλύτερα Πανεπιστήμια και είναι εξίσου καλό και στα αθλητικά”. Πλέον, στα 26 της, η Κατερίνα συνδυάζει πρωταθλητισμό στο υψηλότερο επίπεδο και ακαδημαϊκή καριέρα, επίσης στο υψηλότερο επίπεδο. Είναι αυτός ένας εύκολος συνδυασμός;

“Η αλήθεια είναι ότι έκανα το διδακτορικό μου μέχρι πέρσι, φέτος κάνω ένα διάλειμμα και τα πράγματα είναι πολύ πιο εύκολα, γιατί πέρσι ήταν σαν full time job τα μαθήματα και μετά είχα και την προπόνηση. Απ’ την άλλη βέβαια αυτός ο τρόπος ζωής μού δημιουργούσε μια ισορροπία, δεν είχα μόνο το επί κοντώ στο μυαλό μου. Όλη την ημέρα δεν ήμουν επικοντίστρια, μέχρι που πήγαινα στην προπόνηση. Ακόμα και φέτος δηλαδή, προσπαθώ να κάνω κι άλλα πράγματα, ο άντρας μου ας πούμε κάνει και ανακαινίσεις σπιτιών κι έχω αρχίσει να μαθαίνω και να τον βοηθάω για να κάνω κάτι χρήσιμο κατά τη διάρκεια της ημέρας. Παράλληλα συνεχίζω και κάποια απ’ τα πρότζεκτ της σχολής αλλά πολύ πιο χαλαρά”. Ο άντρας της Κατερίνας βρίσκεται με διπλή ιδιότητα στη ζωή της, αφού ταυτόχρονα είναι και ο προπονητής της. Πώς προέκυψε και πώς δουλεύει αυτή η συνεργασία μέχρι στιγμής;

“Στην αρχή της χρονιάς η αλήθεια είναι ότι είχα λίγο άγχος γιατί μπορεί κι εκείνος να είναι αθλητής του επί κοντώ όμως δεν είχε υπάρξει ποτέ προπονητής. Ο λόγος που επιλέξαμε να το κάνουμε αυτό είναι επειδή είχαμε παρόμοια φιλοσοφία για το άθλημα και την προπόνηση, οπότε θεώρησα ότι θα ταιριάξουμε προπονητικά, άσχετα με το ότι είμαστε παντρεμένοι. Τελικά όλα εξελίχθηκαν τέλεια γιατί κάνει και την προπόνηση μαζί μου οπότε δεν είμαι μόνη μου κι έχω και παραπάνω έλεγχο του τι κάνω στην προπόνηση, το οποίο μου προσφέρει ασφάλεια και αν κάτι πάει στραβά δεν μπορώ να κατηγορήσω τον προπονητή γιατί είναι μια δική μου επιλογή”. Αλήθεια, πώς καταφέρνουν να μην μιλάνε όλη την ημέρα για το επί κοντώ;

“Το χειριζόμαστε καλά, το έχουμε προσπαθήσει πολύ βέβαια. Γυρίζουμε σπίτι απ’ την προπόνηση και λέμε ‘ώπα τέλος’, δέκα λεπτά μετά αρχίζουμε πάλι να μιλάμε για το επί κοντώ και το ξανασταματάμε. Το καλό είναι ότι αυτή την εποχή έχουμε ένα μεγάλο σπίτι που ανακαινίζουμε και πρέπει να πάρουμε κάποιες αποφάσεις για τα υδραυλικά, τα πατώματα, τα πάντα κι έτσι ξεφεύγουμε, αυτό είναι πιο ενδιαφέρον”. Πού μένει τώρα το ζευγάρι; Τις έχει γυρίσει τις Η.Π.Α η Κατερίνα; “Τώρα είμαστε στο Οχάιο, γενικά έχω πάει σε πάρα πολλά μέρη για αγώνες, είναι τεράστια βέβαια, κάθε πολιτεία είναι σαν άλλη χώρα”. Και η ερώτηση του ενός εκατομμυρίου: Ελλάδα ή Η.Π.Α; “Μου αρέσει η Ελλάδα και μου λείπει πολύ, ειδικά το φαγητό και η οικογένεια με τους φίλους μου”.

Το “άλμα” του επί κοντώ και το Ρίο

Το ρητορικό ερώτημα της εισαγωγής είχε έρθει η ώρα να μεταφερθεί αυτούσιο στο σωστό αποδέκτη. Τι έγινε ρε παιδιά, πότε γίναμε υπερδύναμη στο επί κοντώ και βρεθήκαμε στη θέση να μάχονται δύο Ελληνίδες αθλήτριες σε τελικούς μεγάλους διοργανώσεων για τις θέσεις του βάθρου; Τι έχω χάσει; (Ε)

“Δύο παράγοντες έχουν βοηθήσει σε αυτό. Απ’ τη μία, υπάρχουν πολλοί καλοί προπονητές, γιατί αν δείτε όλοι οι αθλητές είμαστε με διαφορετικό προπονητή. Απ’ την άλλη, το γεγονός ότι ξεκίνησα κι εγώ σαν μικρή, κι ο Κώστας ο Φιλιππίδης σαν μικρότερος να φέρνουμε κάποιες επιτυχίες, είχε σαν αποτέλεσμα να τραβήξει τα μικρά παιδιά στο αγώνισμα. Όσο παραπάνω παιδάκια έχεις, τόσα περισσότερα ταλέντα θα ανακαλύψεις. Όσο έχουμε καλούς αθλητές, θα συνεχίσει το επί κοντώ να είναι δημοφιλές, τώρα ας πούμε ανεβαίνει κι ο Καραλής. Πιο παλιά με τον Κεντέρη, όλα τα παιδιά ήθελαν να κάνουν σπριντ”. Το γεγονός ότι δύο αθλήτριες απ’ την ίδια χώρα πρωταγωνιστούν στο ίδιο άθλημα πώς το αντιμετωπίζει η ίδια αλλά κι η Νικόλ Κυριακοπούλου;

Μας βοηθάει αυτός ο συναγωνισμός, είναι μια πολύ υγιής κόντρα, έχουμε πολύ καλές σχέσεις. Κάποια χρονιά είναι η Νικόλ λίγο καλύτερη, κάποια εγώ, η μία τραβάει την άλλη.

Έχοντας ξεκινήσει το επί κοντώ στην Ελλάδα και συνεχίζοντας πλέον να προπονείται στην Αμερική, τι διαφορές βλέπει στην αντιμετώπιση του αθλήματος και την ίδια την διαδικασία της προπόνησης; “Υπάρχουν πολλές διαφορετικές προπονητικές ιδεολογίες. Στην Ελλάδα δίνουν πολύ μεγάλη βάση στην τεχνική, γιατί πρόκειται για ένα πολύ τεχνικό άθλημα, ενώ στην Αμερική ας πούμε κάνουν πολλά βάρη κι όποιος είναι πιο δυνατός και γρήγορος πηδάει καλύτερα. Το παρακάνουν με την ταχύτητα και τη δύναμη όμως και ξεχνάνε την τεχνική. Εγώ έχω βρει την ιδανική ισορροπία ανάμεσα στις δύο μεθόδους αυτές, συνδυάζοντας όλα τα παραπάνω, ειδικά τον τελευταίο χρόνο”. Ένας χρόνος που είναι πια η τελική ευθεία για το Ρίο;

“Προσπαθώ να μην σκέφτομαι το Ρίο, είναι μακριά ακόμα, θέλω να πηγαίνω βήμα-βήμα, προηγείται το Πανευρωπαϊκό Πρωτάθλημα στις αρχές Ιουλίου. Πριν δύο χρόνια είχα βγει δεύτερη οπότε το χρυσό είναι ένα μεγάλος στόχος για μένα. Στο Ρίο προφανώς όποιο μετάλλιο και να έρθει θα είμαι πανευτυχής. Για μένα όμως είναι σημαντικό να πάνε όλα καλά μέχρι το Ρίο, κάνοντας την σωστή προετοιμασία με τη βοήθεια και των χορηγών μου όπως το Stoiximan”. Κλείνοντας αυτή την πολύ ενδιαφέρουσα κουβέντα κι έχοντας λύσει όλες μου τις απορίες για την χρυσή εποχή του επί κοντώ, η οποία βρίσκεται ακόμα στην αρχή της, θέλησα να μάθω αν η Κατερίνα έχει πια συνηθίσει την δημοσιότητα που απέκτησε χάρη στις επιτυχίες της.

“Τη δημοσιότητα τη γλιτώνω λίγο γιατί είμαι τον περισσότερο καιρό στην Αμερική. Αλλά έτσι κι αλλιώς και ο άντρας μου και οι γονείς μου με κρατάνε προσγειωμένη. Σαφώς μ’ αρέσει που με γνωρίζει ο κόσμος κι ειδικά τα παιδάκια που ξεκινάνε τον αθλητισμό εξαιτίας μου, όμως όσο δεν με αποσπάει απ’ την προπόνηση είμαι καλά με την δημοσιότητα”.