H ποδοσφαιρική βασίλισσα της Αφρικής: Καμερούν ή Γκάνα

Η μουντιαλική χρονιά άρχισε από την 1η Δεκεμβρίου, όταν και έγινε στη Μόσχα η κλήρωση για το Παγκόσμιο Κύπελλο ποδοσφαίρου, την πιο σημαντική ποδοσφαιρική διοργάνωση στον πλανήτη. Μέσα από επτά συγκρίσιμες σπονδυλωτές ιστορίες, μία κάθε μήνα έως την έναρξή του στις 14 Ιουνίου με το παιχνίδι Ρωσία-Σαουδική Αραβία, στόχος είναι να τιμηθούν οι 20 προηγούμενες διοργανώσεις.

Οι συγκρίσεις είναι, γενικώς, μία πελώρια απάτη, αλλά ένα όχημα με το οποίο γίνεται να πορευθεί κάποιος αρκεί να είναι ειλικρινής, μην αφήνοντας το αποτέλεσμα να κρίνει την ουσία, η οποία, όπως και σε αυτήν την περίπτωση, είναι τα συναισθήματα που προκαλούν οι larger than life στιγμές που προσφέρει ο αθλητισμός και ιδιαίτερα το ποδόσφαιρο, που έχει κάνει πάρα πολλούς ανθρώπους ανέλπιστα ευτυχισμένους ή ιδιαιτέρως δυστυχισμένους έστω και για λίγο. Οι κανόνες είναι απλοί: κατηγορίες στις οποίες θα χωρίζονται οι στιγμές, με προβάδισμα στη μία ή την άλλη πλευρά. Η σειρά άρχισε στα τέλη του Δεκέμβρη, με τη σύγκριση των δύο πιο οδυνηρών ηττών στην ιστορία της εθνικής Βραζιλίας, και συνεχίστηκε με τις δύο καθοριστικές στιγμές της καριέρας του Ζινεντίν Ζιντάν.

Ο Σεπ Μπλάτερ αγαπούσε και πιθανώς συνεχίζει να αγαπάει πολύ τους Αφρικανούς. Στην κλήρωση του Παγκόσμιου Κυπέλλου του 2010, που έγινε στη Νότια Αφρική, ο Μπλάτερ είχε πει ότι ”δε θα αργήσει η ώρα που μία αφρικανική ομάδα θα κατακτήσει το Παγκόσμιο Κύπελλο”. Όσο υψηλότερο, όμως, το αξίωμα στο ποδοσφαιρικό γίγνεσθαι τόσο πιο έντονο το ανεμομάζωμα των λόγων. Η διοργάνωση δεν έχει βιώσει καν πώς είναι να υπάρχει αφρικάνικη ομάδα στα ημιτελικά ενός Παγκόσμιου Κυπέλλου. Έχει ζήσει, ωστόσο, την απώλεια. Σε δύο περιπτώσεις, μόνο, δύο ομάδες έχουν φτάσει πολύ κοντά, πάρα πολύ κοντά, στην πρόκριση στα ημιτελικά, αλλά δεν τα έχουν καταφέρει.

Αν ρωτάει κάποιος, η αγαπημένη μου αφρικανική ομάδα σε Παγκόσμιο Κύπελλο ήταν η Νιγηρία του 1994, η οποία δυστυχώς δεν γίνεται να μπει στη σύγκριση, αφού στη φάση των ’16’ εκείνου του Παγκόσμιου Κυπέλλου στις ΗΠΑ η Ιταλία την έπιασε κότσο, στο παιχνίδι που ουσιαστικά άρχισε να ξετυλίγεται το κουβάρι του θρύλου του Ρομπέρτο Μπάτζιο, μία ιστορία με λυπημένο τέλος, που παρήγαγε την ίσως πιο γνωστή διαφήμιση όλων των εποχών. Η Νιγηρία ήλπιζε να ακολουθήσει τα χνάρια του Καμερούν, που είχε πετύχει τη νίκη-έκπληξη στην πρεμιέρα του Παγκόσμιου Κυπέλλου, με την Αργεντινή και είχε αποκλειστεί από την Αγγλία χάρη στην οξύνοια του υπέροχου (και υποτιμημένου, ίσως επειδή είναι τόσο καλός παρουσιαστής) Γκάρι Λίνεκερ, στην επιστροφή των Άγγλων στις διακρίσεις και το πλέξιμο του ‘Nessun Dorma’ ως ύμνου τους.

Οκτώ χρόνια πριν, η Αλγερία είχε μείνει εκτός δεύτερου γύρου, θύμα μίας… ξαδελφικής αγάπης, με το Δυτική Γερμανία-Αυστρία 1-0, σκορ που έγινε στο 10’, με το γκολ του Χορστ Χρούμπες και έμεινε έτσι δίχως την υπόνοια να αλλάξει. Ήταν τότε που η Αλγερία είχε πετύχει τη σπουδαία νίκη με σκορ 2-1 επί των Γερμανών και μόνο με το 1-0 η Δυτική Γερμανία προκρινόταν και ταυτοχρόνως η Αυστρία έπαιρνε την πρώτη θέση στον όμιλό της. Αυτή η ομάδα ήταν η πρώτη που έδειξε ότι αφρικανικό ποδόσφαιρο δεν είναι ντοκιμαντέρ (και μάλιστα με μυθολογικά στοιχεία) του History Channel*.

*Αλλά επειδή ο διάβολος έχει κοντά ποδάρια, αυτό έγινε: ο Ραμπάχ Μαντζέρ, που έζησε τον πόνο της απώλειας της πρόκρισης με αυτόν τον τρόπο, 5 χρόνια αργότερα έβαλε το γκολ με το οποίο η Πόρτο ισοφάρισε τον τελικό του Κυπέλλου Πρωταθλητριών με την Μπάγερν στη Βιέννη, μέσα στην Αυστρία, με τακουνάκι, πριν ο Βραζιλιάνος Ζουαρί έρθει και τέσσερα λεπτά αργότερα, στο 80’, ολοκληρώσει την ανατροπή και δώσει στην ομάδα του λιμανιού το πρώτο τρόπαιο με τα μεγάλα αυτιά στην ιστορία της.

Πριν, ο Ντούσαν Μπάγεβιτς θα μπορούσε να πει κάτι για τη δική του εμπειρία, το 1974, όταν η Γιουγκοσλαβία νίκησε 9-0 το Ζαΐρ και εκείνος έκανε χατ-τρικ. Όταν παρήλθε η ώρα του Καμερούν, το νερό μπήκε στο αυλάκι. Και παρά το γεγονός ότι μόνο η Γκάνα, το 2010 στη Νότιο Αφρική, έφτασε ξανά στα προημιτελικά του Παγκόσμιου Κυπέλλου, η αποικιομαγνητισμένη Ευρώπη άπλωσε την αγορά της στην αφρικανική ήπειρο, με τις αμφιλεγόμενες ληξιαρχικές πράξεις γεννήσεως, αλλά τους γεννημένους αθλητές, τα γερά κορμιά, τα ασύλληπτα πνευμόνια, σαν χωροφύλακες ενός μαρβελικού ποδοσφαίρου.

Αν υπάρχει ένας βασικός λόγος που το ποδόσφαιρο πήρε το δρόμο της επιστήμης, περισσότερο από κάτι άλλο, αναμφισβήτητα είναι η επιλογή των Αφρικανών ποδοσφαιριστών. Ασφαλώς, δημιουργείται αντίθεση, μόνο που όταν βάλεις κάποιον που έχει ρυθμίσει την κίνησή του με το χώρο σε καλούπι, μπορείς να βρεθείς απέναντι σε ένα άγαρμπο υλικό, αλλά σίγουρα θα είσαι και κοντά σε κάποιον που ο χώρος δικαιοδοσίας του γίνεται κάλλιστα να παρομοιαστεί με ναρκοπέδιο.

Η γενική ιδέα είναι η σύγκριση των δύο ομάδων και ποια θα δικαιούτο περισσότερο την  πρόκριση στα ημιτελικά του θεσμού. Με κατηγορίες, όπως πάντα.

Κατηγορία: Το πολλαπλό σου είδωλο

AP Photo/Giulio Broglio

Ίσως ο τελευταίος Αφρικανός που μας παρουσιάστηκε με τη σωστή ηλικία του πιο θρυλικός Αφρικανός ποδοσφαιριστής όλων των εποχών, ο Ροζέ Μιλά χαιρετίστηκε από όλους σαν εξωτικό φρούτο, σαν μία φρέσκια ανάσα.

Ο Μιλά ήταν ήδη 38 χρόνων σε εκείνη τη διοργάνωση, σχεδόν άγνωστος μεταξύ αγνώστων αν και με προϋπηρεσία ήδη 17 χρόνων στην εθνική ομάδα. Τα δύο γκολ του με τη Ρουμανία (2-1), για τη 2η αγωνιστική των ομίλων, ήταν η γέννηση του θρύλου, καθώς ο χορός του μετά τον πανηγυρισμό τον κατέστησε εξαιρετικά συμπαθή στον ιταλικό κόσμο, που δεν έχει ιδιαίτερη δυσκολία να αγαπήσει τα ιδιότυπα ταμπεραμέντα. Έπειτα, ήταν επίσης το τρίλεπτο στην παράταση με την Κολομβία, για να ‘δέσει’ το γλυκό, με τα δύο τέρματα, το ένα από την εξωφρενική έξοδο του Ρενέ Χιγκίτα, που χάρισαν την πρόκριση στους Καμερουνέζους (2-1). Συν, το πέναλτι που κέρδισε, για να σκοράρει ο Κούντε, και την ασίστ που έδωσε στον Εκέκε, στα δύο γκολ που τους έβαλαν μπροστά στον προημιτελικό με τους Άγγλούς. Κι όλα αυτά, ως αλλαγή.

Οι Γκανέζοι είχαν τους δικούς τους θρύλους, προεξάρχοντος του εμβληματικού Στέφαν Άπια, μα και του Σούλεϊ Μουντάρι, αλλά ασφαλώς και το διαμέτρημα του Ροζέ Μιλά ουδείς το έφτανε. Ο Καμερουνέζος έγινε ο γηραιότερος ποδοσφαιριστής που σκόραρε σε Παγκόσμιο Κύπελλο τέσσερα χρόνια αργότερα, όταν έβαλε το μοναδικό γκολ στη συντριβή με σκορ 6-1 από τη Ρωσία, στο παιχνίδι που ναι μεν ήταν αδιάφορο αλλά ‘έγραψε’ κι άλλο ρεκόρ, αφού ο Όλεγκ Σαλένκο έβαλε πέντε γκολ, ο μοναδικός παίκτης που τα έχει καταφέρει σε ένα ματς.

Προβάδισμα Κωνσταντίνα Σπυροπούλου στο ‘Survivor’: Καμερούν 1990.

Κατηγορία: Μάνα είμαι, θυσιάστηκα για το παιδί μου

Ο προημιτελικός της Ουρουγουάης με την Γκάνα ψηφίστηκε το κορυφαίο ματς του Παγκόσμιου Κυπέλλου του 2010, ενώ στην πραγματικότητα είναι στα πέντε κορυφαία στην ιστορία της διοργάνωσης. Κι ενώ η κανονική διάρκεια του παιχνιδιού δεν είχε κάτι το αξιοσημείωτο, το τελευταίο λεπτό της παράτασης έγινε το ρόλερ κόστερ του θανάτου.

Μία εκτέλεση φάουλ, μία κεφαλιά προς τα πίσω, μία επέμβαση και ένα σουτ από το ύψος της μικρής περιοχής, με πορεία προς τα δίχτυα, πριν ο νεαρός Λουίς Σουάρες διώξει την μπάλα και την στείλει στην αγκαλιά του Μουσλέρα. Δεν ήταν λεπτομέρεια, όμως, ότι έβαλε και τα δύο χέρια του, για να εξασφαλίσει ότι δε θα περνούσε τη γραμμή. Ο Σουάρες έβαλε τα χέρια του υπέρ της παρτίδος, πριν τα βάλει στη φανέλα του για να καλύψει το πρόσωπό του, από το οποίο ήδη εκτοξεύονταν τα πρώτα δάκρυα. Ήταν στο στίβο του σταδίου όταν είδε την εκτέλεση πέναλτι του Ασαμόα Γκιαν και, ξαφνικά, εκεί που ήταν έτοιμος να δεχθεί το τελικό πλήγμα αλλά η αδρεναλίνη δεν τον άφηνε να ησυχάσει, που με την απελπισία έμοιαζε να περιφέρεται πάνω σε μία οδύσσεια σχεδία, επιδόθηκε σε ένα μπαράζ αλαλαγμών, γρυλίζοντας λατινοαμερικάνικες κατάρες μέσα από τα δόντια του, που ενδεχομένως είναι το πιο γνωστό σημείο του κορμιού του. Ο Σουάρες θυσιάστηκε για την ομάδα του και είδε αυτήν τη θυσία να βγαίνει. Από τη μεριά της, η Αγγλία δε χρειάστηκε να θυσιάσει κάποιον παίκτη στους Θεούς, για να πάρει την πρόκριση με το Καμερούν. Δε θα γινόταν άλλωστε, μια και οι τρόποι τους, δε θα το επέτρεπαν.

Προβάδισμα ποδιών Βίκυς Κουλιανού: Γκάνα 2010.

Κατηγορία: Τον ξέρεις εκείνο το μύθο της αλεπούς με τον κόρακα, ε;

Συνήθως, όταν έρχεσαι αντιμέτωπος με μαύρο αθλητή ή ένα σύνολο μαύρων αθλητών, διαπιστώνεις ότι οι αθλητικές ικανότητές σου είναι τελείως άχρηστες.

Λένε ότι τα πρώτα συστήματα στο μπάσκετ τα έφτιαξαν στις αλάνες της Νέας Υόρκης οι Εβραίοι, ώστε να προσπαθήσουν να αποσυναρμολογήσουν στο διανοητικό επίπεδο τους πολύ πιο ικανούς, φύσει και σώματι, αντιπάλους τους. Στο ποδόσφαιρο ασφαλώς και η απόσταση έχει μειωθεί αισθητά, παρ’ όλα αυτά υπήρχε μία εποχή, όχι πολύ μακριά, που αντιπαραβαλλόταν η εξυπνάδα και η πονηριά (σε αθλήματα του λευκού πολιτισμού, παρ’ όλα αυτά, οπότε μια και ο κόσμος είναι δομημένος με τέτοιον τρόπο και όχι με οποιονδήποτε άλλο ουδείς μπορεί να αποφανθεί για χαμηλό IQ) με τέτοιους αντιπάλους.

Ο Γκάρι Λίνεκερ ήξερε ακριβώς τι θα έκαναν οι αμυντικοί του Καμερούν, που δεν μπορούσαν να βάλουν τα πόδια τους διακριτικά σε μονομαχίες. Τόσο το πέναλτι που κερδίζει στο 82’ και σκοράρει στο 83’ όσο και εκείνο που κερδίζει στο 104’ και βάζει στο 105’, για να μετατρέψει το 1-2 στο τελικό 3-2, δείχνουν ότι ήταν ένα βήμα μπροστά σε σκέψη και γνώριζε ακριβώς ότι με μία συγκεκριμένη κίνηση θα είχε ένα συγκεκριμένο όφελος από το διαιτητή Εντγκάρντο Κοντεσάλ, ο οποίος αρεσκόταν να σφυρίζει πέναλτι, άλλωστε είχε δώσει και την παράβαση (;) στον τελικό της ίδιας διοργάνωσης.

Και στις δύο περιπτώσεις ο Λίνεκερ ξέρει ακριβώς που πρέπει να πάει. Από την άλλη μεριά, υπάρχει ο Ντιέγκο Φορλάν, που εκμεταλλεύεται την μπάλα και τα οφέλη της, ώστε να χτυπήσει ένα φάουλ στο 55’ που ισοφάρισε το εξίσου όμορφο γκολ του Μουντάρι στις καθυστερήσεις του πρώτου μέρους. Ο Φορλάν, που έχει κάνει μία εκπληκτική διοργάνωση ούτως ή άλλως και είναι ο αληθινός αρχηγός της Ουρουγουάης, εκμεταλλεύεται την αθωότητα του γκολκίπερ Ρίτσαρντ Κίνγκσον, ο οποίος δεν ξέρει ακριβώς πώς να αντιδράσει σε ένα τέτοιο σουτ, που εκ πρώτης όψεως ακόμα και ο τηλεθεατής μπερδεύεται και νομίζει ότι πάει στο τείχος. Ο Φορλάν κράτησε την Ουρουγουάη ζωντανή, αλλά τα μελλούμενα ήταν τόσο δραματικά που θα νόμιζε κάποιος ότι σκόραρε σε διαφορετικό ματς. Ο Λίνεκερ ήταν η κορωνίδα της πρόκρισης της Αγγλίας στα ημιτελικά, για πρώτη φορά μετά το 1966.

Προβάδισμα Σάσας στους φαντάρους: Καμερούν 1990.

Κατηγορία: Θέλω να μας μνημονεύουν όπως οι κρεατοφάγοι την Καθαρά Δευτέρα

Η πιο σημαντική νίκη του αφρικάνικου ποδοσφαίρου ως αυτήν τη στιγμή είναι το 2-1 της Αλγερίας επί της Δυτικής Γερμανίας στο Παγκόσμιο Κύπελλο του 1982. Είναι, επίσης, το 3-1 του Μαρόκου επί της Πορτογαλίας, στις 11 Ιουνίου 1986 στην Γουαδαλαχάρα, που το κατέστησε την πρώτη αφρικανική ομάδα που πέρασε γύρο. Αυτές οι νίκες έβαλαν την Αφρική στον ποδοσφαιρικό χάρτη. Επίσης, παραπάνω από αξιοπρόσεκτο ήταν το 1-0 της Σενεγάλης επί της Γαλλίας, στην πρεμιέρα της διοργάνωσης του 2002. Και μπορεί να υπάρχουν ακόμα δύο, το 2-1 του Καμερούν επί της Κολομβίας στην παράταση του ματς της φάσης των ’16’ του Παγκόσμιου Κυπέλλου του 1990 και το 2-1 της Γκάνας επί των ΗΠΑ επίσης στην παράταση ματς για παρόμοιο γύρο στη διοργάνωση του 2010, αλλά η νίκη που είχε ακόμα μεγαλύτερη σημασία από τα νοκ άουτ ήταν, ασφαλώς, το 1-0 του Καμερούν επί της Αργεντινής στην πρεμιέρα εκείνου του τουρνουά στην Ιταλία.

Η ‘αλμπισελέστε’, παγκόσμια πρωταθλήτρια και με τον Ντιέγκο Μαραντόνα στη σύνθεσή της, έφτασε στον τελικό της διοργάνωσης υποφέροντας σε όλη τη διάρκεια του τουρνουά, ωστόσο με το Καμερούν ήταν η μία από τις δύο ήττες της συνολικά. Εκείνο το 1-0 στις 8 Ιουνίου του 1990 στο ‘Σαν Σίρο’ ήταν πραγματικά αξιομνημόνευτο.

Το Καμερούν είχε μείνει με 10 παίκτες, μετά από την αποβολή του Αντρέ Κανάκ Μπιγίκ στο 61’ και στο 67’, μετά από μία εκτέλεση φάουλ που δημιούργησε καραμπόλα, ο Ομάμ Μπιγίκ έκανε ένα απερίγραπτο άλμα, χρησιμοποιώντας, μάλιστα, ως σκαλοπάτι, τα πλευρά του Νέστορ Σενσίνι, για να δώσει τη νίκη και την πρόκριση στο Καμερούν. Η Γκάνα δε νίκησε τέτοιο ματς στη δική της σημαντική διοργάνωση, αντιθέτως η δική της πιο σημαντική νίκη σε ομίλους θα μπορούσε να πει κάποιος ότι ήταν το 2-0 επί της Τσεχίας, τέσσερα χρόνια νωρίτερα, που σε συνδυασμό με το 2-1 επί των ΗΠΑ την τελευταία αγωνιστική, της έδωσε την πρόκριση για πρώτη φορά σε φάση των ’16’.

Προβάδισμα Λιάνας Κανέλλη σε χρήση ελληνικής γλώσσας: Καμερούν 1990.

Κατηγορία: Όποιου του μέλλει να πνιγεί ποτέ του δεν πεθαίνει

Ενώ το Καμερούν ουσιαστικά αποκλείστηκε επειδή η Αγγλία είχε τον παίκτη και τον τρόπο να το ρίξει στο καναβάτσο και να επιδείξει ουσιαστικά και σε καίρια σημεία την ποδοσφαιρική ανωτερότητά της, στην Γκάνα ο αποκλεισμός από την Ουρουγουάη θα μπορούσε να έχει ονοματεπώνυμο: Ασαμόα Γκιαν.

Ο Γκανέζος επιθετικός ήταν ήδη λαϊκός ήρωας, αφού με δικό του θαυμάσιο γκολ στην παράταση η ομάδα του νίκησε τις ΗΠΑ στη φάση των ’16’ και στο 120’ του προημιτελικού με την Ουρουγουάη είχε την ευκαιρία να γίνει λαϊκός θρύλος. Ο Γκιαν έγινε πρόσωπο αρχαίας τραγωδίας όταν είδε την μπάλα να προσκρούει στο δοκάρι και να φεύγει ψηλά. Ο επίδοξος θρίαμβος εξελίχθηκε σε ένα φρικτό αποκλεισμό, ενώ ο ίδιος πιθανότατα ακόμα χάνει ώρες ύπνου από εκείνη την εκτέλεση. Ο Γκιαν έχει ξαναγίνει μοιραίος, χάνοντας το πέναλτι που θα έδινε στην Γκάνα το προβάδισμα στον ημιτελικό του Κόπα Άφρικα με τη Ζάμπια, η οποία προκρίθηκε στον τελικό.

Βεβαίως, εδώ πρέπει να του δοθούν πόντοι: πρώτον και σημαντικότερο, είχε το θάρρος να πάει και να εκτελέσει το πρώτο πέναλτι της ψυχοφθόρου διαδικασίας, ψάχνοντας μία εξιλέωση που δεν ήρθε τελικά. Δείγμα χαρακτήρα και δυναμικής προσωπικότητας, πάντως. Το δεύτερο είναι ότι ακόμα, μόλις 32 ετών, παίζει στην εθνική ομάδα της χώρας του, έχει 105 συμμετοχές και τρία Παγκόσμια Κύπελλα και ο μόνος λόγος που δε θα πάει στη Ρωσία είναι ότι η ομάδα του δεν προκρίθηκε. Σε κάθε βίντεο που έχει δάκρυα και στενοχώρια και αφορά στο Παγκόσμιο Κύπελλο, ο Γκιαν δίνει το ‘παρών’, με τρόπο που ουδείς παίκτης του Καμερούν του ’90 δύναται να το κάνει.

Προβάδισμα Γιόντα σε ζεν καταστάσεις: Γκάνα 2010.

Κατηγορία: Μου την έφερες όπως ο Μπραντ Πιτ στην Αρπαχτή

Η ώρα που το Καμερούν και η Γκάνα κατάλαβαν ότι το ταξίδι τους στο Παγκόσμιο Κύπελλο έφτανε στο τέλος του ήταν εντελώς διαφορετικές. Στην πρώτη περίπτωση υπήρχε ακόμα ένα ημίχρονο που η αφρικανική ομάδα μπορούσε να αντιδράσει απέναντι στην Αγγλία, αν και το ρεζερβουάρ της ήταν ξεκάθαρα άδειο. Στη δεύτερη, αρκούσε μόνο μία στιγμή. Και ενώ ο Γκάρι Λίνεκερ προτίμησε ένα κουτουπιέ στη μέση του τέρματος, ο Σεμπάστιαν Αμπρέου, γνωστός και ως ‘Λόκο’, που στα ελληνικά μεταφράζεται ως τρελός, προτίμησε να δώσει έναν εύθυμο τόνο σε μία βραδιά που ένιωθες ότι ήταν σαν να μην τον επηρέασε ποτέ.

Δεν είναι γνωστό αν ο μέγας Αμπρέου, μία γοητευτική φυσιογνωμία για όλους τους γραφιάδες, ήθελε να γίνει αράδες από το στυλό του Εντουάρντο Γκαλεάνο, πάντως η εκτέλεσή του, ένα σκαφτό σε πέναλτι που έδινε την πρόκριση στα ημιτελικά, ήταν γιορτή για την πιο ένδοξη μικρή εθνική ομάδα στο σύμπαν και το στυλ με το οποίο έχει συνδεθεί όλο το λατινοαμερικάνικο ποδόσφαιρο.

Προβάδισμα λογαριασμού Αδώνιδος Γεωργιάδη στο Twitter: Γκάνα 2010.

Κατηγορία: Όλα τα σφάζω όλα τα μαχαιρώνω

Εδώ δεν τίθεται καν θέμα σύγκρισης, απλώς αναφορά: Ο Μπεντζαμίν Μασίνγκ έκανε το μόνο τάκλιν στην ιστορία του Παγκόσμιου Κυπέλλου που θύμιζε τρακάρισμα της Formula 1, μοτοσικλέτα που πέφτει μετά από σούζα σε χώμα. Δε σηκώθηκε ποτέ στην καριέρα του πιο ψηλά ο Κλαούντιο Κανίγια από τη στιγμή που ο Μασίνγκ τον καρατόμησε στο 89’ της πρεμιέρας του Παγκόσμιου Κυπέλλου του 2010, όταν το Καμερούν νίκησε την Αργεντινή 1-0. Η πορεία του Αργεντινού επιθετικού ήταν τόσο αλλοπρόσαλλη, που ενδεχομένως να έπρεπε να καταχωρηθεί ως συμπαντιαίο αστρικό φαινόμενο, τέτοια ήταν η σπείρα της. Το τάκλιν έχει βρει το δρόμο του σε όλα τα στιγμιότυπα κάθε βίντεο με βίαια μαρκαρίσματα και μάλιστα στο part one.

Προβάδισμα Ίνγκμαρ Μπέργκμαν σε γκρο πλαν: Καμερούν 1990.

Κατηγορία: Δε θέλω να μου κάνεις δωρ… ωωω, τι είναι αυτό το δαχτυλίδι; 

Για να το πει κάποιος πιο απλά και ο άλλος να το καταλάβει, Ρενέ Χιγκίτα. Η Κολομβία της δεκαετίας του ’90 ήταν θαυμάσια ομάδα. Στην περίπτωση του αποκλεισμού της από το Καμερούν και όταν ο Χιγκίτα βγήκε από την εστία του για να βοηθήσει στην ανάπτυξη του παιχνιδιού, οι Λατινοαμερικανοί ήταν ήδη πίσω 1-0, χάρη στο θαυμάσιο σόλο του Ροζέ Μιλά. Όμως, το λάθος του Χιγκίτα, που πήγε να κάνει ντρίμπλα στον Αφρικανό με το τακούνι, με αποτέλεσμα να του πάρει την μπάλα και να την σπρώξει στα ανυπεράσπιστα δίχτυα, ‘κλείδωσε’ την πρόκριση για το Καμερούν, 2-1 σκορ, έκανε τον 65χρονο σήμερα Μιλά μνημείο στη χώρα του και διάνθισε το μύθο του ιδιόρρυθμου Κολομβιανού γκολκίπερ, που είναι βίος και πολιτεία, ένα μύθο που προσφέρει ευθυμία σε όποιον τον θυμάται τη δεκαετία του ’90. Πάνε και 28 χρόνια από τότε.

Η Γκάνα μπορεί να δείξει με το δάχτυλο τον Ζντράφκο Κουζμάνοβιτς, που στην πρεμιέρα του Παγκόσμιου Κυπέλλου του 2010, 13 Ιουνίου στην Πρετόρια, έκανε ένα ανόητο χέρι στην περιοχή και έδωσε την ευκαιρία στον Γκιαν να σκοράρει το γκολ της νίκης, 1-0, απέναντι στη Σερβία, αλλά ασφαλώς δεν είναι το ίδιο.

Προβάδισμα εφευρετικότητας Χιούι, Λιούι, Ντιούι: Καμερούν 1990.

Όπως φάνηκε, το Καμερούν του 1990 έχει το συνολικά ξεκάθαρο προβάδισμα. Οι Αφρικανοί εκτιμήθηκαν υπέρ το δέον μετά από την παρουσία του και διαδραματίζουν σημαντικό ρόλο, από τον Αμπεντί Πελέ και την πρωταθλήτρια Ευρώπης Μαρσέιγ, το 2006, μέχρι το γκολ της ισοφάρισης και το πέναλτι του Ντιντιέ Ντρογκμπά στον τελικό του Champions League του 2012, στο δυτικό ποδοσφαιρικό κόσμο. Η Γκάνα έχει βρει τη δική της θέση στην ποδοσφαιρική εγκυκλοπαίδεια, έχει βιώσει το δικό της δράμα, έχει πλησιάσει όσο δεν πήγαινε στην πρόκριση στους ημιτελικούς, έχει χάσει τα όνειρά της από το δοκάρι και τα δύο πέναλτι που έπιασε ο Μουσλέρα στη διαδικασία αμέσως μετά, αλλά στο τέλος, στη συγκεκριμένη σύγκριση, έχει πέσει θύμα του ρομαντισμού και των συμβολισμών του. 

Κεντρική Φωτογραφία: AP Images