Ο αγώνας (στο νησί) δεν είναι τόσο εύκολη υπόθεση

Όταν ήμουν μικρή λάτρευα να κάθομαι στο μπαλκόνι, να απλώνομαι πάνω στην καρέκλα και να υπολογίζω πόσο απέχει ο κόσμος από τα πόδια μου. Για έναν περίεργο λόγο μου άρεσε να τρέφω μέσα μου την ψευδαίσθηση ότι μπορώ να φτάσω σε όλα με ένα, το πολύ δύο άλματα. Μέσα στο ‘όλα’ μπορείς να συμπεριλάβεις από το μπαλκόνι του γείτονα μέχρι την Ακρόπολη (σ.σ.: μένω Ηλιούπολη). Φυσικά σε όποιον το έλεγα, γελούσε. Δυνατά και τόσο εκνευριστικά ώστε μία μέρα να πάρω τη μεγάλη απόφαση να πηδήξω στη διπλανή ταράτσα “για να δουν αυτοί”.

Ευτυχώς, δεν το έκανα. Ένα βήμα πριν το κενό, το μυαλό μου επισκέφθηκε η λογική που κάπως άκομψα μου υπενθύμισε ότι δεν είμαι κασκαντέρ στο Τίγρης και Δράκος. Γενικά, δεν είμαι fictional character. Και έκανα πίσω.

Κάπως έτσι, όταν στη συζήτηση έπεσε το θέμα ‘5 χιλιόμετρα τρέξιμο’ ήμουν υπερβολικά ενθουσιώδες και άνετη. “Πάμε να το κάνουμε” είπα και κορδώθηκα όλο υπερηφάνια στην καρέκλα. Όταν δε έμαθα ότι θα τρέξουμε στις Σπέτσες με θέα θάλασσα, σχεδόν πίεσα τις φίλες μου να μπούμε να κάνουμε την εγγραφή. Μπήκαμε στην επίσημη σελίδα του Spetses Mini Marathon, και την κάναμε. Πατ-κιουτ. Να σημειώσω κάπου εδώ ότι ουδέποτε ήμουν του τρεξίματος. Του περπατήματος ναι, με τα μπούνια. Του τρεξίματος ποτέ. Δεν έτυχε.

Οι επόμενες δύο εβδομάδες πέρασαν δίχως να τις καταλάβω με πέντε φορές προπόνηση στο διάδρομο (μέγα λάθος) και ένα κάποιο άγχος ότι τελικά, δεν είναι τόσο εύκολο όσο πίστευα.

Όταν φτάσαμε στο νησί, ένιωθα κουρασμένη και παντελώς ανέτοιμη να περάσω ένα σαββατοκύριακο στις Σπέτσες με εντελώς διαφορετικές συνήθειες από εκείνες που είχε καταγράψει η προσωρινή μου μνήμη από το περσινό Πάσχα. Παρόλα αυτά, άφησα τον ενθουσιασμό της πρώτης φοράς να με κρατήσει σε φόρμα. Ούτως ή άλλως ήταν ακόμα Παρασκευή και έτρεχα την Κυριακή.  Οπότε είχα χρόνο να αγαπήσω λίγο το νησί.

Flashback στην ώρα της εγγραφής για να πω ότι χωριστήκαμε σε εκείνες που θα τρέξουν το πεντάρι και σε εκείνη που θα κολυμπήσει το τριάρι.

Τα κύματα της Βιρτζίνια Γουλφ ή αλλιώς ο αγώνας κολύμβησης

Ο καιρός ήταν λίγο καλύτερος από εκείνον που ο Πασχάλης Τερζής έκανε σουξέ. Συννεφιασμένος, μουντός, με τα μποφόρ του και με τις ψιχάλες του. Η Μαρίνα Κουταρέλλη, η γυναίκα που ουσιαστικά είναι το Spetses Mini Marathon δεν σταμάτησε λεπτό να εμψυχώνει τους συμμετέχοντες. Έξω από το Ποσειδώνιο τα μεγάφωνα θύμιζαν κάτι από παρέλαση 28ης Οκτωβρίου (καλή ώρα) στο λιγότερο επαναστατικό. Πρώτα μπήκαν οι των 3 χιλιομέτρων και έπειτα οι των 5. Στους δεύτερους ήταν ο Σπύρος Γιαννιώτης για τον οποίο θέλω να κάνω το εξής σχόλιο: Βγήκε από τη θάλασσα έχοντας κολυμπήσει 5 χιλιόμετρα με όχι και τόσο ευνοϊκές συνθήκες και παρόλα αυτά θα ορκιζόμουν ότι μέσα στη θάλασσα ήταν με το στρώμα μου και αραχτός άφηνε το κύμα να τον πάρει. Τόσο ήρεμος βγήκε. Ούτε λαχάνιασμα ούτε τίποτα. Στο πιο γενικό πλάνο, έβλεπα τους συμμετέχοντες να βγαίνουν και μαζί με τις ανάσες που έψαχναν μέσα στην άμμο, να χαμογελούν γεμάτοι ικανοποίηση. Πήρα κουράγιο και ζήλεψα και λιγάκι.

Όλα αυτά τα δεκάδες σκουφάκια που πριν λίγο θαλασσοδέρνονταν στο πέλαγος φαίνεται να λειτούργησαν σαν συλλέκτες ενέργειας. Πώς γίνεται με την ηλιακή ή την αιολική, ε κάτι τέτοιο. Μόνο που στην παρούσα περίπτωση είχαμε να κάνουμε με κάτι πιο προσωπικό. Με κάτι πιο ουσιαστικό. Με κάτι πιο αξιοθαύμαστο.

Σε αυτό το σημείο θέλω να γράψω ένα μεγάλο μπράβο στην φίλη μου που βούτηξε χωρίς δεύτερες σκέψεις παρά το γεγονός ότι ήταν πρωτάρα σε όλο αυτό και φυσικά ένα συγχαρητήρια σε όλους τους συμμετέχοντες ανεξαρτήτως χρόνου και χιλιομέτρων.

Ο αγώνας των 10 χιλιομέτρων ή αλλιώς το Singing in the Rain του Σινάτρα

Δεν τους πτόησε τίποτα. Ούτε η βροχή ούτε η λάσπη ούτε οι λακούβες ούτε η ανηφόρα, τίποτα. Έτρεξαν, γέμισαν, υποκλίθηκαν. Τους άξιζε. Ένα πιο προσωπικό μπράβο κάπου εδώ, θέλω να γραφτεί για τον Φραγκίσκο Μονογυιό που το έδωσε για τη φανέλα της 24Media και μας έκανε όλους περήφανους.

Ένα ακόμα inside που έχω να δώσω από εδώ είναι ότι φίλος μου έτρεξε τα δέκα αφού πρώτα είχε κολυμπήσει τα τρία χιλιόμετρα. *Χειροκρότημα

Ο αγώνας των 5 χιλιομέτρων ή αλλιώς το Και είμαστε ακόμα ζωντανοί της Νικολακοπούλου

Ένα τεράστιο μπουλούκι από πορτοκαλί (και όχι μόνο) μπλουζάκια είχε μαζευτεί έξω από το Ποσειδώνιο και περίμενε υπομονετικά το ‘πάμε’ για να κάνει έναν από τους μικρότερους και πιο εύκολους θεωρητικά γύρους του νησιού. Θα είμαι λακωνική: Τα έπαιξα. Αλλά ένιωσα υπέροχα.

Δεν μπορώ ακριβώς να περιγράψω το συναίσθημα αλλά μπορώ να το περιγράψω σαν την πρώτη αχτίδα του ήλιου το πρωί. Κάτι σαν ελπίδα, κάτι σαν αισιοδοξία, κάτι σαν χαρά.

Ο ημιμαραθώνιος των 25 χιλιομέτρων ή αλλιώς η ζωή που τραβάει την ανηφόρα του Μίκη

Οι ανάσες μου δεν επέτρεψαν να παρακολουθήσω όσο ήθελα τον ημιμαραθώνιο των 25 χιλιομέτρων. Με ντροπή παραδέχομαι ότι τους έβλεπα να τερματίζουν καθισμένη στο καφέ του Ρούσσου (συνωνυμία). Ωστόσο δεν πέρασε λεπτό που να μη σκεφτώ πόσο πολύ θαύμασα αυτό που έκαναν.

Ένας γνωστός μόλις τερμάτισε μας εξήγησε ότι το πιο δύσκολο κομμάτι ήταν τα 7 χιλιόμετρα ανηφόρας. “Επτά;;;;;;;;” σκέφτηκα αλλά δεν μίλησα.  Στα πιο προσωπικά, θέλω να χειροκροτήσω και γραπτώς τη δική μας Νάγια Κωστιάνη από τη Huffington Post που τερμάτισε σε ένα τόσο δύσκολο αγώνα.

Τερματισμός ή αλλιώς το la fin των Γάλλων

Αφού πω ότι όλοι εκείνοι οι πιτσιρικάδες που βρέθηκαν εκεί και έτρεξαν ή κολύμπησαν ή και τα δύο και ίδρωσαν την extra extra small φανέλα τους αποτελούν παράδειγμα για όλους μας μικρούς και μεγάλους, θέλω να πάρω ύφος διδακτικό και να σου δώσω μία συμβουλή: Κάντο.

Την επόμενη χρονιά απλά, δήλωσε συμμετοχή. Και τρέξε ή κολύμπα ή και τα δύο. Γενικά, ζήστο.