Hervé Renard: Πώς μία αλεπού των πάγκων ταπείνωσε την εθνική του Messi

Οι μύστες του φουτμπόλ δεν περίμεναν να τον μάθουν τώρα. Κόπα Άφρικα με τη Ζάμπια το 2012. Σαν να λέμε Euro με την… Ελλάδα δηλαδή. Κόπα Άφρικα με την Ακτή Ελεφαντοστού το 2015, o πρώτος προπονητής που έχει κατακτήσει το εν λόγω τρόπαιο με δύο διαφορετικές ομάδες. Οδήγησε το Μαρόκο σε τελικά Παγκοσμίου Κυπέλλου μετά από 20 χρόνια (το 2018, στη Ρωσία). Και καθώς έδειξε στην πράξη, ο προπονητικός του σάκος έχει ακόμα πολλά καλούδια να δώσει. Όνομα και πράμα, μια αλεπού των πάγκων – αυτό σημαίνει το επώνυμο του στα γαλλικά!

Τον ακούς και μαζί του πας για πόλεμο

Αρκεί να δει κανείς το βίντεο που κυκλοφορεί από την ομιλία του στα αποδυτήρια, στο ημίχρονο του ματς με την Αργεντινή. Λέξη να μην καταλαβαίνεις από όσα λέει, σου μεταδίδει τη δύναμη και την έμπνευση να παίξεις λες και εξαρτιέται η ζωή σου από αυτό. «Έχουμε έναν… τρελό προπονητή. Με αυτά που μας είπε μας έδωσε τεράστιο κίνητρο, βγήκαμε στο γήπεδο έτοιμοι να… φάμε το γρασίδι!», όπως είπε ο μέσος Abdulelah al-Malki. Η Σαουδική Αραβία του δευτέρου ημιχρόνου ήταν γεμάτη μαχητές που δεν άφησαν δράμι χώρο στους πολυδιαφημισμένους αντιπάλους τους, κάνοντας πράξη την τέλεια ανατροπή (2-1). Στα ίσα, με το σπαθί τους για να μείνουμε σε… πολεμικό ύφος.

Είναι η μεγαλύτερη επιτυχία (μέχρι την επόμενη;) στην ιστορία της Εθνικής ομάδας της αραβικής χώρας. Ο Renard, δεδομένα, θα δώσει όλο του το είναι για ανάλογη συνέχεια. Είναι και προσωπικό το ζήτημα. Η καριέρα του ως παίκτης ήταν από μέτρια ως αδιάφορη, για αρκετά χρόνια τη συνδύαζε με τη δουλειά του καθαριστή – σηκωνόταν χαράματα πριν πιάσει δουλειά σε διάφορες πολυκατοικίες. Δεν ξέχασε ποτέ αυτήν την εμπειρία και θεωρεί πως τον διαμόρφωσε ως άνθρωπο.

Από καθαριστής, πολίτης του (ποδοσφαιρικού) κόσμου

O Herve Renard είναι μια αλεπού των πάγκων - αυτό σημαίνει το επώνυμο του στα γαλλικά © AP Photo/Manu Fernandez

Νιώθει πως ως κόουτς δεν έχει λάβει την αναγνώριση που θα του έπρεπε. Σίγουρα μετρά εις βάρος του πως τις δύο φορές που δοκίμασε στην πατρίδα του απέτυχε παταγωδώς. Με τη Σοσό έπεσε Κατηγορία, στη Λιλ απολύθηκε Νοέμβρη μήνα (είχε αναλάβει το καλοκαίρι) μετά από μόλις 13 βαθμούς συγκομιδής σε 13 αγωνιστικές στη Ligue 1. Σε επίπεδο Εθνικών όμως, είναι αλλιώς. Έχει βρει αυτό που του ταιριάζει. Είναι ο Claude Le Roy αυτός που όρισε τη διαδρομή αυτή. O 74χρονος σήμερα ταξιδευτής των πάγκων και παντοτινός μέντοράς του τον φώναξε για να δουλέψουν μαζί στην Γκάνα. Τον ήθελε πλάι του, βοηθό του. Ανοίγοντάς του έτσι ένα νέο επαγγελματικό δρόμο, αφού εκείνη την εποχή έβλεπε αλλιώς το μέλλον, έχοντας ξεκινήσει δική του επιχείρηση, εταιρεία καθαρισμού – αυτό ήξερε, αυτό εμπιστευόταν.

Είδε, άκουσε, έμαθε, «ψήθηκε», πρόσθεσε σταδιακά εμπειρίες σε ρόλο πρώτου (Κίνα, Βιετνάμ, Κέμπριτζ Γιουνάιτεντ) και το 2008 έκανε την επιλογή που θα του άλλαζε τη ρότα. Ανέλαβε τη Ζάμπια με στόχο να κάνει σκόνη τα υποτιμητικά – ειρωνικά σχόλια που άκουγε να ψιθυρίζουν δίπλα του, επειδή τον ακολουθούσε η ταμπέλα του γυμναστή, έτσι τον δήλωναν άλλοτε στα φύλλα αγώνα οι Γκανέζοι. Τα πήγε καλά, αλλά μετά τον έπιασε η φούρια, πήρε δύο διαδοχικές λάθος αποφάσεις. Κατέγραψε έτσι εξαιρετικά βραχύβιες θητείες σε Αγκόλα και Αλζέ.

Οι θρίαμβοι στο Κόπα Άφρικα, το «αντίο» στην αγαπημένη του ήπειρο

Πριν επιστρέψει, το Νοέμβριο του 2011, στη Ζάμπια, just on time. Ήταν πια ώριμος, κατασταλαγμένος. Στο Κύπελλο Εθνών Αφρικής του 2012 παρουσίασε ένα σύνολο που με όπλο την άμυνα (3 μόλις γκολ παθητικό) έζησε ένα παραμύθι. Η νίκη επί της Σενεγάλης έβαλε τις βάσεις. Στα νοκ-άουτ, Σουδάν πρώτα, Γκάνα έπειτα, έπεσαν στην παγίδα που έστησε ο Renard. Στον τελικό, η Ακτή του Didier Drogba (μεταξύ πολλών εκλεκτών άλλων) ήταν το μέγα φαβορί. Σε ένα ματς όμως όλα γίνονται. Χωρίς γκολ σε 120 λεπτά και στα πέναλτι (8-7) τα προγνωστικά ήρθαν τούμπα.

Ήταν μάλλον φυσιολογικό ότι η Ακτή Ελεφαντοστού τον προσέλαβε αμέσως μόλις τον βρήκε διαθέσιμο (μετά τη Σοσό συγκεκριμένα). Ήξερε από πρώτο χέρι πως είναι ο άνθρωπός της. Υπό την καθοδήγησή του η λεγόμενη χρυσή γενιά των «ελεφάντων» έφτασε επιτέλους στην κατάκτηση ενός τροπαίου. Επιτυχία που χτίστηκε σταδιακά, κόντρα στην κακή αρχή στον όμιλο (δύο ισοπαλίες). Με την πλάτη στον τοίχο, ήρθε το 3-1 επί του Καμερούν και μαζί η πρόκριση στους «8». Με δύο 3-1 κόντρα σε Αλγερία και Κονγκό, η μηχανή είχε πάρει για τα καλά μπρος, αλλά η Γκάνα, αντίπαλος στον τελικό μόνο απλή υπόθεση δεν ήταν. Τελικά ο θρίαμβος ήρθε στα πέναλτι, παλιά του τέχνη κόσκινο του Renard. Με 9-8 και ήρωα τον γκολκίπερ, Copa Barry Boubacar (έπιασε δύο και έβαλε το τελευταίο).

Στη συνέχεια, στο Μαρόκο δεν έφτασε στην κατάκτηση ενός τίτλου, αλλά έστρωσε το δρόμο για να δούμε τα «λιοντάρια του Άτλαντα» ξανά σε ρόλο πρωταγωνιστή. Η παρουσία τους στο Μουντιάλ της Ρωσίας ήταν εξαιρετική και αδικούνται κατάφωρα που δε συνέχισαν στους «16», στάθηκαν κάτι παραπάνω από επάξια σε πολύ δύσκολο όμιλο, με αντιπάλους Ισπανία, Πορτογαλία και Ιράν. Ωστόσο, ακολούθησε ο αποκλεισμός-σοκ στο Κόπα Άφρικα του 2019 από το Μπενίν (στα πέναλτι). Πολλοί αναρωτήθηκαν τότε αν ο Renard έχασε το μαγικό του άγγιγμα. Ο ίδιος, πιστός σε όσα είχε πριν από το τουρνουά σε περίπτωση μη στέψης, παραιτήθηκε. Ήθελε κάτι καινούριο, ήθελε να φύγει από το οικείο γι’ αυτόν περιβάλλον της Αφρικής για να δείξει πως μπορεί κι αλλού, επειδή σιχαίνεται να μπαίνει σε καλούπια και να του βάζουν συγκεκριμένο ταβάνι.

Το μεγαλύτερο των έργων του

Τρεις εβδομάδες αργότερα, ανακοινώθηκε από τη Σαουδική Αραβία. Τόλμησε και πήγε σε μια Εθνική που είχε «καταναλώσει» 10 προπονητές την προηγούμενη δεκαετία. Ρίσκο. Δεν τον τρόμαξε, το ακριβώς αντίθετο. Μπολιάζοντας υπομονή, επιμονή και σχέδιο έχτισε μια πραγματική ομάδα. Με άσημους παίκτες, που όμως υπερκαλύπτουν την ανωνυμία τους με πάθος, θέληση και σκληρή δουλειά. Παλιά του τέχνη κόσκινο, ο κοσμογυρισμένος τεχνικός έχει εμφυσήσει τακτική συνέπεια, αμυντική προσήλωση και μαχητικό πνεύμα στο γκρουπ των παικτών που διαχειρίζεται.

Τα δύο Κόπα Άφρικα θα στολίζουν πάντα το παλμαρέ του, αλλά αυτό με την Αργεντινή είναι το μεγαλύτερο των έργων του. Στο Μουντιάλ βλέπει όλος ο πλανήτης, αυτή είναι η πιο γκράντε σκηνή. Η απόσταση από την καταστροφή στο θρίαμβο ήταν πολύ μικρότερη από όσο νομίζουμε. Μην ξεχνάμε τα τρία γκολ οφσάιντ στο α’ μέρος. Μπορεί οι Σαουδάραβες να έπαιξαν εξαιρετικά το τεχνητό οφσάιντ, αλλά κινήθηκαν στο όριο, να ‘ναι καλά το VAR. Ήταν ρίσκο να συνεχίσουν να παίζουν το ίδιο ψηλά αμυντικά, όσο θαρραλέο κι αν ήταν.
Στο β’ ημίχρονο όλα μπήκαν στη θέση τους και τίποτα δε σκίασε μια αψεγάδιαστη εμφάνιση. Έγινε έτσι το αδύνατο δυνατό. Η ταπείνωση του Lionel Messi και της παρέας του, που έβαλε τέλος σε σερί 36 αγώνων χωρίς ήττα για την «αλμπισελέστε». Το πρώτο πράγμα που έκανε μετά ο Renard ήταν να συγχαρεί τους «φανταστικούς παίκτες μου». Υπερασπίστηκε εν γένει το ασιατικό ποδόσφαιρο καλώντας τους Ευρωπαίους να μην το υποτιμούν, ενώ έστρεψε το βλέμμα μπροστά, επιμένοντας πως «ακόμα δεν έχουμε κάνει τίποτα».

Η απίθανη σύμπτωση που τον συνδέει με τον Bruno Metsu

Από μακριά τον καμάρωνε η σύντροφός του, Viviane Dièye. Σαν σε ταινία, φανταζόμαστε, θα πέρασαν από τα μάτια της ανάλογες εικόνες, 20 χρόνια πριν. Εκείνη την εποχή βρισκόταν στο πλάι ενός άλλου Γάλλου προπονητή που αναστάτωνε την παγκόσμια ποδοσφαιρική κοινότητα. Σύζυγος του Bruno Metsu. Του πρόωρα χαμένου («έφυγε» μόλις στα 54 του) προπονητή της Σενεγάλης στο Μουντιάλ του 2002. Όταν δηλαδή οι Αφρικανοί νίκησαν τους παγκόσμιους πρωταθλητές «τρικολόρ» στην πρεμιέρα εγκαινιάζοντας ιδανικά μια εξαιρετική πορεία. Συμπτώσεις που έχει η ζωή, ε;

Για αλλόκοτες ιστορίες στοιχήματος, ψαγμένα προγνωστικά Μουντιάλ, στατιστικά, αναλύσεις αγώνων μπείτε στο www.matchmoney.com.gr.