Ο σπουδαιότερος αγώνας του Ricky Rubio

Με τα χρόνια να περνούν και τον Rubio να είναι «παρών» χειμώνα – καλοκαίρι, κανείς δεν μπορούσε να καταλάβει πώς αυτός ο τύπος είναι ακόμη μόλις 32 ετών. Ο Ricky Rubio παίζει επαγγελματικά από το 2005 και πριν φύγει από το NBA, είχε προλάβει να κερδίσει όποιον τίτλο βρέθηκε μπροστά του.

Eurocup με την Μπανταλόνα, ACB, Copa Del Rey και Euroleague με την Μπαρτσελόνα. Σε ηλικία 21 ετών, όντας ακόμα αμούστακος, είχε κατακτήσει τίτλους που θρύλοι του αθλήματος χρειάστηκαν μια καριέρα για να βρουν μπροστά τους. Στερήθηκε την παιδική του ηλικία για χάρη του πρωταθλητισμού και με το που βρέθηκε στην απέναντι πλευρά του Ατλαντικού, κλήθηκε να γίνει άντρας. Η μητέρα του είχε διαγνωστεί με καρκίνο στην Ισπανία και εκείνος βρισκόταν στη Μινεσότα.

Σε πρώτη φάση εκείνη τα κατάφερε, όμως το 2015 ο καρκίνος επέστρεψε πολύ πιο επιθετικά. Στο The Players’ Tribune ο Rubio άνοιξε την καρδιά του για εκείνη την περίοδο με ένα συγκλονιστικό κείμενο. Ανάμεσα σε άλλα, είχε αναφέρει για το βράδυ της διάγνωσης του δεύτερου καρκίνου: «Άκουσα τους γονείς μου να κλαίνε κατά τη διάρκεια της νύχτας. Με το ζόρι μπορούσαν να κοιμηθούν. Δεν μπορούσα επίσης. Δεν ξέρω αν μπορώ να εκφράσω με λόγια πώς ένιωθα. Δεν μπορώ. Ένιωσα τόσο αβοήθητος. Το μόνο που ήθελα ήταν να κάνω τη μητέρα μου να νιώσει καλύτερα. Και δεν ήξερα πώς. Ήμουν τόσο χαμένος. Την επόμενη μέρα δεν ήθελα να είμαι οπουδήποτε κοντά σε γήπεδο μπάσκετ. Ένα κομμάτι μου έσπασε εκείνο το βράδυ. Η ζωή μου άλλαξε για πάντα. Αυτή είναι η μαμά μου».

Ο Rubio παράλληλα με τον Γολγοθά που περνούσε, βρισκόταν στα καλύτερα μπασκετικά του χρόνια, έχοντας αριθμούς κοντά στο double double. Η Μινεσότα είχε γίνει η δεύτερη οικογένειά του και ο θάνατος του Flip Saunders (πρώην προπονητή του στο ΝΒΑ), τον Οκτώβριο του 2015, τον συγκλόνισε. Ο Saunders πάλευε με το λέμφωμα Hodgkins και ταυτόχρονα ήταν ο άνθρωπος που ενδιαφερόταν περισσότερο από κάθε άλλον για την πορεία της υγείας της μητέρας του. Εκείνη τη χρονιά ο Rubio ανανέωνε με τους Τίμπεργουλβς, ωστόσο τα πράγματα πίσω στην πατρίδα δεν κυλούσαν καλά. Τον Μάιο του 2016 η μητέρα του, Tona Vives πεθαίνει, βυθίζοντας τον σε απέραντη θλίψη.

Στην εξομολόγησή του, στο The Players’ Tribune αναφέρει: «Όταν κάποιος που αγαπάς πεθαίνει, είναι σαν μια ομίχλη να σε περικυκλώνει. Έτσι ήταν για μένα. Ένιωσα τόσο χωρίς κατεύθυνση. Κάθε χρόνο, όταν πήγαινα πίσω στη Μινεσότα για την προετοιμασία, θα άρχιζα κάθε μέρα με τον ίδιο τρόπο: Να καλέσω με Face Time τη Μαμά. Την πρώτη σεζόν μετά τον θάνατό της, θα ξυπνούσα και θα σκεφτόμουν να την καλέσω. Με έκανε να θέλω να σπάσω το τηλέφωνό μου. Όμως δεν μπορούσε να σβήσω τον αριθμό της. Μερικές φορές της έστελνα μηνύματα. Ακόμα το κάνω. Για λίγο, ένιωθα σαν να έχανα το μυαλό μου – σα να μιλούσα στον εαυτό μου. Για το μεγαλύτερο μέρος της χρονιάς μετά, ήμουν θυμωμένος. Κατηγόρησα πολλούς για πολλά πράγματα. Κατηγόρησα το μπάσκετ. Κατηγόρησα ανθρώπους γύρω μου για το πώς ένιωθα. Κατηγόρησα τα πάντα. Έπεσα σε κατάθλιψη.

Και είδα το μπάσκετ διαφορετικά κατόπιν. Είδα τη ζωή διαφορετικά. Τίποτα δεν έδειχνε όσο σοβαρό ήταν. Ξέρεις, στη ζωή, απλώς παίζουμε ένα παιχνίδι… Και μερικές φορές ήταν ανακούφιση για μένα να πηγαίνω για μπάσκετ και να ξεχνώ αυτά τα πράγματα. Όμως αυτό δε λειτουργεί για πάντα. Ένιωσα σαν να επιπλέω στο νερό όσο καλύτερα μπορώ, αλλά συνέχιζα να πνίγομαι. Δεν ξέρω πώς να το εξηγήσω. Και δεν ήξερα πώς να το φτιάξω μόνος μου. Το έμαθα όταν επιτέλους είχα βοήθεια – όταν πήγα να μιλήσω σε θεραπευτή».

Ο Ricky Rubio δε μίσησε το μπάσκετ τώρα ξαφνικά. Οι σκέψεις του αυτές υπήρξαν χρόνια πριν. Μίσησε τον εαυτό του και για μήνες δεν ήθελε καν να αγωνίζεται. Τελικά, με τη βοήθεια του θεραπευτή του, έθεσε κάποιους στόχους. «Ένα πράγμα στη λίστα είναι “να κερδίσω ένα Παγκόσμιο Κύπελλο με την εθνική μου ομάδα, την οικογένειά μου”». Και το έκανε με την πρώτη ευκαιρία και μάλιστα, με τρόπο εκκωφαντικό. Αναδείχθηκε MVP του Παγκοσμίου Κυπέλλου το 2019 και το βραβείο, το απένειμε ο Kobe Bryant. Όλα αυτά, προτού ολοκληρώσει τον πρώτο του στόχο. Δημιούργησε από το μηδέν το δικό του ίδρυμα. Το Ricky Rubio Foundation.

Για την πρωτοβουλία αυτή ανέφερε: «Ήθελα να εκμεταλλευτώ την ιδιότητά μου ως παίκτης του ΝΒΑ για να προσφέρω χαμόγελα και επίσης να μαζέψω χρήματα για κοινωνικούς σκοπούς. Δε θα πω ψέματα εδώ, τα χαμόγελα των παιδιών στα νοσοκομεία πραγματικά με κάνουν να συνεχίζω. Έτσι γεμίζω. Ξέρω ότι αυτό θα ήθελε η Μαμά. Είναι ακριβώς εκεί μαζί μου».

Το 2017 έφυγε από τη Μινεσότα και έψαξε για νέες εμπειρίες στο NBΑ. Στη Γιούτα ήταν εξαιρετικός για δύο χρονιές και μετά το MVP του στο Παγκόσμιο, βρέθηκε στους Σανς. Το τρίποντό του, χρόνο με το χρόνο γινόταν καλύτερο και τη χρονιά που φαινόταν να κάνει το δικό του ξέσπασμα, το 2021, με τη φανέλα των Καβαλίερς, υπέστη τον σημαντικότερο τραυματισμό της καριέρας του, κόβοντας τον χιαστό του. Πέρυσι το καλοκαίρι έμεινε εκτός Εθνικής για να ολοκληρώσει την αποθεραπεία του και φέτος επέστρεψε με τους Καβαλίερς σε έναν ρόλο πολύ μικρότερο από εκείνον που είχε μέχρι τις 29 Δεκεμβρίου του 2021.

Στην πιάτσα είχε γίνει γνωστό ότι ο Rubio θα επέστρεφε στην Μπαρτσελόνα, το καλοκαίρι του 2024, ενώ τις τελευταίες ημέρες βρισκόταν ξανά στην προετοιμασία της Φούρια Ρόχα, ενόψει του Παγκοσμίου Κυπέλλου. Στον φιλικό αγώνα κόντρα στη Βενεζουέλα έμεινε ξαφνικά εκτός αποστολής και μερικές ώρες αργότερα ήρθε το σοκ της απόσυρσης. Στην ανακοίνωσή του, ο Rubio δεν ανέφερε το εάν αυτή θα είναι οριστική ή απλά αν θέλει να μείνει για λίγο μακριά από το άθλημα.

Το 2019 πάντως όταν είχε αποκαλύψει για πρώτη φορά ότι είχε φτάσει κοντά στην απόσυρση, ανέφερε: «Το μπάσκετ είναι πολύ σημαντικό για μένα. Όμως ξέρω ότι μπορώ να έχω επίδραση σε αυτό τον κόσμο με πολλούς άλλους τρόπους. Και ασφαλώς, ένας εξ αυτών είναι να είμαι το παιδί της μαμάς».

Η συμπαράσταση που έλαβε από τον χώρο του μπάσκετ ήταν παροιμιώδης, ενώ ξεχώρισαν τα μηνύματα που έλαβε από τη χρυσή γενιά της ισπανικής καλαθοσφαίρισης. Ελπίζουμε ο Ricky να βρει τη δύναμη και τον σκοπό του ξανά και να κάνει ό,τι τον γεμίζει σύντομα, είτε αυτό είναι εντός γηπέδων, είτε μακριά από αυτά.