Mestalla: 48 ώρες στο ναό της Βαλένθια

”Αυτό που θέλουμε, αφού φύγετε από το Mestalla, είναι να έχετε λίγο χώρο στην καρδιά σας για την Βαλένθια”, ήταν η τελευταία ατάκα του Damia Vidagany, προέδρου του τμήματος μάρκετινγκ του συλλόγου, λίγο πριν μας αποχαιρετήσει από την έδρα των ‘νυχτερίδων’, μετά το ματς της Βαλένθια με τη Σεβίλλη για την 32η αγωνιστική της #LaLigaSantader. Το προηγούμενο διήμερο είχε οργανωθεί με τέτοιο τρόπο από την COSMOTE TV, ώστε ν’ αγαπήσουμε τόσο την ομάδα όσο και την τρίτη μεγαλύτερη πόλη της Ισπανίας.

Το ραντεβού των νικητών του διαγωνισμού του ελληνικού καναλιού και των αντίστοιχων τηλεοπτικών παρόχων που μεταδίδουν τους αγώνες της LaLiga σε Σλοβακία, Εσθονία και Κίνα, αλλά και των δημοσιογράφων -μεταξύ αυτών κι εγώ- από τις αντίστοιχες χώρες, είχε δοθεί για τις 10:00 το Σάββατο (15/4), σε μια αίθουσα, στον ημιώροφο του NH Hotel της Βαλένθια. Εκεί μας υποδέχθηκαν η Julia, η Maria κι ο Alvaro, οι οποίοι θα ήταν οι ξεναγοί μας στο #LaLigaSantaderExperience, μια δράση που φέρνει σχεδόν κάθε εβδομάδα μερικούς τυχερούς από όλο τον κόσμο σ’ ένα διαφορετικό γήπεδο της LaLiga, προκειμένου να ζήσουν ένα διήμερο σε μια ισπανική πόλη και να δουν ένα αγώνα της πρώτης κατηγορίας της Ισπανίας. Μετά από ένα σύντομο κουίζ γνωριμίας, το οποίο μας υπενθύμισε πως η Βαλένθια πριν τον αγώνα που επρόκειτο να παρακολουθήσουμε κόντρα στη Σεβίλλη είχε 3 σερί νίκες στο πρωτάθλημα -πρώτη φορά για τη φετινή σεζόν- και βρισκόταν στη 12η θέση της LaLiga, μπήκαμε σ’ ένα mini-van με προορισμό το Mestalla.

Στα αποδυτήρια του Mestalla

(Η Βούλα και ο Κυριάκος από την Αλεξανδρούπολη, νικητές του διαγωνισμού της COSMOTE TV)

Το Mestalla, το οποίο βρίσκεται δέκα λεπτά με το αυτοκίνητο από το κέντρο της γεμάτης νερό και φοίνικες πόλης, είναι η έδρα που ονειρεύεται κάθε οπαδός. Έχει χωρητικότητα 55.000 θέσεων, τρίτο μεγαλύτερο γήπεδο στην Ισπανία, μετά το Camp Nou και το Bernabeu και οι κερκίδες του έχουν τόσο μεγάλη κλίση που μοιάζουν να είναι κάθετες στο χορτάρι. Εκείνη την ώρα στο γήπεδο βρισκόμασταν μόνο εμείς και ο ξεναγός, ωστόσο μπορούσες εύκολα να κάνεις εικόνα πως σ’ ένα κρίσιμο ματς, καμιά ομάδα δεν θα μπορούσε να περάσει εύκολα από ένα γεμάτο Mestalla. Ο επερχόμενος αγώνας με τη Σεβίλλη μπορεί να μην ήταν σημαντικός βαθμολογικά για τη Βαλένθια, αφού ούτε κινδύνευε για υποβιβασμό ούτε είχε ελπίδες να βγει Ευρώπη, ωστόσο ο αντίπαλος ήταν αρκετός για να δώσει στο ματς χαρακτήρα ντέρμπι. Από την μία πλευρά γιατί η Σεβίλλη βρίσκεται στην τέταρτη θέση της LaLiga και από την άλλη, γιατί η Σεβίλλη μέχρι πέρυσι είχε προπονητή τον Unai Emery, τεχνικό της Βαλένθια από το 2008 μέχρι το 2012 και άνθρωπο που απέκλεισε τη Βαλένθια στον ημιτελικό του Europa League του 2013/14 (2-0, 3-1) πανηγυρίζοντας σαν τρελός το γκολ του Mbia στο 93′ μέσα στο Μεστάγια, το πρώην σπίτι του. Μετά από την περιήγηση στο μουσείο και στις κερκίδες των επισήμων του γηπέδου είχε έρθει η ώρα να μπούμε στα αποδυτήρια.

(Ολόκληρο το γκρουπ στα αποδυτήρια)

Το να δεις μια φανέλα με το όνομά σου κρεμασμένη στα αποδυτήρια μιας μεγάλης ευρωπαϊκής ομάδας αποτελεί την απόλυτη ονείρωξη κάθε ποδοσφαιρόφιλου κι εμείς είχαμε την τύχη να τη ζήσουμε. Αφού βάλαμε τις φανέλες και φορέσαμε ασυνείδητα στα πρόσωπά μας το χαμόγελο 15χρονου που ακολουθεί την προαναφερθείσα ονείρωξη, συνεχίστηκε η ξενάγησή μας στην αίθουσα τύπου και στους εναπομείναντες χώρους του γηπέδου. Ένας από τους διαδρόμους που οδηγούν στην είσοδο στον αγωνιστικό χώρο του Mestalla, εκείνη μέσω της οποίας καταλήγουν να πατούν χορτάρι οι παίκτες των ‘νυχτερίδων’, κοσμείται από σκίτσα των πιο πετυχημένων προπονητών στην ιστορία της ομάδας. Εκεί, μεταξύ άλλων, βρίσκεται ο Alfredo Di Stefano, ο οποίος δεν γνώριζα πως από το 1970 μέχρι το 1980 είχε καταφέρει με διαλείμματα μερικών ετών να κατακτήσει ένα πρωτάθλημα, ένα Κύπελλο Κυπελλούχων και να ανεβάσει την ομάδα το ’87 ξανά στην Primera. Πλάι του, ο Claudio Ranieri και ο Rafa Benitez. Όταν εξέφρασα την απορία μου στον ξεναγό σχετικά με το γιατί δεν βρίσκεται μεταξύ τους και ο Hector Raul Cuper, ο οποίος πήγε την ομάδα σε δύο απανωτούς τελικούς Champions League (2000, 2001), εκείνος μου απάντησε: ”Αν είχε κατακτήσει έστω το ένα από τα δύο, θα τον είχαμε λατρέψει σαν θεό, αλλά δυστυχώς δεν τα κατάφερε”.

Η παραλία, ο καθεδρικός και ο Calatrava

(paella marinara)

Δύο ώρες αργότερα, στα δεξιά μου βρισκόταν μία παραλία τέτοιου μήκους και κυρίως τέτοιου πλάτους, η οποία θα ήταν το πρώτο μέρος που θα έπρεπε να σκεφτεί να κάνει συναυλία το συγκρότημα που θα ήθελε να δημιουργήσει νέο ρεκόρ Guinness σχετικά με την πολυπληθέστερη συναυλία που έχει γίνει στον κόσμο. Καθόμασταν σ’ ένα εστιατόριο στην παραλία της Βαλένθια και μπροστά μου είχα ένα πιάτο paella marinara (με θαλασσινά). Αν αρχίσεις να συζητάς με Ισπανούς σχετικά με το πώς φτιάχνεται η παραδοσιακή paella δεν πρόκειται να βγάλεις άκρη, αφού σχεδόν κάθε περιοχή έχει τη δική της συνταγή. Πάντως, οι κάτοικοι της Βαλένθια ως παραδοσιακή paella της περιοχής θεωρούν αυτή με κοτόπουλο και κουνέλι. Αφού φάγαμε και πριν φτάσουμε στο mini-van περάσαμε πλάι από ένα τραπέζι στο οποίο καθόταν ο Μαρτίν Montoya, παίκτης της Βαλένθια που έχει βγει από τις ακαδημίες της Μπαρτσελόνα, ο οποίος έτρωγε με δύο παίκτες της γειτονικής Villareal.

(Μακέτο του Καθεδρικού της πόλης που βρίσκεται μπροστά από τον καθεδρικό)

(Κάπου στο κέντρο της πόλης)

Η επόμενη στάση έγινε στο κέντρο της πόλης και συγκεκριμένα στον καθεδρικό ναό. Όσο αδιάφορος για τη θρησκεία και να είναι κάποιος, δεν μπορεί να μην του τραβήξει το ενδιαφέρον το γεγονός πως ο συγκεκριμένος ναός χρειάστηκε πεντακόσια χρόνια για να κτιστεί, ενώ σύμφωνα με το Βατικανό σ’ ένα από τα δωμάτιο του βρίσκεται Το Άγιο Δισκοπότηρο. Το βράδυ μας βρήκε σ’ ένα εστιατόριο στο κέντρο της Βαλένθια, την οποία διασχίζουν πλατιές λεωφόροι και έχει την ίδια θερμοκρασία με την Αθήνα, αφού βρίσκονται σχεδόν στο ίδιο γεωγραφικό μήκος, να τρώμε σαλάτες με avocado, χοιρινά κομμάτια κρέας κόκκινα από το αίμα που εσκεμμένα δεν είχαν καλοψηθεί και γεμιστά καλαμάρια. Λίγο πριν τις 22:00 βρισκόμασταν στο ξενοδοχείο. Έπρεπε να ήμασταν ξεκούραστοι για την επόμενη φουλ ποδοσφαιρική μέρα, η οποία ξεκινούσε με επίσκεψη σε σύνδεσμο της Βαλένθια, συνεχιζόταν με πέρασμα από το φαστφουντάδικο του Manolo, του πιο διάσημου Ισπανού οπαδού και θα ολοκληρωνόταν με το ντέρμπι ανάμεσα στη Βαλένθια και τη Σεβίλλη.

(Calatrava παντού)

Η Βαλένθια είναι η ιδιαίτερη πατρίδα του Santiago Calatrava και δεν το κρύβει, αφού το νοτιοανατολικό τμήμα της πόλης είναι γεμάτο από δημιουργήματά του. Το ενυδρείο (L’Oceanogràfic), το Μουσείο των Επιστημών και η Αγορά (ένα κτίσμα που απεικονίζει την αρχαία ελληνική αγορά όπως την έχει φανταστεί ο Ισπανός) είναι εμφανές ότι έχουν χτιστεί από τον ίδιο άνθρωπο που ετοίμασε το ΟΑΚΑ για τους Αγώνες του 2004. Μετά από ένα περίπατο ανάμεσα στα απόκοσμα δημιουργήματα του Calatrava, που μοιάζουν να έχουν ξεπηδήσει από ταινία επιστημονικής φαντασίας, κατευθυνθήκαμε προς το Mestalla, όπου θα περνούσαμε την υπόλοιπη μέρα. Εκεί μας υποδέχτηκαν οι άνθρωποι ενός από τους penyas (συνδέσμους) της Βαλένθια. Μετά από μία ξενάγηση στους χώρους του συνδέσμου και μετά από κάμποσα tapas είχε έρθει η ώρα να πατήσουμε χορτάρι.

(Tapas)

Κόκκινη κάρτα από τον Manolo

Αν το να δεις το όνομά σου τυπωμένο σε μια φανέλα στα αποδυτήρια μεγάλου ευρωπαϊκού συλλόγου αποτελεί ονείρωξη, τότε τι σημαίνει να τη φορέσεις και να πατήσεις μ’ αυτή το γρασίδι του Mestalla; Μπορεί να μην έχω την απάντηση, αλλά όσο περπατούσα μπροστά από τον πάγκο των φιλοξενούμενων, ενώ το γήπεδο άρχιζε να γεμίζει, ένιωθα πως αν ο Voro, προπονητής της Βαλένθια, μου ζητούσε να ξεκινήσω με τη βασική ενδεκάδα, όχι μόνο δεν θα έφερνα αντίρρηση, αλλά θα σκόραρα κιόλας. Όπως είχαμε πληροφορηθεί το ματς πήγαινε για sold-out, αφού μόλις 200 εισιτήρια είχαν μείνει απούλητα. Έχοντας μπροστά μας δύο ώρες μέχρι την έναρξη του αγώνα, η Maria και ο Alvaro μας πήγαν στο μαγαζί του Manolo el del bombo.

Ο Manolo είναι ο διασημότερος Ισπανός φίλαθλος, ο οποίος ακολουθεί την εθνική ομάδα σε όλες τις μεγάλες διοργανώσεις του πλανήτη. Το μαγαζί του βρίσκεται είκοσι μέτρα από το γήπεδο. Ό,τι πρέπει για το τελευταίο ‘βρώμικο’ πριν τον αγώνα και εκείνη την ώρα ήταν γεμάτο από οπαδούς της Βαλένθια που συζητούσαν για το ματς και μια παρέα από αυτούς μας έπιασε την κουβέντα. Αφού μας έμαθαν το ‘Amunt Valencia’, σύνθημα της ομάδας που σημαίνει κάτι σαν ‘Πάμε Βαλένθια’, μας εξήγησαν ότι στη βασική ενδεκάδα δεν θα βρισκόταν ο Nani και ο Santi Mina, το 21χρονο αστέρι των νυχτερίδων και πως ο Zaza θα προσπαθούσε να βγάλει την επίθεση της ομάδας ασπροπρόσωπη. Ο Ιταλός μπορεί να μην κατάφερε να σκοράρει, αλλά όταν ο διαιτητής θα σφύριζε λίγες ώρες αργότερα τη λήξη του αγώνα, ήμασταν σίγουροι ότι ήταν μακράν ο πιο παθιασμένος και καλύτερος παίκτης που πάτησε εκείνο το απόγευμα το γρασίδι του Mestalla.

(Μαζί με τον Κυριάκο και τον Damia Vidagany)

”Είμαι φίλος του Αντώνη Ρέμου, του Νινιάδη, του Τζόλε και του Μαρινάκη”, μας είπε ο Damia Vidagany μόλις είδε την ελληνική σημαία στην διαπίστευση του Κυριάκου. Μαζί του ήπιαμε την τελευταία μπίρα πριν βρούμε τις θέσεις μας στις κερκίδες του κατάμεστου πλέον Mestalla και λίγο πριν μας αφήσει, μας ενημέρωσε πως το καλοκαίρι σκοπεύει να επισκεφτεί τη Μύκονο, γιατί έχει ακούσει πως μοιάζει με την Ibiza. Όταν καθίσαμε στα επίσημα του γηπέδου, οι παίκτες βρίσκονταν ήδη στον αγωνιστικό χώρο και οι Ultras της Βαλένθια είχαν αρχίσει ν’ ανταλλάσσουν φιλοφρονήσεις με τους αντίστοιχους της Σεβίλλης που βρίσκονταν στο πάνω διάζωμα, διαγώνια αριστερά μας. Όταν ζήτησα από τον Alvaro να μου μεταφράσει μερικά από τα συνθήματα των Ισπανών, συνειδητοποίησα πως δεν υπήρχε καμία αναφορά σε μάνες, πατέρες και συνουσίες. Όταν του μίλησα για τα αντίστοιχα δικά μας, με κοίταξε με την απορία που κοιτούσα μερικές ώρες νωρίτερα τα κτίσματα του Calatrava.

Βαλένθια-Σεβίλλη

(Ο κόσμος μαζεύεται στο γήπεδο)

(Με το βλέμμα στον αγωνιστικό χώρο)

Από τα πρώτα λεπτά η Σεβίλλη ήταν απειλητική και λίγο έλειψε ν’ ανοίξει το σκορ στο 16′ μετά από σουτ του Jovetic που κατέληξε στο αριστερό δοκάρι του Diego Alvez. Τη σκυτάλη πήραν οι γηπεδούχοι που απείλησαν μία φορά με τον Munir και μία με τον Zaza. Ο Ιταλός ξεχώριζε μέσα στο γήπεδο, αφού κυνηγούσε και την πιο αδιάφορη φάση, ενώ δεν είχε κανένα ενδοιασμό να βάλει τα πόδια του στη φωτιά, με αποτέλεσμα να παίρνει και το αντίστοιχο χειροκρότημα από την κερκίδα. Ο χρόνος μέχρι το ημίχρονο κύλησε χωρίς ιδιαίτερες συγκινήσεις, αλλά εμείς ήμασταν ήδη συγκινημένοι με το ό, τι είχαμε ζήσει μέχρι εκείνη τη στιγμή μέσω του #LaLigaSantaderExperience. Το μόνο που θέλαμε για να αποθεωθεί η εμπειρία ήταν ένα γκολ.

Στο 71′ ο Enzo Perez, αρχηγός της Βαλένθια, κέρδισε φάουλ λίγο έξω από την περιοχή της Σεβίλλης. Η εκτέλεση του φάουλ έφερε την μπάλα στο ύψος του πέναλτι. Οι αμυντικοί της Σεβίλλης σηκώθηκαν για κεφαλιά, αλλά δεν μπόρεσαν να διώξουν την μπάλα μακρυά, με αποτέλεσμα αυτή να καταλήξει στον Zaza. O Ιταλός επιθετικός την στόπαρε και με ένα συρτό σουτ την έστειλε ΓΚΟΟΟΟΟΟΟΟΟΧΙ. Η μπάλα μπορεί να κατέληξε στα δίχτυα, κάτω από τα πόδια του Sergio Rico, ωστόσο ο διαιτητής είχε δώσει φάουλ για χέρι του Zaza όταν πήγε να κοντρολάρει την μπάλα. Η αυτόματη αντίδραση όλων των φιλάθλων της θύρας ήταν να γυρίσουμε το κεφάλι μας προς τα πίσω, όπου βρίσκονται τα δημοσιογραφικά θεωρία και μέσα από τα ριπλέι των τηλεοράσεων που διέθεταν, είδαμε ότι ο επιθετικός της Βαλένθια είχε όντως κάνει χέρι. Τα επόμενα λεπτά κύλησαν στον ίδιο ρυθμό με το τελικό 0-0, παρά την πικρία που άφησε στους γηπεδούχους, να μοιάζει ένα δίκαιο αποτέλεσμα.

(Εδώ μωρέ, ένα κλασικό πάρκο της Βαλένθια)

Στο mini-van της επιστροφής στο ξενοδοχείο σκεφτόμουν πως η τελευταία Βαλένθια που είχα θαυμάσει ήταν εκείνη του Baraja, του Angulo, του Claudio Lopez, του Canizares, του Angloma, του Mendieta, του Kily Gonzalez. Περίπου 17 χρόνια αργότερα είχε έρθει η ώρα της Βαλένθια του Zaza, του Garay, του Enzo Perez, του Santi Mina, του Munir, του Manolo, του Vidagany, της Maria, της Julia, του Alvaro να με κερδίσει. Όχι τόσο με τις ποδοσφαιρικές της αρετές, όσο γιατί την έζησα από μέσα όσο δεν έχω ζήσει καμία ελληνική ομάδα. Όταν φτάσαμε στο ξενοδοχείο ευχαρίστησα και αποχαιρέτησα τα παιδιά της LaLiga για το ταξίδι μ’ ένα ‘Amunt Valencia’. Το επόμενο Σαββατοκύριακο, ένα αντίστοιχο γκρουπ φιλάθλων και δημοσιογράφων θα βρισκόταν χάρη στην COSMOTE TV, στη Μαδρίτη για το El Clasico.