Η μυθιστορηματική ζωή του Dan Burn και η εξιλέωση της Νιουκάστλ
Η Νιουκάστλ πανηγύρισε τον πρώτο της τίτλο μετά από 70 χρόνια και ο Dan Burn, είχε μερικούς παραπάνω λόγους να νιώθει ευτυχισμένος.
- 17 ΜΑΡ 2025
Ο Dan Burn δεν είναι ένας συνηθισμένος ποδοσφαιριστής της Premier League. Αποτελεί «σημαία» της Νιουκάστλ έχοντας αγωνιστεί ουσιαστικά μόλις 3 χρόνια σε αυτήν και μετά τη νίκη επί της Λίβερπουλ με 2-1 και την πρώτη κατάκτηση εγχώριου τίτλου της ομάδας του έπειτα από 70 χρόνια, όλο το Νησί μιλά για αυτόν. Η δική του ιστορία είναι άλλωστε μεγαλύτερη από το ποδόσφαιρο και το γεγονός πως αυτός σήκωσε πρώτος το τρόπαιο, δίνει άλλη αίγλη στο κατόρθωμα των «Ανθρακωρύχων».
Ο δίμετρος αμυντικός της Νιούκαστλ μεγάλωσε στην περιοχή και υποστήριζε φανατικά τις «καρακάξες», έχοντας μαζί με τους γονείς του εισιτήριο διαρκείας στο St. James Park, ενώ είδωλό του ήταν ο Alan Shearer, που το απόγευμα της Κυριακής 16 Μαρτίου βρισκόταν στο Γουέμπλεϊ. Απείχε βέβαια πολύ από το να γίνει ο ήρωας της ομάδας του. Για την ακρίβεια δεν μπορούσε ούτε να το ονειρευτεί.
Για έναν άνθρωπο που γεννήθηκε στο Μπλιθ του Νιουκάστλ λατρεύοντας τον Alan Shearer, απορρίφθηκε από την ομάδα στα 11 του («με πλήγωσε αφάνταστα», έχει πει) και δούλεψε μαζεύοντας καρότσια σε σουπερμάρκετ της περιοχής, όταν τα αστέρια της γενιάς του έπαιζαν σε διεθνείς διοργανώσεις. Έπαιξε σε επτά ομάδες, τέσσερις κατηγορίες και λίγες ώρες πριν τον μεγαλύτερο αγώνα της καριέρας του κλήθηκε για πρώτη φορά στην Εθνική Ομάδα της Αγγλίας.
Η παραμυθένια καριέρα του Dan Burn
Ο Dan Burn ξεκίνησε να παίζει ποδόσφαιρο στις ακαδημίες της Νιουκάστλ και έπαιζε μάλιστα τερματοφύλακας, αφού ήταν το πιο ψηλό παιδί. Σε ηλικία 13 ετών κόπηκε ο παράμεσος του, καθώς φορούσε ένα δαχτυλίδι και ανέβαινε ένα φράχτη. Το δάχτυλό του πιάστηκε σε ένα καρφί και το έχασε για πάντα. Κάπως έτσι απομακρύνθηκε και από τη θέση του τερματοφύλακα και έγινε αμυντικός. Η πορεία του στις ακαδημίες της ομάδας είχε διακοπεί όμως ακόμα νωρίτερα.
Στα 11 του μετακινήθηκε στην Μπλιθ Τάουν και έπειτα έπαιξε στους Μπλιθ Σπάρτανς ώσπου να καταλήξει στις ερασιτεχνικές κατηγορίες και την Ντάρλινγκτον. Το ταλέντο δεν περίσσευε, αλλά το πάθος του ήταν πάντα εκεί. Στα 16 του αναγκάστηκε να δουλέψει σε σουπερμάρκετ όντας ο υπεύθυνος για τα καρότσια και παράλληλα να διαβάζει για το Πανεπιστήμιο μιας και το να παίξει μπάλα σε επαγγελματικό επίπεδο, φάνταζε μακρινό σενάριο.
Η ενηλικίωση βρήκε τον Dan Burn να παίζει στην 6η κατηγορία του αγγλικού ποδοσφαίρου, αλλά μέσω της σκληρής δουλειάς άρχισε να ανεβαίνει σχεδόν κάθε χρόνο και από μια κατηγορία. Το 2011 η Φούλαμ τον αγόρασε και έπαιξε δανεικός σε Γέοβιλ και Μπέρμιγχαμ. Τότε κοστολογούνταν λιγότερο από 350 χιλιάδες λίρες. Ως το 2015 ο Burn δεν είχε καν αγωνιστεί στην Championship και μιλάμε για έναν αθλητή 23 χρονών.
Ωστόσο, από την αμέσως επόμενη σεζόν έπαιξε για τη Γουίγκαν και ήταν βασικός στην ομάδα της δεύτερης κατηγορίας του αγγλικού ποδοσφαίρου για τα επόμενα τρία χρόνια. Συνέχιζε να υποστηρίζει τη Νιουκάστλ αθόρυβα και το 2018 η Μπράιτον τον έκανε δικό της, αφήνοντάς τον ακόμη μισό χρόνο στη Γουίγκαν. Το ντεμπούτο του στην Premier League έγινε στην πρεμιέρα της σεζόν 2019-2020. Ήταν 26 ετών.
Η επιστροφή στη Νιουκάστλ και το μαγικό ταξίδι του «τετραδάχτυλου»
Οι πάντες γνώριζαν για τα «ασπρόμαυρα» συναισθήματα του Dan Burn, ο οποίος όσο περνούσαν τα χρόνια, τόσο πιο απαραίτητος γινόταν για την Μπράιτον. Φυσικά, τα συναισθήματά του τα γνώριζε και η Νιουκάστλ και οι οπαδοί της. Τον Ιανουάριο του 2022 η Μπράιτον απέρριψε την αρχική προσφορά των 7 εκατομμυρίων λιρών από τους «Ανθρακωρύχους» και συμφώνησε σχεδόν στα διπλάσια λίγες μέρες αργότερα.
Ενσωματώθηκε σχεδόν αμέσως στην ενδεκάδα της ομάδας και ο Eddie Howe βασίστηκε πάνω σε αυτόν και στον Fabian Schar για το κέντρο της άμυνας. Μαζί τους έφτιαξε μια από τις καλύτερες αμυντικές γραμμές στην Premier League και σφράγισε την επιτυχία της ομάδας. Ο Burn έζησε την πιο χρυσή εποχή της ομάδας που αγάπησε από μέσα.
Έφτασε μέσα σε δύο χρόνια να αγωνίζεται στο Champions League μαζί της, όμως προφανώς κάτι έλειπε. Η Νιουκάστλ, αν και μία από τις ιστορικότερες ομάδες στο Νησί, βίωνε μια από τις μεγαλύτερες «κατάρες» του ευρωπαϊκού ποδοσφαίρου. Φέτος συμπλήρωνε 70 χρόνια χωρίς εγχώριο τίτλο, έχοντας γίνει το τέλειο ανέκδοτο για όσους οπαδούς επισκέπτονταν το St. James Park.
O Dan Burn είχε ζήσει τα 32 από αυτά. Είχε θαυμάσει παίκτες όπως τον Alan Shearer, τον Rob Lee, τον Shay Given, τον Les Ferdinand και άλλους πολλούς και τους έβλεπε να ολοκληρώνουν την καριέρα τους με τον σύλλογο άτιτλοι. Την πρώτη του σεζόν και ο ίδιος βρέθηκε κοντά στην εκπλήρωση της προφητείας, αλλά δεν ήταν γραφτό. Έπρεπε να συμπληρωθούν 70 χρόνια από το FA Cup του 1955 για να καταφέρει η ομάδα της βόρειας Αγγλίας να επιστρέψει στους τίτλους.
Ο τίτλος «Ιωβηλαίο» φέρει την υπογραφή του
Η Νιουκάστλ έφτασε και φέτος στον τελικό του EFL Cup στο Γουέμπλεϊ. Το υψηλόσωμο παιδί με τα 4 δάχτυλα στο δεξί χέρι, δεν ήταν πια στις εξέδρες, αλλά στο γήπεδο. Ο Alan Shearer ήταν στα επίσημα πανηγυρίζοντας για εκείνον. Το πρώτο ημίχρονο ήταν μια μάχη δίχως μεγάλη ουσία, με τη Νιουκάστλ να δείχνει πως είναι η μόνη ομάδα που θέλει πραγματικά να παίξει ποδόσφαιρο.
Και λίγο πριν τη λήξη του, από ένα κόρνερ του Trippier, γεννήθηκε η στιγμή που θα μείνει χαραγμένη για πάντα. Η άμυνα της Liverpool λες και δεν είδε ποτέ αυτή τη φιγούρα των 2 μέτρων να πλανιέται μέσα στην περιοχή και εκείνος δεν έχασε την ευκαιρία.
Ο Burn δεν είχε σκοράρει από τον Ιανουάριο της περασμένης χρονιάς, αλλά αυτό το γκολ δεν ήταν απλά μια τυχαία στιγμή. Ήταν το τέλειο γκολ της Νιουκάστλ. Ένα γκολ απόλυτα εμβληματικό, σχεδόν βγαλμένο από κλασικό τελικό Κυπέλλου. Δεν ήταν απλά μια κεφαλιά. Ήταν μια Dan Burn κεφαλιά, όπως γράφει σήμερα ο Guardian. Ολόκληρο το σώμα του σηκώθηκε στον αέρα, η μπάλα έφυγε με τέτοια δύναμη που μπορούσες σχεδόν να ακούσεις τον ήχο του χτυπήματος πάνω στο μέτωπό του.
Και τότε το γήπεδο σείστηκε. Ένα ενιαίο κύμα ήχου, ένας πανηγυρισμός που διαπέρασε το Γουέμπλεϊ. Ο Burn έκλεισε τα μάτια και το έζησε. Ό,τι κι αν κάνει από εδώ και πέρα στη ζωή του, αυτή θα είναι η στιγμή του. Το 1-0 έγινε 2-0 στο δεύτερο ημίχρονο και το τελικό 2-1 βρήκε την ομάδα του νικήτρια και τους οπαδούς να κλαίνε από χαρά.
Ο Burn αγκάλιασε τον τερματοφύλακά του και έμεινε εκεί για πολλή ώρα. Η ιστορία του Dan Burn αποδεικνύει πως η επιτυχία της ομάδας δεν είναι απλώς θέμα μιας σαουδαραβικής επένδυσης 500 εκατομμυρίων λιρών, αλλά κάτι πιο οργανικό. Ένα πρότζεκτ με ρίζες.
Κανείς δεν ξέρει τι θα φέρει το μέλλον. Αλλά οι φίλαθλοι της Νιουκάστλ θα έχουν πάντα αυτή τη στιγμή. Τον Burn, με το κορμί του σε αιώρηση πάνω από το γρασίδι του Γουέμπλεϊ, να γράφει το δικό του, αργό αλλά μεγαλειώδες ποδοσφαιρικό έπος.
Αυτή η κατάρα έπρεπε να σπάσει από ένα δικό τους παιδί. Μια σημαία ύψους δύο μέτρων στο κέντρο της άμυνας, που κατάφερε επιτέλους να κάνει τα όνειρα μιας γενιάς, πραγματικότητα. Και φυσικά το γιόρτασε με τον δικό του τρόπο, θέτοντας τον ρυθμό στα αποδυτήρια.
