Ο αγαπημένος μουντιαλικός στράικερ όλων των εποχών

Το ποδόσφαιρο είναι γκολ και οι περισσότεροι από εμάς δεχτήκαμε να παίξουμε ποδόσφαιρο σε αυτή τη ζωή ξεκινώντας από την κορυφή της επίθεσης. Κάποιοι δεν έχουν γυρίσει ακόμα στην άμυνα.

Συνδυάζοντας τις παραπάνω αλήθειες, είναι κάτι παραπάνω από λογικό να έχουμε ταυτίσει τα Μουντιάλ με επιθετικούς-μύθους που σκόραραν σε κρίσιμα ματς, που ψάχναμε τις φανέλες τους για να φορέσουμε στο σχολείο και που θα πληρώναμε το κατιτίς μας για να τους βλέπαμε στα γήπεδα της Βραζιλίας αγέραστους, έτσι ακριβώς όπως τους μάθαμε.

Πού ξέρεις; Mπορεί μετά από 16 χρόνια κάποιοι να ψηφίζουν τον James Rodriguez ως τον κορυφαίο μουντιαλικό στράικερ που είδαν ποτέ ‘ζωντανά’ σε Μουντιάλ. Εδώ δεν είδε καν μια ακρίδα σε μέγεθος ανθρώπου να κάθεται στο μπράτσο του.

Αλλά μην αποσπάσαι. Αυτοί είναι οι αγαπημένοι μας μουντιαλικοί στράικερ όλων των εποχών. O James έχει ακόμα δρόμο.

Μαρσέλο Σάλας, ο Ηλίας Αναστασιάδης

Έγραφα τις προάλλες για το Μουντιάλ του 1998 και πόσο λίγα πράγματα είναι περισσότερο στην καρδιά μου (γενικά) απ’ ό,τι το συγκεκριμένο Μουντιάλ. Βασικός λόγος όλου αυτού του λαβ στόρι ήταν ο Σάλας, το παιδί (που λέει ο λόγος) δίπλα στον Ιβάν Ζαμοράνο. Ο el matador, ο άνθρωπος που έβαλε 4 γκολ σε 4 ματς, τα ίδια γκολ με τον Ρονάλντο ο οποίος όμως είδε -κυριολεκτικά- τη χώρα του να φτάνει μέχρι τον τελικό. Νταμάρι όσο χρειάζεται, πάντα μέσα στις φάσεις, από τους πιο ‘περιοχάτους’ (σόρρυ για τη λέξη, αλλά κολλάει τέλεια) επιθετικούς των 90s, βαρύ 11άρι στην πλάτη και αποτελεσματικός. Απλά και ωραία. Ας κάνουν άλλοι τα ψαλιδάκια, δεν πειράζει.

Ρομάριο, ο Κώστας Μπράτσος

Μετρημένα κουκιά. Είσαι παιδί της γενιάς μου. Όπου παιδί <10 ετών, όπου γενιά 30άρης. Ποιες είναι οι επιλογές σου από άποψη μουντιαλικών “φουνταριστών”; Striker κατά το Championship Manager (κανένα Football Manager); Γίργκεν Κλίνσμαν, Γκάρι Λίνεκερ, Ρομάριο. Εάν είσαι Αργεντινή, να το καταλάβω να πας με τους δύο πρώτους. Εάν είσαι Βραζιλία ή ουδέτερος, όμως, η επιλογή είναι μονόδρομος. Έτσι και για μένα.

Ποτέ δεν με φώναξαν (ούτε φώναξα κανέναν κι εγώ κάποιον φίλο μου) “Γίργκεν”. Όλοι ξυπνούσαμε και κοιμόμασταν με το όνειρο να γίνουμε Ρομάριο και να κάνουμε τους απανταχού Τόμας Ραβέλι να χάνουν τον ύπνο τους με γκολ σαν κι αυτά που σημείωσε ο υποτιμημένος στην Ευρώπη Βραζιλιάνος. MVP του 1994, πέντε γκολ και έγινε ο διάδοχος του Πελέ στα Μουντιάλ.

Γιούργκεν Κλίνσμαν, ο Μάνος Μίχαλος

Θα συμφωνήσω με τον Μπράτσο. Αν ακούσω 30αρη να μου μιλάει για Ρονάλντο (το “Φαινόμενο”) ή μη χειρότερα Ρονάλντο (φαινόμενο στη γελοιότητα), δεν θα συνεχίσω την κουβέντα γιατί θα καταλάβω πώς στην πιο τρυφερή οπαδική ηλικία, αυτή των 13-14, δεν έβλεπε ποδόσφαιρο και δεν έβλεπε Μουντιάλ. Εγώ έβλεπα γιατί παρότι ήξερα πώς δεν θα μπορέσω να γίνω ποδοσφαιριστής, ήθελα ωστόσο να γίνω σαν τον Κλίνσμαν. Ένας επιθετικός που δεν προκαλεί στο γήπεδο, πέρα από τις στιγμές που στέλνει την μπάλα στα δίχτυα. Ο Κλίνσμαν, άλλωστε, ήταν (μαζί με τον Λόταρ Ματέους) ο λόγος που εκείνη την εποχή και σε εκείνη την ηλικία, υποστήριζα τη Γερμανία. Ναι και στο Μουντιάλ του 1990 και στο Μουντιάλ του 1994. Κι ενώ θα έπρεπε το 1996 να γίνω ακόμη πιο πολύ “Γερμανός”, εγώ έστριψα από την άλλη και πήγα και έγινα “Άγγλος”.

Δεν κατάλαβα ποτέ γιατί άφησα πίσω μου τη Γερμανία και γιατί έμπλεξα με τα λιοντάρια που δεν μπορούν να δαγκώσουν τίποτα και σε καμία διοργάνωση. Τώρα, που το σκέφτομαι, ίσως ήταν μια αντίδραση του εαυτού μου στο γεγονός ότι το διασημότερο χρυσό γκολ της ποδοσφαιρικής ιστορίας, το πέτυχε ο Μπίρχοφ. Ναι, τσαντίστηκα. Ο Κλίνσμαν έπρεπε. Τι σχέση είχε ο Μπίρχοφ με την ιστορία; Καμία, όπως αποδείχθηκε.

Salvatore Schillaci όνομα και πράμα, για τον Θοδωρή Κουνάδη

Είναι το πρώτο μου Μουντιάλ. Είναι το Μουντιάλ με το οποίο ταυτίστηκα με την Ιταλία. Και η Ιταλία ταυτίστηκε με τον Σαλβατόρε- Τοτό- Σκιλάτσι. Άρα και ‘γω με τον κοντοπίθαρο επιθετικό από τον ιταλικό Νότο. Είναι η ιστορία του ήρωα από του πουθενά. Του ‘χωριάτη’ που έγινε ο απόλυτος πρωταγωνιστής. Με μία μόλις συμμετοχή στην εθνική, μπαίνει αλλαγή στην πρεμιέρα και λυτρώνει την Ιταλία. Βάζει άλλα 5 γκολ, πρώτος σκόρερ στη διοργάνωση. Πανηγυρίζει αλά Ταρντέλι, τα βάζει αλά Ρόσι. Μαζί του πανηγυρίζω και σκοράρω και εγώ. Και όλοι οι Ιταλοί. Salvatore (=σωτήρας) όνομα και πράμα.

Νταβόρ Σούκερ ο Δημήτρης Κουπριτζιώτης

Καλός ο Ρονάλντο, καλούτσικος και ο Κλόζε αλλά αυτός που θα είναι για πάντα στην καρδιά μου θα είναι ο Νταβόρ ο Σούκερ του 1998. Πήρε μαζί με τον Ασάνοβιτς την Κροατία απ’ το χέρι, απέκλεισε μόνος του την Γερμανία και έγινε ο σκόρερ της μιας επαφής. Αυτή η μια επαφή ήταν που έδωσε την πρόκριση με την Ολλανδία όταν του ήρθε η μπάλα και εκτέλεσε με φαλτσαριστό αριστερό. Ο Νταβόρ ήταν η έκφραση της ευφυΐας του Ασάνοβιτς. Εξάλλου ο ένας ήρθε στον Παναθηναϊκό και ο άλλος ήταν πάντα.

Ποτέ δεν ξέχασε το πρώτο Πανίνι με τον Πάολο Ρόσι ο Στέλιος Αρτεμάκης

Από το Μουντιάλ του 1982 δε θυμάμαι σχεδόν τίποτα εκτός από το ότι είμαι Ιταλία (πάντα με την ομάδα που κάνει τις καλύτερες εμφανίσεις και είναι κάπως αουτσάιντερ), τον Αλτομπέλι και τον Καμπρίνι γιατί με αυτούς εκστασιάζεται ο Μανόλο, και ότι ένας από αυτούς τους σπουδαίους Ιταλούς έχει φάει πολλά κλωτσίδια από τους Γερμανούς στον ημιτελικό.

Δε θυμάμαι καν κάποιο Πάολο Ρόσι να παίζει, πολύ περισσότερο να σκοράρει τα καίρια γκολ. Αλλά με κάποιο τρόπο ένα χαρτάκι Πανίνι είναι κολλημένο στο ψυγείο, στο χωριό, και είναι από εκείνες τις “χίψτερ” αναμνήσεις με το παιδικό ποδήλατο, τα μπάνια, το θείο και τη θεία, τους καύσωνες και την τρύπα του όζοντος, το 80s αυτοκίνητο του πατέρα σου, τα εμπριμέ σεντόνια που έκαναν θραύση τότε. Το Πανίνι είναι με τον Πάολο Ρόσι. Και τότε ο Ρόσι γίνεται θρησκεία, μορφή, είδωλο. Πάολο Ρόσι ο Στελάρας όταν κάνει ντρίμπλες στα παιδάκια του χωριού, Πάολο Ρόσι μετά στο σχολείο, Πάολο Ρόσι παντού. Το πρώτο Πανίνι βλέπεις…

Ποιος ήταν ο δικός σας αγαπημένος στράικερ; Σας περιμένουμε στα σχόλια.