Μπόκα-Ρίβερ: Βρέθηκα στην κερκίδα της κόλασης

Ποδοσφαιρικά ντέρμπι υπάρχουν πολλά στον κόσμο. Παιχνίδια με τη δική τους ξεχωριστή ιστορία, ανάμεσα σε ομάδες που πολλές φορές, εκτός από το ίδιο το ποδόσφαιρο, τους χωρίζουν ιδεολογίες, θρησκείες, τάξεις και διαφορετικές πατρίδες. Υπάρχει το ‘el clasico’, το ‘old firm’, το ‘Kıtalar Arası Derbi’ της Τουρκίας και πολλές ακόμη μάχες ‘μίσους’, που κόβουν την ανάσα και παγώνουν την καρδιά.

Πάνω απ’ όλα αυτά όμως, υπάρχει το ‘superclasico’, το κορυφαίο για πολλούς ποδοσφαιρικό ντέρμπι στον πλανήτη, ανάμεσα στη Μπόκα Τζούνιορς και τη Ρίβερ Πλέιτ. Το παιχνίδι που το 2004, ο ‘Guardian’ συμπεριέλαβε στη λίστα με τα 50 πράγματα που πρέπει να δεις πριν πεθάνεις. Δύο ομάδες που γεννήθηκαν στη φτωχογειτονιά της Μπόκα, όμως η μετακόμιση της Ρίβερ στην πλούσια περιοχή Νιούνιες το μακρινό 1925, της χάρισε το παρατσούκλι ‘εκατομμυριούχοι’ και γέννησε μια σχέση μίσους που κρατάει μέχρι και σήμερα.

Απόψε, οι δύο ποδοσφαιρικοί κολοσσοί της Αργεντινής, κοντράρονται για πρώτη φορά στην ιστορία τους στον τελικό του Κόπα Λιμπερταδόρες, της κορυφαίας διασυλλογικής διοργάνωσης στην Λατινική Αμερική, με το πρώτο παιχνίδι να διεξάγεται στο σπίτι της Μπόκα, το ιστορικό ‘Μπομπονέρα’. Εμείς, βρήκαμε έναν πολύ τυχερό άνθρωπο που έχει σβήσει από τη λίστα των πραγμάτων που πρέπει να δει μέχρι να πεθάνει την παρακολούθηση ενός ‘superclasico’ και του ζητήσαμε να μας διηγηθεί όσα έζησε.

Ο Γιάννος Ζ., βρέθηκε στην Αργεντινή το 2007 και στις 15 Απριλίου παρακολούθησε από κοντά το Μπόκα Τζούνιορς-Ρίβερ Πλέιτ για το πρωτάθλημα Κλαουζούρα, με τους γηπεδούχους να έχουν στη σύνθεσή τους παίκτες όπως ο Ρικέλμε, ο Παλάσιος, ο Παλέρμο και ο Λεντέσμα και τους φιλοξενούμενους τους Ματίας Φερνάντες, Φερνάντο Μπελούτσι αλλά και τον Νασούτι που μετέπειτα έπαιξε στον Άρη. Τελικό σκορ 1-1, όμως τα όσα έγιναν εντός αγωνιστικού χώρου έχουν τη μικρότερη σημασία.

“Έπρεπε να είμαστε μέσα στο γήπεδο 3 ώρες πριν, γιατί θα έκλειναν τους δρόμους γύρω από το Μπομπονέρα. Θεωρούσαμε ότι οι παίκτες θα βγουν τουλάχιστον για ζέσταμα, να τους δούμε πριν τον αγώνα, να κάνουν μερικά κοντρόλ και κόλπα, αλλά δεν βγήκαν ποτέ. Αργότερα μας είπαν ότι κάνουν ζέσταμα στους εσωτερικούς χώρους και βγήκαν κατευθείαν για τη σέντρα. Ο αγωνιστικός χώρος ήταν γεμάτος με Αργεντίνες που σήκωναν πλακάτ και φουσκωτά μπαλόνια. Η ατμόσφαιρα είναι φανταστική, αλλά το να περιμένεις 3 ώρες μέχρι τη σέντρα και να μην γίνεται τίποτα είναι λίγο κουραστικό“.

“Η διαμόρφωση του γηπέδου είναι πολύ περίεργη και εντυπωσιακή, η μία πλευρά είναι τελείως κάθετη και όλο το υπόλοιπο είναι κανονικό. Οι οπαδοί της Ρίβερ είχαν μπει από πολύ πριν και καθόντουσαν ψηλά δεξιά σε ένα γωνιακό πέταλο του πάνω διαζώματος, απέναντι από την κάθετη εξέδρα. Ήταν περίπου χίλια άτομα και φυσικά γύρω τους είχαν αστυνομικούς. Θυμάμαι ότι πήγαιναν και κατουρούσαν τους οπαδούς της Μπόκα που καθόντουσαν από κάτω. Αριστερά μας στο πέταλο ήταν οι φανατικοί της Μπόκα. Είχαν πολύ ωραία συνθήματα, μελωδικά, με σφυρίγματα, τραγουδιστά. Φωτοβολίδες και τέτοια δεν είχαν, πετάγανε τα χαρακτηριστικά χαρτάκια. Επεισόδια μέσα δεν έγιναν καθόλου“.

“Περισσότερο θυμάμαι τον Ρικέλμε, είχε γυρίσει από Βιγιαρεάλ, τον Μπανέγα, τον Παλάσιος και από τη Ρίβερ τον Μπελούτσι που είχε πάει μετά στον Ολυμπιακό. Είχε προηγηθεί νωρίς η Μπόκα και ισοφάρισε η Ρίβερ στις αρχές του δεύτερου ημιχρόνου. Ρυθμό δεν είχε το ματς σε καμία περίπτωση, είχε πολύ ξύλο αλλά και τεχνική. Είχε πολλά φάουλ, σταμάταγε συχνά. Απλά κάποια στιγμή ο Ρικέλμε θα έκανε μια ντρίπλα, μια τρομερή μπαλιά. Είχε τρομερή ατμόσφαιρα και την ώρα του αγώνα πάντως, φουλ τραγούδι. Κουραζόντουσαν της Μπόκα, ακουγόντουσαν για λίγο πιο πολύ οι οπαδοί της Ρίβερ και ξανάρχιζαν αυτοί της Μπόκα“.

AP Photo/Eduardo Di Baia

“Είχε και λίγο τουριστίλα η όλη φάση, τουλάχιστον εκεί που καθόμασταν εμείς. Θα έβλεπες έναν Αμερικάνο με το καφεδάκι του που είχε πάει απλά να δει, δεν είχαν ιδέα, απλά άκουσαν Superclasico και πήγαν να δουν“.

“Η μεγάλη διαφορά με ένα ευρωπαϊκό παιχνίδι, σε ό,τι αφορά την ατμόσφαιρα, έχει να κάνει με το τραγούδι των φιλάθλων. Στην Ελλάδα, την Ισπανία και τη Γερμανία ας πούμε, έχεις τον κλασικό μονότονο ρυθμό με το τύμπανο, εκεί ήταν περισσότερο τραγούδι, όπως είναι και στην Αγγλία. Είχαν συνέχεια διαφορετικά συνθήματα“.

“Σε σχέση με ένα ελληνικό ντέρμπι στο Καραϊσκάκη, που έχω ζήσει επίσης από κοντά, υπάρχει η ομοιότητα του πάθους. Ξεκινάει το ματς και πάνε οι παίκτες δυνατά πάνω στη μπάλα, ο κόσμος συμμετέχει, είναι όρθιος, φωνάζει. Είναι το ίδιο σε ένταση και vibe, απλά με τη διαφορά του στιλ κάθε λαού και φυσικά της ποιότητας“.

“Πάνω-κάτω η εμπειρία ήταν όπως την περίμενα. Θα ήθελα να δω ένα τρομερό ματς που θα ερχόταν 4-3 αλλά αυτό δεν μπορείς να το προβλέψεις, σαν ατμόσφαιρα όμως ήταν όπως το περίμενα“.

Κεντρική φωτογραφία: AP Photo/Eduardo Di Baia