Μιλήσαμε με το τμήμα ψυχολογικής υποστήριξης οπαδών της Λίβερπουλ

Ας βγάλουμε μερικά προφανή πράγματα από τη μέση. Η Λίβερπουλ είναι με διαφορά η μεγαλύτερη ομάδα στο Νησί και ένας από τους σπουδαιότερους συλλόγους στον κόσμο. Ένα κλαμπ με τρομακτική ιστορία, το οποίο ακόμα κι αν μετράει σχεδόν 30 χρόνια μακριά από τα πρωταθλήματα, μας υπενθυμίζει διαρκώς πόσο βαριά φανέλα εξακολουθεί να διαθέτει.

Αν αμφιβάλλεις περί αυτού, θα σε παρακαλούσα απλά να την παρακολουθήσεις σε ένα ντέρμπι της Premier League ή σε κάποιο παιχνίδι του Champions League και είμαι βέβαιος πως θα πειστείς πως η βαριά κι ασήκωτη φανέλα αρκεί για να καλύψει το όποιο έλλειμμα ποιότητας.

Το πρόβλημα ωστόσο είναι πως τα τελευταία χρόνια, η ομάδα της Λίβερπουλ είναι τρομερά απρόβλεπτη κι αλλοπρόσαλλη. Ικανή ταυτόχρονα για το καλύτερο και το χειρότερο. Όχι μόνο από παιχνίδι σε παιχνίδι, αλλά ακόμα και κατά τη διάρκεια του ίδιου αγώνα. Μπορεί να διαλύσει τη Σίτι και καπάκια να χάσει από την ουραγό, να προηγηθεί με 3-0, να βρεθεί να χάνει 3-4 και τελικά να συμβιβαστεί με ένα 5-5 το οποίο θα αφήσει τους φίλους της ομάδας στην καλύτερη περίπτωση να βρίζουν την άμυνα και τον -όποιο- τερματοφύλακα και στη χειρότερη στα πρόθυρα της τρέλας και της παράκρουσης.

Όσο κι αν τη λατρεύουμε αυτή την ομάδα, πρέπει να παραδεχτούμε ότι είναι ψυχοφθόρο να την υποστηρίζουμε. Χρειάζεται υπομονή, αντοχή, γερό στομάχι, στήριξη, ίσως και μερικά φάρμακα στο τσακίρ κέφι. Ευτυχώς, στο πλευρό όσων φίλων της ομάδας έχουν λίγο χιούμορ και δεν είναι κολλημένοι, υπάρχει πια μία σελίδα στο Facebook, έτοιμη να τους αγκαλιάσει και να τους παρηγορήσει.

Μιλάω για το ‘Τμήμα ψυχολογικής ανάλυσης και υποστήριξης οπαδών Liverpool’, μια σελίδα μαύρου και απόλυτα αυτοσαρκαστικού χιούμορ η οποία μιλάει κατευθείαν στην καρδιά όποιου αγαπάει την ομάδα και δεν ψάχνει αφορμή για να θιχτεί. Όπως μας είπε άλλωστε κι ο ένας και μοναδικός δημιουργός της σελίδας, “το χιούμορ είναι ένας εύκολος τρόπος να πεις μια αλήθεια την οποία κάποιος ίσως να μην αντέχει να ακούσει διαφορετικά. Όσο πιο δραματική η αλήθεια όμως, τόσο πιο εύστοχο το αστείο”.

Φυσικά, είπαμε πολλά, ενδιαφέροντα και λιβερπουλικά, ξεκινώντας όμως από τους λόγους της δημιουργίας αυτής της τόσο ιδιαίτερης σελίδας. “Αποφάσισα να φτιάξω τη σελίδα τελείως πάνω στην πλάκα, όταν ένας φίλος με ρώτησε γιατί το κράτος δεν προσφέρει ειδικούς ψυχολόγους σε όσους υποστηρίζουν τη Λίβερπουλ. Αφού δεν το κάνει κανείς, σκέφτηκα να το κάνω εγώ. Από την ημέρα που έφτιαξα τη σελίδα, πολύς κόσμος γούσταρε και άρχισε να στέλνει μηνύματα. Να σου πω την αλήθεια το έχω μετανιώσει, γιατί είχε μεγαλύτερη ανταπόκριση απ’ ότι περίμενα. Πίστευα ότι θα μαζευτούν 50 άτομα, να λέμε καμιά μαλακία να περνάει η ώρα και τελικά μαζεύτηκαν 2.000. Τίποτα το σπουδαίο, αλλά σίγουρα παραπάνω απ’ τις προσδοκίες μου. Εντάξει, χρειαζόμασταν γιατρό βέβαια, ήταν κοινό μυστικό”.

Όσο για το ύφος της ανταπόκρισης που έχει λάβει μέχρι στιγμής; “Όπως λέει κι ο αγαπημένος μου Τσαρλς Μπουκόφσκι, ‘κάποιοι άνθρωποι αγαπούν αυτό που κάνεις, κάποιοι άλλοι μισούν αυτό που κάνεις, αλλά οι περισσότεροι δεν δίνουν δεκάρα'”. Αφού ο εμπνευστής είναι ένας, προς τι η ανωνυμία;

Θεωρώ πως σε οτιδήποτε γίνεται δημόσια, δεν έχει σημασία το ποιος κρύβεται από πίσω αλλά το περιεχόμενο. Δεν είμαι εγώ πιο έξυπνος ή πιο ικανός από κάποιον άλλον, επίσης μπορεί κάποια στιγμή να βαρεθώ και να δώσω την σελίδα σε άλλο παιδί, ή ακόμα και να την σβήσω

Πριν πάμε στη σχέση του δημιουργού με την Λίβερπουλ, ας ξεκινήσουμε με αυτή που τον συνδέει με το ίδιο το ποδόσφαιρο. “Με θυμάμαι να παρακολουθώ Κόπα Αμέρικα όταν ήμουν μόλις  6 χρονών. Έπαιζα μπάλα μέχρι τα 15 και απ’ όταν άρχισα να καταλαβαίνω καλύτερα το άθλημα, έβλεπα τριγωνάκια και τακτικές προπονητών στο γήπεδο και ερχόμουν σε στύση. Στη συνέχεια σπούδασα ‘Football Coaching and Perfomance Analysis’ στο Tottenham Hotspur Foundation. Μέσα στο White Hart Lane δηλαδή, αλλά φυσικά ανεπιτυχώς γιατί Λίβερπουλ είσαι αφού. Το λατρεύω όμως το άθλημα, σαν παιχνίδι. Ο κόσμος πρέπει να αρχίσει να σκέφτεται καθαρά και μόνο το παιχνίδι και όχι οτιδήποτε άλλο γύρω απ’ αυτό και να αναλώνεται σε πράγματα που δεν αξίζουν και τον χαλάνε”

Ο Τζέραρντ, η Κωνσταντινούπολη και η σπασμένη τηλεόραση

Μπορεί το ποδόσφαιρο να μπήκε στη ζωή του φίλου μας από μικρή ηλικία, δεν ισχύει όμως το ίδιο και με τη Λίβερπουλ.

“Υποστηρίζω Λίβερπουλ από το 1999, αν και όταν ήμουν πιο μικρός μου άρεσε πολύ ο Ανρί και άρα και η Άρσεναλ. Ένας μεγαλύτερος σε ηλικία φίλος μου όμως, μου είπε ότι δεν γίνεται να υποστηρίζω άλλη ομάδα στην Αγγλία, αν και πιστεύω ότι με την πάροδο του χρόνου πάλι Λίβερπουλ θα γινόμουν. Με εκφράζουν τα πάντα σ’ αυτή την ομάδα, από τον ύμνο, το χιούμορ και την τρέλα των οπαδών, μέχρι το ύφος, που με χαρακτηρίζει απόλυτα, ρομαντικοί μέχρι αηδίας, κουλτουριάρηδες και σίγουρα εναντίον του ‘συστήματος’ με ό,τι αυτό συνεπάγεται, βλέπε Φάουλερ”.

“Δεν θα σου πω τι είναι η Λίβερπουλ για μένα, αντίθετα θα σε παραπέμψω στο σχόλιο ενός πιστού φίλου της σελίδας, ο οποίος το έγραψε καλύτερα απ’ ό, τι θα μπορούσα εγώ: ‘Το να είσαι Λίβερπουλ, δεν είναι ούτε δύσκολο, ούτε εύκολο. Είναι βιτσιόζικο, λίγο kinky, λίγο naughty, λίγο μαζοχιστικό και πέρα για πέρα καλλιτεχνικό. Είναι ρεύμα τέχνης που ισορροπεί ανάμεσα στον υπαρκτό σουρεαλισμό και το ρομαντισμό’. Πρέπει να είσαι ψυχικά ανισόρροπο άτομο για να υποστηρίξεις αυτή την ‘γλυκιά κατάρα’. Η ομάδα σου σε διαλέγει, δεν την διαλέγεις”.

“Η πρώτη μου ανάμνηση από την ομάδα είναι ένας τελικός Λιγκ Καπ με τους ‘άλλους’ το 2003, τον οποίο κερδίσαμε με 2-0. Τότε ήμουν 11 χρονών και είχε έρθει από την Αγγλία ένας θείος μου, φανατικός οπαδός της Γιουνάιτεντ. Mεγάλο μαλακιστήρι εγώ από τότε, τον είχα κάνει έξαλλο με την καζούρα που του έριξα και πήγε να με χτυπήσει”.

“Η χειρότερη ανάμνηση που έχω από τη Λίβερπουλ είναι σίγουρα το 0-2 από την Τσέλσι το 2014. Οι καλύτερες, είναι ο τελικός του Champions League το 2005 και το 1-4 μέσα στο Όλντ Τράφορντ το 2009”.

Την ώρα της τούμπας του Τζέραρντ δεν ένιωσα τίποτα. Όταν τελείωσε το ματς όμως, έκλαιγα ασταμάτητα. Δεν έκλαψα έτσι ούτε όταν έχασα την γιαγιά μου, που ουσιαστικά με μεγάλωσε

“Πήγα να σπάσω την τηλεόραση στο  περσινό 4-3 με την Μπόρνμουθ  Την χτύπησα με δύναμη, δυστυχώς όμως δεν έσπασε”

“Δεν θα ξεχάσω ποτέ το 4-3 με την Ντόρτμουντ για το Europa League, το 2016. Ήμουν στο Νιουκάστλ τότε και έβλεπα το ματς σε μια παμπ απέναντι από το St. James Park. Στο γκολ του Λόβρεν με κοίταζε όλη η παμπ. Δεν θα ξεχάσω ποτέ το βλέμμα ενός τύπου μόλις σταμάτησα να πανηγυρίζω. Λέω αυτό ήταν, θα με θάψει εδώ”.

“Γεννήθηκα ένα χρόνο μετά το τελευταίο πρωτάθλημα. Ποτέ δεν το είχα με το timing. Του χρόνου όμως θα είναι ξεκάθαρα η χρονιά μας. O Βίκτορας Ουγκώ είχε πει άλλωστε πως κανείς δεν μπορεί να σταθεί εμπόδιο σε μια ιδέα της οποίας έχει έρθει η ώρα της”.

“Το Champions League φέτος θα το πάρουμε. Το πιστεύω, το πόνταρα, και θα το πιστεύω μέχρι τελικά να μην το πάρουμε. Αλλά το πιστεύω. Αυτή η Λίβερπουλ είναι η μοναδική ομάδα μαζί με την Σίτι που αντικειμενικά μπορεί να αποκλείσει οποιονδήποτε αντίπαλο”

Και τώρα, αλήθειες

Είπαμε όμως, η σελίδα έχει στόχο τον αυτοσαρκασμό και το μαύρο χιούμορ και μια γρήγορη ματιά στα ποστ που ανεβάζει, είναι αρκετή για να καταλάβεις τη χαλαρή και καθόλου σοβαροφανή της διάθεση. Με τη Σαουθάμπτον, τον Χέντερσον και τον Μινιολέ να αποτελούν τους ‘αγαπημένους’ της. Σε αυτό το κλίμα, θέσαμε στον υπεύθυνο διάφορα -καθόλου σοβαρά- ερωτήματα.

Τι πρέπει να έχει οπωσδήποτε μαζί του ένας φίλαθλος της ομάδας για να παρακολουθήσει κάποιο παιχνίδι της;

“Κάτι που θα του καλμάρει τα συναισθήματα, ό,τι προτιμάει ο καθένας. Που θα του εξασφαλίσει, αφενός την υγεία και αφετέρου την παραμονή του εκτός φυλακής”.

Σεζόν 2018-19. Η αρμάδα είναι πρώτη στη βαθμολογία με 1 βαθμό διαφορά και απομένει μία αγωνιστική. Προτιμάς το τελευταίο ματς να είναι: με τη Σουόνσι μέσα ή με την Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ έξω;

“Ξεκάθαρα με την Μάντσεστερ, από την Σουόνσι θα χάσουμε”.

Το παιχνίδι βρίσκεται στο 30’ και η Λίβερπουλ είναι μπροστά με 2-0. Τι σκέφτεσαι για τη συνέχεια;

“Ότι κάτι δεν πάει καλά. Όσο πιο εύκολο φαντάζει ένα ματς για την Λίβερπουλ, τόσο πιο δύσκολο είναι πραγματικά και το αντίστροφο. Ή που θα χαρούμε στην αρχή για να σπάσουμε την τηλεόραση στο τέλος ή που θα ξενερώσουμε στην αρχή για να τρελαθούμε στο τέλος. Είναι αμέτρητα πλέον τα παραδείγματα”.

Έχεις προλάβει την εποχή που για να παίξει ένας παίκτης στην ομάδα, δεν ήταν ανάγκη να έχει αγωνιστεί πρώτα στη Σαουθάμπτον;

“Η Σάουθαμπτον σαν ομάδα είναι ένα πρότζεκτ πολύ πετυχημένο και με πολλή δουλειά στο σκάουτινγκ. Αλλά είσαι τόσο Λίβερπουλ που ο αγαπημένος μου παίκτης, ο Γουανιάμα, πήγε στην Τότεναμ. Θεωρώ πάντως ότι καλά κάνουμε και ‘ψωνίζουμε’ από εκεί”.

Πιο αργός ήταν ο Χέντερσον ο Μπίσκαν ή ένας βραδύπους;

“Δεν χρειαζόταν να ρωτήσεις καν. Χέντο”.

Λόβρεν ή ένα καλό παλιό κομοδίνο με ροδάκια;

“Ο Λόβρεν δεν είναι τόσο κακός παίκτης. Προσωπικά πιστεύω ότι ο Ματίπ είναι χειρότερος. Με τον Ολλανδό δίπλα πιστεύω ότι ήδη έχει αρχίσει και παίζει πολύ καλά. Ωστόσο θα πάρω το κομοδίνο για σιγουριά”.

Τι είναι χειρότερο, το ελληνικό χρέος ή η άμυνα της Λίβερπουλ;

“Συγκρίνεις ανόμοια πράγματα, το ελληνικό χρέος είναι υπαρκτό”.

Αν έπρεπε να επιστρέψει ένας εξ αυτών στην ομάδα, ποιον θα επέλεγες ανάμεσα σε Σωτήρη Κυργιάκο, Ιγκόρ Μπίσκαν και Τζίμι Τραορέ;

“Τζίμι αλάνι για πάντα στο λιμάνι. Οι άλλοι δύο δεν έχουν παίξει ποτέ στην Λίβερπουλ, οι όποιες αποδείξεις υπάρχουν είναι ξεκάθαρα κατασκεύασμα των Illuminati”.

Το μεγαλύτερο παλτό και ο καλύτερος παίκτης που θυμάσαι στην ομάδα;

“Ο μεγαλύτερος παίκτης που θυμάμαι είναι ο Στίβι, αλλά προσωπικά λατρεύω τον Τόρες. Όχι μόνο γιατί είναι παικταράς και σύγχρονο φορ, ειδικά όταν έπαιζε σε μας, αλλά γιατί είναι παίκτης-δηλωμένος οπαδός. Έχει δηλώσει ότι ενώ όλη του η τάξη ήταν Ρεάλ, αυτός ήταν Ατλέτικο. Kόντρα στο ρεύμα, ένας από εμάς. Και το απέδειξε σε κάθε ευκαιρία, αφού δεν την πούλησε ποτέ. Μπορεί να έφυγε από εκεί, ωστόσο δεν θα έπαιζε ποτέ στη Ρεάλ Μαδρίτης ή στην Μπαρτσελόνα, είμαι βέβαιος. Το πώς και γιατί έφυγε από τη Λίβερπουλ είναι μια άλλη, πονεμένη ιστορία. Αλλά ο χρόνος τον δικαίωσε. Είναι μεγάλο κρίμα να χλευάζεται αυτός ο παίκτης. Κακοί παίκτες από την άλλη υπήρξαν πολλοί, προσωπικά δεν μου άρεσε ποτέ ο Λούκας. Ωστόσο τον εκτιμώ πολύ σαν προσωπικότητα”.

Θυμάσαι καλό τερματοφύλακα στην ομάδα και αν ναι, ποιον;

“Κανέναν. Ούτε ο Ρέινα μου άρεσε, ούτε ο Μινιολέ. Ο Ντούντεκ πήρε τίτλο γι’ αυτό και θα έλεγα εκείνον. Για τον Βέστερφελντ ήμουν πολύ μικρός για να έχω ποδοσφαιρική γνώμη, ωστόσο τον θυμάμαι”.

Η καλύτερη ενδεκάδα με παίκτες που έχεις προλάβει;

“Ντούντεκ, Κλάιν, Χίπια, Άγκερ, Ρίισε, Τζέραρντ, Αλόνσο, Τσαν, Φιρμίνιο, Τόρες, Σουάρεζ. Παικτικά κάποιοι δεν είναι οι καλύτεροι, είναι καθαρά προσωπικές επιλογές”.

Μερικές σκέψεις για τον Κουτίνιο;

“Ο Κουτίνιο σίγουρα είναι ένας μεγάλος παίκτης. Αλλά όταν μία ομάδα στα δίνει όλα, υπογράφεις συμβόλαιο, σε θεωρούν τον νέο μεγάλο ηγέτη, και εσύ κάνεις τον καραγκιόζη για να φύγεις, για μένα είσαι λίγος και αχάριστος. Δεν αγαπάς το παιχνίδι αλλά την τσέπη σου. Στο καλό”.

Αγαπημένος προπονητής;

“Τον Σεπτέμβρη του 2012, έτυχε να παρακολουθήσω το Μάντσεστερ Σίτι-Ντόρτμουντ 1-1. Από εκείνη την μέρα ‘ερωτεύτηκα’ ποδοσφαιρικά τον Κλοπ. Υποστήριζα την Μπορούσια μέχρι να φύγει, και εν τέλει ο αγαπημένος μου προπονητής ήρθε στην αγαπημένη μου ομάδα, όνειρο”.

Κεντρική φωτογραφία: Anthony Devlin/PA via AP