Ο Rick Pitino ετοιμάζεται να μεγαλώσει κι άλλο τον θρύλο του στο NCAA
- 19 ΜΑΡ 2025
Η March Madness ξεκινά τα ξημερώματα της Τετάρτης (19/3) και εκεί για ακόμα μια σεζόν, ένα όνομα ξεχωρίζει στους πάγκους των 60 ομάδων που κατάφεραν να προκριθούν. Ή τουλάχιστον ένας προπονητής είναι εκείνος που απολαμβάνει δημοφιλία σε ΗΠΑ και Ευρώπη και φυσικά στην Ελλάδα. Ο γνώριμός μας από το πέρασμά του σε Παναθηναϊκό και Εθνική Ελλάδος, Rick Pitino έκανε το θαύμα του ξανά και φτάνει στα νοκ άουτ ως πρωταθλητής για ακόμα μια φορά.
Το Σεντ Τζονς του Rick Pitino κατέκτησε τον τίτλο της Big East για πρώτη φορά μετά από 25 χρόνια, έχοντας ήδη εξασφαλίσει τη συμμετοχή του στη March Madness του NCAA και οι στιγμές ήταν ξεχωριστές. Η ομάδα του πρώην προπονητή του Παναθηναϊκού και της Εθνικής συνέτριψε με 82-66 το Creighton για να σηκώσει τον τίτλο μετά από 25 ολόκληρα χρόνια.
Ο Αμερικανός Hall of Famer των πάγκων έγραψε μάλιστα και ιστορία ως πρώτος προπονητής στην ιστορία του NCAA, οδηγώντας 6 διαφορετικές ομάδες στη March Madness, αφού το είχε καταφέρει επίσης, με τα πανεπιστήμια της Βοστώνης, του Πρόβιντενς, του Κεντάκι, του Λούιβιλ και του Ιόνα. Φυσικά, δεν έμεινε εκεί όσον αφορά τις τιμητικές διακρίσεις.
O Rick Pitino οδήγησε την ομάδα του στην 1η θέση στην Big East έχοντας 18 νίκες και 2 ήττες με αποτέλεσμα να αναδειχθεί και coach of the year στην εν λόγω περιφέρεια. Με αυτήν την τιμητική διάκριση ο Αμερικανός τεχνικός έγινε ο δεύτερος στην ιστορία του NCAA μετά τον Dana Altman που κερδίζει τον τίτλο του καλύτερου προπονητή με τέσσερα διαφορετικά κολέγια καθώς είχαν προηγηθεί επίσης το Κεντάκι (1991,1996), το Λούιβιλ (2005) και το Αίόνα (2023).
Το Σεντ Τζονς ομιλεί ελληνικά
Το Σεντ Τζονς έχει αρκετούς λόγους να υποστηρίζεται από το ελληνικό κοινό, πέρα από τον 72χρονο προπονητή. Ο Walter Berry που αγωνίστηκε σε Άρη, Ολυμπιακό, ΠΑΟΚ, Ηρακλή και Μακεδονικό αποτελεί θρύλο του Κολεγίου και μάλιστα οδήγησε το Σεντ Τζονς στο δεύτερο Final 4 της ιστορίας του. Ταυτόχρονα στην ομάδα του Pitino, βρίσκεται και ο Λευτέρης Λιοτόπουλος, ένα από τα μεγαλύτερα prospects του ελληνικού μπάσκετ, αν και δεν αγωνίζεται ιδιαίτερα ως πρωτοετής.
Το βράδυ πριν από τον τελικό του Big East, ο Walter Berry, γνωστός απλώς ως “The Truth” κινήθηκε ανάμεσα στο πλήθος στα αποδυτήρια τουΣεντ Τζονς ψάχνοντας τον RJ Luis, τον ηγέτη της ομάδας του Pitino. Είχε κάτι να του πει. Ξεπερνώντας δημοσιογράφους και καλεσμένους, τον πλησίασε, έβαλε τα τεράστια χέρια του στους ώμους του Luis και χαμήλωσε τη φωνή του. «Χαίρομαι που σε γνωρίζω επιτέλους. Αύριο, νεαρέ, θέλω να το έχεις αυτό (σ.σ. το πρωτάθλημα)».
Ο Berry είναι θρύλος στο Κολέγιό του. Στο ίδιο επίπεδο με τον Chris Mullin, τον Mark Jackson και τον Malik Sealy. Πλέον στα 60 του, κουβαλά την εμπειρία ενός ανθρώπου που, ό,τι κι αν έκανε στη ζωή του, πάντα θα είναι γνωστός στις ΗΠΑ για τις δύο σεζόν του στο Σεντ Τζονς. Ήταν η δεκαετία του ’80. Ήταν ο Lou Carnesecca. Ήταν η Νέα Υόρκη. Με ρεκόρ 62-9 και μια συμμετοχή στο Final Four του 1985, ο Berry ξέρει καλά τι σημαίνει να κερδίζεις με αυτή την ομάδα. Ξέρει πόσο διαφορετικό είναι.
Αυτό είναι το Σεντ Τζονς. Και η Νέα Υόρκη είναι το Σεντ Τζονς, πέρα από τους Νικς. Όσοι ήταν το Σάββατο το βράδυ στο Madison Square Garden ή οποιαδήποτε από τις προηγούμενες μέρες αυτού του τουρνουά, ξέρουν. Το να κερδίζεις στο Ντιούκ είναι κάτι μοναδικό. Το να κερδίζεις στο Κάνσας σε βάζει στην ιστορία. Αλλά το να κερδίζεις στο Σεντ Τζονς είναι κάτι άλλο. Είναι ενέργεια, είναι σκηνικό βγαλμένο από ταινία, είναι καθαρή μπασκετική τρέλα. Ό,τι ακριβώς ισχύει και με τους Νικς.
Ο RJ Luis το έζησε. Μετά την κυριαρχική νίκη των Johnnies στον τελικό του Big East απέναντι στο Κρέιτον (82-66), προσπαθούσε να περιγράψει το συναίσθημα, αλλά δεν ήταν εύκολο. «Αυτή ήταν, με διαφορά, η πιο συγκινητική και χαρούμενη εβδομάδα της ζωής μου» είπε. Ο τελευταίος τίτλος του Σεντ Τζονς στο Big East είχε έρθει το 2000. Και τότε, το συναίσθημα κράτησε λίγο.
Αυτή τη φορά, όμως, είναι διαφορετικά. Γιατί η πρόσληψη του Rick Pitino πριν από δύο χρόνια μπορεί να φάνηκε μια κίνηση «ανάγκης» και για τις δύο πλευρές, αλλά αποδείχθηκε ιδανική. Το πρόγραμμα χρειαζόταν μια επιστροφή στη σκηνή. Ο Pitino, στα 70 του, ήθελε άλλη μια μεγάλη πρόκληση, χωρίς να φύγει από τη Νέα Υόρκη.
Οι αμφιβολίες υπήρχαν. Το παρελθόν του Pitino ήταν βαρύ. Οι προσδοκίες τεράστιες. Όμως, δύο χρόνια μετά, το Σεντ Τζονς δεν είναι απλά ανταγωνιστικό. Είναι και πάλι το επίκεντρο του μπασκετικού κόσμου της Νέας Υόρκης. «Ο Rick είναι Νεοϋορκέζος μέχρι το κόκκαλο και δεν υπήρχε άλλος προπονητής που θα μπορούσε να κάνει αυτό που έκανε εδώ» είπε ο πρόεδρος του Σεντ Τζονς, Rev. Brian J. Shanley.
Το vibe γύρω από το πρόγραμμα θυμίζει κινηματογραφικό σενάριο. Ο μεγαλύτερος χρηματοδότης του προγράμματος, ο δισεκατομμυριούχος Mike Repole, είναι πάντα παρών στους αγώνες. Στη σκηνή της απονομής του Σαββάτου, χαμογελώντας πονηρά, είπε: «Είναι μόνο η αρχή. Ο Rick αύριο υπογράφει 18ετές συμβόλαιο. Θα σταματήσει στα 90».
Αυτό είναι το Pitino effect. Και αυτή η ομάδα είναι η απόλυτη έκφρασή του. Δεν είναι μόνο οι νίκες. Είναι το στυλ. Δυνατή άμυνα, καρφώματα, σκληράδα. Ο τεταρτοετής γκαρντ Aaron Scott έφαγε αγκωνιά στο πρόσωπο την Πέμπτη, μάτωσε, χτύπησε το χέρι του την Παρασκευή και πολλοί πίστευαν ότι δεν θα τα καταφέρει. Το Σάββατο έπαιξε 39 λεπτά. «Αυτή είναι η ταυτότητά μας. Τίποτα δεν μας σταματά: τραυματισμοί, χτυπήματα, ματωμένα χείλη, διαστρέμματα, τίποτα», ανέφερε.
O Pitino έχει παρακαταθήκη τα όσα έζησε στην Ελλάδα
Ο Rick Pitino στα 72 του παραμένει πολυπράγμων. Όσοι τον έχουν ζήσει, δεν μπορούν να πιστέψουν το πόσα πράγματα μπορεί να κάνει ταυτόχρονα. Ένα ρομπότ του μπάσκετ που την ίδια στιγμή μπορεί να κάνει πολιτική, να μαθαίνει νέα και να τσεκάρει νέα ταλέντα.
Πλέον, διαθέτει και την ευρωπαϊκή εμπειρία και τίποτα από την τρέλα του Μαρτίου δεν μπορεί να του κάνει εντύπωση. Αυτό το διατυμπανίζει με κάθε ευκαιρία και μετά το πρωτάθλημα της Big East ανέφερε σε συνέντευξή του: «Είχαμε 30 αστυνόμους με ασπίδες για να μπούμε στο γήπεδο. Το μίσος για τον Ολυμπιακό είναι τόσο ακραίο και το αντίστροφο. Το Κεντάκι- Λούιβιλ μπροστά στο Παναθηναϊκός – Ολυμπιακός θα έμοιαζε σαν ένα παιχνίδι εκκλησιαστικού πρωταθλήματος και δεν υπερβάλλω. Ήταν 20.000 κόσμος μέσα στο γήπεδο και ένιωθα ότι θα πεθάνω από καρκίνο του πνεύμονα, αφού οι 12.000 κάπνιζαν».
Ναι, ο Rick Pitino δεν μας διαφημίζει ακριβώς στην άλλη άκρη του Ατλαντικού, αλλά το ύφος του και όλα όσα έχει ζήσει στην EuroLeague και στην Ελλάδα, φαίνεται ότι αποτελούν τιμή για τον ίδιο.
Όσα περιμένουμε από την March Madness
Το Σεντ Τζονς μπαίνει στην κούρσα της March Madness ως το 7ο φαβορί για τον εθνικό τίτλο, όμως όπως έχουμε δει όλα τα χρόνιας, αυτά αλλάζουν καθημερινά. Η φιλοσοφία του και η επίδραση του Pitino μπορούν να φέρουν ανακατατάξεις με τον 72χρονο προπονητή να στοχεύει στο 8ο Final 4 της καριέρας του. Η αρχή θα γίνει τα ξημερώματα της Παρασκευής με αντίπαλο το Πανεπιστήμιο της Όμαχα. Βεβαίως, ο Pitino δεν παίζει μόνος του.
Οι Αμερικανοί από σήμερα το βράδυ και για τον επόμενο μήνα βάζουν σε δεύτερη μοίρα το NBA και στρέφονται στο αγαπημένο τους κολεγιακό μπάσκετ, έχοντας το βλέμμα πάνω στους σταρ που θα γεμίσουν τις επιλογές του επόμενου draft.
Ο Cooper Flagg του Ντιουκ, θεωρείται το αδιαφιλονίκητο φαβορί για το No.1 του draft αλλά μπαίνει στη March Madness από τα πιτς, καθώς έχει τραυματιστεί. Τόσο εκείνος, όσο και ο Johni Broome του Όμπορν μετρούν τους ίδιους πόντους κατά μέσο όρο (18.9). Ο Kameron Jones του Μαρκέτ είναι ίσως ο πιο καθοριστικός point guard της χρονιάς, σκοράροντας 18.4 πόντους και μοιράζοντας 6.2 ασίστ, ενώ ακόμα καλύτερος οργανωτικά είναι ο Braden Smith, ένα «ρομπότ» του Περντιού που είναι πρώτος σε ασίστ (8.1) και κλεψίματα (2.2) ανάμεσα στις 10 καλύτερες ομάδες.
Οι ιστορίες που γεννιούνται αυτόν τον μήνα κρατάνε για μια ζωή και όπως έχουμε δει σε αμέτρητα τουρνουά, μπορεί οι παίκτες εντέλει να μην ακολουθούν καν καριέρα επαγγελματία αλλά μένουν για πάντα στη μνήμη των φιλάθλων και των Πανεπιστημίων τους.
