Ο Sadio Mane γίνεται ακόμα ένα θύμα της απληστίας που δηλητηριάζει το ποδόσφαιρο

Επειδή ο Mane έγινε ακόμα ένα θύμα της απληστίας που έχει διαποτίσει το σπορ ως οργανισμό και λίγο-λίγο αφαιρεί από τη λάμψη του. Οι ποδοσφαιριστές δεν είναι μηχανές. Έλα όμως που αντιμετωπίζονται σαν να ήταν τέτοιες. Τους ζητάνε συνεχώς περισσότερα παιχνίδια, τους ζητάνε άλλοι να βαράνε τα νταούλια κι αυτοί να χορεύουν σε φρενήρη και συχνά ανυπόφορο ρυθμό.

Ο Σενεγαλέζος επιθετικός τραυματίστηκε στο ματς της Μπάγερν με τη Βέρντερ την Τρίτη (08/11) για την Bundesliga. Οι πρώτες πληροφορίες ήταν καθησυχαστικές, αλλά τελικά η συνήθως άρτια ενημερωμένη και έγκυρη γαλλική L’Equipe έγινε αγγελιοφόρος άσχημων νέων. Πρόκειται προφανώς για μέγα σοκ για τους πρωταθλητές Αφρικής, άλλον σαν τον Mane δεν έχουν. Κι ας τον φώναζαν κάποτε περιπαικτικά Samba Alar – επειδή δεν μπορούσε να κάνει σε επίπεδο Εθνικής αυτά που έκανε στο συλλογικό ποδόσφαιρο. Πλέον είναι ήρωας στα μέρη του, ο καλύτερος ever της ιστορίας τους.

Ένα βαθιά τοξικό περιβάλλον

Οι Σενεγαλέζοι αρνούνται να δεχτούν την απουσία ως τετελεσμένη και καταπώς φαίνεται ο πρώην άσος της Λίβερπουλ θα βρίσκεται στη λίστα, με την ελπίδα να είναι έτοιμος για τα νοκ-άουτ. Σε όμιλο με Κατάρ, Εκουαδόρ (και Ολλανδία) στην αφρικανική ομάδα θεωρούν ότι μπορούν να φτάσουν ως εκεί και δίχως αυτόν. Είναι πάντα επικίνδυνη και εν δυνάμει αυτοκαταστροφική μια τέτοια βασανιστική κατάσταση αβεβαιότητας αναμονής, το έχουμε δει αρκετές φορές στο παρελθόν με άλλες περιπτώσεις αστέρων σε μεγάλα τουρνουά. Αλλά αυτό είναι μια ακόμη συνέπεια του βασικού ζητήματος, που έχει να κάνει με την έλλειψη προστασίας των πρωταγωνιστών.

Στον βωμό του κέρδους και της άκρατης εμπορευματοποίησης έχει δημιουργηθεί ένα βαθιά τοξικό περιβάλλον. Γίνεται όλο και πιο δύσκολο, πιο επίπονο. Είναι κοινό μυστικό πως οι ποδοσφαιριστές αναγκάζονται πια να διαλέγουν. Παιχνίδια, διοργανώσεις. Πολύ απλά δε γίνεται να είναι καλοί σε όλα, να είναι «πάντα εκεί». Είναι πάρα πολλές οι υποχρεώσεις και εντελώς οριακός ο χρόνος ξεκούρασης. Η πρεμιέρα του φετινού Παγκοσμίου Κυπέλλου θα γίνει – άκουσον, άκουσον – μόλις μία εβδομάδα μετά τη διακοπή των πρωταθλημάτων. Δεν πάει καιρός που ο Toni Kroos είχε θέσει το ζήτημα της δημιουργίας ενός συνδικάτου ποδοσφαιριστών. «Για να έχουμε εκπροσώπηση και να ακούγεται και η δική μας γνώμη», είχε εξηγήσει ο Γερμανός μέσος της Ρεάλ Μαδρίτης.

Το Μουντιάλ έρχεται, αλλά ποιος πραγματικά ψήνεται;

Κι έρχεται προσεχώς το Μουντιάλ του 2022 να εντείνει τον προβληματισμό. Χωρίς break από τη δράση, χωρίς χρόνο να το χωνέψουμε και να προσαρμοστούμε, θα πρέπει να πατήσουμε το pause στις εγχώριες και διεθνείς διασυλλογικές διοργανώσεις και να μεταφερθούμε σε mode Εθνικών για ένα μήνα (20 Νοεμβρίου – 18 Δεκεμβρίου). Και μη μας παρεξηγείτε. Δεν είναι το σκάλωμά μας ότι θα πρέπει να δούμε μια διοργάνωση συνυφασμένη με το καλοκαίρι (για μας του βορείου ημισφαιρίου) με ηχητικό background το “Last Christmas” και μες στο κρύο κ τ’ αγιάζι του χειμώνα. Αυτό έχει να κάνει με το φολκλόρ και μόνο.

Το πραγματικό σημαντικό είναι βαρύ και ασήκωτο και γι’ αυτό άλλωστε προκαλεί τέτοιας έντασης εσωτερική διαμάχη στην ποδοσφαιρική κοινότητα. Από τη μία (είναι) η αγάπη για την μπάλα σε μια πασπαλισμένη με αστερόσκονη και χρυσές αναμνήσεις διοργάνωση. Από την άλλη, η σκληρή αλήθεια. Χιλιάδες άνθρωποι έχασαν τη ζωή τους δουλεύοντας και διαμένοντας υπό άθλιες συνθήκες για να κατασκευάσουν πολυτελή γήπεδα με air condition εν τω μέσω της ερήμου. Ο τρόπος που το Κατάρ πήρε το χρίσμα είναι άκρως αμφιλεγόμενος, με τη διαφθορά και τη δύναμη του χρήματος να σαρώνει οτιδήποτε άλλο και κυρίως το δίκαιο. Κι είναι βέβαια τα ανθρώπινα δικαιώματα, άγνωστη έννοια σε αυτά τα μέρη της αραβικής χερσονήσου.

Η ασχήμια φαίνεται περισσότερο

Είναι τέτοια η κατακραυγή που ως και ο Sepp Blatter έφτασε στο σημείο να χαρακτηρίσει «λάθος» την επιλογή της FIFA να πάρει το χρίσμα η ασιατική χώρα για το τουρνουά. Στα 86 του πλέον, ο Ελβετός πάλαι ποτέ πανίσχυρος πρόεδρος του κυβερνώντος οργάνου του παγκοσμίου φουτμπόλ αγωνιά να προστατέψει την υστεροφημία του. Αμαρτία εξομολογημένη, ωστόσο, δεν παύει να είναι αμαρτία. Η επιλογή έγινε εν πλήρη συνείδηση και ο ρόλος του ήταν κομβικός. Είναι υποκριτικό συνεπώς μετά από τόσα χρόνια να συμπεριφέρεται σαν να ήταν απλώς κομπάρσος στην όλη ιστορία.

Μία ή άλλη, κοιτάξτε γύρω σας, αναρωτηθείτε και σεις οι ίδιοι: Πόσοι πραγματικά ψήνονται για μια διοργάνωση που κάποτε χτυπούσε η καρδιά μας και μόνο στη σκέψη της, εν αναμονή; Η υπερπροσφορά δεν είναι ευλογία, γίνεται κατάρα (ή Κατάρ-α, ας μας επιτραπεί το λογοπαίγνιο). Κι όταν απουσιάζουν παίκτες που ομορφαίνουν το άθλημα όπως ο Mane, η ασχήμια δεν μπορεί παρά να φαίνεται ακόμη περισσότερο. Λιγοστεύουν αυτά που μένουν για να τη μασκαρέψουν.

Πώς λέμε Κατάρ; Καμία σχέση!

Ο 30χρονος ποδοσφαιριστής άλλωστε, με τη στάση ζωής του, τις ιδέες του και το παράδειγμά του, βρίσκεται στο εντελώς απέναντι άκρο σε σχέση με τη χώρα που σε λίγες μέρες θα φιλοξενήσει το Παγκόσμιο Κύπελλο. Αυτός διδάσκει ουμανισμό και ταπεινότητα στην πράξη. Πώς λέμε Κατάρ δηλαδή, καμία σχέση! Η αντίθεση, πραγματικά, δε θα μπορούσε να είναι μεγαλύτερη.

Λέει πολλά, βασικά την πλήρη ιστορία, το εξής: O Mane, μόνος του, συντηρεί μια ολόκληρη κωμόπολη στη Σενεγάλη, το Μπαμπαλί. Πρόκειται για τη γενέτειρα του. Οι 2.000 κάτοικοι αυτής τον έχουν (σαν) Θεό. Έχει χρηματοδοτήσει τη δημιουργία βασικών δομών (σχολείο, νοσοκομείο, αστυνομικό τμήμα, ταχυδρομείο, βενζινάδικο) σε μηνιαία βάση παρέχει οικονομική βοήθεια σε οικογένειες, αθλητικό ρουχισμό σε παιδιά, ενώ έχει μεριμνήσει ώστε να υπάρχει πρόσβαση στο ίντερνετ.

Με την πρώτη ευκαιρία, τρέχει να επισκεφτεί τον τόπο του, να παίξει μπάλα με τους παλιούς του φίλους σε βρεγμένα χωμάτινα γήπεδα, να αλληλεπιδράσει, να επικοινωνήσει. Με όλους, για όλους. Δεν είναι λεζάντα, είναι πραγματική αγάπη, αυθεντικός ρομαντισμός. Πόσο το(ν) έχουμε ανάγκη. Και πόσο θα μας λείψει αν, όπως πια φαντάζει μοιραίο, δεν είναι τελικά στο Κατάρ.

Για αλλόκοτες ιστορίες στοιχήματος, ψαγμένα προγνωστικά, στατιστικά, αναλύσεις αγώνων και πλούσια στοιχηματική θεωρία μπείτε στο www.matchmoney.com.gr.