Από τη στιγμή που πιάνεις μία μπάλα μπάσκετ στα χέρια σου, από τη στιγμή που δένεις τα κορδόνια σου πριν από τον πρώτο σου αγώνα, υπάρχουν κάποια συναισθήματα που εισβάλλουν χωρίς άδεια στη ζωή σου και δεν έχουν καμία πρόθεση να σε εγκαταλείψουν, ακόμα κι αν εσύ έχεις κάθε πρόθεση να εγκαταλείψεις το μπάσκετ. Η αγωνία που αισθάνεσαι ακόμα υποσυνείδητα κάθε φορά που μυρίζεις θερμαντική αλοιφή, ο πόνος και το σφίξιμο στο στομάχι στο άκουσμα της λέξης “καμικάζι”, το χαμόγελο όταν άκουγες μόνο τον ήχο από το δυχτάκι, η καύλα κάθε φορά που έβλεπες κάποιο mixtape του Kobe Bryant.
Γιατί τον Kobe; Γιατί όχι τον Carter ή τον McGrady ή τον Pierce; Επειδή ο Kobe έβαζε περισσότερους πόντους;
Όχι, αυτά που αισθανόσουν κάθε φορά που έβλεπες αυτόν τον παίκτη δεν είχαν να κάνουν ούτε με πόντους, ούτε με τεχνική, ούτε με δαχτυλίδια. Είχαν να κάνουν με έναν άνθρωπο που ήταν όλα όσα ονειρευόμασταν να γίνουμε, όλα όσα θέλαμε να αγγίξουμε κάθε φορά που πηγαίναμε προπόνηση. Γιατί ήταν αθλητής που μπορούσε να πετύχει τα πάντα. Γιατί ποτέ δεν έκανε διάλειμμα. Γιατί ο τρόπος που δούλευε ήταν η αφορμή για τη δημιουργία των μεγαλύτερων αστικών μύθων στην ιστορία του μπάσκετ. Γιατί δίδαξε τη λέξη αφοσίωση. Γιατί ο Brandon Roy έγινε ο αγαπημένος μου παίκτης τη στιγμή που ο Kobe πως είναι ο μόνος παίκτης που του μοιάζει. Γιατί το πρώτο βράδυ στην εκδρομή της Γ’ Λυκείου προτίμησα να κάτσω στο δωμάτιο και να δω Lakers-Bulls. Γιατί δεν κουνήθηκε ούτε ένα γαμημένο εκατοστό όταν ο Matt Barnes προσποιήθηκε ότι θα τον χτύπαγε με την μπάλα. Γιατί όταν βλέπαμε αυτό το ύφος, ξέραμε όλοι ότι το παιχνίδι έχει τελειώσει.
Δε μπορώ να θυμηθώ όλες τις φορές που ξενύχτησα για να δω τον Kobe. Όχι τους Lakers, αλλά τον Kobe. Σε τελικούς, σε All Star, στα παιχνίδια που διέλυε τους Blazers, στον τελευταίο του αγώνα. Ούτε μπορώ να μετρήσω με ακρίβεια όλες τις ώρες που ξόδεψα βλέποντας mixtape του για να πάμε μετά με τον συμπαίκτη μου, τον Δημήτρη, σε κάποιο ανοιχτό και να προσπαθούμε ασταμάτητα να αντιγράψουμε εκείνη την πάσα στον Turiaf. Έχω αφιερώσει τόσες ώρες και τόσα ξενύχτια από την παιδική και την εφηβική μου ηλικία για τον Mamba που ένα τελευταίο ξενύχτι για να γράψω αυτό το άρθρο φαντάζει ιδανικός επίλογος.
Να σου πω κάτι; Ίσως δε φταις τελικά εσύ που δε καταλαβαίνεις. Νομίζω ότι κι εγώ δε μπορώ να βάλω αυτά που θέλω να γράψω σε μία σειρά. Δεν ξέρω αν μπορώ να το εξηγήσω τελικά με λόγια. Γιατί δε μπορείς να περιγράψεις σε ένα άρθρο τη νύστα ενός 15χρονου που ξύπναγε κρυφά στις 3 το πρωί για να δει έναν αγώνα ή την άγρια χαρά του κάθε φορά που πετύχαινε ένα fade away και φανταζόταν ότι φόραγε το 24. Αφού δε μπορώ να τα περιγράψω λοιπόν, ίσως δεν έχει νόημα να τα εξηγώ άλλο.
Στεναχωριόμαστε στην είδηση για τον θάνατο 9 ανθρώπων. Ειδικά από την στιγμή που το μόνο βλέμμα στο όποιο έβλεπες το Mamba Mentality, ήταν της Gigi. Απλά, γι’ αυτόν τον έναν, νιώσαμε ένα μούδιασμα περισσότερο. Αν δεν το έχεις ζήσει, σου δίνω το ελεύθερο να λες ότι αντιδράμε υπερβολικά. Απλά μη λες πως ο Kobe ήταν θνητός. Αν υπάρχουν άνθρωποι που έχουν νικήσει τον θάνατο, τότε ο Kobe έχει σίγουρα μία θέση ανάμεσα τους. Κανένα #Mambaout λοιπόν. Μόνο #Mambaforever.
