Ο Ολυμπιακός πρέπει να διακρίνει τη μεγάλη εικόνα πίσω από την στεναχώρια
Η πίκρα μετά από έναν χαμένο τελικό είναι τεράστια, όμως οι ερυθρόλευκοι πρέπει να μείνουν ψύχραιμοι και να ατενίσουν όλα τα ωραία που βρίσκονται μπροστά τους.
- 22 ΜΑΙ 2023
Δε χρειάζονται πολλά λόγια. Ο παγωμένος Γιώργος Μπαρτζώκας, ο πεσμένος στο παρκέ Κώστας Σλούκας, ο βουρκωμένος Σάσα Βεζένκοφ, το άδειο βλέμμα του Παναγιώτη Αγγελόπουλου, τα λένε όλα.
Την ίδια στιγμή, χιλιάδες φίλοι του Ολυμπιακού έπιαναν το κεφάλι τους, αδυνατώντας να πιστέψουν τι έχει συμβεί, όπως και εκατομμύρια άλλοι στην Ελλάδα που έβλεπαν αμίλητοι και ακούνητοι την τηλεόραση, ελπίζοντας ότι κάτι μπορεί με μαγικό τρόπο να αλλάξει. Δυστυχώς, ότι γράφει δεν ξεγράφει και το singature μανταρίνι του Sergio Llull, έδωσε στη Ρεάλ Μαδρίτης το 11ο ευρωπαϊκό της και άφησε τους Πειραιώτες δεύτερους για 6η φορά σε 9 τελικούς. Σκληρό.
Ακόμη πιο σκληρό, αν σκεφτεί κανείς πως, σε αντίθεση με τους δύο τελευταίους χαμένους τελικούς το 2015 και το 2017, αυτή τη φορά ο Ολυμπιακός ήταν η καλύτερη ομάδα και καθ’ όλη τη διάρκεια της σεζόν και στον χθεσινό τελικό, τον οποίο είδε να γλιστράει από τα χέρια του και το 78-72 να μετατρέπεται σε 78-79.
Τις πρώτες ώρες, ίσως και ημέρες μετά από τόσο στενάχωρες βραδιές, είναι πολύ δύσκολο να σκεφτείς καθαρά, είτε είσαι παίκτης, είτε προπονητής, είτε μέλος της διοίκησης ή απλός φίλος της ομάδας. Κυριαρχεί η πίκρα, το γαμώτο, η απογοήτευση. Όταν όμως όλα αυτά καταλαγιάσουν, οι ερυθρόλευκοι θα πρέπει να δουν τη μεγάλη εικόνα. Και λέγοντας μεγάλη εικόνα, δεν εννοώ μόνο το προφανές, δηλαδή την περηφάνια και τη χαρά για το σπουδαίο φετινό ταξίδι της ομάδας.
Η μεγάλη εικόνα, αφορά και το μέλλον του Ολυμπιακού. Ενός συλλόγου που τα τελευταία 30 χρόνια έχει βρεθεί 12 φορές σε Final 4, έχει χάσει ξανά τελικούς και έχει βρει τη δύναμη να επιστρέψει, αφήνοντας στην άκρη την πίκρα. Για κάθε Τελ Αβίβ θα υπάρχει μια Κωνσταντινούπολη και για κάθε Κάουνας, θα υπάρξει ένας επόμενος θρίαμβος που θα σβήσει τις χθεσινές πληγές.
Ας μην ξεχνάμε άλλωστε και το παράδειγμα της τεράστιας και άξιας κάθε σεβασμού Ρεάλ Μαδρίτης. Η οποία το 2013 έχασε στον τελικό από τον Ολυμπιακό, ένα χρόνο αργότερα έχασε ξανά από τη Μακάμπι και μάλιστα με ανατροπή το φινάλε και τελικά το 2015 ανταμείφθηκε με την κατάκτηση της κούπας. Ομοίως και πέρσι, έφτασε μέχρι την πηγή, όμως είδε την Εφές να της παίρνει την μπουκιά από το στόμα στα τελευταία δευτερόλεπτα. Ένα χρόνο μετά, ήταν εκείνη που έπραξε το ίδιο.
Ο Ολυμπιακός, ο οποίος μόλις 3 χρόνια πριν έμοιαζε πολύ μακριά από το επίπεδο του Final 4, έχει επιστρέψει για τα καλά στην κορυφογραμμή του ευρωπαϊκού μπάσκετ και είναι συνεπής στα μεγάλα ραντεβού. Όσο βρίσκεται εκεί, ακολουθώντας την πετυχημένη συνταγή του, είναι δεδομένο ότι κάποια στιγμή θα είναι εκείνος που στο τέλος θα χαμογελάσει.
Μπορεί λοιπόν αυτή τη στιγμή, που η πίκρα είναι νωπή, τα λόγια παρηγοριάς να μοιάζουν άδεια, όμως αν δει κανείς τη μεγάλη εικόνα με ψυχραιμία, θα διαπιστώσει πως η επόμενη Κωνσταντινούπολη που θα σβήσει το τραύμα του Κάουνας, δε μοιάζει να είναι πολύ μακριά.
