Μια κούπα για να τις κυβερνάει όλες

Τα πάντα, στο ποδόσφαιρο, στη ζωή, στο σύμπαν για να μη μακρηγορήσω, είναι θέμα σημειολογίας. Το ότι το πρώτο πρωινό του Μαΐου που έδειξε ότι το καλοκαίρι είναι πολύ πιο κοντά απ’ όσο νομίζαμε πριν λίγες μέρες, η Heineken μάς ανέβασε στο Galaxy bar του Hilton για να δούμε την Αθήνα από ψηλά και το αυθεντικό τρόπαιο του Uefa Champions League από απόσταση αναπνοής είναι ένας θρίαμβος της σημειολογίας.

Δεν το έκανε κανείς -δεν επιτρεπόταν άλλωστε- αλλά η σίγουρη κοινή σκέψη των παρευρισκομένων δεν γινόταν να είναι άλλη από το αγνό, παιδικό, αγορίστικο ‘παίρνω την κούπα και τη σηκώνω σε ένα από τα πιο ψηλά σημεία της Αθήνας’. Κούπα, από ψηλά και όλος ο κόσμος στα πόδια σου.

Δίπλα μου σε όλη τη διάρκεια του event είχα τον Θέμη Καίσαρη, έναν από τους ελάχιστους προσκεκλημένους που είχε ξαναδεί το τρόπαιο από τόσο κοντά. Εδώ θα μου πεις, ο Καίσαρης έχει δει (και έχει γράψει) τον τελικό των τελικών, το απόλυτο comeback της Λίβερπουλ απέναντι στη Μίλαν στον τελικό του 2005 στην Κωνσταντινούπολη, κανονικά δεν θα ‘πρεπε να τον κάνουμε παρέα.

Τη στιγμή που δύο ικανοί κύριοι έφεραν το κύπελλο στην αίθουσα, άπαντες σίγησαν και ταυτόχρονα ‘όπλισαν’ με τα κινητά ανά χείρας. Σεβόμενοι τα ιερά και τα όσια του ποδοσφαίρου, κανείς δεν φωτογράφισε το κύπελλο πριν τελειώσει ο ύμνος της διοργάνωσης, γνωστός ως και Ο ΥΜΝΟΣ. Αν έβαζες τα χέρια σου δίπλα από τα μάτια για να απομονώσεις την εικόνα, θα ένιωθες σίγουρα ότι πατάς σε χορτάρι και ότι όπου να ‘ναι, ο διαιτητής θα σφυρίξει για τη σέντρα. Κάπου εκεί πίσω κουνιόταν κι ένα νοητό σεντόνι.

Την ώρα που ο κόσμος άρχισε να ποζάρει δίπλα στην κούπα (σ.σ. το μέγεθος του τροπαίου του Champions League είναι ευθέως ανάλογο με το μέγεθος της σπουδαιότητάς της, είναι τεράστια), έκανα λίγο στην άκρη και τσίγκλησα τη μνήμη μου. Το τρόπαιο που έβλεπα μπροστά μου έχουν, μεταξύ άλλων, αγγίξει/φιλήσει/σηκώσει:

– Ο θρυλικός Μορένο Τοριτσέλι μετά τη νίκη της Γιουβέντους επί του Άγιαξ στα πέναλτι το 1996.

– Ο Ζινεντίν Ζιντάν μετά το πιο ωραίο γκολ που μπήκε ποτέ σε τελικό Champions League, στο 2-1 της Ρεάλ επί της Λεβερκούζεν το 2002.

– Ο Λαρς Ρίκεν της Ντόρτμουντ λίγο αφού αποτέλειωσε τη Γιουβέντους στον τελικό του 1997.

– Ο Όλε Γκούναρ Σόλσκιερ και γενικά όλη η Γιουνάιτεντ μετά την επικότερη ανατροπή της ιστορίας του θεσμού, το Μάντσεστερ-Μπάγερν 2-1 του 1999.

Φεύγοντας από το event της Heineken σκεφτόμουν ματαιότητες τύπου ‘τι σκεφτόμουν στα 12 και δεν αφιέρωνα τη ζωή μου στο ποδόσφαιρο μπας και…’. Όχι, η σκέψη δεν συνέβη υπό τους ήχους ΤΟΥ ΥΜΝΟΥ, υπάρχουν και όρια.

#heineken #championthematch

www.heineken.com