Ηθοποιοί, αθλητές, κωμικοί προβλέπουν ποιος θα πάρει το Euro 2024
Οι ηθοποιοί Γιώργος Γεροντιδάκης, Τάσος Λέκκας και Τάσος Ιορδανίδης, ο αθλητής πόλο Μάνος Ζερδεβάς, ο Παραολυμπιονίκης Νίκος Παπαγγελής και ο κωμικός Ηλίας Φουντούλης μάς μίλησαν για τα Euro της ζωής τους και έδωσαν τις προβλέψεις τους για φέτος.
- 14 ΙΟΥΝ 2024
Μπορεί να μην έχουμε όλοι την ίδια φανατική σχέση με το ποδόσφαιρο, αλλά τα Euro είναι μια διαφορετική περίσταση. Λίγο ο προ εικοσαετίας θρίαμβος της Εθνικής μας Ομάδας, λίγο οι θερινές ιστορίες που δημιουργούνται με ένα απλό φιλικό άραγμα για μπάλα, έχουν μετατρέψει το Euro σε απόλυτη ποδοσφαιρική μυσταγωγία για εκατομμύρια κόσμου στην Ελλάδα και πολλοί έχουμε συνδυάσει τα καλοκαίρια μας με το συγκεκριμένο τουρνουά.
Ανήμερα της έναρξης του 18ου Euro της ιστορίας και προκειμένου να θυμηθούμε όλα εκείνα που μας έκαναν να αγαπήσουμε το Ευρωπαϊκό Πρωτάθλημα ποδοσφαίρου, εμείς αποφασίσαμε να μιλήσουμε με ανθρώπους που φαινομενικά δεν έχουν καμία σχέση με το ποδόσφαιρο. Πρωταθλητές από άλλους χώρους, ηθοποιούς και ανθρώπους από την τέχνη.
Κανείς τους δεν έχει βιοποριστική σχέση με το ποδόσφαιρο, όλοι τους όμως έχουν μια ιστορία να μοιραστούν από τα Euro του παρελθόντος και φυσικά να προβλέψουν τον φετινό νικητή και να δηλώσουν την υποστήριξή τους σε κάποια Εθνική ομάδα.
Οι ηθοποιοί Γιώργος Γεροντιδάκης, Τάσος Λέκκας και Τάσος Ιορδανίδης, ο τερματοφύλακας της Εθνικής Ελλάδος και του Ολυμπιακού στο πόλο Μάνος Ζερδεβάς, ο Παραολυμπιονίκης Νίκος Παπαγγελής και ο κωμικός Ηλίας Φουντούλης μάς μίλησαν για τα Euro της ζωής τους και έδωσαν τις προβλέψεις τους για φέτος.
Οι πρώτες αναμνήσεις από Euro
Γιώργος Γεροντιδάκης: Οπωσδήποτε όταν ακούω Euro, το πρώτο πράγμα που μου έρχεται στο μυαλό είναι το 2004 και η Εθνική Ελλάδος. Είχαμε και τους Ολυμπιακούς Αγώνες τότε και ήταν κάτι το μαγικό. Εκείνο το Euro το είχα παρακολουθήσει ολόκληρο από την αρχή μέχρι το τέλος και προφανώς επειδή κερδίσαμε, ήταν το αγαπημένο μου. Σαν πρώτη ανάμνηση ωστόσο θα πω ότι έχω το Euro 2000.
Ήταν η πρώτη διοργάνωση από την οποία έχω μνήμες, το περίμενα με ανυπομονησία και θυμάμαι ακόμα τον τελικό Γαλλία – Ιταλία. Προφανώς εγώ δεν υποστήριζα τη Γαλλία, γιατί το 1998 είχε κερδίσει την αγαπημένη μου Εθνική ομάδα, τη Βραζιλία, στον τελικό του Μουντιάλ και ήμουν καθαρά με τους Ιταλούς, οι οποίοι έχασαν με το Χρυσό Γκολ του Trezeguet. Τον τελικό αυτόν τον έβλεπα στο εξοχικό μας, στο Πόρτο Χέλι σε γιγαντοοθόνη και τα θυμάμαι όλα πολύ καθαρά. Το πώς μύριζε καλοκαίρι, τα παιδιά που έτρεχαν και τον κόσμο να κοιτάζει την οθόνη λες και έβλεπε την καλύτερη ταινία της ζωής του.
Τάσος Ιορδανίδης: Είχα αρχίσει να έχω αντίληψη των αθλητικών γεγονότων από τον θρίαμβο της Εθνικής μας στο Ευρωμπάσκετ του 1987. Το 1988 λοιπόν, η οικογενειακή τηλεόραση του σαλονιού ήταν αποκλειστικά συντονισμένη με το ποδοσφαιρικό Euro που φιλοξενήθηκε στα γήπεδα της Γερμανίας.
Με θυμάμαι να είμαι «ξενερωμένος», να παρακολουθώ τους αγώνες και να μην μπορώ σαν παιδί να καταλάβω γιατί η Εθνική μας δεν έδινε το «παρών». Μάταια προσπαθούσε ο παππούς μου να μου εξηγήσει τη διαδικασία της διεξαγωγής των προκριματικών. Η βελόνα είχε κολλήσει «Είναι άδικο». Πριν την έναρξη του τελικού, ανάμεσα στις σκόρπιες μεγαλίστικες συζητήσεις, θυμάμαι την πρόβλεψη του πατέρα μου: «Η Ολλανδία θα το πάρει, τους το χρωστάει η ιστορία».
Επόμενο αναμνηστικό πλάνο του εγκεφάλου μου; Το γκολ του van Basten. «Πωωω, τι έκανε ο άνθρωπος; Ούτε το είδε ο Dasayev» και άλλα πολλά παρόμοια ακούγονταν στο σπιτικό της οδού Σαχτούρη στον Πειραιά. Μέσα στη συνολική παραζάλη θυμάμαι να σκέφτομαι ότι ο van Basten μπορεί να είναι και φίλος με τον Γκάλη και να βρίσκονται κάπου, σε ένα «αρχηγείο», όπου βρίσκονται αυτοί οι άνθρωποι με τις υπερφυσικές δυνάμεις.
Τάσος Λέκκας: Ήμουν αρκετά μικρός στο Euro του 2000, ωστόσο μου έχει μείνει αξέχαστη η εικόνα του Zidane. Μου είχε κάνει εντύπωση η αντίδραση του κόσμου κάθε φορά που έπαιρνε την μπάλα. Πέρα από αυτό όμως δεν θυμάμαι πολλά.
Οι «πραγματικές» αναμνήσεις μου από τη διοργάνωση ξεκινούν το 2004. Ήμουν στην κατάλληλη ηλικία ώστε όλα να μου φαίνονται και λίγο πιο μαγικά από όσο ήταν, πόσο μάλλον ένα τέτοιο ανεπανάληπτο γεγονός.
Θυμάμαι κάθε λεπτό κάθε αγώνα της εθνικής ομάδας, αλλά αυτό που έχει «γράψει» μέσα μου είναι ο αγώνας με την Τσεχία, ίσως επειδή ήταν και ο ημιτελικός. Λάτρευα από μικρός τον αθλητισμό και ασχολούμουν πολύ με το ποδόσφαιρο οπότε ήξερα όλους τους παίκτες: φοβόμουν ιδιαίτερα τον γιγαντιαίο Koller και φυσικά, τον Pavel Nedved που τότε ήταν ο καλύτερος παίκτης στον κόσμο αφού είχε πάρει τη Χρυσή Μπάλα έναν χρόνο πριν.
Ήμουν πολύ χαρούμενος που χρειάστηκε να βγει εκτός αγώνα αρκετά νωρίς στο παιχνίδι. Βέβαια, ήταν μία πλήρης ομάδα με παίκτες όπως ο Milan Baros, ο Rosicky, ο Ujfaluši και ο Petr Čech, ένας παίκτης που θαύμαζα καθώς έπαιζα τερματοφύλακας. Τελικά, το απίστευτο έγινε, ο Δέλλας σκόραρε με κεφαλιά στην παράταση και περάσαμε στον μεγάλο τελικό.
Μάνος Ζερδεβάς: Λόγω ηλικίας η πρώτη ανάμνηση που είχα ήταν και η καλύτερη. Το Euro του 2004 ήταν εκείνο που μου έχει μείνει ιδιαίτερα. Τα παιχνίδια τα είχα δει όλα. Θυμάμαι να μαζευόμαστε σπίτι μου στην Ηλιούπολη και να τα βλέπουμε οικογενειακά, μαζί με ξαδέρφια. Μου θύμισε πολύ το πώς ζήσαμε φέτος τo Conference με τον Ολυμπιακό, όπου και πάλι είχαμε μαζευτεί με συμπαίκτες μου, φορέσαμε τις εμφανίσεις μας και πανηγυρίσαμε.
Θυμάμαι ακόμα το 2004 τον πατέρα μου που μας είχε πάρει με τον αδερφό μου για να πανηγυρίσουμε και τη μάνα μου να του φωνάζει να γυρίσει πίσω. Θέλαμε να πάμε στο κέντρο για τους πανηγυρισμούς, αλλά η μάνα μου φοβόταν και μας έλεγε ότι γίνεται χαμός. Τελικά μπήκαμε στο αμάξι, κάναμε έναν γύρο το τετράγωνο και ξαναγυρίσαμε σπίτι.
Νίκος Παππαγελής: Εγώ δυστυχώς δεν πρόλαβα να ζήσω το Euro 2004 αλλά τα βίντεο από τα παιχνίδια τα έχω λιώσει. Η πρώτη έντονη ανάμνηση που έχω από Euro είναι το 2012 και ο αγώνας της Ελλάδας με τη Ρωσία για τους ομίλους με την γκολάρα του Καραγκούνη.
Δεν θα πιστέψεις τι μου θύμισες τώρα. Ήμουν στο νοσοκομείο, μέσα στο Ελπίδα και έκανα χημειοθεραπείες εκείνη την περίοδο. Είχε γίνει το χειρουργείο για το πόδι μου και τότε έκανα τις χημειοθεραπείες, για να καθαρίσω εντελώς. Εκείνο το βράδυ ήμουν με τον παππού μου στο νοσοκομείο και θυμάμαι να μου κάνουν παρατηρήσεις από το νοσοκομείο γιατί γκάριζα σαν τρελός και δίπλα κοιμόταν ένα παιδάκι. Στο επόμενο παιχνίδι με τη Γερμανία, είχα πια βγει από το νοσοκομείο.
Ηλίας Φουντούλης: Το πρώτο Euro που θυμάμαι καλά ήταν εκείνο του 1992, με την έκπληξη της Δανίας. Ήταν η ομάδα του Michael Laudrup και του εκπληκτικού τότε Peter Schmeichel που έπαιζε τότε στη Μάντσεστερ. Μέχρι το Euro 2004 αυτή ήταν η μεγαλύτερη έκπληξη που είχαμε δει ποτέ, οπότε μου είχε μείνει πολύ χαρακτηριστικά αυτή η διοργάνωση.
Θυμάμαι να βλέπω τον ημιτελικό στο πλοίο για την Ικαρία και όλος ο κόσμος συμπαθούσε πολύ τους Δανούς γιατί ήταν το απόλυτο underdog.
Η ομάδα που στηρίζουν φέτος
Γιώργος Γεροντιδάκης: Κατ’ εξοχήν στα Euro υποστήριζα την Ιταλία και στην προηγούμενη διοργάνωση που πάλι τους πίστευα, το κατέκτησαν. Εύχομαι και πιστεύω να το ξαναπάρει και φέτος. Γενικά ποτέ δεν είμαι με τις μεγάλες δυνάμεις, ασχέτως της ιδιαιτερότητας της Ιταλίας. Συμπαθώ δηλαδή πολύ την Ολλανδία και άλλες μικρότερες ομάδες που θέλουν να κάνουν την έκπληξη.
Τάσος Ιορδανίδης: Όπως πάντα θα υποστηρίξω τους γείτονές μας τους Ιταλούς.
Τάσος Λέκκας: Φέτος, έχω ιδιαίτερη συμπάθεια στην Αγγλία λόγω του Jude Bellingham.
Μάνος Ζερδεβάς: Εγώ υποστηρίζω την Ισπανία. Τους συμπαθώ σε όλα τα αθλήματα τους Ισπανούς και τους θαύμαζα από την εποχή του Tiki Taka. Αν και με τα χρόνια έγινα περισσότερο «μπασκετικός», εκείνη η γενιά των Ισπανών ήταν μοναδική. Από τη φετινή ομάδα μου αρέσει πολύ ο Yamal και αυτός μαζί με τον μικρό μέσο όρο ηλικίας, είναι ένας καλός λόγος για να τους υποστηρίζεις.
Νίκος Παπαγγελής: Χωρίς να είμαι fan του Ronaldo υποστηρίζω την Πορτογαλία γιατί θέλω να κλείσει με ένα success story όλο αυτό το κεφάλαιο. Το 2016 είχε τραυματιστεί στον τελικό και δεν το χάρηκε όπως έπρεπε, οπότε θέλω φέτος να κλείσει με τον ιδανικό τρόπο.
Ηλίας Φουντούλης: Φέτος θα υποστηρίξω επιτέλους την αγαπημένη μου Σκωτία, η οποία επιστρέφει σε Euro. Πέρασα 4 χρόνια ως φοιτητής στο Αμπερντίν και μπορεί να μην έχουμε πολλές πιθανότητες, αλλά πάντα θα μου είναι συμπαθής η Σκωτία παρόλο που τις τελευταίες φορές δεν τα κατάφεραν και τόσο καλά. Γενικά, λατρεύω και τη συνέπεια της Αγγλίας να μη φέρνει τίτλους, αλλά προτιμώ τη Σκωτία.
Μία πρόβλεψη για φέτος
Γιώργος Γεροντιδάκης: Αυτή τη στιγμή θεωρώ ότι η Αγγλία είναι μια ομάδα που έχει όλα τα φόντα για να πρωταγωνιστήσει και να φτάσει μέχρι το φινάλε. Δεν ξέρω αν θα το πάρει, αλλά δεν της λείπει τίποτα.
Τάσος Ιορδανίδης: Έχω την αίσθηση ότι οι αγαπημένοι μου Ιταλοί θα βρουν τον τρόπο να δηλώσουν ότι «όλοι οι δρόμοι οδηγούν στη Ρώμη».
Τάσος Λέκκας: Παρά τη συμπάθειά μου στους Άγγλους, θεωρώ ότι στη φετινή διοργάνωση τα μεγάλα φαβορί είναι η Γερμανία και η Ισπανία.
Μάνος Ζερδεβάς: Για τη φετινή διοργάνωση αυτό που βλέπω είναι ένας τελικός Γερμανία – Γαλλία και τους γηπεδούχους να το κατακτούν. Είναι και στην έδρα της Γερμανίας και έχει πολύ καλή ομάδα, οπότε την πιστεύω πολύ.
Νίκος Παπαγγελής: Αν έπρεπε να κάνω μια πρόβλεψη, θα έλεγα όμως την Αγγλία. Πιστεύω ότι όσα τους έχουν πάει στραβά τόσα χρόνια, θα πάνε φέτος καλά, για να το κατακτήσουν. Ήρθε η ώρα τους.
Ηλίας Φουντούλης: Φέτος πιστεύω για κατάκτηση την Αγγλία και θα συνεχίσω την παράδοση που έχω στο στοίχημα (με το οποίο γενικά δεν ασχολούμαι καθόλου) και θα ρίξω και 10 ευρώ στους Άγγλους για να ξορκίσουν τα φαντάσματα.
