Η μέρα που ο Novak Djokovic τερμάτισε το τένις

Ο Carlos Alcaraz το 2024 έδειχνε να μην έχει αντίπαλο. Η μετάβασή του από το χώμα και το πρώτο του Roland Garros στο ταχύτατο γρασίδι, εκεί που τα δυνατά του χτυπήματα αποκτούν άλλη δυναμική, υπήρξε υποδειγματική και ο Ισπανός κατέκτησε το λονδρέζικο Grand Slam για δεύτερη συνεχόμενη φορά. Στον τελικό βρήκε και πάλι αντίπαλο τον Novak Djokovic, τον οποίο διέλυσε με 3-0 σετ, χάνοντας μόλις 10 games συνολικά.

Τότε, ο Σέρβος κάτοχος 24 Grand Slam έβγαζε το καπέλο στον κατά 16 χρόνια μικρότερο αντίπαλό του. «Συγχαρητήρια στον Carlos, άξιζε να κερδίσει σήμερα, ήταν ο καλύτερος παίκτης από την αρχή ως το τέλος. Συνολικά, ένιωσα στο court ότι ήμουν κατώτερος. Αυτό είναι, ήταν ο καλύτερος παίκτης. Έπαιξε κάθε χτύπημα καλύτερα από εμένα. Δε νομίζω να μπορούσα να κάνω κάτι παραπάνω. (…) Νομίζω ότι ήταν καλύτερός μου σε κάθε τομέα του παιχνιδιού: στην κίνηση, στο πώς χτυπούσε την μπάλα, στο σερβίς, σε όλα».

Αυτές ήταν οι δηλώσεις παραδοχής τις οποίες κράτησαν τα περισσότερα ειδησεογραφικά πρακτορεία στις 14 Ιουλίου. Ωστόσο, πριν από τρεις μόλις εβδομάδες, ο Nole είχε πει και κάτι ακόμα: «Για να έχω την ευκαιρία να νικήσω αυτούς τους παίκτες (Jannik Sinner – Carlos Alcaraz) στα τελευταία στάδια ενός Grand Slam ή στους Ολυμπιακούς, θα πρέπει να παίξω καλύτερα από ό,τι σήμερα και να νιώσω καλύτερα από ό,τι σήμερα. Θα δουλέψω πάνω σε αυτό, δεν είναι κάτι που μου συμβαίνει πρώτη φορά. Στις αντιξοότητες, συνήθως ανεβαίνω, μαθαίνω και γίνομαι πιο δυνατός. Αυτό θα κάνω».

Πράγματι, από τα παιδικά του χρόνια, όταν έμαθε τένις δίπλα από τις ΝΑΤΟϊκές βόμβες, μέχρι τις αρχές των 10s όταν έπρεπε να αμφισβητήσει με τίτλους τους Rafa Nadal και Roger Federer ή και αργότερα, όταν έπρεπε να κερδίσει τον κακό του εαυτό, ο Djokovic έκανε ακριβώς αυτό το πράγμα. Έπαιρνε δύναμη από τις αντιξοότητες, μάθαινε και γινόταν πιο δυνατός. Αυτό έκανε και στους Ολυμπιακούς Αγώνες.

Το Career Golden Slam που άργησε τρία χρόνια

Το 2021, λίγο πριν τη χειρότερη φάση της καριέρας του και το σκάνδαλο της συμμετοχής του στο Australian Open και της τελικής απέλασής του από την Μελβούρνη, ο Djokovic βρισκόταν στα καλύτερά του. Είχε ήδη κερδίσει τα τρία πρώτα Grand Slams της χρονιάς και ετοιμαζόταν για το απόλυτο Golden Slam (4 Grand Slam + Χρυσό στους Ολυμπιακούς την ίδια χρονιά), κάτι που στην παγκόσμια ιστορία έχει πετύχει μόνο η Steffi Graf.

Τότε, στην Ολυμπιάδα του Τόκιο, η ήττα στα ημιτελικά από τον Alexander Zverev έφερε μια κατάρρευση που ολοκληρώθηκε μερικούς μήνες αργότερα, στον τελικό του US Open και στα δάκρυα μετά την ήττα από τον Daniil Medvedev. Ο Djokovic έχασε και το χάλκινο από τον Pablo Carreno Busta στο Τόκιο και αμέσως μετά άρχισε η αποκαθήλωσή του. Αν σε αυτήν την εμφάνιση προσθέσουμε και τον αποκλεισμό νωρίς στο Ρίο (τότε που ήταν και σημαιοφόρος της σερβικής αποστολής) από τον Del Potro, τότε μπορούμε να μιλάμε για «κατάρα».

Το χρυσό στους Ολυμπιακούς Αγώνες ήταν το μόνο «τρόπαιο» που έλειπε από την καριέρα του. Είναι άλλωστε ο μοναδικός τενίστας που έχει κερδίσει όλα τα Masters από δύο φορές και ο μοναδικός που έχει πετύχει το Career Golden Masters (την κατάκτηση όλων των Masters 1000 από τουλάχιστον μία φορά) και πλέον είναι και ο μόνος άντρας τενίστας με 24 Grand Slams. Η ήττα εκείνη από τον Zverev και η στάση του στο θέμα του εμβολιασμού που τον άφησε εκτός από πολλά τουρνουά, του στέρησε την ευκαιρία να γράψει ιστορία από τότε.

Στο US Open που ακολούθησε την Ολυμπιάδα άρχισε να λάμπει το αστέρι του Carlos Alcaraz και ο Djokovic έφτασε σε τέταρτο τελικό μέσα στην ίδια σεζόν, αλλά ο Medvedev έμοιαζε ανίκητος σε εκείνο τον τελικό, κάνοντας τον Σέρβο να ξεσπά σε κλάματα.

Μερικούς μήνες αργότερα ο Nole απελαύνεται από την Αυστραλία εξαιτίας του μη εμβολιασμού του και των αστείων δικαιολογίων του και ο Rafa Nadal κερδίζει τον τίτλο και ξεφεύγει κι άλλο στην λίστα των Grand Slams. Όλα αυτά, λίγο πριν έρθει ένα ακόμα Roland Garros. Τότε με τους περιορισμούς για τον Covid να άρονται σιγά σιγά παντού, ο Djokovic αρχίζει να ανεβάζει ρυθμούς. Στα Grand Slams και στην άτυπη αυτή μάχη των GOATs βρισκόταν 2 κατακτήσεις πίσω από τον Nadal και σε απόλυτη ισορροπία με τον Federer.

Παρά την κυριαρχία η Ολυμπιάδα θα ερχόταν ξανά σε τρία χρόνια

Δεν υπάρχει κάτι που μπορεί να διαλύσει περισσότερο τον Novak Djokovic από την παραδοχή ότι δεν θα πετύχει κάτι ποτέ. Για αυτό ξέσπασε μετά την ήττα στον τελικό του US Open του 2021 από τον Medvedev (γιατί πιθανότατα δεν θα είχε ποτέ την ευκαιρία για 4 GS την ίδια χρονιά). Είναι ο άνθρωπος των υπερβάσεων, ο αθλητής που αψήφησε την λογική στην καριέρα του δεκάδες φορές.

Το 2023 το comeback του Nole ήταν εκκωφαντικό. Ο Σέρβος επέστρεψε στην Μελβούρνη έναν χρόνο μετά και έφυγε με το 10ο του Australian Open κερδίζοντας τον Στέφανο Τσιτσιπά στον τελικό και στη συνέχεια κέρδισε τον Rafa Nadal στο Roland Garros και κατέκτησε το τρόπαιο, ενώ έφτασε μια ανάσα από το 3/3 στο Wimbledon αλλά ηττήθηκε από τον Carlos Alcaraz σε έναν συγκλονιστικό τελικό. Στη συνέχεια πήρε με σχετική άνεση και το US Open.

Στα τέλη του 2023 ο Djokovic ήταν και πάλι ο καλύτερος τενίστας στον κόσμο, αλλά φαινόταν ότι Alcaraz και Sinner έρχονται με ταχύτητα. Και το άγχος της μη κατάκτησης των Ολυμπιακών Αγώνων άρχισε να τον κυριεύει. Έχανε τα Grand Slams, έμπαινε στα χειρουργεία και το μόνο του άγχος ήταν να είναι έτοιμος για να μπορέσει να αντιμετωπίσει στα ίσια τους κατά 16 και 15 χρόνια μικρότερούς του Alcaraz και Sinner.

Η αυταπάρνηση έκανε τον Novak Djokovic να «τερματίσει το τένις»

Από χθες αμέσως μετά τον τελικό των Ολυμπιακών Αγώνων, οι περισσότεροι συναθλητές του λένε για τον Djokovic ότι απλά τερμάτισε το τένις. O Holger Rune το αποτύπωσε καλύτερα από όλους στη σελίδα της ATP.

«Νομίζω ότι εάν υπάρχει ένας άνθρωπος που το αξίζει τόσο πολύ, είναι ο Novak. Τερμάτισε το τένις κατά κάποιον τρόπο. Έχει πάει το τένις σε ένα άλλο επίπεδο, είναι απλά ο καλύτερος όλων. Είναι 37 ετών τώρα και κέρδισε το χρυσό μετάλλιο και αυτό δείχνει από μόνο του το επίπεδο που μπορεί να παράξει. Είναι απλά απίθανος και ελπίζουμε να τον δούμε για μερικά ακόμη χρόνια στο tour ώστε να μπορέσουμε να είμαστε ανταγωνιστικοί εναντίον του».

Αν ένα στοιχείο μπορούμε να ξεχωρίσουμε από το πνευματικό παιχνίδι του Novak Djokovic, πέρα από το ότι συμπεριφέρεται στο court σαν έναν ανθρώπινο ρομπότ, είναι η αυταπάρνησή του. Η πίστη στις δυνατότητές του ακόμη και υπό τις πιο αντίξοες συνθήκες. O Roger Federer, ο αρτιότερος ίσως τενίστας που έχουμε δει ποτέ, το έχει γεφθεί αυτό τουλάχιστον δύο φορές.

Στο US Open του 2011 όταν ο Σέρβος έσωσε δύο match points στο σερβίς του Ελβετού και στον τελικό του Wimbledon του 2019, στον μακροβιότερο τελικό στην ιστορία, όταν ο Nole με το όλο γήπεδο όρθιο έσωσε άλλα δύο Championship Points και πάλι στο σερβίς του Federer για να του στερήσει τελικά το 21ο Grand Slam.

Φέτος, στο ρόλο του Federer υπήρξαν διαδοχικά οι Στέφανος Τσιτσιπάς, Lorenzo Musetti και Carlos Alcaraz. Στα προημιτελικά και ενώ το γόνατο του Nole σερνόταν, ο Τσιτσιπάς σέρβιρε για το 1-1 στα σετ και παρόλο που έφτασε στο 40-0, είδε τον Σέρβο να του σπάει το σερβίς και στη συνέχεια να κερδίζει στο tie break και το δεύτερο σετ.

Στα ημιτελικά ο Musetti έφτασε μια ανάσα από το 5-5 στο πρώτο σετ και έδειχνε ότι μπορεί να βάλει προβλήματα στον 37χρονο αλλά και πάλι από το 0-40 στο σερβίς του αντιπάλου του, ο Nole επέστρεψε και με break έκλεισε τελικά το σετ.

Στο πρώτο σετ του μεγάλου τελικού ο Carlos Alcaraz έφτασε 8 φορές σε break points και τις 5 από αυτές στο ίδιο game. Καθεμία από αυτές, ο Djokovic σέρβιρε υποδειγματικά και ήταν πάντα στο σωστό σημείο μην επιτρέποντας στον Ισπανό να πάρει τον κρίσιμο πόντο ούτε με κάποιο από τα γνωστά του επικά χτυπήματα. Όσες φορές κι αν βρέθηκε υπό πίεση, ήταν «παρών».

Παρακολουθώντας τα δύο tie break μπορούσες μόνο και μόνο από τις αντιδράσεις των δύο πρωταγωνιστών να προβλέψεις τον νικητή. Ο Djokovic με το βλέμμα του ανθρώπου που έχει πάει το παιχνίδι εκεί ακριβώς που θέλει, ο Alcaraz απέναντί του να σκέφτεται ότι σε αυτό το παιχνίδι ανάμεσα στις δύο γενιές πρέπει να βρει το κάτι παραπάνω για να επιβληθεί.

Ο Nole δεν άφησε ποτέ το γκάζι. Έχοντας χάσει πια από τον Ισπανό σε δύο σερί τελικούς Wimbledon, γνώριζε από πρώτο χέρι ότι αν φανεί αδύναμος έστω και για λίγο, θα λυγίσει. Έμενε όρθιος κάτω από τον παριζιάνικο ήλιο και είχε τα μάτια του μόνο πάνω στον στόχο. Σχεδόν τρεις ώρες μετά την εκκίνηση του αγώνα είχε έρθει η στιγμή της λύτρωσης. Το μοναδικό σημείο στον τελικό που το ρομπότ από τη Σερβία έδειξε τα συναισθήματά του, ήταν η λήξη.

Ο Novak Djokovic γονάτισε στα χώματα του Roland Garros, στα χώματα που τον έχουν πικράνει όσο τίποτα άλλο, και ξέσπασε αμέσως σε λυγμούς. Πριν από τον αγώνα είχε δηλώσει ότι περιμένει αυτό το παιχνίδι τα τελευταία 20 χρόνια και αμέσως μετά φάνηκε το πόσο το ήθελε. Έτρεξε στην αγκαλιά της κόρης του και στη σύντροφό του για να κλάψει μαζί τους και φυσικά συνεχάρη τον αντίπαλό του για τον αγώνα τους.

Από την άλλη πλευρά ο Carlos Alcaraz μιλώντας στην ισπανική τηλεόραση δεν μπορούσε ούτε αυτός να συγκρατήσει τα δάκρυά του. Οι δύο κορυφαίοι παίκτες στον κόσμο μετά από μια σκληρή μάχη νεύρων για σχεδόν τρεις ώρες, με χτυπήματα που θα διέλυαν το χέρι οποιουδήποτε κοινού θνητού, δεν είχαν πια καμία άσχημη σκέψη ο ένας για τον άλλον και το μόνο που τους ένωνε, ήταν τα δυνατά συναισθήματα και τα δάκρυα.

Σήμερα πια, μετά το ατέλειωτο γλέντι για τον «τερματισμό του τένις» ο Novak Djokovic είχε μόνο τα καλύτερα λόγια για τον αντίπαλό του. «Ακόμη ένας επικός τελικός. El Classico. Συγχαρητήρια σε εσένα Carlos και σε όλη σου την ομάδα για την εξαιρετική σου πορεία στους Ολυμπιακούς Αγώνες. Λαμβάνοντας υπόψη την ηλικία σου, την ενέργειά σου και τον τρόπο που παίζεις, ίσως έχεις ακόμη 20 συμμετοχές σε Ολυμπιακούς Αγώνες μπροστά σου, το χρυσό μετάλλιο θα έρθει. Μέχρι την επόμενη φορά, φίλε».

Και τώρα τι μένει για τον Djokovic;

Αρκετοί φίλοι του Σέρβου φοβήθηκαν αν μετά το χθεσινό έπος, ο Nole χάσει το κίνητρό του. Αν εφόσον δεν μένει πια κάτι άλλο να κατακτήσει, αποφασίσει στα 37 του να αποσυρθεί. Για όλους αυτούς, έχουμε καλά νέα.

Ο Djokovic μπορεί να σκληραίνει μέσα από τις κακουχίες, αλλά τρέφεται από τις επιτυχίες του. Θα κάνει μερικές ημέρες διακοπές και σε λίγες εβδομάδες θα επιστρέψει στις σκληρές επιφάνειες και στις ΗΠΑ θα ψάξει για το 25ο του Grand Slam.

Ο ίδιος ρωτήθηκε στη συνέντευξη τύπου του χρυσού μεταλλίου για το μέλλον του και κλείνοντας δεν παρέλειψε να πετάξει και τη «βόμβα» του για συμμετοχή στην Ολυμπιάδα του Λος Άντζελες. «Η καριέρα μου μοιάζει ολοκληρωμένη μετά το χρυσό μετάλλιο αλλά λατρεύω αυτό το άθλημα. Δεν παίζω μόνο για να κερδίσω τα τουρνουά. Παίζω γιατί πραγματικά αγαπάω τον ανταγωνισμό, το κίνητρο που μου δίνει. Κάθε μέρα, κάθε εβδομάδα προπόνηση για να τελειοποιήσω το παιχνίδι μου, να βελτιώσω τον εαυτό μου ακόμα και σε αυτή την ηλικία.

Αυτό το άθλημα μου έδωσε τόσα πολλά στη ζωή μου. Προσπαθώ να δώσω και εγώ πίσω στο άθλημα με την αφοσίωσή μου. Με τις θυσίες που κάνω κάθε μέρα, όταν κανείς δεν βλέπει. Το κάνω όσο σκληρά το κάνουν και οι νέοι σε όλο τον κόσμο. Το κάνω ίσως και περισσότερο από οποιονδήποτε άλλον.

Αυτές οι επιτυχίες δεν έρχονται από σύμπτωση. Είναι αποτέλεσμα σκληρής προσπάθειας από εμένα και την ομάδα μου. Δεν ξέρω για το μέλλον αλλά θέλω να ζήσω τη στιγμή και να πανηγυρίσω. Έχω δουλέψει πολύ σκληρά και έχω θυσιάσει πολλά για να είμαι εδώ και να κρατάω το χρυσό μετάλλιο. Οπότε τώρα ζω τη χαρά της στιγμής. Θα ήθελα όμως πολύ να παίξω και στους Ολυμπιακούς του Λος Άντζελες το 2028», ανέφερε ο Nole αφήνοντας άναυδους όσους βρίσκονταν στην αίθουσα.