Η ομάδα που ήταν πάντα εκεί

Δεν υπάρχει αμφιβολία πως για τον Έλληνα μπασκετόφιλο, ο βασικός λόγος παρακολούθησης του Ευρωπαϊκού Πρωταθλήματος είναι η εθνική μας ομάδα.

Δεν μιλάω φυσικά μόνο για τη φετινή διοργάνωση, αλλά παραδοσιακά, αφού η χώρα μας είναι συνεπής σε κάθε ραντεβού με τους κορυφαίους της ηπείρου μας. Υπάρχουν όμως κι άλλοι λόγοι που μας κρατάνε κολλημένους με την πορτοκαλί μπάλα κάθε φορά που ζούμε στους ρυθμούς ενός Ευρωπαϊκού Πρωταθλήματος.

Πιο συγκεκριμένα, υπάρχει μία ομάδα η οποία είναι πάντα εκεί, την έχουμε συνδέσει με το τουρνουά κι έχει κερδίσει τον σεβασμό και την εκτίμησή μας, έστω κι αν πολλές φορές μας έχει πικράνει.

Όχι, δεν μιλάω για την Ισπανία. Εξαιρετικοί οι ‘φούριας ρόχας’, αποτελούν αναμφίβολα την κορυφαία εθνική της τελευταίας δεκαετίας, όμως υπάρχει μια άλλη σχολή μπάσκετ που πρωταγωνιστεί πολλά περισσότερα χρόνια και σου έρχεται αντανακλαστικά στο μυαλό κάθε φορά που πλησιάζει μια μεγάλη διοργάνωση.

Αναφέρομαι φυσικά στην Σερβία, την μεγάλη των ‘πλάβι’ σχολή, τους αγαπημένους μας -ιτς. Παίκτες με σπάνιο ταλέντο, προπονητές – καθηγητές του αθλήματος, κοινό τρελαμένο με το μπάσκετ και σχεδόν μόνιμη παρουσία στο βάθρο.

Την γνωρίσαμε ως -ενωμένη τότε- Γιουγκοσλαβία. Και φυσικά τη συνδέσαμε με την πρώτη μεγάλη μας εθνική μπασκετική επιτυχία. Βλέπεις, για να κατακτήσουμε την κορυφή στο έπος του 1987, χρειάστηκε να τους κερδίσουμε δύο φορές, με το δεύτερο θρίαμβο να έρχεται μάλιστα στον ημιτελικό. Η επικράτηση με 81-77 επί των ‘Γιούγκων’, ήταν ένα κατόρθωμα σχεδόν ισάξιο με την μυθική μας πια νίκη ενάντια στους Σοβιετικούς στον μεγάλο τελικό. Ήταν η αξία του ηττημένου που γιγάντωσε τη δόξα μας και μας έκανε να πιστέψουμε πως όλα γίνονται.

Δύο χρόνια αργότερα, στο Ζάγκρεμπ, τη συναντήσαμε ξανά, τη φορά εκείνη στον μεγάλο τελικό. Υποκλιθήκαμε όμως στην ποιότητα, το ταλέντο και την ανωτερότητα της φουρνιάς εκείνης, χάνοντας με το εμφατικό 98-77. Κανένας δεν γκρίνιαξε ωστόσο, αφού ο σεβασμός προς τους ‘πλάβι’ ήταν δεδομένος.

Η φουρνιά εκείνη, δεν ήταν φυσικά η μοναδική εξαιρετικά ταλαντούχα που παρουσίασε αυτή η γωνιά της Ευρώπης. Ένας λαός, που όπως κι εμείς, διατηρεί εξαιρετική σχέση με τα καλάθια και μοιάζει γεννημένος για τα μεγάλα σουτ. Με λίγα λόγια, με πορτοκαλί αίμα να ρέει στις φλέβες τους, και οι Σέρβοι τα κάνουν #olagiatokalathi. Όπως και η εξαιρετική σελίδα του Sport24.gr σε συνεργασία με τη LIDL Hellas, Όλα Για Το Καλάθι, με όλα όσα πρέπει να ξέρεις για το φετινό Ευρωπαϊκό Πρωτάθλημα.

AP Photo/Paul Sancya

Μετά το αήττητο χρυσό μετάλλιο του 1989, ήρθε ακόμη μία κορυφή χωρίς κίτρινο φύλλο αγώνα δύο χρόνια αργότερα, πριν φτάσουμε στην οριστική διάσπαση της ενωμένης Γιουγκοσλαβίας και την υποχρεωτική απουσία των ‘πλάβι’ από το Ευρωπαϊκό του 1993. Μόνο έτσι θα μπορούσε εκείνα τα χρόνια να κατακτήσει άλλη ομάδα το χρυσό. Μπορεί οι παίκτες της Γουγκοσλαβίας να μην έδωσαν το ‘παρών’ στα γήπεδα της Γερμανίας, όμως ήταν εκεί σε όλες τις συζητήσεις και στις σκέψεις των φιλάθλων, που αναρωτιόντουσαν στις εξέδρες ‘τι θα γινόταν’ αν έπαιζαν οι θριαμβευτές των προηγούμενων δύο διοργανώσεων. Η απουσία τους, ήταν ίσως πιο ηχηρή κι απ’ την παρουσία τους και τότε καταλάβαμε όλοι πόσο πολύ έχει συνδεθεί το τουρνουά με εκείνους.

Με το που επέστρεψαν άλλωστε, το 1995 στο τουρνουά που διοργανώθηκε στα μέρη μας, γύρισαν και στο αγαπημένο τους μέρος: στην κορυφή και μάλιστα αήττητοι. Το 1997 και το 2001 κατέκτησαν δύο χρυσά μετάλλια ακόμα, πριν αρχίσουν να περνάνε την δική τους μπασκετική κρίση.

Η Γουγκοσλαβία έγινε Σερβία-Μαυροβούνιο, στη συνέχεια σκέτη Σερβία, και αποχωρίστηκε για μερικά χρόνια τα βάθρα και τα μετάλλια. Τότε ήταν όμως που έδειξε πόσο μεγάλη μπασκετική χώρα είναι. Και το κατάφερε με δύο τρόπους

Αρχικά, συνεχίζοντας να εμπνέει σεβασμό και φόβο ακόμη και τις χρονιές που αποκλείστηκε από τους ομίλους. Κανένας δεν τολμούσε να την ξεγράψει, κανένας δεν σκεφτόταν να την υποτιμήσει και όλοι πανηγύριζαν τις νίκες απέναντι στους Σέρβους σαν να έχουν κατακτήσει μια θέση στο βάθρο. Διότι ο γίγαντας, ακόμη κι όταν κοιμάται παραμένει γίγαντας και όλοι ξέρουν ότι κάποια στιγμή θα ξυπνήσει.

Μια τέτοια δεξαμενή ταλέντου και μπασκετικών προσωπικοτήτων άλλωστε, είναι δεδομένο ότι δεν πρόκειται να στερέψει ποτέ. Μόνο λίγο καιρό ξαποσταίνει και ξανά προς τη δόξα τραβά. Και πράγματι, πριν δύο χρόνια επέστρεψαν στα παλιά τους λημέρια και φέτος προβάλλουν και πάλι ανάμεσα στα μεγάλα φαβορί για ένα μετάλλιο, δείχνοντας και με αυτόν τον τρόπο το μεγαλείο της. 

AP Photo/Matt York

Και προφανώς, κανείς δεν υποδέχτηκε με έκπληξη ή απορία την επιστροφή των Σέρβων στο προσκήνιο. Αντίθετα, όλοι το αντιμετώπισαν σαν κάτι αναμενόμενο, τη φυσική εξέλιξη των πραγμάτων, για την ομάδα που ήταν και είναι πάντα εκεί, τη Βραζιλία του μπάσκετ, τους ‘ορλόβι’ όπως τους λέμε πλέον.

Αυτή είναι η μεγάλη του μπάσκετ σχολή στην ήπειρό μας και ακόμη κι αν έχουμε περάσει φάσεις πίκρας και αντιπάθειας ακόμη απέναντί τους, πάντα θα τους εκτιμάμε, θα τους σεβόμαστε και θα αισθανόμαστε πως κάτι λείπει όταν δεν είναι στους πρωταγωνιστές.

Για τον Ντανίλοβιτς, τον Πάσπαλι, τον Ντίβατς, τον Τζόρτζεβιτς, τον Στογιάκοβιτς, τον Μποντίρογκα, τους Κροάτες της ενωμένης Γιουγκοσλαβίας όπως τον Κούκοτς, τον Ράτζα και τον Πέτροβιτς, τους προπονητές που έχουν αλλάξει το μπάσκετ, όπως τον Ίβκοβιτς, τον Ομπράντοβιτς και τον Πέσιτς, μέχρι και τους σημερινούς σταρ, όπως τον Τεόντοσιτς, τον Μπογκντάνοβιτς και τον Γιόκιτς.

AP Photo/Lefteris Pitarakis

Είναι κάτι στον τρόπο που παίζουν και καταλαβαίνουν το παιχνίδι οι Σέρβοι, που σε κάνει να τους αγαπήσεις, που γοητεύει ακόμη κι έναν ουδέτερο. Ο τρόπος που σουτάρουν, που πασάρουν, που παθιάζονται, που καταφέρνουν ακόμη και το ακατόρθωτο. Για όλους αυτούς τους λόγους, έχουν συνδεθεί με το Ευρωπαϊκό πρωτάθλημα, ακόμη και στην καρδιά και τις συνειδήσεις όσων δεν παρακολουθούν φανατικά τα μπασκετικά δρώμενα.

Ακόμη κι αν φέτος οι Σέρβοι δεν φτάσουν στην κορυφή, όλοι θα περιμένουμε το επόμενο Ευρωπαϊκό Πρωτάθλημα, το 2021 πια, και για τη δική τους παρουσία

Επειδή τέσσερα χρόνια -γιατί πλέον το Ευρωπαϊκό δεν θα γίνεται κάθε 2 χρόνια – χωρίς Σερβία είναι πολλά, τώρα είναι η στιγμή για να το απολαύσεις. Μπες στο olagiatokalathi.gr για να μάθεις όσα πρέπει να ξέρεις για το μπάσκετ, αλλά και όσα χρειάζεται για να το απολαύσεις με πολλά λίτρα μπύρας, παίζοντας στο διαγωνισμό “Όλα για το Καλάθι”.

Κεντρική φωτογραφία: AP Photo/Paul Sancya