Ο μικρός ήρωας του Παγκοσμίου Πρωταθλήματος με τα λίγα παραπανίσια κιλά

Aς είμαστε ειλικρινείς. Όσο Bojack και αν βλέπουμε, όσο και αν θέλουμε να γκρινιάζουμε ως millennials για τη ζωή μας και την έλλειψη οράματος και όλα αυτά, ε, υπάρχουν κάποια πράγματα που είναι ωραία. Το να ξυπνάς για παράδειγμα με hangover και να βλέπεις πρωί-πρωί μπάσκετ, να ξέρεις ότι θα βλέπεις μπάσκετ μέχρι τις 5.30 το απόγευμα, είναι κάτι όμορφο.

Tέτοια περίπτωση ήταν και η παρακολούθηση του παιχνιδιού της Ιαπωνίας με την Τουρκία. To ματς έπεφτε την ίδια ώρα με το Νέα Ζηλανδία-Βραζιλία που ήταν θεωρητικά πιο ενδιαφέρον. Μπορεί και όχι. Το πρώτο πράγμα που βλέπω, όταν το γυρίζω στο πρώτο ματς, είναι έναν πανύψηλο τύπο με λίγο παραπάνω κιλά και αρκετά αγύμναστα πόδια να μην κάνει καν κίνηση προκειμένου να αποτρέψει το νταμάρι της Τουρκίας Erden από το να σκοράρει μέσα από το ζωγραφιστό. Στην επίθεση βλέπω τον ίδιο τύπο να τρέχει κουτσαίνοντας στην επίθεση σαν τρένο έτοιμο να βγει από τις ράγες του. Το Νέα Ζηλανδία-Βραζιλία είχε ήδη τελειώσει για μένα.

Για λίγα δευτερόλεπτα λύνεται η απορία μου, η προσοχή μου αποσπάται και πάλι. Οκ, κάπου χτύπησε και στην πρώτη ευκαιρία ο προπονητής θα τον κάνει αλλαγή. Έλα όμως που δεν το έκανε. Ο Φαζέκας συνέχιζε να είναι εκεί, κουτσαίνοντας, αργώντας στις επιστροφές αλλά παίζοντας με ένα τρομερό πάθος. Κάθε φορά που απορούσες γιατί δεν τον βγάζει ο προπονητής του εκείνος του έδινε έναν λόγο να μην το κάνει. Εξαιρετικός στις πάσες, πολύ εύστοχος. Θυμάστε εκεί που παίζαμε μπάλα στη γειτονιά και ερχόταν ο θείος ή ο πατέρας κάποιου, ήθελε να παίξει, τον βάζαμε από ευγένεια και τελικά ήταν πολύ καλύτερος από αυτό που έδειχνε η κοιλιά του. Αυτό.

Ο Φαζέκας όμως δεν είναι μια τυχαία περίπτωση. Εγγονός του Άλμπερτ Φαζέκας, ενός τύπου που μέσα στις φυλακές της Ουγγαρίας σκαρφίστηκε (και είναι πολύ λίγες οι περιπτώσεις που μπορείς να χρησιμοποιείς άφοβα αυτό το ρήμα) ένα τρόπο να ξεφύγει: βούτηξε ένα πανί σε βενζίνη και μετά το τύλιξε γύρω από το πόδι του, ώστε λίγες ώρες μετά να δίνει την εντύπωση μόλυνσης. Αυτό του έδωσε το εισιτήριο για να απελευθερωθεί από τις σοβιετικές φυλακές της Ουγγαρίας και να δραπετεύσει στην Αμερική. Και κάπου εκεί ξεκίνησε η ιστορία των Φαζεκαίων που οδήγησε τον εγγόνο του στους δέκτες μου, την πρώτη Κυριακή του Σεπτεμβρίου. Περίεργος τρόπος να έρχεσαι στους δέκτες κάποιου.

(AP Photo/Tom R. Smedes)

Η αλήθεια πάντως είναι ότι ο άγνωστος για μένα Φαζέκας είχε μια πορεία σε κορυφαίο επίπεδο. Το 2007 ήταν το 34ο pick των Dallas Mavericks. Ποτέ δεν τα κατάφερε και μετά από εξίσου αποτυχημένες προσπάθειες στους Clippers και στους Denver εγκατέλειψε το όνειρο του NBA. Αργότερα πήγε στην Ευρώπη. Πρώτα το Βέλγιο, μετά στη Βιλερμπάν και στη Ντιζόν το 2009. Ακολούθησε η NBA D-League και οι Reno Bighorn τους οποίους εγκατέλειψε μετά από τραυματισμό. Τελικά βρέθηκε στο πρωτάθλημα της Ιαπωνίας στο οποίο ξεκίνησε να αγωνίζεται το 2012 μέχρι και σήμερα. Μέσα σε όλη αυτή την πορεία του που δεν τη λες και μαγική, ο Φαζέκας πάντα είχε, για κάποιον παράξενο λόγο, την αγάπη των οπαδών. Στην Ιαπωνία είναι ένας σταρ.

Ο ίδιος σε μια συνέντευξη του στο Forbes μίλησε για την πολιτογράφησή του που ξεκίνησε ως μια διαδικασία να συμμετάσχει επιτέλους σε ένα Παγκόσμιο Πρωτάθλημα Μπάσκετ. Κάτι που μεταξύ μας δεν θα πετύχαινε ποτέ με τη Dream Team, παρότι συμμετείχε στο Παγκόσμιο Πρωτάθλημα U21 με τη φανέλα των ΗΠΑ.

“Είναι αστείο, νιώθω ότι, όταν έκανα το draft στους Mavericks,  ήμουν μπροστά από την εποχή μου και ταυτόχρονα πίσω από αυτή. Κάθομαι και βλέπω παιχνίδια από τα ’80ς και σκέφτομαι ότι θα ήμουν κάτι σπέσιαλ αν έπαιζα τότε”.

Δεν ξέρω αν πράγματι κάνω ερμηνεία μετά το γεγονός αλλά ειλικρινά μέσα σε αυτό το παιχνίδι του Φαζέκας, ομολογώ το μόνο παιχνίδι του Φαζέκας που έχω δει στη ζωή μου, διέκρινα μια μελαγχολία. Κι ας έκανε καλό ματς. Γιατί έκανε καλό ματς. Το να βάζεις με ένα πόδι 15 πόντους, να παίρνεις 6 ριμπάουντ και να κάνεις 3 κλεψίματα και μάλιστα σε ματς ενάντια σε πολύ καλύτερη ομάδα, ε, είναι κάτι.

Κι όμως στον 34χρονο με τα παραπανίσια κιλά και τα 211 εκατοστά ύψους που πάλευε σχεδόν ηρωικά κόντρα σε θηριώδεις ψηλούς, το βλέμμα ήταν πράγματι μελαγχολικό. Μοιάζει σαν κάθε λεπτό που περνάει στο παρκέ να το περνάει με τη σκέψη ότι, αν ήταν τώρα 20 με πιο αθλητικό κορμι, αν δεν κούτσαινε, ο Erden δεν θα τολμούσε να το αφήνει ελεύθερο, η Ιαπωνία, στην οποία τελείως πρόσφατα πολιτογραφήθηκε, θα ήταν από τα φαβορί του ομίλου, ο ίδιος θα προσέφερε μια πραγματική παράσταση και αυτό το κείμενο δεν θα γραφόταν ποτέ. Γιατί να κάνεις ένα τέτοιο κείμενο για έναν φτασμένο μπασκετμπολίστα;

Κι όμως, στο τέλος της καριέρας του ο Φαζέκας βρίσκει τις μεγαλύτερες προκλήσεις του. Δεν είναι, βλέπετε, μόνο το Παγκόσμιο Πρωτάθλημα της Κίνας. Του χρόνου περίπου τέτοιες μέρες και αν όλα πάνε καλά θα εκπροσωπήσει την οικοδέσποινα Ιαπωνία στους Ολυμπιακούς Αγώνες του Tόκιο. Όπως το είδα χθες είμαι σίγουρος ότι ο πόνος στο δεξί πόδι που τον κάνει να κουτσαίνει δεν θα τον εμποδίσει από το να συμμετάσχει. Ίσως και εκεί να είναι μελαγχολικός αλλά τι σημασία έχει. Ο Φαζέκας θα πάει εκεί να απολαύσει την εποχή μέσα στην οποία γεννήθηκε. Κι ας ήταν η μάλλον λάθος εποχή.