Η εκδίκηση του Johan Cruyff ήταν ένα πιάτο με το σήμα της Φέγενορντ
- 24 ΜΑΡ 2022
«Η διοίκηση του Άγιαξ αρνήθηκε να συνεχίσει μαζί μου. Άκουγα πως ήμουν πολύ μεγάλος, πολύ χοντρός και πως συνέχιζα να βάζω κιλά» διαβάζουμε στην αυτοβιογραφία του Johan Cruyff με τίτλο My turn, για τη σεζόν 1982-1983. Εκείνη θα ήταν και η τελευταία χρονιά στην ομάδα που γαλουχήθηκε και άφησε ανεξίτηλα το σημάδι του – ήταν το πρώτο βιολί και ο μαέστρος μίας απίστευτης ποδοσφαιρικής ορχήστρας στις αρχές των 70s. «Έπρεπε να αντιμετωπίσω τις αρνήσεις των ανθρώπων της διοίκησης. Ήθελαν να είμαι ικανοποιημένος με έναν κανονικό μισθό. Φυσικά, και δεν ήμουν».
Ο ιπτάμενος Ολλανδός που έφευγε από τη ζωή ακριβώς πριν 6 χρόνια δε συμβιβάστηκε ποτέ με μέσες λύσεις, τόσο εντός όσο και εκτός γηπέδου. Κάτι που είχε γίνει φανερό όταν αποφάσισε να μην ταξιδέψει στο πολιτικά αμφιλεγόμενο -λόγω της δικτάτορα Jorge Rafael Videla- Μουντιάλ της Αργεντινής το 1978 ή όταν επέλεξε να ονομάσει τον γιο του Jordi (καταλανικό όνομα) παρά τις απαγόρευσεις της ισπανικής δικτατορίας του Franco. Προφανώς, και δε θα δεχόταν να σκύψει το κεφάλι στους παράγοντας του Άγιαξ. Αντίθετα, θα έκανε το αδιανόητο: θα υπέγραφε στη μεγάλη αντίζηλό του.
Το 1983 η Φέγενορντ βρισκόταν κάτω ακόμα και από τις Αϊντχόβεν και Άλκμααρ, ολοκληρώνοντας τις τρεις προηγούμενες σεζόν μεταξύ τέταρτης και έκτης θέσης. Η νίκη στον τελικό του Κυπέλλου Πρωταθλητριών απέναντι στη Σέλτικ το 1970 (όταν και γινόταν η πρώτη ολλανδική ομάδα που σήκωνε το εν λόγω τρόπαιο) ήταν πια μία μακρινή ανάμνηση. Έτσι, χρειαζόταν μία σπίθα για να ανάψει και πάλι τη φωτιά της. Θα την έβρισκε στον Johan Cruyff.
H ημέρα που ο Ιπτάμενος Ολλανδός υπέγραψε στη Φέγενορντ, ήταν μία άβολη μέρα. Ο ίδιος καθόταν αμήχανος μπροστά στις κάμερες των φωτογράφων, ψάχνοντας ένα στυλό, περιμένοντας να τελειώσει επιτέλους η συνέντευξη τύπου, την ίδια στιγμή που τα στελέχη της ομάδας του Ρότερνταμ και -ο γνωστός από το πέρασμά του στην Ελλάδα- προπονητής Thijs Libregts βρίσκονταν φανερά σε κατάσταση πανικού. Ήταν σαν να πηγαίνουν πρώτη μέρα στη δουλειά.
Η εκδίκηση του Johan Cruyff
Η σχέση του Johan Cruyff με τον Άγιαξ ήταν πάντα μία παθιασμένη σχέση, με τα πάνω και τα κάτω της. Όταν έφυγε για την Μπαρτσελόνα και στη συνέχεια για τις ΗΠΑ, το έκανε αφού είχε έρθει σε ολική ρήξη με τους συμπαίκτες του: οι τελευταίοι επαναστάτησαν απέναντι στον τρομερά απαιτητικό «προπονητή μέσα στο γήπεδο» αφαιρώντας του το περιβραχιόνιο. Όταν το 1981 επέστρεψε, οι σχέσεις του με τη διοίκηση μόνο καλές δεν ήταν. Τώρα, είχε ευκαιρία να αποδείξει σε όλους το πόσο λάθος έκαναν.
O Cruyff γνώριζε πολύ καλά ποιος είναι και τι είναι ικανός να κάνει, αλλά αυτό έπρεπε να φανεί και μέσα στο γήπεδο για τη νέα του ομάδα. Μάλιστα, έπρεπε να αντιμετωπίσει και τη διάχυτη καχυποψία που υπήρχε στο Ρότερνταμ, μιας και προερχόταν από τον αιώνιο αντίπαλο. Παρά το πρώτο γκολ στα φιλικά τουρνουά προετοιμασίας, έπρεπε να περιμένει μέχρι το πρώτο εντός έδρας ματς. Άλλωστε, τα φιλικά είναι για τους φιλάθλους, ενώ τα ματς για τους οπαδούς.
Στα πρώτα παιχνίδια, οι δεύτεροι είχαν σηκώσει πανό για να δώσουν μια ιδέα στον Cruyff του τι στ’ αλήθεια πιστεύουν για αυτόν με τα πιο ευγενικά να γράφουν: «Πάντα Φέγενορντ, ποτέ Cruyff». Άλλα επιστράτευσαν τη γλώσσα του λιμανιού του Ρότερνταμ στρεφόμενα εναντίον της διοίκησης και του ίδιου του παίκτη. Από τα αθλητικά στιγμιότυπα των ρεπορτάζ, υπάρχει η εικόνα των φανατικών οπαδών της ομάδας να σκίζουν επιδεικτικά μπροστά στην κάμερα τα εισιτήρια διαρκείας.
Οι κύριες ανησυχίες για τον Cruyff είχαν να κάνουν με την αγωνιστική του κατάσταση και την ηλικία του. Ο ίδιος είχε την εμπειρία να καταλαβαίνει το σώμα του μετά από τρεις δεκαετίες καριέρας, ωστόσο το ρίσκο που έπαιρνε η Φέγενορντ ήταν τεράστιο. Παρ’ όλα αυτά, τόσο οι οπαδοί όσο και η ομάδα υπολόγιζαν χωρίς τον ξενοδόχο. Ο Ιπτάμενος Ολλανδός ήθελε να πάρει την εκδίκησή του. Και τα κατάφερε με το παραπάνω.
Με τη βοήθεια του Ruud Gullit και του Peter Houtman, η Φέγενορντ του Cruyff κατέκτησε πρωτάθλημα και κύπελλο για πρώτη φορά μετά από μια δεκαετία. Εκείνος αγωνίστηκε σε όλα τα παιχνίδια πρωταθλήματος -εκτός από ένα- και ψηφίστηκε για πέμπτη χρονιά ως «Ολλανδός Ποδοσφαιριστής της χρονιάς» σε ηλικία 36 ετών.
Με το τέλος της σεζόν, ανακοίνωσε την ολοκλήρωση της ποδοσφαιρικής του καριέρας και έναν χρόνο αργότερα ο Άγιαξ θα τον προσλάμβανε ως τον νέο του προπονητή. Ο σπουδαίος Johan Cruyff τα είχε καταφέρει ξανά. Ήταν εκείνος που γελούσε, αφού γελούσε τελευταίος.
*Το κείμενο είχε δημοσιευτεί αρχικά στις 24 Μαρτίου του 2021 από τον Παντελή Τσομπάνη.
