Μια βραδιά με τον Ζέλικο

Αν είσαι Παναθηναϊκός και έχεις βρεθεί έστω μία φορά τα τελευταία 5 χρόνια σε αυτό που τώρα ονομάζουν Nick Galis Hall, θα έχεις παρατηρήσει ότι είναι συγκεκριμένοι οι άνθρωποι στα λάβαρα των 6 ευρωπαϊκών τροπαίων. Ο Δημήτρης Διαμαντίδης το 2011, ο Φραγκίσκος Αλβέρτης, τη μία μόνος του το 2007 και την άλλη με τον Dominique Wilkins το 1996, ο Dejan Bodiroga το 2000, οι αδερφοί Γιαννακόπουλοι με τον Darryl Middleton το 2002 και ο Zeljko Obradovic το 2009.

Την Παρασκευή το βράδυ, στο παιχνίδι με την Φενέρμπαχτσε, ήταν η πρώτη φορά που έβλεπα την ομάδα μου χωρίς κανέναν από εκείνους στα λάβαρα. Χωρίς καμία από τις ασφαλιστικές δικλείδες στις οποίες αφήναμε το άγχος και την εμπιστοσύνη μας κάθε χρόνο. Δε λέω, κάθε ένας από τους παραπάνω άφησε αξιότατους διαδόχους και ο Παναθηναϊκός σε αυτό το παιχνίδι έδειξε σύνολο πανέτοιμο να φτάσει στην Πόλη. Αλλά δεν θα πω ότι δεν νιώθω μια μικρή νοσταλγία για κάθε μία από αυτές τις έξι στιγμές. Κι όταν εμφανίζεται ο Ζέλικο στο παρκέ, η νοσταλγία μεγαλώνει λίγο παραπάνω.

Η μία αφορμή ήταν λοιπόν η παρουσία του Ομπράντοβιτς για άλλη μια φορά στο παρκέ του ΟΑΚΑ. Η άλλη, ήταν το γεγονός ότι η κάρτα Mastercard δίνει 5 ευρώ επιστροφή στην αξία των αγορών μας για κάθε συναλλαγή μέσω viva.gr ή Viva Wallet. Άρα για τα εισιτήρια του Παναθηναϊκού σε αυτό και τα παιχνίδια των ερχόμενων εβδομάδων, το κέρδος είναι ακόμα μεγαλύτερο από το να δεις απλά την αγαπημένη σου ομάδα.

Είχα λοιπόν δύο λόγους για να βρεθώ την περασμένη βραδιά λίγες σειρές θέσεων πάνω από τη γραμματεία, σε ιδανικό spot για να χαζεύω τις αντιδράσεις των παικτών, των προπονητών, των παραγόντων.

Και θα έφευγα το ίδιο ικανοποιημένος από το γήπεδο ακόμα κι αν εκείνη η αντεπίθεση της Φενέρ όταν έφτασε στο -5 είχε πιάσει και είχαμε χάσει. Και θα έφευγα ικανοποιημένος γιατί σε σχέση ακόμα και με την περυσινή ή την προπέρσινη ομάδα, είδα έναν κορμό στον οποίο μπορείς να στηριχτείς. Αντί για μονάδες, είδα μία ομάδα η οποία είναι από μόνη της η ασφαλιστική δικλείδα που έψαχνα παλιότερα.

Και ο Τσάβι Πασκουάλ; Ο Ισπανός τεχνικός τι έχει φέρει σε αυτό το σύνολο; Νομίζω ότι αυτό που έφερε πρώτα απ’ όλα στην ομάδα είναι η ηρεμία αλλά και η αίσθηση ότι στον πάγκο είναι κάποιος ψηλότερος από τους παίκτες. Κάτι που με τις προηγούμενες επιλογές δεν ίσχυε απόλυτα. Μπορεί να μην υπάρχει πια 3D αλλά υπάρχουν μονάδες που το εκτόπισμά τους δεν αφήνει πολλούς νεαρούς ή ακόμα και παλαιάς κοπής προπονητές  να αισθανθούν κυρίαρχοι των αποδυτηρίων.

Ο Πασκουάλ νομίζω ότι έχει κερδίσει τους παίκτες πριν καν βρεθεί μαζί τους για την πρώτη προπόνηση. Κι αυτό είναι το πλέον χαρμόσυνο νέο για ένα σύνολο που είχε μάθει επί πολλά χρόνια να είναι στρατιώτες του Ομπράντοβιτς. Εκείνου που το βράδυ της Παρασκευής στεκόταν στον πάγκο της αντιπάλου ομάδας.

Και δεν ξέρω πώς μπορεί να αισθανόταν ο Πασκουάλ όταν το γήπεδο φώναζε εν χορώ το όνομα του αντιπάλου προπονητή, δύο και τρεις φορές, την ώρα που το δικό του ακούστηκε μόνο από τη φωνή του εκφωνητή. Ούτε να μαντέψω πώς αισθανόταν ο Ομπράντοβιτς σε κάθε αποθέωση από την μεγαλύτερη μερίδα του κοινού, ειδικά όταν η ομάδα του βρισκόταν πίσω στο σκορ.

Ήταν άλλωστε δεδομένο ότι αυτός ο άνθρωπος θα έχει το κοινό με το μέρος του. Κι ήταν σχετικά κωμικό να ακούω μερικούς προπονητές της εξέδρας να τον βρίζουν χυδαία, σβήνοντας όσα έχει προσφέρει στην ομάδα. Ή να γκρινιάζουν για τα παράπονά του στους διαιτητές λες και δεν το έκανε για λογαριασμό του Παναθηναϊκού τόσα χρόνια. Αλλά εντάξει. Εδώ υπάρχουν άνθρωποι που δεν τρώνε μελιτζάνες ξερωγω, τον Ζέλικο δεν θα έβριζαν;

Είναι όμως ωραίο, σε μία χρονική συγκυρία που ο κόσμος φεύγει από τα γήπεδα, να μπορείς να είσαι περήφανος για όσα βλέπεις εντός και εκτός παρκέ από την ομάδα σου. Να μπορείς να χαίρεσαι που βλέπεις τον Ζέλικο με το ένα χέρι στην καρδιά και το άλλο στον αέρα, να μπορείς να σφίγγεις τη γροθιά στον αέρα γιατί ο Παναθηναϊκός είναι και πάλι στο ύψος που εκείνος μας κακόμαθε να τον βλέπουμε.

Η προσφορά της κάρτας Mastercard, το να δίνει επιστροφή 5 ευρώ στην αξία αγορών κάθε φορά που την χρησιμοποιείς για συναλλαγές μέσω viva.gr και Viva Wallet, ήταν ένα κίνητρο να ζήσω ξανά την ατμόσφαιρα του γηπέδου. Κι είναι κάτι που σου προτείνω ανεπιφύλακτα να κάνεις κι εσύ, ακολουθώντας την ίδια ακριβώς διαδικασία για να βγεις διπλά κερδισμένος.

Όσο η γηπεδική μας νοημοσύνη θα ανεβαίνει, όσο κάθε γήπεδο θα γεμίζει με παιδιά, κορίτσια και υγιείς φιλάθλους που ξέρουν πότε να χειροκροτούν και πότε να αποδοκιμάζουν, τόσο πιο κοντά θα φέρνουμε και όλο τον κόσμο στο γήπεδο. Ο μπασκετικός Παναθηναϊκός δίνει άλλωστε πολλούς λόγους να είσαι κοντά του.