Καμία εφτάρα, αυτό που πονάει ακόμα είναι το γκολ του Κόντε

Στις 3 Μαρτίου του 1999, ήμουν 12 χρονών, πήγαινα Δευτέρα Γυμνασίου, είχα ακόμα πλούσιο μαλλί και εντελώς διαφορετικές προτεραιότητες στη ζωή μου. Πάρα πολύ ψηλά στην ιεραρχία του τι μπορούσε να φτιάξει ή να χαλάσει το κέφι μου, βρισκόταν ένα αποτέλεσμα του Ολυμπιακού στο ποδόσφαιρο. Μια νίκη ήταν ικανή να μου χαρίσει αληθινή ευτυχία και μια αποτυχία να μου γεννήσει ατόφια δυστυχία.

Εκείνη η Τετάρτη λοιπόν, ήταν a priori ιδιαίτερα σημαντική. Από το πρωί στο σχολείο, με τον κολλητό και αιώνια διπλανό μου στο θρανίο, τον Χρήστο, συζητάγαμε για τον μεγάλο βραδινό αγώνα. Γιουβέντους εναντίον Ολυμπιακού, για τα προημιτελικά του Champions League. Ιστορικές στιγμές, οι οποίες απαιτούσαν από εμάς την κατάλληλη προετοιμασία.

Σαν έτοιμοι από καιρό, σημειώναμε στα τετράδιά μας την ιδανική ενδεκάδα που πιστεύαμε ότι θα πρέπει να κατεβάσει ο Μπάγεβιτς για να περιορίσει τους Ιταλούς και να βρει κι ένα χρυσό γκολ, προβλέπαμε το τελικό σκορ, μαντεύαμε τους σκόρερ και στα κρυφά ονειρευόμασταν την ομάδα μας στα ημιτελικά.

Πίσω στο σπίτι, ολοκλήρωσα με τρομερή δυσκολία τα μαθήματά μου, νιώθοντας το άγχος να μεγαλώνει όσο πλησίαζε η ώρα της σέντρας. Η επιλογή του STAR να προγραμματίσει έκτακτη προβολή επεισοδίων των ‘Friends’ στις 9 το βράδυ, ήταν ο ιδανικός περισπασμός για να φτάσω κάπως πιο χαλαρός μέχρι το ρολόι να γράψει 9.45. Τότε και μόνο τότε, γύρισα το κανάλι στο MEGA. Ο αγώνας ξεκίνησε και μαζί με τον αδερφό μου, φωνάζαμε μέσα απ’ την τηλεόραση στους παίκτες, λες και μπορούσαν να μας ακούσουν και να πάρουν δυνάμεις.

Tο πρώτο ημίχρονο κυλούσε αργά και βασανιστικά, αλλά η επιλογή του Ντούσαν να κατεβάσει 3 κεντρικούς αμυντικούς (κάτι που ούτε εγώ, ούτε ο Χρήστος προβλέψαμε στα τετράδιά μας), έδειχνε να δικαιώνεται, αφού το μηδέν πίσω έμενε. Μέχρι το 38ο λεπτό τουλάχιστον, όταν ο Ιντζάγκι με απίθανο αριστερό γυριστό άνοιξε το σκορ. Ψυχραιμία. Κανένα υποψήφιο σκορ δεν περιείχε το μηδέν δίπλα στο όνομα της Γιούβε έτσι κι αλλιώς, ας είμαστε ρεαλιστές. Το θέμα ήταν να βρούμε ένα γκολ ή έστω να κρατήσουμε τον Ζιντάν και τους υπόλοιπους σε αυτό το ένα τέρμα του Ιντζάγκι.

Το δεύτερο μέρος ήταν πολύ πιο δύσκολο. Η πίεση των ‘μπιανκονέρι’ ασφυκτική κι ο Ελευθερόπουλος έκανε το ματς της ζωής του, κρατώντας με νύχια και με δόντια (και με αποκορύφωμα την απίστευτη τριπλή απόκρουση της χρονιάς) το σκορ σε επίπεδα που επέτρεπαν τα όνειρα. Αν είχε στείλει τη μπάλα μέσα κι ο Τζόλε στην μοναδική ευκαιρία που βρήκαμε, θα άκουγαν τις φωνές μας σε όλη την Κηφισιά. Όσο το χρονόμετρο πλησίαζε στο 90’, πιστεύαμε όλο και περισσότερο πως θα φύγουμε απ’ την Ιταλία με το βιώσιμο 1-0.

Αλλά κάπου εκεί, Ζιντάν. Ο πιο φινετσάτος ποδοσφαιριστής που έχω δει ποτέ από κοντά μετά τον Ζιοβάνι (πλάκα κάνω, εντάξει) (ή μήπως όχι;) έβγαλε μόνο του τον Κόντε, ο αντιπαθέστατος Ιταλός νίκησε τον Ελέ που δεν γινόταν να τα βγάλει και όλα και το 2-0 έμοιαζε πια να μετατρέπει τη ρεβάνς σε γολγοθά. Ο Μπάγεβιτς είχε ήδη βάλει πριν καν δεχτούμε το δεύτερο γκολ Αλεξανδρή και Ίβιτς, όμως στο 88’ μπήκε ο τύπος που έμελλε να σημαδέψει το ματς και να γίνει σύνθημα. Ανατροπή του Αλέκου (πεντακάθαρη, μιλάμε για Ευρώπη) και πέναλτι στις καθυστερήσεις.

Νινιάδης απέναντι στον Περούτζι κι ο χρόνος μοιάζει να έχει παγώσει. Τα δευτερόλεπτα που χρειάστηκαν μέχρι να καταλήξει η μπάλα από τα πόδια του ‘Νίνι’ στα δίχτυα, έμοιαζαν με αιώνες αλλά το λυτρωτικό “2-1”  που ούρλιαξε ο Βερνίκος, βρήκε εμένα και τον αδερφό μου αγκαλιά, να πανηγυρίζουμε σαν τρελοί. Το όνειρο είχε μόλις ζωντανέψει ξανά, είχε πια θεριέψει και για τις επόμενες δύο εβδομάδες σκεφτόμουν μόνο το ΟΑΚΑ, τα ημιτελικά και ποια εμφάνιση θα φορέσω στο σχολείο την επομένη της μεγάλης πρόκρισης.

Η 17η του Μάρτη ήρθε γρήγορα και με βρήκε μέσα στις κερκίδες, μαζί με τον αδερφό μου, τον κολλητό μου τον Γιάννη και τους πατεράδες μας. Το στάδιο κατάμεστο και στα μάτια όλων των Ολυμπιακών μια ανεξήγητη σιγουριά ότι η Γιουβέντους δεν πρόκειται να μας σταματήσει. Μια σιγουριά που γιγαντώθηκε απ΄ το καθιερωμένο δυνατό ξεκίνημα του Ολυμπιακού σε κάθε εντός έδρας παιχνίδι. Ο Τζόλε με το δεξί(!) κι ο Γκόγκιτς έχουν ήδη προλάβει να χάσουν δύο μεγάλες ευκαιρίες πριν καν το δεκάλεπτο και στο 12’, ο ‘παππούς’ παίρνει την κεφαλιά μετά την γλυκιά σέντρα του Γεωργάτου και φέρνει την κόλαση στο γήπεδο.

Αγκαλιές με τον πατέρα μου, τον αδερφό μου, τον κολλητό μου, ακόμα και με αγνώστους, χοροποδητά, ουρλιαχτά, πίστη. Έχουμε σκορ πρόκρισης, τους πατάμε, δεν μας σταματάει τίποτα. Μια ενδεκάδα με 9(!) Έλληνες, πάει ολοταχώς στους ‘4’ της Ευρώπης. Στο γήπεδο επικρατεί ένας απίστευτος ηλεκτρισμός, μια απ’ τις ελάχιστες φορές που έχω νιώσει πως και οι 70.000 φίλαθλοι συμμετέχουν στην προσπάθεια.

Ο χρόνος περνάει, η αγωνία μεγαλώνει, η Γιουβέντους ανεβάζει την πίεση αλλά ο Γεωργάτος με μια μυθική προσπάθεια απ’ τα αριστερά σερβίρει δεύτερο γκολ. Δυστυχώς, αυτή τη φορά ο αποδέκτης δεν είναι ο Γκόγκιτς ή κάποιος άλλος μεσοεπιθετικός, αλλά ο Αμανατίδης, ο οποίος στέλνει την μπάλα πάνω στον Ραμπούλα και χάνει την ευκαιρία να σφραγίσει την πρόκριση. Αλλά ό,τι και να λέμε, στο μυαλό μας η πρόκριση είχε ήδη έρθει. Γύρω μου στην εξέδρα, άκουγα συζητήσεις για το αν είναι καλύτερο να παίξουμε με τη Γιουνάιτεντ ή την Ίντερ στα ημιτελικά και ορκίζομαι ότι κάποια κανονίσματα για ταξίδι στην Βαρκελώνη είχαν ήδη πάρει σάρκα και οστά.

Όλα αυτά, μέχρι τη στιγμή που πάγωσαν τα πάντα. Μέχρι το καταραμένο 85ο λεπτό. Ο Μπιριντέλι κάνει μια κακή σέντρα, η μπάλα αλλάζει εντελώς πορεία λόγω του αέρα (“τραγική προδοσία” χαρακτήρισε τη φάση ο Αλέξης Σπυρόπουλος) και καταλήγει στον Κόντε που τη σπρώχνει στα δίχτυα και πανηγυρίζει έξαλλα, κάνοντας σήμα να σωπάσουμε. Ο άνθρωπος που τότε είχε καράφλα και τώρα πλούσια χαίτη, σκοτώνει το όνειρο και συνδέει το όνομά του με τους εφιάλτες των φίλων του Ολυμπιακού για πάντα. Ναι, ακόμα και σήμερα, όταν τον βλέπω στον πάγκο της Τσέλσι, εκείνη την καταραμένη φάση σκέφτομαι.

Μια φάση που έκανε όντως το ΟΑΚΑ να σωπάσει, μας σόκαρε και μας ανάγκασε να γυρίσουμε σπίτι αμίλητοι. Τόσα χρόνια μετά, ζούμε ακόμα με το ‘αν’, τι θα συνέβαινε σε περίπτωση που δεν είχε στραβώσει εκείνη η φάση στο 85’. Η προβολή του Κόντε ήταν μια μαχαιριά στην καρδιά μας και η ουλή από τότε δεν έκλεισε ποτέ, μένει ακόμα ανοιχτή για να μας θυμίζει την υπέρβαση που δεν ήρθε.

Είχαμε αγγίξει το όνειρο κι ο αέρας το φύσηξε μακριά. Μαζί με τον τελικό του Τελ Αβίβ το 1994, εκείνο το βράδυ του Μάρτη αποτελεί το μεγαλύτερο τραύμα για κάθε σύγχρονο Ολυμπιακό. Το μούδιασμα, το δάκρυ, η αδυναμία να βρεις τη δύναμη να αντιδράσεις και να φωνάξεις. 18 χρόνια μετά, όντας πια 30 χρονών, αισθάνομαι ότι δεν θα ξεχάσω ποτέ πού βρισκόμουν και τι ένιωσα εκείνο το βράδυ.

Κάτι που δεν ισχύει για την μαύρη βραδιά του 2003 και το βαρύ 7-0. Ναι, εκείνο ήταν ένα ρεζιλίκι που όμοιό του δεν έχουμε ξαναζήσει, 90 λεπτά μαρτυρίου κατά τη διάρκεια των οποίων υποφέραμε όλοι. Αλλά μιλάμε για έναν κακό Ολυμπιακό, που ήθελε διπλό στην Ιταλία για να βγει τρίτος και να συνεχίσει στο -τότε- UEFA. Έναν Ολυμπιακό που έψαξε λύση στο πρόσωπο του Τάκη Γκώνια, είχε στον πάγκο τον Προτάσοφ και εκείνη τη σεζόν δεν πήρε πρωτάθλημα για πρώτη φορά μετά από 7 χρόνια. Προφανώς και η εφτάρα πόνεσε, αλλά όποιον Ολυμπιακό και να ρωτήσεις, ο πόνος δεν πλησίασε ούτε στο ελάχιστο εκείνο το μούδιασμα του 1999.

Ο εκκωφαντικός θόρυβος από τα όνειρα που γκρεμίστηκαν μονομιάς, δεν γίνεται να συγκριθεί με τον ήχο από τις κλωτσιές σε ένα πτώμα

Μπορεί λοιπόν κάθε φορά που καλούμαστε να παίξουμε με τη Γιουβέντους όλοι να θυμούνται και να κάνουν καζούρα για την ιστορική εφτάρα, όμως ο κάλος που δεν θέλουμε να μας πατάτε είναι το 1-1, μια ισοπαλία που πόνεσε πιο πολύ από κάθε ήττα.

Για το κλείσιμο, ένας προβληματισμός. Το βράδυ έχει Γιουβέντους-Ολυμπιακός και κανείς δεν σκέφτεται ότι μπορεί να ζήσουμε ξανά στιγμές όπως το 1999 ή έστω το 2014, όταν βγάλαμε το λάδι των Ιταλών για να χάσουμε τελικά με 3-2. Όλοι, θυμούνται την εφτάρα και αναρωτιούνται αν θα επαναληφθεί. Ελπίζοντας να διαψευστούν, αναρωτιέμαι γιατί ελάχιστοι έβαζαν αντίστοιχα στοιχήματα μόλις 3 χρόνια πριν.

Κεντρική φωτογραφία: Eurokinissi.gr