Ιταλία-Αγγλία, ένας ιδανικός τελικός, σε ένα τέλειο Euro
- 11 ΙΟΥΛ 2021
Ιταλία εναντίον Αγγλίας, ένα αντάμωμα που όταν ξεκινούσε το Euro 2020, ελάχιστοι μπορούσαν να προβλέψουν. Ένας τέλειος τελικός που περιλαμβάνει από τη μία τον ρομαντισμό και τη γραφικότητα των Άγγλων και από την άλλη το πάθος και το ταπεραμέντο των Ιταλών. Με πάσα ειλικρίνεια, αν και προτιμούσα να περάσει η Δανία την Αγγλία παρακολουθώντας τον ημιτελικό, ήξερα πως οι ιστορίες που θα γεννήσει η κόντρα των Ιταλών με τους Άγγλους για την κούπα θα είναι ανεξάντλητες και θα συζητιούνται για χρόνια.
It’s coming home?
Από τη μία πλευρά λοιπόν, οι υπερβολές των γηπεδούχων, που φτάνουν για πρώτη φορά σε τελικό μεγάλης διοργάνωσης μετά από 55 ολόκληρα χρόνια και συμπεριφέρονται σαν να έχουν κερδίσει δεκάδες τρόπαια στο παρελθόν. Μια αλαζονεία, μια υπεροψία που τους οδήγησε ακόμη και στο να συζητάνε αν πρέπει να ξεκουράσουν παίκτες σε προημιτελικό μεγάλης διοργάνωσης(!), λες και έχουμε βαρεθεί να βλέπουμε τους Άγγλους στα ημιτελικά.
Μια ομάδα που έχει παίξει όλα της τα παιχνίδια εντός έδρας, που κάνει απλά τα αυτονόητα και έφτασε να διεκδικεί μια κούπα μπροστά στο κοινό της. Το βέβαιο είναι πως ό,τι και να γίνει, το βράδυ της 11ης Ιουλίου του 2021 θα μείνει για πάντα στην ιστορία της χώρας. Μένει να δούμε αν θα τη θυμούνται σαν βραδιά θριάμβου ή ολέθρου. Προφανώς, υπάρχουν και πολλά να αγαπήσεις στους Άγγλους, μην τα βλέπουμε όλα στραβά. Άλλωστε κι εγώ αγαπάω το αγγλικό ποδόσφαιρο και βρίσκω και αρκετά συμπαθή τη σημερινή έκδοση της εθνικής τους ομάδας.
Αυτό που δεν αντέχω, είναι η περιρρέουσα γραφικότητα γύρω από την εθνική τους, η οποία πάντα ξεκινάει με υπέρμετρο ενθουσιασμό και καταλήγει σε απότομη προσγείωση που μοιάζει χειρότερη κι από hangover μετά από βραδιά κραιπάλης σε pub. Τα γεμάτα εύστοχα λογοπαίγνια εξώφυλλα, το καυστικό τους χιούμορ, οι θρύλοι του παρελθόντος, το μεθυσμένοι κοινό, υπόσχονται μια υπέροχη επόμενη μέρα, είτε αυτή περιλαμβάνει αποθέωση, είτε κατακραυγή. Δεν μπορείς να μη σέβεσαι μια χώρα που απαιτεί να ανακηρυχθεί ως εθνική αργία(!) η επομένη ενός τελικού Euro, ακόμα και σε περίπτωση ήττας. Οι άνθρωποι το ζουν, τους το δίνουμε αυτό.
It’s coming Rome?
Από την άλλη πλευρά του ρινγκ, οι φωνακλάδες, καλοντυμένοι, ατομάρες Ιταλοί. Οι οποίοι έμειναν μερικά χρόνια εκτός προσκηνίου, αλλά έχουν βρεθεί σε τελικούς και απονομές αμέτρητες φορές και σίγουρα από αυτή την άποψη, είναι η έμπειρη εθνική της υπόθεσης, σε αντίθεση με την πρωτάρα Αγγλία, παρά το γεγονός πως δεν ξεκίνησαν τη διοργάνωση ως φαβορί.
Με συγχωρείτε, αλλά δεν είμαι αντικειμενικός, μιας και διαχρονικά στηρίζω τους Ιταλούς στις μεγάλες διοργανώσεις, από το 1994 που με θυμάμαι να στεναχωριέμαι για το χαμένο πέναλτι του Baggio, μέχρι και σήμερα, 27 χρόνια μετά. Αγαπάω μέχρι και τον υπερβολικό τρόπο που τραγουδάνε τον ύμνο τους, τις χειρονομίες τους, το πάθος και τις αγκαλιές τους ακόμη και μετά από μια σωστή απομάκρυνση της μπάλας.
Ένας θρίαμβος μέσα στο κατάμεστο Wembley, ο οποίος θα ξενερώσει τους Άγγλους σε αδιανόητο βαθμό και θα μείνει στην ιστορία της Ιταλίας, δίπλα στην τεράστια νίκη-αποκλεισμό των Γερμανών στο Μουντιάλ του 2006, μοιάζει με ονειρεμένο σενάριο, το οποίο στην αρχή της διοργάνωσης έδειχνε πάρα μα πάρα πολύ μακρινό.
Η χαρά του ουδέτερου
Όποιος και να σηκώσει τελικά την κούπα στον ουρανό του Λονδίνου, το βέβαιο είναι ένα: μοιάζει σχεδόν αδύνατο να παρακολουθήσεις αυτόν τον τελικό αδιάφορος. Θες, τη γραφικότητα των Άγγλων, θες τις φωνές των Ιταλών, το “It’s Coming Home” ή το “It’s Coming Rome”, θα βρεις σίγουρα ένα καλό λόγο για να διαλέξεις πλευρά.
Ακόμη κι αν δεν σε νοιάζει ο νικητής όμως, είναι σίγουρο ότι τον τελικό του Euro 2020, αυτής της τόσο ιδιαίτερης διοργάνωσης, θα τον συζητάμε για πολλά χρόνια ακόμα, ως το ιδανικό φινάλε ενός μήνα που μας βοήθησε να την παλέψουμε. Κι αυτό, μόνο λίγο δεν το λες.
