Να ψοφήσει η κατσίκα των Ισπανών

Όλα τα είχε ο πικραμμένος Έλληνας οπαδός/φίλαθλος που περίμενε τουλάχιστον χρυσό με εικοσάρες μέχρι τον τελικό, ήρθε και η κατάκτηση του τροπαίου στο Μουντομπάσκετ από τους Ισπανούς και τον αποτελείωσε.

Μα οι Ισπανοί; Που βουτάνε, που προκαλούν, που κάνουν θέατρο, που έχουν διαιτητική εύνοια, που πιθανότατα έχουν ουρά, κάνουν σατανιστικές τελετές στα αποδυτήρια και είναι και ξεκάθαρο ότι τους προωθεί ο Τζορτζ Σόρος;

Ας σοβαρευτούμε. Μέχρι ένα βαθμό, μπορούσα να δικαιολογήσω την εθνική μας αντιπάθεια προς την παρέα του Ναβάρο, των αδερφών Γκασόλ, του Ρούντι Φερνάντεθ και των υπολοίπων μελών που προφανώς αλλάζουν τα τελευταία 15 σχεδόν χρόνια, όμως ένα πράγμα μένει ίδιο και απαράλλαχτο: το ισοπεδωτικό μπάσκετ που αποδίδουν, κερδίζοντας διοργανώσεις και μετάλλια.

Μας διέλυσαν στον τελικό της Σαϊτάμα όταν εμείς κάναμε ήδη πρόβες απονομής, μας απέκλεισαν το 2007, ξανά το 2010 και έχουμε αναπτύξει εν γένει μια πελατειακή σχέση. Πράγματι, έχουν πτυχίο στο flopping, καμιά φορά παίρνουν μερικά σφυρίγματα παραπάνω (συνέβη και στον ημιτελικό με τους Αυστραλούς και στον τελικό με την Αργεντινή), είναι συχνά εριστικοί. Όλα αυτά όμως είναι οι υποσημειώσεις, όχι το βασικό τους χαρακτηριστικό.

Η βασική τους ιδιότητα, είναι πως παραδίδουν μαθήματα αθλητικής παιδείας, συνέπειας και προγράμματος, με τις εθνικές τους ομάδες και τους αθλητές τους, ακόμα και σε ατομικό επίπεδο (βλέπε Ναδάλ) να σαρώνουν, παντού. Φαντάζομαι πως όλες αυτές οι επιτυχίες δεν οφείλονται ούτε στην εύνοια, ούτε στο γεγονός πως κλέβουν και προκαλούν.

Οι παίκτες αλλάζουν, όμως η Ισπανία είναι πάντα εκεί, στην κορυφή ή κοντά σε αυτήν, ακριβώς επειδή υπάρχει ένα σχέδιο και μια διαρκής ανατροφοδότηση ταλέντου. Για τον Έλληνα βέβαια, τίποτα από αυτά δεν ισχύει.

FIBA

Δεν θαυμάζουμε τους Ισπανούς, δεν θέλουμε να τους μοιάσουμε, δεν ψάχνουμε με ποιον τρόπο μπορούμε σε πρώτη φάση, έστω να τους πλησιάσουμε. Μακριά από εμάς η αναγνώριση ενός ανώτερου αντιπάλου, αλίμονο. Εμείς απλά τους λοιδορούμε, τους μειώνουμε, τους βρίζουμε και χαιρόμαστε όταν κάνει κάποιος άλλος τη δουλειά για εμάς, όπως η Ρωσία του Μπλατ μέσα στη Μαδρίτη το 2007.

Όλα αυτά, σε συνδυασμό με την πλήρη απουσία δικού μας πλάνου, εξασφαλίζουν πως θα τους βλέπουμε να παίζουν τελικούς από την τηλεόραση και θα τους βρίζουμε ελπίζοντας κάποιος άλλος να τους κερδίσει για εμάς, για πολλά, πολλά χρόνια ακόμα.

Θα βρίζουμε και θα μειώνουμε τους Ισπανούς που μένουν πιστοί στην εθνική τους μέχρι τα 40, που δείχνουν να είναι οικογένεια, τους Ισπανούς του Μαρκ Γκασόλ που πέρασε το περσινό καλοκαίρι βοηθώντας πρόσφυγες στην Μεσόγειο. Θα τους βρίζουμε επειδή κάνουν flopping, θα τους κοροϊδεύουμε και θα συνεχίσουμε να νιώθουμε ηθικά ανώτεροι, νικητές στην καρδιά μας, όπως κάνουμε συνήθως.

Ας ευχηθούμε να ψοφήσει κι η κατσίκα τους, έτσι για να νιώσουμε ότι κάναμε το χρέος μας προς την πατρίδα.