Ο Κώστας Σλούκας δεν χρειάζεται δικηγόρο

Ο ίδιος ο Σλούκας δεν έχει μιλήσει, δεν το συνηθίζει άλλωστε. Προτιμάει να μιλάει με τις πράξεις και τις αποφάσεις του και άλλωστε έχει αποδείξει ότι όταν πρόκειται για τέτοιες ζωής, έχει τον τρόπο να καταλήγει πάντα στην πιο σοφή επιλογή.

Πρώτη σημαντική απόφαση: Το μπάσκετ αντί για το ποδόσφαιρο. Μέχρι τα 6, ο Κώστας έπαιζε μόνο ποδόσφαιρο. Όπως είχε αποκαλύψει στο Contra.gr, σε μια από τις σπάνιες φορές που μίλησε ο Κώστας για τον Κώστα και όχι κάποιος άλλος για εκείνον, έπιασε πρώτη φορά την πορτοκαλί μπάλα χάρη στον ξάδερφό του, ενώ ο πατέρας του ήταν εκείνος που τον έπεισε να αποκτήσει αποκλειστική σχέση με εκείνη. Η ιστορία δικαίωσε όλη την οικογένεια Σλούκα, χωρίς να περιμένουμε καν τον απολογισμό της καριέρας του.

Δεύτερη σημαντική απόφαση: Ο αθλητισμός αντί της Νομικής. Ως πρωταθλητής Ευρώπης με την Εθνική των Εφήβων, ο Κώστας μπορούσε να διαλέξει όποια σχολή ήθελε. Μπήκε στη Νομική, παρακολούθησε ένα μάθημα, κατάλαβε ότι δεν είναι για εκείνον και αμέσως έκανε τα χαρτιά του για τα ΤΕΦΑΑ. Φυσικά, ο πρωταθλητισμός δεν του επέτρεψε να τελειώσει ούτε αυτή τη σχολή, αφού όλη την σκληρή δουλειά που είχε μάθει από τον πατέρα του να ρίχνει, την φύλαξε για τις προπονήσεις και τους αγώνες.

Αρχικά με τον Μαντουλίδη, όπου έφτιαξε όνομα σαν σκόρερ στις μικρές κατηγορίες, στη συνέχεια με τις ‘μικρές’ Εθνικές ομάδες και πριν καν κλείσει τα 18, στην Αθήνα με τον Ολυμπιακό. Ο μεγαλωμένος στο Ντεπό, μια γειτονιά της Καλαμαριάς, Κώστας, ήξερε από μικρός τι έπρεπε να κάνει, παίρνοντας δύναμη και παράδειγμα από τον αθλητή της άρσης βαρών πατέρα του.

“Ο πατέρας μου ήταν η έμπνευση, ήταν για μένα ό,τι αποτελεί ένας μπαμπάς για κάθε παιδί, για κάθε σπίτι. Δεν χρειάζεται να πούμε κάτι άλλο” θα παραδεχτεί πριν από 3 χρόνια σε συνέντευξή του, σε μια από τις δυσκολότερες στιγμές της ζωής του, όταν το πρότυπό του έφυγε από τη ζωή.

Ήδη από τα 17 του όμως, ο Κώστας είχε μάθει να παλεύει μόνος του, είχε μάθει στα δύσκολα. Τα 2 πρώτα χρόνια του στον Ολυμπιακό των αστέρων, τα έζησε από την εξέδρα. Ήταν τα χρόνια που οι Αγγελόπουλοι ξόδευαν εκατομμύρια για να φτιάξουν την υπερομάδα που θα γκρέμιζε τον Παναθηναϊκό από την κορυφή της Ευρώπης και της Ελλάδας. Τα Final 4 του Βερολίνου και του Παρισιού δεν έμελλε να τη ζήσει μέσα από το παρκέ. Έβλεπε, παρατηρούσε και περίμενε υπομονετικά τη δική του ώρα.

Τρίτη σημαντική απόφαση: Καλοκαίρι του 2010 και με τον Ντούσαν Ίβκοβιτς να αναλαμβάνει την τεχνική ηγεσία του Ολυμπιακού, ο Σλούκας κρίνεται ως περιττός. Ο ‘σοφός’ εισηγείται την αποδέσμευσή του, όμως οι σοφοί στην συγκεκριμένη περίπτωση ήταν οι Αγγελόπουλοι που δεν το συζητάνε και απλά συμφωνούν στον δανεισμό του στον Άρη. Ο Σλούκας επιστρέφει στην πόλη που μεγάλωσε, παίρνει παιχνίδια, παίρνει θάρρος και θράσος και δείχνει στον Ντούντα ότι αξίζει μια θέση στον Ολυμπιακό της σεζόν 2011-12.

Έναν Ολυμπιακό που στο ξεκίνημα εκείνης της σεζόν, έμοιαζε στα πρόθυρα της διάλυσης. Οι Αγγελόπουλοι έψαχναν για αγοραστή, οι Τεόντοσιτς, Παπαλουκάς, Μπουρούσης αποτελούσαν παρελθόν και ξαφνικά, δίπλα στον Σπανούλη και τον Πρίντεζη, χτίστηκε ο περιβότητος ελληνικός κορμός της ομάδας με βασικούς άξονες τον ίδιο τον Σλούκα, τον Βαγγέλη Μάντζαρη και τον Κώστα Παπανικολάου, τρεις πιτσιρικάδες που βρέθηκαν μπροστά στην ευκαιρία της ζωής τους και την άρπαξαν από τα μαλλιά.

Εκείνο το καλοκαίρι, τους βρήκε άπαντες πρωταθλητές Ευρώπης και Ελλάδας. Ό,τι δεν κατάφεραν τα προηγούμενα χρόνια οι μεγάλοι αστέρες, το κατάφερναν εκείνοι, δίπλα φυσικά στους μεγάλους ηγέτες Σπανούλη και Πρίντεζη και σε ξένους όπως ο Χάινς και ο Λο. Μεγάλωσαν απότομα, εκτόξευσαν τα κασέ τους και πήραν ρόλο αδιαπραγμάτευτου πρωταγωνιστή.

Μέχρι το καλοκαίρι του 2015, ο Σλούκας πήρε άλλη μια Ευρωλίγκα, έπαιξε έναν τελικό ακόμα, πήρε ακόμη ένα πρωτάθλημα και όλοι στον Πειραιά έβλεπαν στο πρόσωπό του αυτόν στον οποίο ο Σπανούλης θα έδινε το δαχτυλίδι της διαδοχής.

Τέταρτη σημαντική απόφαση: Με το συμβόλαιό του να εκπνέει, ο ίδιος ο Σλούκας θα δηλώσει ότι προτεραιότητά του είναι να μείνει στον Ολυμπιακό και πως το οικονομικό δεν είναι ποτέ για εκείνον το βασικό σε μια διαπραγμάτευση. Η συμφωνία όμως δεν ήρθε ποτέ, η φήμη πως είχε συναντήσει μυστικά τον Ζέλικο Ομπράντοβιτς στην Αθήνα θα τον κάνει κόκκινο πανί για μερίδα φίλων του Ολυμπιακού κι ο ίδιος θα δώσει τα χέρια με την Φενέρ για να φύγει για πρώτη φορά από την Ελλάδα.

“Αποφάσισα να φύγω από τη σιγουριά του Ολυμπιακού και να πάω σε κάτι εντελώς καινούργιο. Καινούργιοι συμπαίκτες, καινούργιο γήπεδο, καινούργιοι προπονητές, καινούργια χώρα. Όλα από το μηδέν και όταν λέω υπέφερα, εννοώ πώς η προσαρμογή μου δεν ήταν εύκολη. Έβγαλα τραυματισμούς, υπήρξε αμφισβήτηση, η πίεση ήταν αρκετή, αλλά τελικά όλα πήγαν καλά και είμαι στον σωστό δρόμο”, θα πει στο Contra.gr μερικά χρόνια μετά από εκείνη την απόφαση.

Σύμφωνα με όσους μιλάνε για τον Σλούκα, ο Κώστας προτίμησε την Φενέρ καθώς στον Ολυμπιακό κατάλαβε πως θα έβλεπε για μερικά χρόνια αργότερα την πλάτη με το νούμερο 7. Α και για έναν σημαντικό λόγο ακόμα: αυτόν που πλέον αποκαλεί μπασκετικό του πατέρα, τον μεγάλο Ζοτς. Η σχέση τους είχε φωνές, είχε μελιτζανί χρώμα, αλλά είχε αμοιβαίο σεβασμό και εκτίμηση.

Από το 2015, ο Κώστας έζησε πολλά στις ακτές του Βοσπόρου. Συνεχόμενα Final 4, πρωταθλήματα, μια κατάκτηση της Ευρωλίγκας απέναντι στον Ολυμπιακό στην Κωνσταντινούπολη, με χιλιάδες Τούρκους να τον αποθεώνουν και να φωνάζουν το όνομά του. Έζησε αποδοκιμασίες και αποθέωση στο ΣΕΦ στο ίδιο παιχνίδι(!), αποθέωση στο ΟΑΚΑ, συγκινήθηκε όταν οι φίλοι της Φενέρ τίμησαν την μνήμη του πατέρα του με πανό, απόρησε όταν έγινε δέκτης εθνικιστικών παραπόνων, εκείνη τη φορά που δεν άγγιξε το πανό για τον Κεμάλ πριν από έναν αγώνα του τουρκικού πρωταθλήματος.

Το πιο σημαντικό όμως: Ο Σλούκας έδειξε ότι μπορεί να αποτελέσει ηγετική φιγούρα, πλάι φυσικά πάντα σε εξαιρετικά ταλαντούχους παίκτες. Δεν γίνεσαι εύκολα αγαπημένο παιδί του Ζοτς, αυτό αν μη τι άλλο είναι από μόνο του ένα σημαντικό γαλόνι στο βιογραφικό του.

Πέμπτη σημαντική απόφαση: Από το καλοκαίρι του 2015, όταν και διάλεξε την Φενέρ, ο Κώστας Σλούκας έχει καθίσει άλλες 2 φορές στο τραπέζι των διαπραγματεύσεων με την πρώην ομάδα του. Και τις 2, προτίμησε την σιγουριά του Ζοτς και των υψηλών συμβολαίων της τουρκικής ομάδας. Φέτος, η σιγουριά αυτή δείχνει να χάνεται. Η Φενέρ θα μειώσει το μπάτζετ της, ο Ζοτς πιθανότατα θα αποχωρήσει και ο Κώστας θα κληθεί να επιλέξει το τελευταίο μεγάλο συμβόλαιο της καριέρας του. Βασικοί μνηστήρες αυτή τη στιγμή, δείχνουν να είναι -ξανά- ο Ολυμπιακός και η Ρεάλ Μαδρίτης.

“Δεν έχω τυχερό αριθμό, δεν πιστεύω στην τύχη, θεωρώ πως πρέπει να δουλέψεις γι’ αυτό που θες και υστέρα θα προκύψουν οι συγκυρίες. Όλα έχουν έρθει έτσι στη καριέρα μου, που λέω πως έκανα τις σωστές επιλογές, άρπαξα την ευκαιρία όταν έπρεπε, δούλεψα γι’ αυτό. Υπό αυτήν την έννοια, ναι, είμαι τυχερός“.

“Δεν πιστεύω στην τύχη, θεωρώ πως πρέπει να δουλέψεις γι’ αυτό που θες”

Μένει να δούμε αν και η πέμπτη απόφαση ζωής του Σλούκα θα τον δικαιώσει. Η διαδρομή του, από το Ντεπό μέχρι την κορυφή της Ευρώπης σίγουρα δεν οφείλεται στην τύχη. Περιμένοντας την απόφασή του, το μόνο σίγουρο είναι ότι δεν θα ακούσουμε τον Κώστα να μιλάει για εκείνη πριν κατασταλάξει. Αυτό θα το κάνουν, ως συνήθως, άλλοι για εκείνον. Ο Κώστας όμως δεν χρειάστηκε ποτέ δικηγόρους. Αν χρειαζόταν άλλωστε, πιθανότατα θα είχε γίνει ο ίδιος. Και θα το έκανε και αυτό άριστα. Με σκληρή δουλειά και λίγα λόγια, όπως κάνει από την αρχή.