Κανείς δεν το αξίζει όσο ο Κώστας Μήτρογλου

Στις 12 Μαρτίου, ο Κώστας Μήτρογλου θα κλείσει τα 26. Δεν ξέρω αν θα γιορτάσει τα γενέθλιά του στην Αθήνα ή στο Λονδίνο ή κάπου αλλού, αλλά δεν βρίσκω καλύτερο δώρο από την πρόταση της Φούλαμ στον Ολυμπιακό για να τον κάνει δικό της από αύριο αν γίνεται. Το δώρο, βέβαια, δεν είναι η πρόταση καθεαυτή, αλλά η ουσία της.

Αρχίζοντας να ξεντύνει αυτό το δώρο για να δούμε τον πυρήνα του, πέφτει κανείς πάνω στα εξής συμπεράσματα:

Α) Τα 14-15 εκατομμύρια που ρίχνει ο Πακιστανο-Αμερικάνος Khan στο τραπέζι δεν θα πάνε στην τσέπη του Μήτρογλου, αλλά είναι εξαιρετικά σημαντικά ως συμβολισμός της αξίας του παίκτη. Ακόμη κι αν δεν γίνει το deal, με δεδομένο ότι είναι απίθανο το να περάσει ο παίκτης αυτό το καλοκαίρι στην Ελλάδα, οι μετοχές  και το κασέ του εκτοξεύονται ενόψει της επόμενης μεταγραφικής περιόδου.

Β) Η Φούλαμ δεν είναι μες στις ομάδες στις οποίες ονειρεύεται να παίξει μπάλα ένας φιλόδοξος ποδοσφαιριστής, αλλά η Premier League είναι αναμφίβολα η ιδανική πίστα στο μυαλό των περισσότερων.

Γ) Η Φούλαμ θα παλέψει φέτος για την παραμονή. Το ενδεχόμενο να υποβιβαστεί κάνει τη συγκεκριμένη μεταγραφή τόνους λιγότερο λαμπερή.

Ο Μήτρογλου έχει δουλέψει για όλο αυτό που γίνεται με κάτι φοβερά αποτελέσματα όπως το χατ-τρικ στην έδρα της Άντερλεχτ, ή πιο συγκεκριμένα όπως το τρίτο γκολ στο Constant Vanden Stock.

Και πάλι όμως, η δουλειά είναι η μισή αλήθεια. Η άλλη μισή είναι η τρέλα του με την μπάλα. Η τρέλα του να σκοράρει. Ο Μήτρογλου δεν είναι ο ποδοσφαιριστής που θα μιλήσει με κορώνες σε κόκκινες, πράσινες ή ασπρόμαυρες καρδιές.

Αυτός ο ‘κάγκουρας’, ο υποτιθέμενος λάτρης των φτιαγμένων παπιών είναι αρκούντως σοβαρός ώστε να μην ευχαριστεί δημόσια τον Θεό ‘που τον έχει καλά για να κάνει τον κόσμο του Ολυμπιακού ευτυχισμένο’. Παρότι ειδικά φέτος, τον έχει κάνει πολύ.

Αν καθόμουν ποτέ απέναντί του και είχα μόνο μια ερώτηση να του κάνω, είτε αύριο είτε σε δεκαπέντε χρόνια που φαντάζομαι ότι θα έχει κρεμάσει τα παπούτσια του, θα τον ρωτούσα τι σκεφτόταν κάθε φορά που, Ισπανού παρόντος ή απόντος, οι οπαδοί φώναζαν το κλασικό τους ‘Εεεεεεεεεεεερνέστο Βαλβέεεεεερδε’.

Τι σκεφτόταν κάθε φορά που αποθεωνόταν ο προπονητής που δεν τον πίστεψε/συμπάθησε/εκτίμησε (διάλεξε εσύ το ρήμα);

Τη συνειδητή, προσωπική του παράδοση στο να παίζει ποδόσφαιρο την έδειξε τις δύο φορές που έφυγε δανεικός (με αρκετές πιθανότητες για ένα ‘κι αγύριστος’) από το λιμάνι.

Την πρώτη έσωσε τον Πανιώνιο από τον διαφαινόμενο υποβιβασμό, σκοράροντας και κατά του Παναθηναϊκού και δίνοντας λίγο ρεύμα στο αόρατο τότε κύκλωμα αμοιβαίας συμπάθειας με τους οπαδούς του Ολυμπιακού.

Τη δεύτερη έβαζε ένα γκολ σε κάθε δύο παιχνίδια πρωταθλήματος με τον Ατρόμητο. Στο σύνολο, 17 γκολ σε 34 ματς. Δεν συμβαίνουν κάθε μέρα αυτά.

Σβήσε τον φετινό Μήτρογλου. Πες ότι δεν έγινε ποτέ αυτή η έκρηξη, πες ότι απλά παίζει την μπάλα που ξέρει, πες ότι δεν έκανε ούτε ένα χατ-τρικ. Ξέρεις πολλούς Έλληνες παίκτες που έχουν νιώσει την αμφισβήτηση, που έχουν φύγει δανεικοί δύο φορές, που έχουν βγάλει μάτια και στους δύο δανεισμούς και που επιστρέφουν like a boss για να αποδείξουν την αξία τους, που τελικά αποδεικνύουν στο τετράγωνο;

(δεν ξέρω αν είναι καλύτερο το ποστ του Σταύρου Δρακουλαράκου ή το σχόλιό του από κάτω)

Μιλούσα πριν από ένα ματς της Εθνικής στο ‘Καραϊσκάκης’ με έναν συνάδελφο του αθλητικού ρεπορτάζ που τον γνωρίζει προσωπικά και λέει δυο κουβέντες που και που μαζί του. (Θα ήθελα να μάθω το ποσοστό των ρεπόρτερ των ομάδων που ΠΡΑΓΜΑΤΙ μιλάνε με τους παίκτες της ομάδας που καλύπτουν, αν και φοβάμαι ότι το ποσοστό επί τοις εκατό είναι μονοψήφιο).

Ο συνάδελφος δεν είχε να μου πει πάνω από δέκα κουβέντες για τον Μήτρογλου. Τη μία, το ότι παίζει μανιακά FIFA και ηλεκτρονικά στο σπίτι του, την είχα ακούσει και παλιότερα. Οι άλλες δεν ήταν τίποτα το φοβερό, ούτε επικά ξενύχτια με γκόμενες, ούτε παραγοντιλίκια. Οι άλλες είχαν να κάνουν με το ότι σκέφτεται τη μπάλα 24/7. Ότι αρρωσταίνει στα ματς που δεν σκοράρει. Ότι αρρωσταίνει χειρότερα αν δεν είναι καν μέσα σε φάσεις για γκολ.

Ο Κώστας Μήτρογλου έχει αυτήν την άσβεστη και αληθινή τρέλα για μπάλα. Και στη Φούλαμ που κινδυνεύει θα πήγαινε, και στην Κάρντιφ και στην Σάντερλαντ.

Δεν ξέρω καν αν και πόσο τον ανεβάζουν ψυχολογικά τα 15 εκ. της προσφοράς. Απ’ όπου κι αν ξεκινήσει άλλωστε, η Μεγάλη Ομάδα είναι θέμα χρόνου, μπορεί και λίγων μηνών. Αλλά ούτε αυτό πιστεύω ότι το σκέφτεται. Τα παπούτσια του θέλει να φορέσει και να βρει καινούργια δίχτυα. Αυτό κάνει (με τρομερή συνέπεια), για αυτό μας έχει πείσει.