Ο ένας αιώνας Ολυμπιακού τον βρήκε ξανά στον θρόνο του
Ο Ολυμπιακός έκανε το καλύτερο δώρο στον κόσμο του για τα 100 χρόνια: το 48ο πρωτάθλημα. Εύκολα, απλά, με τα δικά του παιδιά να βγαίνουν μπροστά.
- 14 ΑΠΡ 2025
Σε κάποιο λευκό πίνακα στο προπονητικό κέντρο του Ρέντη, υπήρχαν από την αρχή της χρονιάς γραμμένοι δύο στόχοι. Κι αν δεν ήταν γραμμένοι ώστε να το διαβάζουν καθημερινά οι άνθρωποι του Ολυμπιακού, τότε σίγουρα τους είχε γίνει ξεκάθαρο και το κουβαλούσαν στο μυαλό τους.
Το ένα έχει να κάνει με την κατάκτηση του Conference League, μία επιτυχία η οποία, λόγω της βαρύτητάς της, πρόσθεσε έξτρα ευθύνες στο σύλλογο. Ο Ολυμπιακός όφειλε να αγωνιστεί τη σεζόν 2024-25 ως μια ομάδα που βρίσκεται ένα επίπεδο – αν όχι περισσότερα – πάνω από τις υπόλοιπες σταθερές δυνάμεις της χώρας και να πατήσει στο ανεπανάληπτο αυτό κατόρθωμα.
Το δεύτερο, φυσικά, έχει να κάνει με τα γενέθλια του συλλόγου. Τα 100 χρόνια από τη γέννηση του Ολυμπιακού έπρεπε (πάντα υπάρχει «πρέπει») να συνοδευτεί από το 48ο πρωτάθλημα της ιστορίας του. Ήταν προτεραιότητα και τελικά έγινε πράξη, πολύ πιο εύκολα απ’ ό,τι περίμεναν και οι ίδιοι στον Πειραιά.
Η χθεσινή νίκη επί της ΑΕΚ με 1-0 στο Καραϊσκάκης έμοιαζε δεδομένη, κάτι που δείχνει και την ανωτερότητα της ομάδας του Βάσκου τεχνικού που χτίστηκε όλους τους προηγούμενους μήνες.
Και αυτή ήρθε την ημέρα που η Ένωση γιόρταζε τα 101 χρόνια ζωής. Με μία νίκη, πρωτάθλημα και επίσημα, με ισοπαλία ή ήττα, μια απλή παράταση του αναπόφευκτου. Ο Jose Luis Mendilibar, οι παίκτες και κόσμος προτίμησαν το πρώτο.
Μια περίεργη αρχή
Το ευρωπαϊκό τρόπαιο ήρθε, οι μέρες πέρασαν, η γιορτή συνεχίστηκε από τους φιλάθλους και, παράλληλα, ο μεταγραφικός σχεδιασμός του Ολυμπιακού «έτρεχε». Δύο βασικοί παίκτες της ομάδας – μεταξύ άλλων-, οι Κώστας Φορτούνης και Daniel Podence αποχώρησαν, κάτι που φυσικά δεν άρεσε σε κανέναν.
Όμως έτσι είναι το ποδόσφαιρο, κάποιοι φεύγουν και κάποιοι έρχονται. Οι περισσότερες από τις νέες αφίξεις, ωστόσο, όπως αποδείχθηκε και στην πράξη, δεν κατάφεραν να υπηρετήσουν το πλάνο του Jose Luis Mendilibar.
Ο Ολυμπιακός στο ξεκίνημα ψαχνόταν και όχι μόνο δεν ήταν ωραίος στο μάτι (πράγμα που έτσι κι αλλιώς δεν φαίνεται να απασχολεί ιδιαίτερα τον προπονητή του), αλλά φλέρταρε και τελικά έχασε μερικούς βαθμούς στο πρωτάθλημα – η ήττα από τον Αστέρα στην Τρίπολη, ας πούμε.
Κάτι δεν λειτουργούσε σωστά κι όταν κάτι δεν λειτουργεί σωστά, το αλλάζεις. Με τον Jose Luis Mendilibar να δίνει ευκαιρίες αλλά να μη βλέπει τον χρόνο να μετατρέπεται σε αποτέλεσμα, πέρασε σταδιακά στο plan b. Αν υπήρχε τέτοιο δεν το γνωρίζουμε, σημασία έχει όμως ότι είδαμε τον Ολυμπιακό να αλλάζει. Από μέσα.
Ο Ισπανός προπονητής βασίζεται στην πίεση και στην αμεσότητα, δύο στοιχεία που αφομοιώθηκαν άμεσα από την ομάδα που βρήκε όταν ήρθε στην Ελλάδα. Το ίδιο προσπάθησε να κάνει και φέτος. Όταν είδε ότι οι παίκτες δεν μπορούν να ανταποκριθούν, πρόσθεσε στο ρόστερ την απαραίτητη νεανικότητα, αυτή που φέρνει συνήθως και το απρόβλεπτο.
Οι μικροί, η μεγάλη τους συνεισφορά και ο Rodinei
Τους μάθαμε από την άλλη ευρωπαϊκή κατάκτηση του Ολυμπιακού την περσινή χρονιά, ποιος περίμενε όμως ότι οι Χρήστος Μουζακίτης και Χαράλαμπος Κωστούλας θα εξελιχθούν σε δύο σημαντικούς για τη λειτουργία της ομάδας παίκτες και μάλιστα σε αυτή την ηλικία; Σχεδόν κανείς, εκτός από τον προπονητή τους ο οποίος βάζει το δίκαιο πιο πάνω από την ηλικία.
Το είχε δηλώσει άλλωστε, το δίδυμο από τις ακαδημίες κέρδισε τη θέση με την αξία του, δεν τους δόθηκε επειδή η ομάδα δεν είχε κάτι να χάσει. Το αντίθετο, ο Ολυμπιακός είχε να χάσει ακόμα περισσότερα φέτος συγκριτικά με άλλες χρονιές.
Όσο οι Χρήστος Μουζακίτης και Χαράλαμπος Κωστούλας έβγαζαν «ασπροπρόσωπο» τον Jose Luis Mendilibar, τόσο η εσωτερική διεργασία συνεχιζόταν. Ο Dani Garcia, ένας από τους ποδοσφαιριστές που δεν έκαναν λόγω τραυματισμού την προετοιμασία που θα ήθελαν, έδειξε για ποιο λόγο αποκτήθηκε ενώ ο κόουτς, σε πολλά παιχνίδια, «βάπτισε» τον Rodinei εξτρέμ. Και του βγήκε.
Τα μεγάλα ματς και η δίκαιη κατάκτηση του πρωταθλήματος
Όσα έδωσαν οι Μουζακίτης, Κωστούλας και ο Rodinei ήταν πολύτιμα σε αυτή την πορεία. Ας σταθούμε για λίγο στον τελευταίο, μιας και για τους δύο πρώτους θα μιλήσουμε έντονα όπως φαίνεται και την επόμενη χρονιά.
Ο Βραζιλιάνος αγωνίστηκε σε 34 ματς, έβαλε 4 γκολ και μοίρασε 12 ασίστ. Έγινε εξτρέμ γιατί ο Ολυμπιακός δεν πήρε όσα ήθελε – αν εξαιρέσουμε κάποια πολύ καλά παιχνίδια του Gelson Martins – από αυτούς. Ο Jose Luis Mendilibar έκανε ό,τι έκανε και με τους μικρούς: Βρήκε χώρο, δοκίμασε και κάλυψε τα κενά με τους παίκτες που ήδη υπήρχαν. Αυτοί κέρδισαν και τα μεγάλα ματς που του έδωσαν το πρωτάθλημα.
Ασίστ στα ντέρμπι με Παναθηναϊκό, ΑΕΚ και ΠΑΟΚ είχε ο Βραζιλιάνος, σημαντικά γκολ από τον Κωστούλα (ειδικά στην Τούμπα) και με τον Μουζακίτη να δίνει την απαραίτητη σταθερότητα και ηρεμία στο κέντρο. Αλλά δεν ήταν μόνοι τους σε αυτό.
Όλα ξεκινούν από τον τερματοφύλακα, λένε. Στην περίπτωση του Ολυμπιακού σίγουρα ισχύει. Ο Κωνσταντίνος Τζολάκης ήταν όλη τη χρονιά εξαιρετικός (το πέναλτι στο Περιστέρι είναι μία από τις πολλές καλές στιγμές του), ο αρχηγός Παναγιώτης Ρέτσος έδειξε ακόμα μεγαλύτερη σιγουριά από πέρυσι, ο Chiquinho έκανε τα πάντα (πραγματικά πολύτιμος) και ο Ayoub El Kaabi, πιστός απέναντι στην αγάπη που τρέφει για τα δίχτυα, τα συνάντησε 16 φορές – και βλέπουμε – στο πρωτάθλημα.
Συνολικά, κι αν εξαιρέσουμε ένα δικαιολογημένο μέτριο ξεκίνημα, ο Ολυμπιακός ήταν η πιο σταθερή ομάδα στην Ελλάδα. Η κατάκτηση του πρωταθλήματος ήταν κάτι περισσότερο από δίκαιη σε μια χρονιά που τα 100 κεριά της ιστορίας του περίμεναν να σβηστούν με αυτό τον τρόπο.
Τελικά σβήστηκαν με ακόμη καλύτερο κι αυτό γιατί βλέπει δικά του παιδιά – στην κυριολεξία – να πρωταγωνιστούν όσο ένας τίτλος, αυτός του Κυπέλλου, του κλείνει το μάτι.
Ακολουθήστε το OneMan στο Google News και μάθετε τις σημαντικότερες ειδήσεις.