Η Haven Shepherd γλίτωσε από φονική έκρηξη. Τώρα, κολυμπά στους Παραολυμπιακούς.

Η ιστορία ζωής της Haven Sheperd είναι απίστευτη με την πιο κυριολεκτική σημασία του όρου. Ήταν το 2004 και εκείνη, μωρό τότε, ζούσε σε ένα φτωχικό σπίτι με σκεπή από άχυρα. Το μέρος είναι ένα απομακρυσμένο χωρίο της επαρχίας Quang Nam, στο Βιετνάμ. Οι γονείς της ήταν η φτωχότερη οικογένεια όλου του χωριού. Τότε συνέβη η τραγωδία.

Σύμφωνα με τα τοπικά media, ο πατέρας της Haven αποδείχτηκε ότι ήταν παντρεμένος με κάποια άλλη γυναίκα με την οποία μάλιστα είχε και παιδιά. Όταν η μητέρα της το έμαθε, φαίνεται ότι απείλησε να τον εγκαταλείψει. Εκείνος τότε αποφάσισε να τερματίσει τη ζωή τόσο τη δική του όσο όμως και της γυναίκας και του παιδιού του.

Εισήλθε μέσα στο φτωχόσπιτο όπου βρισκόταν η μητέρα και η Haven με έναν εκρηκτικό μηχανισμό τον οποίον και ενεργοποίησε. Οι δύο τους πέθαναν ακαριαία. Η Haven όμως ως εκ θαύματος σώθηκε, παρότι εκτοξεύτηκε λόγω της έκρηξης τουλάχιστον 10 μέτρα μακριά. «Επιβίωσα από κάτι τόσο δραματικό, δεν ξέρω πώς ζω ακόμη» λέει η ίδια. Πάντως, είχε και μία διαφορετική ιστορία να αφηγηθεί.

Αυτό που περνάει από τα τοπικά μέσα ενημέρωσης είναι πολύ διαφορετικό από αυτό που έμαθε η ίδια από τους παππούδες της. Σύμφωνα με τα όσα εκείνοι της εξιστόρησαν, οι δύο γονείς δεν μπορούσαν να παντρευτούν, παρότι ήταν πολύ ερωτευμένοι, και για τον λόγο αυτό αποφάσισαν μαζί να ενεργοποιήσουν τη βόμβα. Το αν αυτή είναι η αλήθεια ή ένας πιο γλυκός τρόπος να μιλήσουν στην εγγονή τους για την τραγωδία που έζησε δεν το γνωρίζουμε.

Αυτό που είναι δεδομένο πάντως είναι πως η Haven ήταν γεμάτη εγκαύματα και θραύσματα που βρέθηκαν ακόμα και στο κεφάλι της. Τα πόδια της είχαν συνθλιβεί. Η ίδια παρόλα αυτά είχε καταφέρει να είναι ζωντανή. Η ηρωίδα της, που είναι η γιαγιά της, την άρπαξε και την πήγε κατευθείαν στο νοσοκομείο. Η απόσταση ήταν πολύ μεγάλη και έπρεπε να περάσουν από ζούγκλα και βουνά. Τα κατάφερε όμως να μείνει ζωντανή κάτι που μάλλον πρέπει να λογίζεται ως δεύτερο θαύμα.

Όταν τελικά έφτασε στο νοσοκομείο, οι γιατροί άμεσα προχώρησαν σε ακρωτηριασμό προκειμένου να προλάβουν τη σήψη. Η εγχείρηση ήταν επιτυχημένη και η ίδια παρέμεινε στο νοσοκομείο για περισσότερο από έναν μήνα. Οι θεραπείες ήταν όμως πανάκριβες και οι παππούδες δεν μπορούσαν με τίποτα να αντεπεξέλθουν σε αυτές.

Η αρχή μίας νέας ιστορίας

Χιλιάδες χιλιόμετρα μακριά, η Shelly και ο Rob Shepherd βρίσκονταν σε δίλημμα. Ζούσαν σε μία μικρή πόλη στο Missouri και ήταν γονείς 6 παιδιών. Παρόλα αυτά, δεν ένιωθαν γεμάτοι. Οικονομικά τα κατάφερναν σχετικά καλά χάρη σε μία οικογενειακή επιχείρηση που έτρεχαν.

Στο μυαλό τους είχε μπει η ιδέα για ένα ακόμα μέλος στην οικογένεια. Άκουγαν διαρκώς για τον τεράστιο αριθμών παιδιών που ζούσαν σε πολύ δύσκολες συνθήκες φτώχειας αναζητώντας μία καλύτερη ζωή. Κάποια στιγμή αναρωτήθηκαν: «γιατί να μην είμαστε εμείς που θα τους την προσφέρει;».

Κάνοντας ένα ταξίδι στο Βιετνάμ, γνώρισαν τους παππούδες της Haven. Οικονομικά τα πράγματα ήταν πολύ δύσκολα και ούτως ή άλλως στο Βιετνάμ δεν υπήρχαν τότε παρά ελάχιστα και πανάκριβα τεχνητά μέλη. Τότε ήταν που αποφάσισαν ότι η τεκνοθεσία της Haven ήταν αυτό που ένιωθαν τόσο καιρό ότι λείπει από την οικογένειά τους.

Η κολύμβηση γίνεται κομμάτι του εαυτού της

Η ζωή της στην Αμερική ήταν γεμάτη αγάπη. Η ίδια θυμάται πόσο ωραίο ήταν για εκείνη να μεγαλώνει μέσα σε ένα σπίτι έχοντας τόσο πολλά αδέρφια. «Είχα τέσσερις μεγαλύτερες αδερφές και ήμουν μαζί τους όταν βάφονταν και ντύνονταν. Ήθελα να γίνω ακριβώς όπως αυτές. Πιστεύω ότι αυτό με διαμόρφωσε ως άνθρωπο, γιατί ήταν πραγματικά πρότυπα για μένα». Πάντα ήξερε πάντως ότι θα γίνει αθλήτρια. Ξεκίνησε να κολυμπάει στα 10 της και ένιωσε τρομερή ελευθερία.

Δύο χρόνια μετά, έδειχνε σημάδια ότι τα πηγαίνει πολύ καλά και γράφτηκε σε μία ομάδα κολύμβησης ξεκινώντας κανονικές και πιο σοβαρές προπονήσεις. Στα 13 της οι χρόνοι που έκανε ήταν όσο καλοί, ώστε η παραολυμπιακή ομάδα των ΗΠΑ την προσέγγισε για να τη δοκιμάσει. Τότε κατάλαβε ότι δεν αρκούσε να είναι μία «καλή κολυμβήτρια». Ήθελε να γίνει κορυφαία. Έκανε τις προπονήσεις της πιο συστηματικά, πρόσθεσε βάρη και απέκτησε εμπειρία.

Πλέον, στα 18 της, εκπροσωπεί τις ΗΠΑ στους Παραολυμπιακούς Αγώνες του Τόκιο όντας το φαβορί για πολλά μετάλλια. Δεν χάνει πάντως ποτέ το χαμόγελό της. «Η ζωή είναι πολύ ωραία για να την παίρνουμε τόσο στα σοβαρά» συνηθίζει να δηλώνει. Η αλήθεια είναι ότι στο στόμα οποιουδήποτε αυτό θα ήταν ένα αφόρητο κλισέ. Όταν το λέει όμως ένας άνθρωπος με την ιστορία της Haven, το πράγμα αποκτάει άλλο βάρος.