Jamie Vardy, ο εργάτης που έγινε βασιλιάς

Στις 18 Μαΐου 2012 το BBC ανέβασε μια είδηση όπου έγραφε ότι ο Jamie Vardy, ένας τύπος με σπασμένα δόντια, τατουάζ και άγριο βλέμμα υπέγραφε από τη Φλίτγουντ στη Λέστερ Σίτι. Οι περισσότεροι τότε σήκωναν τους ώμους. «Άλλος ένας που θα περάσει και δε θα ακουμπήσει», έλεγαν. Κανείς δεν μπορούσε να φανταστεί πως αυτός ο τύπος, θα γινόταν το σύμβολο της πιο τρελής ποδοσφαιρικής ιστορίας που είδαμε ποτέ.

Και τώρα, 13 χρόνια μετά, έφτασε η μέρα που ο Vardy αποχαιρετά τη Λέστερ. Όχι με ένα ποδοσφαιρικό «αντίο», αλλά με κάτι πιο βαθύ. Μια εποχή τελειώνει. Ήταν το παιδί που δεν χωρούσε σε καμία ακαδημία, και τελικά έγινε ο ήρωας κάθε πιτσιρικά που παίζει σε χώμα. Το γήπεδο ήταν η σκηνή του, και κάθε του γκολ, ένα χαστούκι σε όσους ξέγραψαν.

Η ιστορία του μοιάζει με σενάριο που θα είχε απορρίψει ακόμα και ο πιο ρομαντικός σεναριογράφος. Ο Vardy δούλευε σε εργοστάσιο ενώ έπαιζε μπάλα σε ερασιτεχνικό επίπεδο. Ποτέ δεν τον είδαν ως ταλέντο για κορυφή. Ήταν «αργός», «άτεχνος», «προβληματικός χαρακτήρας».

Από το εργοστάσιο στα μεγάλα σαλόνια

Κι όμως, η Φλίτγουντ τον πίστεψε. Και μετά, η Λέστερ. Έδωσαν ένα εκατομμύριο λίρες – ποσό εξωφρενικό για την κατηγορία τότε – και πόνταραν σε κάτι που λίγοι έβλεπαν: την πείνα του. Η διατροφή του; Πριν από τους αγώνες έπινε δύο Red Bull και έτρωγε σάντουιτς με ζαμπόν και μαγιονέζα. Καμία δίαιτα, μόνο drive. Δεν είχε «σωστό» πρόγραμμα, είχε μόνο ένα πράγμα: την ανάγκη να αποδείξει ότι αξίζει.

Στη Φλίτγουντ, ο πρόεδρος Andy Pilley παραδέχτηκε πως ο Vardy θα ήταν μεγάλη απώλεια για την ομάδα και δύσκολο να αντικατασταθεί, αλλά και ότι δεν μπορούσε να σταθεί εμπόδιο στην επιθυμία του να αγωνιστεί σε υψηλότερο επίπεδο.

Ο Pilley είχε δηλώσει χαρακτηριστικά στο BBC Radio Lancashire τον Μάιο του 2012: «Πάντα ξέραμε ότι ο Jamie θα προχωρούσε αυτό το καλοκαίρι. Του ευχόμαστε καλή τύχη γιατί ήταν φανταστικός για την ομάδα. Παλέψαμε για να έχουμε καλές συνθήκες και είμαστε ευχαριστημένοι με την αποζημίωση που έχουμε πάρει. Ήταν απίστευτος και πολλοί οπαδοί θα πουν ότι είναι ο καλύτερος παίκτης που έχει παίξει ποτέ στη Φλίτγουντ».

Το παραμύθι της Λέστερ

Το 2016, συνέβη κάτι που οι περισσότεροι δεν πίστευαν ότι θα το έβλεπαν ποτέ: η Λέστερ Σίτι κατέκτησε την Premier League. Η ομάδα του Claudio Ranieri, η οποία θεωρείτο αουτσάιντερ πριν από την αρχή της σεζόν, κατάφερε να φτάσει στην κορυφή του αγγλικού ποδοσφαίρου, παρά τις προβλέψεις που έδιναν 5000 προς 1 για την κατάκτηση του τίτλου από τη μικρή ομάδα του East Midlands.

Και στην καρδιά αυτής της απίστευτης πορείας ήταν ο Jamie Vardy, που, με τα 24 γκολ του και το ακατάπαυστο τρέξιμο, έγινε ένας από τους βασικούς πρωταγωνιστές της επιτυχίας. Ειδικότερα, η περίφημη σειρά των 11 συνεχόμενων αγώνων όπου σκόραρε, ήταν μια επίδοση που δεν είχε ξαναδεί το αγγλικό ποδόσφαιρο σε τόση διάρκεια. Αυτό το ρεκόρ έγινε μια από τις πιο αξιοσημείωτες στιγμές της σεζόν και συνέβαλε στο να είναι ο Vardy αδιαμφισβήτητος πρωταγωνιστής του τίτλου.

Δεν ήταν ο πιο τεχνικός παίκτης, ούτε ο πιο κομψός, αλλά όταν έβρισκε λίγο χώρο πίσω από την άμυνα, ξέραμε όλοι τι θα ακολουθούσε. Ενδεικτικά, το γκολ του στο 1-0 επί της Crystal Palace στη 10η αγωνιστική της σεζόν, όταν υποδέχθηκε μια βαθιά μπαλιά από τον Danny Drinkwater και με την απίστευτη ταχύτητά του πέρασε την άμυνα, ήταν η απόδειξη ότι το στιλ του Vardy ήταν κάτι που τρόμαζε κάθε αντίπαλη άμυνα.

Κάθε γκολ ήταν διαφορετικό, αλλά είχε κοινό χαρακτηριστικό την απίστευτη ταχύτητα και την αμεσότητα με την οποία ο Vardy μπορούσε να αντιδράσει. Ήταν ο άνθρωπος που μπορούσε να εκμεταλλευτεί κάθε μικρή αδυναμία στην άμυνα του αντιπάλου. Για παράδειγμα, το γκολ του στο 0-3 επί της Newcastle το Νοέμβριο του 2015, όταν πήρε την μπάλα και με μια γρήγορη κίνηση βρέθηκε τετ-α-τετ με τον τερματοφύλακα, απέδειξε πως το ένστικτο του για το γκολ ήταν αλάνθαστο.

Μπορεί να μην ήταν ο πιο τεχνικός επιθετικός στο παιχνίδι του, αλλά η πίστη του στην απλότητα του ποδοσφαίρου και η ασταμάτητη θέλησή του για νίκη ήταν κάτι που διακρινόταν σε κάθε του κίνηση. Ήταν ο τύπος του επιθετικού που ζούσε για τις στιγμές της αδρεναλίνης, για τη γεύση του γκολ και για την αίσθηση της νίκης, ακόμα και όταν αυτή έμοιαζε αδύνατη.

Ο άνθρωπος πίσω από τα γκολ

Ο Jamie Vardy πάντα διατηρούσε αυτό το σκληρό ύφος του παλιού εργάτη, σαν να μην ήθελε να ξεφύγει ποτέ από τις ρίζες του. Μιλούσε ελάχιστα, χωρίς να επιδιώκει τα φώτα της δημοσιότητας ή την αναγνώριση που του προσέφεραν οι επιτυχίες του. Η δημόσια εικόνα ήταν πάντα ενοχλητική γι’ αυτόν, αποφεύγοντας τις κάμερες και τους τίτλους. Η προσωπικότητά του ήταν αυθεντική, χωρίς περίπλοκες στρατηγικές ή προσποιήσεις.

Στο γήπεδο, όμως, ήταν καθρέφτης αυτής της αμεσότητας: ωμός, άμεσος, ειλικρινής. Δεν φοβόταν να δείξει ποιος ήταν πραγματικά, να βγάλει έξω το πάθος του και την ένταση με την οποία έπαιζε. Το ήξερε αυτό και η ομάδα του και οι αντίπαλοί του – ο Vardy δεν είχε μάσκες, έπαιζε με την καρδιά του.

Έπαιζε με γδαρμένα καλάμια και συνήθειες που δεν άλλαξε ποτέ, παρά τις πολλές προτάσεις για να «βελτιώσει» την εικόνα του ή τον τρόπο ζωής του. Ο ίδιος παρέμενε αληθινός σε ό,τι τον έκανε να νιώθει ζωντανός. Ο σαρκασμός του ήταν κομμάτι της προσωπικότητάς του, και πολλές φορές περνούσε απαρατήρητος από το κοινό, αλλά όσοι τον ήξεραν καταλάβαιναν την ένταση πίσω από κάθε του ατάκα.

Δεν ήταν ποτέ ο τύπος που θα έβρισκες να προετοιμάζεται για έναν αγώνα με τις συνηθισμένες ρουτίνες των κορυφαίων αθλητών. Κάποτε είχε πει ότι βαριέται το stretching και προτιμά να πιει άλλη μια γουλιά Red Bull πριν βγει στο γήπεδο, μια αναφορά που έγινε θρύλος για τον τρόπο που διαχειριζόταν την καριέρα του. Ήταν ο άνθρωπος που έκανε αυτό που ήθελε και δεν έδινε σημασία σε ό,τι θεωρούσαν άλλοι σωστό ή λάθος.

Παρ’ όλα αυτά, πίσω από αυτή τη «σκληρή» εξωτερική εικόνα, υπήρχε ένας άνθρωπος με πάθος και αφοσίωση, ο οποίος δεν ήθελε ποτέ να γίνει εικόνισμα. Και, ακριβώς επειδή δεν είχε αυτή την ανάγκη, έγινε – για τους φιλάθλους του, για την ομάδα του, αλλά και για το ποδόσφαιρο γενικότερα. Το παράδειγμά του, αυθεντικό και ακούραστο, παραμένει μία από τις πιο αυθεντικές ιστορίες επιτυχίας στο σύγχρονο ποδόσφαιρο.

Στο μάτι των Media

Μαζί με τις μεγάλες επιτυχίες του στον αγωνιστικό χώρο, ο Vardy βρέθηκε επίσης στο επίκεντρο των ΜΜΕ και για λόγους πέρα από το ποδόσφαιρο. Ένα από τα πιο πολυσυζητημένα περιστατικά ήταν η δημόσια διαμάχη του με τη σύζυγο του Wayne Rooney, Coleen Rooney, και την Rebekah Vardy, σύζυγο του Jamie Vardy.

Το 2019, η Coleen Rooney κατηγόρησε τη Rebekah για διαρροή προσωπικών πληροφοριών σε μέσα ενημέρωσης, κάνοντάς το θέμα μιας από τις πιο φημισμένες «WAG wars» στη σύγχρονη ιστορία του αγγλικού ποδοσφαίρου, όπου έγινε και ντοκιμαντέρ με τον τίτλο Coleen Rooney: The Real Wagatha Story. Η ιστορία αυτή κέρδισε παγκόσμια δημοσιότητα και επηρέασε τη δημόσια εικόνα του Vardy, καθώς η υπόθεση τέθηκε υπό το μικροσκόπιο των μέσων ενημέρωσης, δημιουργώντας αρκετές αντιπαραθέσεις τόσο σε επίπεδο προσωπικών σχέσεων όσο και δημοσιότητας.

Οι στιγμές που τον έκαναν θρύλο

Εκτός από την κατάκτηση της Premier League, ο Vardy κατέκτησε και το FA Cup το 2021, γράφοντας ιστορία με τη Λέστερ. Ο τίτλος αυτός ήταν ιδιαίτερα συναισθηματικός για τον ίδιο και τους φιλάθλους της Λέστερ, καθώς ήταν το πρώτο κύπελλο της ομάδας που είχε να βρεθεί σε τελικό FA Cup από το 1969. Η νίκη επί της Chelsea στον τελικό, με γκολ του Youri Tielemans, σφράγισε μια από τις μεγαλύτερες επιτυχίες στην ιστορία του συλλόγου και, φυσικά, ο Vardy είχε ενεργό ρόλο στη διαδρομή ως ένας από τους κορυφαίους σκόρερ της ομάδας.

Η καριέρα του Vardy δεν είχε μόνο συνέπεια, είχε και φωτεινά ξεσπάσματα. Ήταν εκεί όταν η Λέστερ γκρέμιζε γίγαντες, και ήταν πάντα αυτός που άναβε τη σπίθα.

Το γκολ του εναντίον της Λίβερπουλ το 2016, ένα βολέ έξω από την περιοχή μετά από μπαλιά του Mahrez, ψηφίστηκε το καλύτερο της χρονιάς στην Premier League. Ήταν η φάση που έκλεισε πολλά στόματα και άνοιξε την κουβέντα για στέψη. Ένα γκολ-δήλωση.

Έσπασε το ρεκόρ του τωρινού προπονητή του Ruud Van Nistelrooy σκοράροντας σε 11 σερί αγώνες πρωταθλήματος – ρεκόρ που κράταγε 12 χρόνια. Και το έκανε με στυλ: το 11ο γκολ, φυσικά, το έβαλε απέναντι στη Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ.

Αναδείχθηκε πρώτος σκόρερ στην Premier League το 2020, στα 33 του. Ήταν η χρονιά που δεν τον περίμενε πια κανείς στην κορυφή – κι εκείνος πήγε και κάθισε πρώτος στο τραπέζι.

Και βέβαια, έγινε διεθνής με την Αγγλία στα 29 του – πράγμα σχεδόν αδιανόητο. Το πρώτο του γκολ με τα «λιοντάρια» ήταν τακουνάκι κόντρα στη Γερμανία στο Βερολίνο. Έπαιξε σε Euro και Μουντιάλ και αποχώρησε μόνος του, με αξιοπρέπεια, το 2018, λέγοντας «ήρθε η ώρα να δώσω τη θέση μου στους νεότερους».

Το τέλος – ή μήπως μια νέα αρχή;

Στα 38 του, και μετά από μια μακρά και γεμάτη ποδοσφαιρική καριέρα, ο Jamie Vardy αποφάσισε ότι ήρθε η στιγμή να κλείσει τον κύκλο του στη Λέστερ Σίτι. Η απόφαση αυτή ήρθε μετά από 13 χρόνια σε μια ομάδα που τον αγκάλιασε σαν τον ήρωα της πόλης και του ποδοσφαίρου της. Παρά την αίσθηση ότι η πορεία του είχε φτάσει στο τέλος, ο ίδιος δεν έχει ακόμα αποφασίσει αν θα κρεμάσει τα παπούτσια του για πάντα.

Οι φήμες ότι τον θέλουν από ομάδες του MLS ή της Σαουδικής Αραβίας δείχνουν πως η ποδοσφαιρική του φλόγα μπορεί να μην έχει σβήσει ακόμα. Όμως, αυτό που είπε μετά την ανακοίνωση της αποχώρησής του ήταν απλό και γεμάτο σεβασμό για το ταξίδι του: «Ήταν τιμή μου». Και αυτό το είπε με ειλικρίνεια, χωρίς ίχνος υπερβολής.

Και τώρα, όταν το παραμύθι της Λέστερ τελειώνει για εκείνον, η ιστορία του δεν είναι απλά μια ιστορία τέλους. Είτε αποφασίσει να συνεχίσει την καριέρα του σε άλλες ηπείρους, είτε αποφασίσει να κλείσει τον κύκλο του στο ποδόσφαιρο, το επόμενο κεφάλαιο της ζωής του θα είναι εξίσου ενδιαφέρον. Δεν είναι το τέλος μιας ποδοσφαιρικής καριέρας, είναι η αρχή του «κεφαλαίου μετά το παραμύθι» – και όλοι περιμένουμε να δούμε πώς θα συνεχίσει να γράφει την ιστορία του, αυτή τη φορά εκτός γηπέδων. Ό,τι κι αν είναι το επόμενο βήμα του, το σίγουρο είναι ότι η ζωή του δεν θα χάσει την ένταση, την αλήθεια και την ειλικρίνεια που είχε όλο αυτό το διάστημα.

Γι’ αυτό και αγαπήθηκε τόσο. Δεν ήταν παιδί των ακαδημιών. Δεν έμοιαζε με poster boy. Δεν είχε PR managers και στιλίστες. Ήταν ένας τύπος από τα κάτω, που έτρεχε, μάλωνε, έβαζε γκολ, γέλαγε, έβριζε, πανηγύριζε με μπύρες και φωνές.

Κάθε φορά που σκόραρε, δεν έβλεπες απλώς έναν παίκτη να πανηγυρίζει – έβλεπες τη δικαίωση όλων όσων δεν τους πίστεψαν. Ήταν υπενθύμιση πως το ποδόσφαιρο, όταν είναι αληθινό, δεν χρειάζεται φίλτρα. Και πως κάποιες φορές, οι ήρωες δεν φορούν κάπα – φοράνε φανέλα και έχουν κακοξυρισμένο μούσι.

«Δεν είμαι ήρωας. Απλώς δεν σταμάτησα ποτέ να προσπαθώ. Αυτό είναι όλο.»

Μπορεί να μην το πίστευε – αλλά ήρωας ήταν. Από τους σπάνιους. Γιατί τελικά, ο Jamie Vardy δεν ήταν ποτέ μόνο γκολ. Ήταν ένα «γιατί όχι;» που βγήκε αληθινό.

ΣΧΕΤΙΚΟ ΘΕΜΑ