Ο μόνιμος θρήνος του να υποστηρίζεις Αγγλία στο Μουντιάλ

Είναι 15 του Ιούνη του 2014. H εθνική ομάδα της Αγγλίας αντιμετωπίζει την αντίστοιχη της Ιταλίας για την πρώτη αγωνιστική των ομίλων του Παγκοσμίου Κυπέλλου της Βραζιλίας. Στο 35’ ο Μαρκίζιο έχει ανοίξει ήδη το σκορ και οι εφιάλτες του παρελθόντος κάνουν ήδη την εμφάνισή τους. Και όμως…Δύο λεπτά αργότερα, η Αγγλία ισοφαρίζει το σκορ. Τα πανηγύρια στον πάγκο της Αγγλίας είναι έντονα. Είναι μάλιστα τόσο έντονα που o φυσιοθεραπευτής της ομάδας(!) τραυματίζεται στον αστράγαλο και αποχωρεί με φορείο. Τελικό σκορ; Ιταλία 2-1 Αγγλία. Μείον 3 βαθμοί και ένας φυσιοθεραπευτής για την αγαπημένη μας ομάδα.

Νομίζω ότι αυτή είναι η πιο ενδεικτική ιστορία για να καταλάβει κανείς τι σημαίνει το να στηρίζεις την Αγγλία σε Παγκόσμιο Κύπελλο. Περιττό να πούμε ότι μετά από αυτό το ματς χάνει και από την Ουρουγουάη και φέρνει 0-0 με την Κόστα-Ρίκα με αποτέλεσμα έναν πολύ σκληρό αποκλεισμό από τους ομίλους. Ο τραυματισμός του φυσιοθεραπευτή έγινε ο πιο τζάμπα τραυματισμός όλων των εποχών.

Φωτογραφίες: AP Images

Στα 28 μου χρόνια αυτό θα είναι το 5ο Μουντιάλ που στηρίζω την Αγγλία και πάμε από το κακό στο χειρότερο. Το 2002 έφτασε στον προημιτελικό απέναντι στην πανίσχυρη Βραζιλία. Το ματς θυμάμαι ότι παιζόταν γύρω στις 9 το πρωί και εγώ είχα στηθεί στην EΡΤ, ψάρι ακόμα στο τι σημαίνει αυτή η ομάδα. Η Αγγλία προηγήθηκε με τον Owen από πολύ νωρίς, αλλά τελικά αποκλείστηκε με 2-1. Δεν είναι τόσο απλό όσο ακούγεται. Είναι το παιχνίδι που ο David Seaman δέχεται γκολ από ένα φάουλ του Ροναλντίνιο κοντά στα 50μ. από το τέρμα. Ο λατρεμένος τερματοφύλακας, με την κοτσίδα και το μουστάκι που μιλάει εμπειρία, κάνει ένα βήμα μπροστά, δύο βήματα πίσω και τελικά, αφού δέχεται το γκολ, εναποθέτει τον εαυτό του -ως γνήσιος θαλασσάνθρωπος- στα πλάγια δίχτυα του. Ο σωστός καπετάνιος δεν θέλει να χαθεί στη στεριά.

Στο επόμενο Μουντιάλ, η Αγγλία φτάνει πάλι στους 8 και αποκλείεται στα πέναλτι από την Πορτογαλία. Βάρεσε 4, έβαλε το 1 και το έβαλε ο Χάργκριβς. Καλύτερα να μην είχε βάλει κανένα. Περιττό να πω ότι δύο χρόνια πριν είχε πάλι αποκλειστεί, πάλι στα πέναλτι, πάλι από την Πορτογαλία στα προημιτελικά του Euro. Γενικά, η υπόθεση πέναλτι και Αγγλία είναι μια υπόθεση που πονάει. Ήμουν 8 αλλά θυμάμαι χαρακτηριστικά το πέναλτι του Beckham κόντρα στην Αργεντινή, που έστειλε την μπάλα σε τροχιά γύρω από τον Έλβις που είναι με τη σειρά του σε τροχιά γύρω από τη Σελήνη. Το 2012 αποκλεισμός στο Euro πάλι στα πέναλτι. Γενικά, είναι η ομάδα που, αν υπήρχε ακόμα το γύρισμα του κέρματος μετά την παράταση, θα μέτραγε 13 συνεχείς ήττες και ίσως και να τραυματιζόταν ο Πρόεδρος της Ομοσπονδίας με κάποιο τρόπο που σχετίζεται με το νόμισμα. Ο ίδιος ο Southgate, προπονητής της Αγγλίας, έχει κάνει ένα πέναλτι-καταλάθος-πάτησα-το-κουμπί-στο-Fifa με αποτέλεσμα τον αποκλεισμό στο Euro 1996. Τώρα τόνισε ότι έγινε ειδική προπόνηση στην εκτέλεση πέναλτι. Ανησυχώ ακόμα περισσότερο.

Αλλά ας επιστρέψω στα Μουντιάλ. Το 2010, εξεταστική περίοδος, θυμάμαι να βλέπω την Αγγλία σε μια μικρή τηλεόραση στο δωμάτιό μου. Κανόνιζα το διάβασμά μου, ώστε, ε, να βλέπω και την ομάδα. Προπονητής ήταν ο Fabio Capello με τις εικόνες από την προπόνηση να θυμίζουν εκδρομή στη Λούτσα το 1983. 1-1 με ΗΠΑ, 0-0 με Αλγερία. Τα ματς ήταν χειρότερα και από Λεβαδειακός-Αστέρας Τρίπολης, με όλο τον σεβασμό στα σουβλάκια και στους αστέρες. Μετά από αυτές τις δύο άθλιες εμφανίσεις, με μια εξίσου άθλια εμφάνιση σε ένα πολύ κρίσιμο ματς, τυχαίνει να κερδίσει με 1-0 τη Σλοβενία. Αυτό ήταν. Ενθουσιασμός. EΡΧΟΜΑCTE. Τα Τρία Λιοντάρια ξύπνησαν επιτέλους και θα δείτε τι σημαίνει αγγλικό ποδόσφαιρο. 4-1 από τη Γερμανία στον επόμενο γύρο. Αυτή η χώρα έχει παράδοση να συντρίβει αυταπάτες μας.

Γενικά, οι Άγγλοι στο ποδόσφαιρο (και όχι μόνο, γκουχ) έχουν το σύνδρομο του ξεπεσμένου αριστοκράτη. Αυτοί έφτιαξαν το ποδόσφαιρο, αυτοί το καθιέρωσαν ως το πιο δημοφιλές σπορ του πλανήτη και ταυτόχρονα μοιάζουν να μην μπορούν να ακολουθήσουν τους μαθητές τους, ακόμα και αν συνεχίζουν να έχουν το καλύτερο πρωτάθλημα του πλανήτη. Σαν ζαχαροπλαστείο με ταμπέλα ‘από το 1850’ που υπάρχει εκεί, ξέρεις ότι θα κάνει το καλύτερο προφιτερόλ, αλλά θα πας στο δίπλα που πουλάει bubble-tea, και δεν είναι και πολύ ωραίο, αλλά αυτή είναι η φάση.

Αν ρωτήσεις κάποιον γιατί υποστηρίζει Αγγλία, θα πάρεις μια απάντηση του στιλ “ε…(ακατανόητα λόγια)…ξες…(βάβισμα)…αγγλικό ποδόσφαιρο”. Αυτό θα απαντήσω και εγώ. Γιατί να στηρίξεις την ομάδα που τρώει γκολ με το χέρι και μετά από λίγο τρώει από τον ίδιο παίχτη ένα από τα καλύτερα γκολ που μπήκαν τον 20ο αιώνα; Γιατί να στηρίξεις την ομάδα που όλοι οι παίκτες από όλες τις ενδεκάδες της από το 1966 και μετά έχουν έναν τίτλο λιγότερο από τον Γιάννη Γκούμα (με όλον τον σεβασμό και πάλι στα σουβλάκια); Επειδή είναι σαν να στηρίζεις τον ελληνικό καφέ που έφτιαχνε η γιαγιά σου. Επειδή μερικά από τα διαμάντια της παγκόσμιας λογοτεχνίας αφορούν ξεπεσμένους αριστοκράτες. Επειδή, τέλος πάντων, η διάψευση προσδοκιών είναι η συνθήκη εκείνη που σου δημιουργεί το πιο έντονα συναισθήματα. Κάθε χρονιά και ένα “θα σας δείξω εγώ θα δείτε τι θα πάθετε” και κάθε χρονιά τελικά κοροϊδία από τους οπαδούς των άλλων ομάδων.

Στο φετινό Μουντιάλ, η Αγγλία ξεκινάει κλασικά ως το αουτσάιντερ των φαβορί ή το φαβορί των αουτσάιντερ. Μια εντεκάδα οι μισοί παίκτες της οποίας δεν θα ξεχώριζαν αν έκαναν τράμπα με την εθνική ομάδα ράγκμπι της χώρας. Ο Κέιν μπροστά είναι ο ψηλόλιγνος τσουρουκάς που βάζει 40 γκολ τη χρονιά και η μεγαλύτερη ελπίδα μας. Στο κέντρο ο Henderson που είναι μόνιμα έτοιμος να πλακωθεί σε παμπ με στέκα μπιλιάρδου. Στην άμυνα ο Cahill που είναι έτοιμος να σκάσει μπουκάλι τζέιμσον στο κεφάλι του Henderson που πλακώνεται στην παμπ. Λογικά δεν θα πάει πουθενά, αλλά δεν είσαι και 100% σίγουρος.

Η κατάσταση με την Αγγλία θυμίζει Σίσυφο ή ακόμα περισσότερο το Κογιότ που κυνηγάει τον Roadrunner. Κάθε φορά που ξεκινάει η νέα σκηνή ξέρεις ότι δεν θα τα καταφέρει. Ταυτόχρονα, όμως, υπάρχει ένα “βρε λες να τον πιάσει αυτή τη φορά;”. Αυτός είναι και ο λόγος που το παρακολουθείς. Τελικά, θα αποτύχει να τον πιάσει με κάθε πιθανό τρόπο. Αλλά, αλήθεια, κάποιες φορές δεν ένιωσες μια συμπόνια για το Κογιότ;