Μία ωδή στον Vasilije Micic, τον παίκτη που δεν τα παράτησε ποτέ

Fast forward πέντε χρόνια μετά: ο Vasilije Micic ανακοινώνεται -πιο δίκαια δεν γίνεται- MVP του Final Four της Κολωνίας. Λίγα λεπτά μετά θα σηκώσει την κούπα της Euroleague και θα κάνει δηλώσεις αγκαλιά με τον Shane Larkin.

Το απόλυτο δίδυμο της διοργάνωσης έχει αλλάξει πια ρόλους: ο Σέρβος είναι το πρώτο βιολί και ο Αμερικανός ο άξιος συμπαραστάτης του. Πώς όμως φτάσαμε μέχρι αυτήν την εντυπωσιακή μεταμόρφωση;

Η μεγάλη επιστροφή του Vasilije Micic

Αν υπάρχει ένα turning point στην καριέρα του Micic αυτό σίγουρα είναι η χρονιά στη Ζαλγκίρις Κάουνας. Είχαν προηγηθεί άγονα χρόνια στην Μπάγερν Μονάχου, ένας δανεισμός στον Ερυθρό Αστέρα που δεν πήγε και πολύ καλά, και μία αρκετά αποδοτική χρονιά στην Τόφας Μπούρσα που του επέτρεψε να σταθεί ξανά στα πόδια του. Όλοι περίμεναν ότι ο νεαρός Σέρβος θα έλαμπε στο Μόναχο παρότι ήταν ήδη πολυτραυματίας στα 20 του χρόνια. Τελικά, αυτό δε συνέβη.

Χρειαζόταν ένα redemption story και αυτό βρέθηκε στο βορειότερο άκρο της Ευρώπης. Αλήθεια, όμως, τι δουλειά έχει ένας Σέρβος στη Λιθουανία; Σίγουρα δεν αποτελεί την πιο συνηθισμένη επιλογή. «Ο Jasikevicius με σμίλεψε σαν παίκτη και απλοποίησε πολύ το παιχνίδι για μένα. Το μπάσκετ μου φαίνεται πια τόσο απλό. Νιώθω σαν βετεράνος με 20 χρόνια εμπειρία. Ο Saras έφτιαξε την τέλεια περίληψη για το μυαλό μου» έχει δηλώσει χαρακτηριστικά σε συνέντευξη του στο επίσημο site της Euroleague. Στην περίπτωση του η βαθιά γνώση του αθλήματος συνάντησε μία μπασκετική ιδιοφυΐα.

Ο Vasilije Micic συστήθηκε επί της ουσίας ξανά στον μπασκετικό πλανήτη τη σεζόν 2017-2018 όταν και έφτασε μέχρι το Final Four της Euroleague. Ήταν ένα από τα βασικά γρανάζια στη μεγάλη έκπληξη που άκουγε στο όνομα Ζαλγκίρις Κάουνας. Ένα μυαλωμένο και πολύ κοντρολαρισμένο guard, ένας σχεδόν δίμετρος point guard με pass first λογική, που όμως δεν του έλειπε η εκτελεστική δεινότητα. Super star; Όχι, σε καμία περίπτωση – τουλάχιστον, όχι ακόμα.

Η αναγέννησή του είχε τη σφραγίδα του Sarunas Jasikevicius. Ο πρώτος στόχος όπως ο ίδιος τον έχει περιγράψει, λέγοντας πως το χειρότερο σενάριο που υπήρχε ποτέ στο μυαλό του είναι να γίνει ένα χαμένο ταλέντο, είχε επιτευχθεί. Είχε βρει τον μέντορά του – έναν μέντορα που θα πλήγωνε κάποια χρόνια αργότερα.

Πέτρινα χρόνια, χαμένες ευκαιρίες

Ο Vasilije Micic γεννήθηκε το 1994 στο Κράλιεβο της κεντρικής Σερβίας, μία πόλη περίπου 70 χιλιάδων κατοίκων. Ήταν από εκείνα τα παιδιά που όταν άνοιξαν για πρώτη φορά τα μάτια τους είδαν να μαίνεται ένας πόλεμος γύρω τους. Το μπάσκετ όμως δε σταμάτησε ποτέ να αποτελεί παραδοσιακή τέχνη για τους πρώην Γιουγκοσλάβους. Κάτι που τα μυστικά του περνούν από γενιά σε γενιά.

Nikola Jokic, Boban Marjanovic, Vasilije Micic. Αυτά είναι τα μεγαλύτερα ονόματα που έβγαλε η πιο πρόσφατη Σταχτοπούτα του σερβικού μπάσκετ. Η Mega Vizura ήταν παγκοσμίως άγνωστη και όμως κατάφερε μέσα σε λίγα χρόνια να κάνει πραγματικά αισθητή την παρουσία της. Αν όμως τα πρώτα δύο ονόματα έπιασαν σχετικά γρήγορα το peak των δυνατοτήτων μας, δε συνέβη το ίδιο με τον φετινό MVP της Euroleague.

Ήταν μόλις 16 χρονών όταν φόρεσε επαγγελματικά τη φανέλα της, έφτασε να βάζει σχεδόν 16 πόντους ανά ματς στα 18 του χρόνια αλλά τότε έπαθε ρήξη πρόσθιου χιαστού. Η εμπειρία υπήρξε τρομακτική – όχι μόνο για τον κίνδυνο που διέτρεχε η καριέρα του αλλά και για το γεγονός πως βρέθηκε από το ζενίθ στο ναδίρ.

Εκεί που σχεδόν μία ολόκληρη χώρα μιλούσε για το ταλέντο του πιτσιρικά, το όνομά του ξεχάστηκε σχεδόν ως δια μαγείας. Κανείς δε ρωτούσε πια για εκείνον. Κατάφερε, όμως, να επανέλθει στο προσκήνιο.

Τότε, ήταν ακόμα μία από τις μεγαλύτερες ελπίδες του σέρβικου μπάσκετ και νο. 52 του Draft. Στα 20 του χρόνια θα έσπαγε το χέρι του. Λίγο αργότερα, θα έπαιρνε μεταγραφή για την Μπάγερν και τίποτα δε θα πήγαινε όπως είχε υπολογίσει. Αντί για point guard που ετοιμάζεται για την άλλη πλευρά του Ατλαντικού μετατρεπόταν σε ένα γυρολόγο πριν καν κλείσει τα 25 του χρόνια.

Δεν το έβαλε όμως κάτω. Πάλεψε με νύχια και με δόντια.

Η εκτόξευση

“Vasilije Micic for three”. Αυτή πρέπει να είναι η ατάκα που είπαν περισσότερο από κάθε άλλη φέτος οι αγγλόφωνοι speakers της Εuroleague. Ο Σέρβος ήταν πραγματικά ασταμάτητος, ένας 27χρονος superstar στην πιο ώριμη στιγμή της καριέρας του. Δεν το έβαζε κάτω ποτέ, άλλαζε τον ρυθμό όταν και όποτε εκείνος το ήθελε, πάσαρε μαγικά, εκτελούσε κυριολεκτικά τους αντιπάλους του και -κυρίως- κουβαλούσε την Αναντολού Εφές στις πλάτες του ακόμα και όταν οι μπαταρίες των υπόλοιπων είχαν τελειώσει. Ένας ηγέτης με «η» κεφαλαίο.

Τα πράγματα, βέβαια, δεν ήταν έτσι από την πρώτη στιγμή που πάτησε το πόδι του στην Κωνσταντινούπολη το καλοκαίρι του 2018. Ο Vasilije Micic ήταν ένα καταπληκτικό work in progress που παρακολουθούσαμε μήνα με το μήνα, αγώνα με τον αγώνα να εξελίσσεται. Γρήγορα έγινε ένα από τα καλύτερα point guards της λίγκας, παράλληλα έδειξε τα δόντια του σε διεθνείς διοργανώσεις με την Εθνική Σερβίας, αλλά βρισκόταν ακόμα μακριά από σημείο που είναι σήμερα: ο αδιαφιλονίκητος MVP της Euroleague, σε κανονική περίοδο και Final Four, που σηκώνει μία κούπα η οποία φέρει φαρδιά πλατιά την υπογραφή του.

Μάλιστα, το ίσως πιο εντυπωσιακό είναι η σταδιακή αλλαγή ρόλων με τον Shane Larkin. Μέχρι να διακοπεί η περσινή χρονιά, η Εφές πήγαινε τρένο για τον τελικό με τον Αμερικανό να αποτελεί την πιο σίγουρη επιλογή για όσους ασχολούνται με το Fantasy. Τα στατιστικά του ήταν απλά αδιανόητα, αφού η ικανότητά του στο σκοράρισμα έμοιαζε βγαλμένη από άλλες πιο ρομαντικές μπασκετικές εποχές όταν τα guards έβαζαν 30 πόντους σε κάθε ματς. O Micic τον συμπλήρωνε εξαιρετικά.

Η δαιμονισμένη όμως φόρμα του Αμερικανού δε συνεχίστηκε φέτος. Κάποιος άλλος έπρεπε να τραβήξει το κουπί. Ο 27χρονος Σέρβος σήκωσε τα μανίκια του και ανέλαβε δράση. Ήταν τόσο καλός και τόσο αποτελεσματικός που ακόμα και ο Larkin έδειξε πως του παραχωρεί μετά χαράς το δοξάρι για το πρώτο βιολί.

Σε αντίθεση, μάλιστα, με ότι συνέβαινε σε άλλες στιγμές της καριέρας του Micic, αυτή τη φορά ένα μοιραίο λάθος δεν του κόστισε όσο θα μπορούσε να του κοστίσει: ναι, αποβλήθηκε με πέντε φάουλ στον ημιτελικό αλλά τελικά η Εφές άντεξε στην πίεση της ΤΣΣΚΑ. Θα ήταν άδικο να συμβεί οτιδήποτε άλλο. Θα ήταν άδικο να μη σηκώσει την κούπα ο Σέρβος point guard μετά από τη χρονιά που έκανε.

Όλα όμως πήγαν στο τέλος όπως ήταν δίκαιο να πάνε. Μάλιστα, το γεγονός ότι στον τελικό ο μαθητής κέρδισε τον δάσκαλο Saras κάνει ακόμα πιο εντυπωσιακό το συγκεκριμένo redemption story. Ο Vasilije Micic γύρισε από την αφάνεια, έγινε ο μεγάλος βασιλιάς του ευρωπαϊκού μπάσκετ, και είναι πια ελεύθερος αυτό το καλοκαίρι να διαπραγματευτεί ξανά το μέλλον του. Ένα μέλλον που κάποια στιγμή δεν έδειχνε καθόλου ευοίωνο.

Μαθήματα Ζωής

«Όλοι έχουν ένα ταξίδι» είχε δηλώσει σε συνέντευξή του στο site της Euroleague, πριν συνεχίσει: «Η δικιά μου ιστορία, τουλάχιστον έτσι πιστεύω, είναι ένα ωραίο παράδειγμα για το πώς πολλά πράγματα στη ζωή μπορούν να συμβούν». Πραγματικά, ο Micic βρέθηκε άπειρες φορές στο καναβάτσο. Υπήρξαν στιγμές που η ζωή τον είχε ρίξει knock down αλλά εκείνος δεν το έβαζε κάτω. Τελικά, σημασία δεν έχει πόσες φορές θα πέσεις αλλά πόσες φορές θα σταθείς ξανά στα πόδια σου.

Όσο για το που αφιέρωσε τα φετινά του επιτεύγματα; «Σκέφτομαι συνέχεια τη μητέρα μου, ό,τι είμαι το οφείλω σε αυτήν» είπε χαρακτηριστικά μετά το τέλος του τελικού, αναφερόμενος στη μάνα που έχασε πριν περίπου δύο χρόνια. Ο 27χρονος superstar της Euroleague γνωρίζει, άλλωστε, καλά ότι τίποτα δεν έρχεται από μόνο του. Έτσι, είναι λογικό να θυμάται τη στιγμή του θριάμβου του εκείνη που τον βοήθησε να αποκτήσει ατσάλινη θέληση.