Ο Unai Emery παίρνει ξανά αυτό που αξίζει

Μετά τη λήξη του αγώνα στο Allianz Arena, που βρήκε τις δύο ομάδες ισόπαλες με σκορ 1-1, οι ποδοσφαιριστές της Βιγιαρεάλ σήκωσαν στα χέρια τον προπονητή τους, Unai Emery, ως ένδειξη ευγνωμοσύνης και σεβασμού, σ’ έναν άνθρωπο που πριν από μερικούς μήνες απέρριψε τα πετροδολάρια της Νιούκαστλ για να μείνει μαζί τους. Καθ’ όλη τη διάρκεια της συνέντευξης τύπου παρέμεινε ήρεμος.

Μία δήλωσή του, ωστόσο, τράβηξε όλα τα βλέμματα των δημοσιογράφων. «Κάναμε πάρα πολλά λάθη μέχρι το 88ο λεπτό. Η Μπάγερν Μονάχου έκανε μόνο ένα: μας άφησε ζωντανούς. Και τους τιμωρήσαμε γι’ αυτό» δήλωσε, με τα ισπανικά μέσα να τον αποθεώνουν. Πώς έφτασε, όμως, μέχρι εδώ ο Βάσκος προπονητής και γιατί οι αποτυχίες του σε Παρί Σεν Ζερμαίν και Άρσεναλ δεν τον πήραν από κάτω;

Ο ποδοσφαιριστής που έγινε προπονητής μέσα σε μία μέρα

Ο Unai Emery γεννήθηκε στις 3 Νοεμβρίου του 1971 στη Χονταρίμπια, μια πόλη στη χώρα των Βάσκων με πληθυσμό μικρότερο από 20 χιλιάδες κατοίκους. Το ποδόσφαιρο ήταν πάντοτε μέσα στο σπίτι του, καθώς ο πατέρας και ο παππούς του έπαιξαν επαγγελματικά στην πρώτη και τη δεύτερη κατηγορία της χώρας. Ο ίδιος, αγωνιζόμενος στη θέση του αριστερού χαφ, γράφτηκε στις ακαδημίες της Ρεάλ Σοσιεδάδ, ωστόσο, δεν κατάφερε ποτέ να καθιερωθεί στην πρώτη ομάδα.

Με τη φανέλα της, αγωνίστηκε μόλις πέντε ματς στην La Liga, σκοράροντας και ένα γκολ. Έκτοτε συνέχισε την καριέρα του κυρίως σε ομάδες της Segunda División, σημειώνοντας 215 εμφανίσεις και πετυχαίνοντας μόλις επτά γκολ. Στα 32 του πήρε μεταγραφή στη Λόρκα Ντεπορτίβα, μια ομάδα που αγωνιζόταν στην τρίτη ποδοσφαιρική κατηγορία της χώρας. Ο ίδιος καταλάβαινε πως η καριέρα του πια είχε πάρει την κατιούσα. Ένας σοβαρός τραυματισμός, όμως, στο γόνατο θα του άλλαζε μια και καλή τη ζωή.

Όταν τραυματίστηκε, ο πρόεδρος του συλλόγου του ζήτησε να συναντηθούν. Και ενώ πολλοί πίστευαν πως το ραντεβού αυτό θα έφερνε και τη λήξη της συνεργασίας των δύο πλευρών, εκείνος του ζήτησε να κάτσει στον πάγκο της ομάδας ως πρώτος προπονητής, μιας και η θέση είχε μείνει κενή. O Unai Emery αποδέχτηκε την πρόταση και σε μια μέρα έγινε από ποδοσφαιριστής, προπονητής.

Μέσα σε μία χρονιά, ο Emery προσαρμόστηκε πλήρως στα νέα του καθήκοντα και κατάφερε να ανεβάσει την ομάδα στη Segunda División για πρώτη φορά στην ιστορία της. Στον σύλλογο έμεινε για δύο σεζόν και highlight της παρουσίας του ήταν η νίκη κόντρα στη Μάλαγα για το Copa Del Rey. Επόμενος σταθμός της καριέρας του: η Αλμερία.

Με εκείνον στον πάγκο, η ομάδα ανέβηκε για πρώτη φορά στην Primera Division και την ακριβώς επόμενη χρονιά, την παρθενική της στην πρώτη κατηγορία, κατέλαβε την όγδοη θέση της βαθμολογίας. Το άστρο του Unai Emery είχε αρχίσει να λάμπει. Αρκετές ομάδες από την Ισπανία και το εξωτερικό τον προσέγγιζαν για να το κάνουν δικό τους. Τελικά, εκείνος επέλεξε τη Βαλένθια. Και δεν το μετάνιωσε ούτε μία στιγμή.

Η σχέση αγάπης του Unai Emery με το Europa League

Στη Βαλένθια έμεινε για μια τετραετία, από το 2008 ως το 2012. Σ’ ένα πρωτάθλημα που η Μπαρτσελόνα του Lionel Messi και η Ρεάλ Μαδρίτης του Cristiano Ronaldo πάλευαν μόνες τους για το ποια θα φτάσει πρώτη τους 100 βαθμούς στην τελική κατάταξη, η Βαλένθια του Unai Emery κατάφερε να γίνει ο τρίτος πόλος της λίγκας και να συμμετέχει στο Champions League.

Τη σεζόν 2011/12 έφτασε μια ανάσα από τον τελικό του Europa League, ωστόσο, έχασε στα ημιτελικά από την Ατλέτικο Μαδρίτης. Αυτή ήταν η αρχή μιας σχέσης αγάπης μεταξύ του Βάσκου προπονητή και της ευρωπαϊκής διοργάνωσης. Μετά από ένα σύντομο πέρασμα από τη Σπαρτάκ Μόσχας, επέστρεψε στην πατρίδα του, αυτή τη φορά για λογαριασμό της Σεβίλλης. Η ισπανική ομάδα με εκείνον στον πάγκο έκανε κάτι πρωτόγνωρο: κατέκτησε τρία Europa League σε τρεις απανωτές χρονιές, από το 2014 μέχρι το 2016.

Ως ο απόλυτος αυτοκράτορας της διοργάνωσης, αποφάσισε να μεταπηδήσει στην Παρί Σεν Ζερμέν προκειμένου να κάνει το μεγάλο το όνειρο πραγματικότητα: να προσθέσει στη συλλογή του και το κύπελλο «με τα μεγάλα αυτιά». Στο Παρίσι, όμως, τα πράγματα δεν πήγαν τόσο καλά. Η πορεία του στιγματίστηκε από την ήττα αποκλεισμό από την Μπαρτσελόνα στο Καμπ Νου με το ιστορικό 6-1, στη ρεβάνς του 4-0 του πρώτου αγώνα.

Την επόμενη χρόνια, ενώ η Παρί Σεν Ζερμέν ήταν ξανά φαβορί για την κατάκτηση της διοργάνωσης έμεινε νωρίς εκτός, χάνοντας στους 16 του Champions League αυτή τη φορά από τη Ρεάλ Μαδρίτης. Μπορεί ο ίδιος να είχε κερδίσει ήδη επτά από τους δέκα εγχώριους τίτλους στη Γαλλία, ωστόσο, το κλίμα για εκείνον ήταν πολύ βαρύ. Η αποχώρησή του δεν εξέπληξε κανέναν. Ούτε βέβαια και η πρόσληψή του από την Άρσεναλ.

Στον βρετανικό σύλλογο παρέμεινε για ενάμιση χρόνο. Όπως εξήγησε ο ίδιος στο Athletic, η σκιά του Arsene Wenger υπήρχε πάντα από εκείνον σε κάθε στραβή. «Ήταν πολύ δύσκολο για οποιονδήποτε προπονητή μετά από εκείνον, να καταφέρει να καθιερωθεί. Υπήρχαν ορισμένοι παίκτες που αδυνατούσαν να καταλάβουν πως πια δεν ήταν σημαντικοί για την ομάδα. Οι οπαδοί, από την άλλη, δυσκολεύονταν να κατανοήσουν ότι έπρεπε να υπάρξει μια εξέλιξη» δήλωσε ο Unai Emery, με σαφείς υπαινιγμούς για τον Mesut Ozil, με τον οποίο ήταν γνωστό πως δεν είχαν και τις καλύτερες σχέσεις.

Η επιτυχία στη Βιγιαρεάλ και η άρνηση της μυθικής πρότασης από τη Νιουκάστλ

Η επιστροφή στην Ισπανία για εκείνον ήταν μονόδρομος. Η Βιγιαρεάλ του άνοιξε την αγκαλιά της και εκείνος έκανε αυτό που ήξερε πάντα: να χτίζει ομάδες και να κερδίζει τρόπαια. Όπως και έγινε. Την περσινή χρονιά, η Βιγιαρεάλ έκανε τη μεγάλη έκπληξη και κέρδισε το Europa League κόντρα στη Μάντσεστερ Γουνάιτεντ. Αυτός ήταν και ο τέταρτος ευρωπαϊκός του τίτλος.

Φέτος, είχε σειρά το Champions League. Τον περασμένο Νοέμβριο, όμως, και ενώ η ομάδα είχε συμπληρώσει τον πρώτο της γύρο στην κορυφαία ευρωπαϊκή διοργάνωση, η νέα διοίκηση της Νιούκαστλ, μετά την εξαγορά της από τον Mohammed Bin Salman, τον προσέγγισε για να τον κάνει δικό της. Εκείνος ωστόσο, μετά από σκέψη, αποφάσισε να αρνηθεί αυτή τη δελεαστική πρόταση.

«Η Νιούκαστλ ήταν μια πολύ ελκυστική ευκαιρία. Μια ευκαιρία για να χτιστεί κάτι διαφορετικό σε σχέση με την Άρσεναλ» δήλωσε ο ίδιος στο Athletic. «Με την Άρσεναλ έπρεπε πρώτα να γκρεμίσεις τα τείχη, κάτι που απαιτεί σκληρή δουλειά και μετά να αρχίσεις να χτίζεις από την αρχή. Στη Νιούκαστλ δε χρειαζόταν αυτό. Μου άρεσε η ιδέα, αλλά ήμουν ευγνώμων στη Βιγιαρεάλ για την ευκαιρία που μου έδωσε να βρίσκομαι στο Champions League» συμπλήρωσε.

Όπως κατέληξε, όλους σχεδόν τους στόχους που είχε θέσει στην προπονητική του καριέρα τους έχει πετύχει. Ένας μόνος μένει: η κατάκτηση του Champions League. Και ποιος μπορεί, άραγε, να πει με βεβαιότητα πως δεν θα τα καταφέρει;