Η μυστηριώδης ιστορία της παράλυσης του σταρ του NBA, Aron Baynes

Ρωτάει τους συνεργάτες του και εκείνοι τον ενημερώνουν πως είχε πάει στην τουαλέτα της Saitama Super Arena στο τέλος της τρίτης περιόδου. Ο Aron Baynes, μάλιστα, έφυγε τρέχοντας προκειμένου να μη χάσει την έναρξη της τέταρτης. Ο χρόνος περνάει αλλά ο σέντερ είναι άφαντος. Μερικά από τα μέλη του τεχνικού επιτελείου αποφασίζουν να πάνε να τον βρουν για να δουν τι έχει συμβεί. Το θέαμα, όμως, που αντικρίζουν τους κόβει την ανάσα. Ο μπασκετμπολίστας βρίσκεται ξαπλωμένος στο έδαφος, ενώ η φανέλα του είναι γεμάτη αίματα από δύο ανεξήγητα τραύματα στο μπράτσο του.

Καλούνται οι γιατροί του αγώνα, χωρίς το θέμα να διαρρεύσει ακόμη στους δημοσιογράφους. Ο Baynes, όμως, δεν μπορεί να σηκωθεί. Τον ρωτούν τι έπαθε. Εκείνος δεν θυμάται τίποτα άλλο πέρα από το ότι κατέβηκε γρήγορα τις σκάλες που οδηγούσαν στην τουαλέτα. Μετά απ’ αυτό, το κενό.

Προσπαθούν να τον σηκώσουν, όμως εκείνος δεν μπορεί να σταθεί στα πόδια του. Είναι λες και το σώμα του έχει παραλύσει. Μεταφέρεται αμέσως σε νοσοκομείο του Τόκιο όπου του παρέχονται οι πρώτες βοήθειες. Τα πράγματα φαίνονται σοβαρά. Ο μπασκετμπολίστας βάζει τα κλάματα. Γνωρίζει ότι οι κίνδυνοι είναι πολλοί και μεγάλοι: από το να σταματήσει την καριέρα του στο μπάσκετ, μέχρι ακόμη και μην ξαναπερπατήσει.

«Η πιο σοκαριστική στιγμή στη ζωή μου ήταν όταν ξάπλωσα στο κρεβάτι του νοσοκομείου, μην έχοντας αποκτήσει πλήρως τις αισθήσεις μου, και άρχιζα να αναλογιζόμουν τι θα κάνω με τη ζωή μου και τους στόχους μου. Έκλαψα. Ο θείος μου ο Don είχε ένα παρόμοιο ατύχημα πριν από δέκα χρόνια και σήμερα είναι τετραπληγικός. Η οικογένειά μου είχε βιώσει δηλαδή μια πολύ σκληρή εμπειρία από πρώτο χέρι. Φοβόμουν πολύ» λέει ο Aron Baynes στο ESPN, μήνες μετά την ταλαιπωρία του που δεν έχει τελειωμό.

Μια παράλυση για την οποία δεν έχει βρεθεί ακόμη αιτία

Ο Aron Baynes, όπως σημειώνει στη συνέντευξή του, δεν ένιωθε καλά μέρες πριν από τη μυστηριώδη κατάρρευσή του στις τουαλέτες του γηπέδου στην Ιαπωνία. Συγκεκριμένα, κατά τη διάρκεια της προθέρμανσης για το δεύτερο ημίχρονο του αγώνα της Αυστραλίας με τη Νιγηρία, τρία 24ωρα πριν, προσπάθησε να κάνει ένα κάρφωμα, όμως, έχασε την ισορροπία του και έπεσε με το κεφάλι στο παρκέ. Ο προπονητής του, μάλιστα, τον κράτησε εκτός για προληπτικούς λόγους.

«Δεν ξέρουμε τι συνέβη πραγματικά. Ούτε οι νευρολόγοι μπορούν να αποσαφηνίσουν με ακρίβεια την αιτία της κατάρρευσής μου. Όμως θυμάμαι ότι πόνεσα πολύ μετά την πτώση μου στον αγώνα με τη Νιγηρία. Ο πόνος ήταν τόσο έντονος που έπρεπε να πάρω παυσίπονα για να τις επόμενες προπονήσεις» προσθέτει. Κανείς, όμως, δεν μπορεί να πει με σιγουριά πως εκείνος ο τραυματισμός στο κεφάλι προξένησε αυτή τη βλάβη.

Οι συμπαίκτες του είχαν καταλάβει πως κάτι είχε συμβεί αλλά δεν γνώριζαν περισσότερες λεπτομέρειες. Κανείς δεν πίστευε πως είχε πάθει κάτι σοβαρό. Όλοι ήξεραν, άλλωστε, πως ο Aron Baynes είναι τόσο σκληροτράχηλος που δεν καταλαβαίνει από τραυματισμούς. Η αλήθεια, όμως, ήταν πολύ πιο σκληρή.

Όταν ο σέντερ μεταφέρθηκε στο νοσοκομείο η υγεία του άρχιζε να επιδεινώνεται όλο και περισσότερο. Τα πόδια του άρχιζαν να τσούζουν, ενώ δεν μπορούσε να κουνήσει τα χέρια του. Προσπάθησε να ουρήσει σε ένα μπουκάλι νερό, αλλά ήταν αδύνατο. Τα αποτελέσματα της μαγνητικής εξέτασης δεν ήταν καθόλου καλά: εσωτερική αιμορραγία που ασκούσε πίεση στον νωτιαίο μυελό.

Η ταλαιπωρία του Baynes, όμως, δεν είχε τελειωμό. Ο ίδιος ήταν πολύ δύσκολο να συνεννοηθεί με τους Ιάπωνες ιατρούς του νοσοκομείου, ενώ λόγω της πανδημίας, κανένα μέλος της ομάδας της Αυστραλίας δεν μπορούσε να περάσει στο νοσοκομείο για να τον βοηθήσει.

«Μου έστειλε μερικές φωτογραφίες αλλά ήταν πολύ δύσκολη η επικοινωνία. Προσπαθούσα να κρατάω ενήμερη και τη γυναίκα του στην Αυστραλία που είχε τρελαθεί από την αγωνία της. Ήθελα να πάρω το επόμενο αεροπλάνο και να πάω στην Ιαπωνία, αλλά λόγω του κορονοϊού, δεν μπορούσα να το κάνω» εξηγεί ο Daniel Moldovan, ατζέντης του Banes από τα πρώτα χρόνια της καριέρας του.

Οι συνθήκες στο νοσοκομείο ήταν επίσης πολύ δύσκολες. Το δωμάτιο ήταν τόσο στενό, που θα μπορούσε να αγγίζει τους δυο τοίχους του δωματίου αν είχε τη δυνατότητα να τεντώσει τα χέρια του, ενώ δεν υπήρχαν κρεβάτια τόσο μεγάλα για το ύψος του, κι έτσι οι νοσοκόμες αποφάσισαν να βάλουν ένα ακόμη για να στηρίζει τα πόδια του. Οι γιατροί του εξήγησαν πως έπρεπε να μπει άμεσα για εγχείρηση προκειμένου να σταματήσει η πίεση στη σπονδυλική του στήλη.

Ο πόνος, όμως, δεν είχε τελειωμό. «Δεν μπορούσα να τα βγάλω πέρα. Ένιωθα λες και καιγόμουν και κάποιος μου κάρφωνε μαχαίρια στο σώμα». Τη μόνη στιγμή που ένιωσε καλύτερα ήταν όταν είδε τους συμπαίκτες του να κατακτούν το χάλκινο μετάλλιο. Όταν άκουσε το όνομά του κατά τη διάρκειά της απονομής, έβαλε τα κλάματα ξανά.

Την επόμενη μέρα, δυο συμπαίκτες που ήξεραν το μέγεθος της ζημιάς πήγα στο νοσοκομείο για να μάθουν πώς είναι και να του δώσουν το μετάλλιό του. Επειδή, όμως, δεν τους επιτρεπόταν η είσοδος υποδύθηκαν τους γιατρούς και πέρασαν από την ασφάλεια του χώρου.

«Ήταν μια φορτισμένη συναισθηματικά συνάντηση. Κάναμε ένα τόσο μακρύ ταξίδι για να φτάσουμε ως εκεί και ο Aron Baynes ήταν μεγάλο μέρος της επιτυχίας. Υπήρξαν μερικά δάκρυα. Δεν θέλω να μπω σε μπελάδες με τους Ιάπωνες αξιωματούχους αλλά χαίρομαι που μπόρεσα να βρεθώ εκεί» σημειώνει ο φίλος και συμπαίκτης του, Matthew Dellavedova.

Η μακρά προσπάθεια αποκατάστασης του Aron Baynes

Την ενδέκατη μέρα κατάφερε να σταθεί και πάλι στα πόδια του. Η επιστροφή του, όμως, στην Αυστραλία ήταν μια πολύ δύσκολη διαδικασία. Ένα ειδικό ιατρικό αεροπλάνο ναυλώθηκε για εκείνον, ενώ ο ίδιος ναρκώθηκε καθ’ όλη τη διάρκεια της πτήσης που διήρκεσε οχτώ ώρες. Όλα πήγαν καλά, ωστόσο ο μπασκετμπολίστας δεν μπορούσε να δει την οικογένειά του για δυο βδομάδες, ελέω του μέτρου της προληπτικής καραντίνας για όσους φτάνουν στη χώρα από το εξωτερικό.

Ξεκίνησε αμέσως φυσιοθεραπείες και μέσα στον πρώτο μήνα άρχιζα να κουνάει κανονικά τα χέρια του. Έπρεπε, όμως, να μάθει να κάνει όλες τις κινήσεις του σώματός του πάλι από την αρχή. Λες και ήταν ένα μικρό παιδί. Μετά από μερικούς μήνες κατάφερε να τρέξει. Την περασμένη βδομάδα έκανε κάτι που φάνταζε αδύνατο σ’ εκείνο το νοσοκομείο της Ιαπωνίας: να τρέξει. Αποφάσισε, λοιπόν, ως επιβράβευση στον εαυτό του, να πάρει μια μπάλα και να κάνει τα πρώτα του σουτάκια μετά τον Αύγουστο.

Όλο αυτό το διάστημα, αν και είχε αποφασίσει να μείνει σιωπηλός, χιλιάδες συμπατριώτες του που έμαθαν για το πρόβλημα υγείας του, του έστειλαν αμέτρητα μηνύματα στα social media, με την ευχή να γίνει και πάλι καλά. Πριν από μερικές μέρες παρακολούθησε από κοντά έναν αγώνα μεταξύ των Brisbane Bullets και της Melbourne United. Μετά τη λήξη του αγώνα, δεκάδες παιδιά πήγα κοντά του ζητώντας του μια φωτογραφία. «Αν με έβλεπες τώρα, δεν θα καταλάβαινες πως είχε συμβεί οτιδήποτε» λέει ο Baynes. «Υπήρξε μεγάλη πρόοδος τους τελευταίους έξι μήνες».

Στόχος του 35χρονου είναι να επιστρέψει και πάλι στο NBA την επόμενη σεζόν. Κάτι που μπορεί να φαίνεται μακρύ και δύσκολο αλλά ο ίδιος πιστεύει πως μπορεί να τα καταφέρει. «Μεγάλωσα παίζοντας μπάσκετ και θέλω πολύ να επιστρέψω σ’ αυτό. Όποιο κι αν είναι το μονοπάτι».