Ιβάν εναντίον Τίγρη, ή αλλιώς ‘Ραντεβού στα τσιπουράδικα’

Το ελληνικό ποδόσφαιρο είναι παραγοντικό κατά βάση, πολύ πιο ενδιαφέρον έχουν τα ‘γύρω γύρω’ παρά το ίδιο το παιχνίδι. Δεν περιποιεί τιμή στο ποδόσφαιρό μας, αλλά σε τελική ανάλυση αυτή είναι η αντίληψη για το παιχνίδι στη χώρα, αυτή είναι η πλάκα του. Είκοσι και τριάντα χρόνια συζητάμε για τοn Μπουμπλή, για τον Παπουτσέλη, για ‘πλαϊνούς’, για το εκατομμύριο στο μαύρο χαρτοφύλακα του Θωμά, για τον Καρκαμάνη, το κλειστό κινητό του Δούρου, τις μπουγάδες, τον Σπάθα, τον ‘περίεργο’, κ.ο.κ.

Προσωποκεντρική αντιμετώπιση του οργανισμού, η ομάδα είναι ‘του Προέδρου’, η επιβολή της έναντι του αντιπάλου είναι νίκη του εκάστοτε διοικητικού ηγέτη και όχι των ποδοσφαιριστών, του προπονητή, της ομάδας. Ανέκαθεν όταν στο ελληνικό ποδόσφαιρο βασίλευαν ή ήθελαν να βασιλεύσουν περισσότεροι του ενός, ο Πρόεδρος γινόταν το κεντρικό πρόσωπο. Το έχουμε ζήσει  με το Βαρδινογιάννη, τον Κόκκαλη, λογής Μπέους, τον μακαρίτη το Μάκη, τον τιτάνα Γιάννη Κομπότη.

(σύνθεση κεντρικής φωτο: Ειρήνη Αναδιώτη, φωτογραφίες: Eurokinissi)

Έχει μια πλάκα όλο αυτό, όπως πλάκα είχε και ο Ιζνογκούντ, ο ήρωας του René Goscinny που ήθελε να γίνει χαλίφης στη θέση του χαλίφη. Ο τελικός του Κυπέλλου στο Βόλο έχει όλα τα χαρακτηριστικά προκειμένου να μείνει (και αυτός) στο πάνθεον της σύγχρονης παραγοντικής ιστορίας, υπάρχουν τα απαραίτητα συστατικά για δυνάμει θρυλικές γραφικότητες, πάνω απ’ όλα έχει δύο τύπους που διεκδικούν σύμφωνα με την αυλή τους (ακόμη ένα λατρεμένο στοιχείο του ελληνικού ποδοσφαίρου) την ολική ηγεμονία του ελληνικού ποδοσφαίρου, του ‘παρασκηνίου’ και όλων εκείνων των παράπλευρων ζητημάτων που ο Μάκαρος πολύ εύστοχα είχε χαρακτηρίσει  κάποτε ‘κουμάντα’.

Φέτος έχουμε δύο σχολές: από τη μία ο λαλίστατος Τσάρος του Ροστόφ και προσφάτως και της Μακεδονίας και από την άλλη ο μεγάλος επανακάμψας εδώ και μια τριετία Τίγρης, το καμάρι της Κοκκινιάς. Άσπονδοι φίλοι, έχουν διαφημίσει ουκ ολίγες φορές τη ‘φιλία’ τους, από την Παναγία Σουμελά και το ποντιακό στοιχείο που τους ενώνει, μέχρι τις σουίτες της Τούμπας, τα χαμόγελα και τις αγκαλιές. Ξεκίνησαν και οι δύο φτωχά παιδιά, έχτισαν την αυτοκρατορία τους δια πυρός και σιδήρου σε σημείο να έχουν ξεπεράσει πια τα στενά ελληνικά σύνορα και να συμπεριλαμβάνονται στις ετήσιες λίστες του Forbes με τους πιο ‘δυνατούς’ επιχειρηματίες του πλανήτη.

Για το Μελισσανίδη τα πράγματα είναι πιο γνωστά: γιος του Ζώρα, του λυράρη της Φρειδερίκης με τη σχολή οδηγών ‘Το Μίνι’ στη Νίκαια, η συγκλονιστική ενασχόληση με τον Ιωνικό και οι υδροφόρες, τα πολλά ‘χιλιόμετρα’ στη μπάλα και στις επιχειρήσεις. Μετά η ‘CarMel’ μαζί με το Γιάννη Καρρά, εμπλοκή με τα διοικητικά της ΑΕΚ το μακρινό 1992, μπαλάρα, φιλία με Μπάγεβιτς, πώληση στον Τροχανά και μνημειώδεις, επικές ατάκες που ανήκουν στη χρυσή βίβλο του ελληνικού ποδοσφαίρου. Μετά από ένα αποτυχημένο mini comeback το ’99 όταν σε λίγους μήνες πρόλαβε να γράψει κάποιες χρυσές σελίδες ακόμη στη βίβλο, ευτυχώς ξαναμπήκε στη ζωή μας το 2013, μοιράζοντας απλόχερα αποστάγματα σοφίας για “φουρό”, “είπε μαμά στα 20”, “γκρανκάσες”, λογής γκριμάτσες και λυρικές αναφορές.

Αυτός ήταν πάντα ο Μελισσανίδης, δεν κρατιόταν, δεν μπορείς να τον καλουπώσεις και να απαιτήσεις να γίνει ξαφνικά του σαλονιού. Έχει αφήσει διαχρονικές ατάκες στο ποδόσφαιρο, 22 χρόνια έχουν περάσει από εκείνο το ‘Μπριζίτ Μπαρντό’ στο δελτίο του (τότε) ΣΚΑΪ το 1995 κι ακόμα μνημονεύεται, με την εικόνα του ξαπλωμένου και ‘σιδερωμένου’ διαιτητή Μπάκα με το σλιπ να έχει μείνει βαθιά χαραγμένη στο θυμικό. Τριάντα χρόνια είναι στο ποδόσφαιρο, μια ολόκληρη ζωή, το ξέρει κι απ’ την καλή κι απ’ την ανάποδη, έχει ζήσει και τα ξερά γήπεδα, την προ-μποσμάν εποχή, την εποχή των παχιών αγελάδων, την εποχή της παρακμής.

Ο Ιβάν είναι πιο φρέσκος, εισέβαλε ωστόσο σαν τυφώνας μετά την πρώτη τριετία ‘προσαρμογής’ στο ελληνικό ποδόσφαιρο. Όταν ο Τίγρης με το συγκλονιστικό μουσταρδί σακάκι εξηγούσε prime time στο Νίκο Ευαγγελάτο το κακό που έκανε ο Μπάκας στην ΑΕΚ, ο Ιβάν Σαββίδης ήταν ήδη 36 χρονών και Πρόεδρος του Δ.Σ. της καπνοβιομηχανίας Donskoy Tabak, στο μαγευτικό Ροστόφ.

Ο Σαββίδης θα μπορούσε να ισχυριστεί κανείς ότι υπήρξε από τους ευνοημένους ή τυχερούς των συνεπειών της πτώσης του σοβιετικού καθεστώτος. Ξεκίνησε ως απλός εργάτης, έγινε προϊστάμενος, αργότερα διευθυντής, κατέληξε ιδιοκτήτης μιας εταιρείας που ελέγχει το 4% της παραγωγής τσιγάρων στη Ρωσία. Διόλου αμελητέο. Έχοντας σπουδάσει οικονομικά στο τότε РИНХ (Rostov Institute of National Economy επί το αγγλικότερον) είχε το υπόβαθρο και τη φιλοδοξία να ασχοληθεί περαιτέρω με τα κοινά. Ασχολήθηκε πολύ ενεργά με την πολιτική, εξελέγη βουλευτής στη νομοπαρασκευαστική περιφέρεια του Ροστόφ και ήρθε κοντά στο Βλάντιμιρ Πούτιν όπως γνωρίζουμε και από την πολυθρύλητη φωτογραφία που κυκλοφόρησε όταν πρωτοήρθε στα μέρη μας προκειμένου να εμπλακεί με τα διοικητικά του ΠΑΟΚ.

Ο Σαββίδης του 2006 που κατέβηκε στο αεροδρόμιο Μακεδονία και χλευάστηκε από μέρος του Τύπου (η δημοσιογραφία στη Θεσσαλονίκη, ειδικά στα ραδιόφωνα είναι μια σχετική έννοια) είχε τόση σχέση με το Σαββίδη του 2012, όσο και η Ελλάδα της αντίστοιχης περιόδου. Στη φαρέτρα του είχε τη μητρική Agrokom  στην οποία ανήκουν οι θυγατρικές Donskoy (καπνοβιομηχανία), Tavr (κρεατοβιομηχανία), Akva (βιομηχανία παραγωγής μεταλλικού νερού και αναψυκτικών) και η Atlantis (εργοστάσια πλαστικών, συσκευασίας κλπ). Ερχόμενος στην Ελλάδα ίδρυσε τη Dimera στην οποία ανήκει και η ΠΑΕ ΠΑΟΚ και ελέγχει τη ΣΕΚΑΠ, το Xenia Palliuri και ασφαλώς το Μακεδονία Παλλάς, το λόγο για τον οποίο γνωρίσαμε και αγαπήσαμε τον Ιβάν Σαββίδη. Σε ένα από εκείνα τα γενναία κοκτέιλ γαρίδας που πρόσφερε σε βουλευτές, πολιτευτές και λογής παρατρεχάμενους στο Μακεδονία Παλλάς, στην καρδιά της Θεσσαλονίκης, έγινε η πρώτη γνωριμία με τον άνθρωπο που άφησε ένα τραπέζι ελεύθερο για να μπει επάνω η κούπα του Champions League. Αυτό υποσχέθηκε στο λαό του ΠΑΟΚ επιδεικνύοντας μια παροιμιώδη αμετροέπεια, χαρακτηριστικό που τον ακολουθεί μέχρι σήμερα που μιλάμε, αφού όταν ο Ιβάν ξεκινά να μιλάει, είναι άγνωστο πότε θα ολοκληρώσει. Δεν είναι ψόγος, είναι η αλήθεια.

Έχει πει πολλά, πάρα πολλά, ακόμα περισσότερα αν συνυπολογίσουμε την τελευταία μακροσκελέστατη συνέντευξη στο ‘Πρώτο Θέμα’, έχει χαρακτηρίσει το Μελισσανίδη φίλο του, τον αγαπά ως Πόντιο και τον θεωρεί άνθρωπο με κοινές καταβολές. Πέρασε από κύματα η σχέση τους, κυκλοφόρησαν άπειρα σενάρια συνεργασίας, κρυφά deals, συμφωνίες και ‘συμφωνίες’. Για μήνες ο Τύπος πρόκρινε τη ‘συμμαχία’ (εντασσόταν και ο Γιάννης Αλαφούζος στο κάδρο μέχρι που ήρθε ο Κύζας και το όνειρο έσβησε) και έκανε λόγο για εξυγίανση του ποδοσφαίρου, για ‘ξεκαθάρισμα λογαριασμών’ μετά από μια εικοσαετία ηγεμονίας του Ολυμπιακού.

Τίγρης και Τσάρος διεκδικούν τον άτυπο τίτλο του Judge Dredd στον καινούριο ποδοσφαιρικό χάρτη εντός συνόρων, για το κοινό τους ‘καθάρισαν’ τον Μαρινάκη και ‘τελείωσαν τις γκρανκάσες’ από την αμαρτωλή ΕΠΟ, διότι στην πορεία τα έσπασαν, από καλοί φίλοι και συνοδοιπόροι έγιναν επιφυλακτικοί ο ένας με τον άλλον, το παιχνίδι εξουσίας έγινε σοβαρό. Διαρροές ‘περιβάλλοντος Σαββίδη’ για ενόχληση σχετικά με τις παραγοντοποδοσφαιρικές παρέες του Μελισσανίδη, σιγή ιχθύος του Τίγρη σχετικά με τις κατά καιρούς πολιτικές τοποθετήσεις του Τσάρου. Επιθετική πολιτική και οι δύο, με διαφορετική στρατηγική ο καθένας ωστόσο.

Ο τελικός στο Βόλο αναμένεται και πρέπει να είναι ένας ακόμα καταπληκτικός κρίκος στην αλυσίδα του ελληνικού ποδοσφαίρου. Μόνο και μόνο η διαρροή για τη βόλτα χέρι-χέρι στην παραλία παρόντος του έκπτωτου δημάρχου της πόλης, Αχιλλέα Μπέου, είναι συγκλονιστική εικόνα, πιο συγκλονιστική και από τη βόλτα με τους εναγκαλισμούς στο ταρτάν του ΟΑΚΑ με τον Αλαφούζο στα προεόρτια του τελικού τον Απρίλιο του 2014.

Η αστική αύρα του Γιάννη Αλαφούζου, το γνώριμο περιβάλλον του σύγχρονου σταδίου ΟΑΚΑ και η εν γένει κατάσταση στο ελληνικό ποδόσφαιρο εκείνη την εποχή, απέχουν παρασάγγας από τη σημερινή περιρρέουσα ατμόσφαιρα και το σοβιετικής αισθητικής ‘ολυμπιακό έργο’ Πανθεσσαλικό που δεν έχει καν τουαλέτες. Φέτος δεν υπάρχουν oι cult αναφορές σε ‘τελικούς του Κοντονή’, το γήπεδο θα έχει κόσμο – τα καλύτερα παιδιά κι απ’ τις δύο πλευρές – το αποτέλεσμα θα εκληφθεί ως ‘παράσταση νίκης’ για το επόμενο πρωτάθλημα.

Ήδη κυκλοφορούν οι πρώτες inside πληροφορίες ότι ο Τίγρης θα παραχωρήσει την κούπα στον Τσάρο για να πάει πάσο ο τελευταίος στο επόμενο πρωτάθλημα, η λατρεμένη συνομωσιολογία ειδικά στα social media αγγίζει τα όρια του μεταφυσικού, έχει γραφτεί ότι το φετινό τίτλο θα τον απονείμει ο ίδιος ο Πρωθυπουργός, ‘με ανάθεση’. Με λίγα λόγια, το ματς έχει όλα εκείνα τα απαραίτητα συστατικά για να συζητάμε ακόμα και πολλές βδομάδες μετά τη λήξη του, ο τελικός αυτός είναι όλα όσα αγαπάμε (να μισούμε) στο ελληνικό ποδόσφαιρο.

Ραντεβού στα τσιπουράδικα.