Ο Fabio Quartararo είναι ο νέος διάβολος του MotoGP

Προ τριετίας, εμφανίστηκε στην κορυφαία κατηγορία των πρωταθλημάτων ένα παιδί από το Γαλλία. Ο Franco Morbidelli είχε πει για τον Fabio Quartararo ότι «είναι οδηγός, βγαλμένος από την ακαδημία του Rossi». Ο Γάλλος τον δικαίωσε δυο χρόνια μετά.

Στη ρούκι σεζόν του Quartararo (2019), ο κραταιός Marquez είχε δηλώσει ότι εξ όσων διεκδικούσαν το στέμμα του, τον ανησυχούσε περισσότερο το αγόρι από τη Nice -που είχε ήδη ως παρατσούκλι το El diablo-, ο οποίος το 2020 ήταν 8ος στην κατάταξη των οδηγών και φέτος έγινε αυτός που θα θέλουν να νικήσουν όλοι οι άλλοι του χρόνου. Δηλαδή, ο πρωταθλητής. Για την ιστορία, εξασφάλισε τον τίτλο τρεις αγώνες πριν το τέλος της αγωνιστικής περιόδου 2021. Έγινε ο πρώτος εκπρόσωπος της χώρας του, που πάτησε σε αυτήν την κορυφή.

Στα 4 ανέβηκε πρώτη φορά σε μοτοσυκλέτα -προφανώς είχαν βοηθητικές ρόδες, αλλά δεν του πήρε πολύ να τις ξεφορτωθεί. Ο πρωταθλητής που ευχαριστεί τον πατέρα του (ο Etienne ήταν πρωταθλητής Γαλλίας στα 125 κυβικά, το 1983), γιατί εκείνος τον έτρεχε παντού και σήμερα απολαμβάνει όσα ζει. Όταν ήταν 7 τον εντόπισαν από το Real Automóvil Club de Cataluña (RACC), τον οργανισμό που έχουν οι Ισπανοί από το 1903 για να παρέχει υπηρεσίες σε νέους οδηγούς.

Προσκλήθηκε να πάρει μέρος σε σειρά αγώνων νέων αναβατών. Αν τα πήγε καλά; Η οικογένεια μετακόμισε στην Ισπανία. Το 2008, όταν ο Fabio ήταν 9 χρόνων, πήρε το πρωτάθλημα στα 50cc. Στα 10 έγινε πρωταθλητής στα 70cc και στα 12 πήρε τον τίτλο στα 80cc. Ένα χρόνο μετά πήρε και το Mediterranean pre-Moto3.

Κάπου εκεί άρχισαν τα πρώτα «μήπως είναι καλύτερος του Marquez;».

Όπως ανέβαινε τις «πίστες» έκανε δικά του ρεκόρ που έως τότε άνηκαν στον Ισπανό. Στα 15 απασχολούσε ήδη τους κορυφαίους του είδους, μέσω σχετικών ερωτήσεων που έκαναν οι εκπρόσωποι των media. Οι επιδόσεις τους ήταν και ο λόγος που άλλαξε το όριο ηλικίας για τη συμμετοχή σε πρωταθλήματα. Πήγε προς τα κάτω, για να μπορεί να κάνει εκείνος πιο γρήγορα ντεμπούτο. Το MotoGP δεν γινόταν να χάσει αυτό το κελεπούρι.

Τον Αύγουστο του 2014 η αρμόδια αρχή για τα MotoGP (Fédération Internationale de Motocyclisme http://www.fim-live.com/) αποφάσισε πως θα μειωθεί το όριο ηλικίας συμμετοχής αναβατών στο Moto3. Ήταν προ της εμφάνισης του Quartararo, ο οποίος εκείνον τον Αύγουστο ήταν 15 χρόνων. Ήθελε οκτώ μήνες για να γίνει νόμιμος. Άρα δεν μπορούσε να διαγωνιστεί, πριν τον τρίτο αγώνα του καλενταριού.

Κέρδισε το CEV Moto3 -το τελευταίο στάδιο πριν τα παγκόσμια πρωταθλήματα MotoGP, Moto2, Moto3, νυν FIM Junior World Championship- και το 2013 έγινε ο πρώτος μη Ισπανός οδηγός, μετά το 2007 που κατέκτησε αυτήν την κορυφή. Ήταν 14 χρόνων και 218 ημερών, άρα ο νεαρότερος όλων των εποχών -έξι μήνες μικρότερος από τον προκάτοχο Espargaro. Άνηκε στη CEV Repsol (τη Honda). Ο τίτλος του ισπανικού περιοδικού Motociclismo ήταν «Ένα αστέρι γεννήθηκε».

Το 2014 μπήκε στη σεζόν ως το απόλυτο φαβορί. Ο κύριος ανταγωνισμός ήταν μέσα στο γκαράζ. Και ήταν κορίτσι. Η Maria Herrera, η οποία είχε χάσει στο «νήμα» τον τίτλο της περασμένης σεζόν. Ο Quartararo επικράτησε, αφού είχε δει πρώτος την καρό σημαία στους 9 από τους 11 αγώνες. Πριν κάνει το επίσημο πέρασμα στo Moto3 έγινε οδηγός δοκιμών. Ήταν ο πιο γρήγορος στις 4 από τις πέντε «συνεδρίες». Μετά έγινε και οδηγός ομάδας, με την αλλαγή του κανονισμού που είχε ανακοινωθεί το 2008 και ίσχυσε από το 2010.

Όσοι δούλευαν μαζί του εξηγούσαν πως δεν ήταν μόνο το ταλέντο που τον έκανε να ξεχωρίζει. Ήταν η γενικότερη αφοσίωση που έδειχνε, με προπονήσεις που αφορούσαν ορειβασία, kayaking και προπονήσεις με On/off μηχανές, συν όσα έκαναν όλοι οι άλλοι (βάρη, γυμναστήρια κλπ). Και όταν δεν τα έκανε όλα αυτά, ήταν παρέα με τα μέλη της ομάδας που ασχολούνται με τη συγκέντρωση και την ανάλυση των στοιχείων, για να μάθει ό,τι αφορούσε τον ίδιο και τη μηχανή του -ώστε να βελτιώσει ό,τι χρειαζόταν.

Το μεγαλύτερο πλεονέκτημα του ήταν η ικανότητα που είχε να ελέγχει τη φάση του

Το 2015 και το 2016 ήταν στο Moto3 και τερμάτισε 13ος και 10ος, ενώ συνολικά ανέβηκε δυο φορές σε βάθρο. Ακολούθως προκρίθηκε στο Moto2, όπου τερμάτισε στην πρώτη τριάδα μια φορά σε 36 προσπάθειες. Τον Αύγουστο του 2018 ανακοινώθηκε από την Petronas Yamaha SRT, ως βασικός οδηγός της.

Ακολούθησε λαϊκός ξεσηκωμός, για την επιλογή ενός ερασιτέχνη αγνώστου -για το ευρύ κοινό-, αντί ενός γνωστού και διακεκριμένου. Οι ενστάσεις κράτησαν μέχρι το μέσο της σεζόν, όταν ο Γάλλος είχε τρεις pole positions, πέντε εκκινήσεις από την πρώτη σειρά, δυο πόντιουμ και άλλους τόσους ταχύτερους γύρους. Μετά ήλθε το «δεν με ανησυχούν οι οδηγοί της Ducati.

Περιμένω ότι αυτοί της Yamaha (Vinales και Quartararo) θα είναι πιο γρήγοροι στο δεύτερο μισό και αυτοί που θα με δυσκολέψουν» του Marquez και η «κωλοτούμπα» των επικριτών ολοκληρώθηκε. Όλα αυτά τα είχε δει πως θα συμβούν το αφεντικό της ομάδας του, εκ των λίγων που έχουν ενεργή συμμετοχή σε ό,τι αφορά όσα συμβαίνουν στην επιχείρηση τους. Ο Razan Ratzali έκρινε πως είχε έλθει η ώρα να μιλήσει.

«Περιμέναμε τα όσα κάνει, να ανταγωνίζεται δηλαδή αναβάτες όπως ο Marquez, ο Rossi, και ο Dovizioso. Από την αρχή ξέραμε ότι θα χρειαστεί λίγο χρόνο, αλλά θα μας δώσει αποτελέσματα. Θα ήταν πιο εύκολο να διαλέξουμε κάποιον για άμεση επιτυχία, αλλά το MotoGP δεν είναι εύκολο. Διαφορετικά όλοι θα ήταν νικητές. Χρειάζεται ο χρόνος και η υπομονή».

Διευκρίνισε πως στην Petronas των διαδοχικών πρωταθλημάτων στη Formula 1 «δεν περιπλέκουμε τα πράγματα. Δεν τα υπεραναλύουμε. Δίνουμε στους οδηγούς μας χρόνο, γιατί οι αγώνες είναι θέμα εμπειρίας, ώστε να βελτιώνονται από υποχρέωση σε υποχρέωση.

Η Petronas δεν πανηγύρισε επιτυχίες από τη μια μέρα στην άλλη. Τις ‘έχτισε’. Αυτό αποφάσισε να κάνει και όταν έφτιαξε μια νέα ομάδα για το MotoGP -είναι satelite team της Yamaha-, αντί να αγοράσει μία. Δεν ήθελε να αγοράσει επιτυχίες. Ήθελε να δημιουργήσει τις προϋποθέσεις για αυτές. Υπάρχει πλάνο και το ακολουθούμε.

Το πρώτο πράγμα που είδαμε από τον Fabio είναι πως προσαρμόζεται άμεσα στη μηχανή του. Προσάρμοσε το στιλ του στη μηχανή που του δώσαμε (από έφηβος είχε ξεχωρίσει με την τεχνική του, που παρέπεμπε σε motocross -και άρα ρίσκαρε να χάσει την ισορροπία του στις στροφές), με κάποιες μικρές διαφορές.

Αυτά που κάνει είναι συνδυασμός του ότι περνάει καλά, δεν έχει πίεση και έτσι συντηρείται ως φαβορί για τον τίτλο του ρούκι της χρονιάς. Ό,τι παραπάνω κάνει, είναι bonus. Όχι επιπρόσθετη πίεση. Του έχουμε πει πως προτεραιότητα του είναι να περνάει καλά».

Στην ερώτηση αν η πίεση μπορούσε να λυγίσει τον -τότε- 20χρονο, το αφεντικό ξεκαθάρισε ότι «με τον ατζέντη του προσπαθήσαμε να τον προστατέψουμε, όταν ξέρουμε πως δημιουργείται κατάσταση που τον αγχώνει. Μέχρι στιγμής τα έχει πάει μια χαρά. Θα συνηθίσει. Από ό,τι έχει δείξει, όπως προχωρά η χρονιά και ασχολούνται περισσότερο μαζί του, εξακολουθεί να διασκεδάζει. Θα ξαναπώ ότι για εμένα το πιο σημαντικό είναι πως η ομάδα δεν τον πιέζει πολύ. Κάθε Πέμπτη του θυμίζω πως τα αποτελέσματα είναι το bonus».

Την ίδια ώρα, ο αναβάτης έλεγε ότι «αυτό που με ενδιαφέρει πρωτίστως είναι να δίνω το μάξιμουμ σε κάθε αγώνα, να κάνω ό,τι μπορώ να νικώ». Κοινώς, δεν θα καθόταν να σκάσει αν δεν νικούσε σε έναν αγώνα, γιατί πάντα υπήρχε επόμενος.

Όπως πίεζε τα όρια του, είχε και τις πτώσεις του. Η χειρότερη ήταν αυτή στο Assen, όταν έπεσε ενώ πήγαινε με 262 χιλιόμετρα την ώρα. Είχε μόλις βγει από χειρουργείο όπου του τακτοποίησαν ένα πρόβλημα που είχε στον αριστερό ώμο. Στα θετικά, μετά την Ολλανδία το πρωτάθλημα είχε διάλειμμα για το καλοκαίρι. Ξεκουράστηκε, έκανε τις θεραπείες του και επέστρεψε, για να ολοκληρώσει την πρώτη του χρονιά μεταξύ των καλύτερος, ως πέμπτος.

Το Γενάρη του 2020 η Yamaha Factory Racing ανακοίνωσε πως το 2021 θα του δώσει τη μηχανή του Rossi. Η πανδημία έκανε αυτή τη χρονιά κάπως «κοντή» και όλοι είχαν πιθανότητες να τερματίσουν πρώτοι, μετά τον τραυματισμό και την απουσία του Marquez στην εκκίνηση. Τελικά, ο Joan Mir έγινε ο νέος πρωταθλητής, με 13 βαθμούς διαφορά από τον Franco Morbidelli. Ο Quartararo ήταν 8ος. Είχε αφήσει το τελευταίο κομμάτι της τελικής επίθεσης που έκανε φέτος, ως μέλος της Monster Energy Yamaha. Δηλαδή, ως αντί Rossi.