Ο χαρισματικός Joan Laporta
Ο νέος διοικητικός ηγέτης της Barcelona, η πρώτη του θητεία, η πολιτική, η νίκη στις εκλογές και τα άμεσα σχέδια για τα οικονομικά, τις μεταγραφές και φυσικά τον Messi.
- 14 ΜΑΡ 2021
Το βράδυ της 7ης Μαρτίου, λίγο πριν τα μεσάνυχτα, ολοκληρώθηκε η εκλογική διαδικασία για την ανάδειξη του νέου προέδρου της Barcelona. Μετά την καταμέτρηση των ψήφων, έγινε γνωστό ότι ο Joan Laporta θα είναι ο νέος διοικητικός ηγέτης των ”blaugrana” για την επόμενη εξαετία. Αυτή θα είναι η δεύτερη θητεία του, αφού ο Laporta υπήρξε πρόεδρος του καταλανικού συλλόγου και την περίοδο 2003-2010. Ο 58χρονος δικηγόρος κατάφερε να πάρει 30.184 ψήφους (54%), έναντι των 16.679 (30%) του Victor Font και των 4.769 (8,6%) του Toni Freixa, επιβεβαιώνοντας τον τίτλο του απόλυτου φαβορί που του έδινε τις τελευταίες εβδομάδες σύσσωμος ο ισπανικός Τύπος.
Οι εκλογές διεξήχθησαν σε μια πολύ κρίσιμη χρονική συγκυρία για τους “culés”, με πολλά και μεγάλα προβλήματα που θα κληθεί να διαχειριστεί και να λύσει ο Laporta. Η προηγούμενη διοίκηση του Josep Maria Bartomeu άφησε πίσω της «καμμένη γη» σε όλα τα επίπεδα, δεν είναι άλλωστε τυχαίο ότι ο πρώην πρόεδρος της Barca, συνελήφθη από την καταλανική αστυνομία λίγες μέρες πριν τις εκλογές, κατηγορούμενος για διαφθορά, κακοδιαχείριση και ξέπλυμα μαύρου χρήματος.
Η νίκη όμως του Laporta, δείχνει να ξαναφέρνει την αισιοδοξία στους Καταλανούς, αφού κανείς δεν ξεχνάει ότι πρόκειται για τον πιο πετυχημένο πρόεδρο στην ιστορία του συλλόγου. Στο σημερινό κείμενο θα δούμε ποια προβλήματα θα κληθεί να αντιμετωπίσει ο “Jan”, ποιες θα είναι οι προτεραιότητές του, ποιες οι πρώτες του κινήσεις και βέβαια, τί σκοπεύει να κάνει ώστε να πείσει τον Messi να συνεχίσει στην ομάδα και μετά το ερχόμενο καλοκαίρι.
Πριν όμως από όλα αυτά, ας θυμηθούμε πρώτα την πορεία του Laporta στα διοικητικά της Barcelona, πώς ξεκίνησε η ενασχόλησή του με τα «κοινά» των “blaugrana” και τί πέτυχε στην πρώτη – επταετή – θητεία του. Επίσης, ποια είναι η σχέση του με την πολιτική και το καταλανικό ζήτημα, αλλά και πώς κινήθηκε αυτά τα 11 χρόνια, από τότε δηλαδή που παρέδωσε την προεδρική «σκυτάλη» στον Sandro Rosell, μέχρι και σήμερα.
Από τον «Μπλε Ελέφαντα» στην προεδρία
Ο Joan Laporta γεννήθηκε το 1962 στη Βαρκελώνη και σπούδασε στη Νομική, ειδικευόμενος στο εταιρικό δίκαιο. Είναι ιδρυτικό μέλος του δικηγορικού γραφείου Laporta & Arbós, καθώς και επισκέπτης καθηγητής του δικαίου περί ακινήτων στην Αρχιτεκτονική Σχολή του Πανεπιστημίου της Βαρκελώνης. Αναμίχθηκε για πρώτη φορά στα διοικητικά της Barcelona, όταν κατέβηκε ως υποψήφιος σύμβουλος με το ψηφοδέλτιο του Ángel Fernández στις εκλογές του 1997, τις οποίες κέρδισε τελικά ο Josep Lluís Núñez.
Λίγους μήνες αργότερα, ο Laporta δημιούργησε την πλατφόρμα “Elefant Blau” (μπλε ελέφαντας), θέλοντας να καταγγείλει τη διαχείριση του τότε προέδρου, Núñez, με βασικά αιτήματα, πρώτον, να μην εισαχθεί η Barcelona στο χρηματιστήριο, άρα να μη γίνει αθλητική ανώνυμη εταιρεία (SAD) και δεύτερον, να μην ξοδευτούν αλόγιστα χρήματα σε μεταγραφές.
Η πλατφόρμα προώθησε στο τέλος του 1997 μια πρόταση μομφής εναντίον του Núñez και τον Ιανουάριο του 1998, έχοντας συγκεντρώσει έξι χιλιάδες υπογραφές μελών που ενέκριναν την πρωτοβουλία, κέρδισε το δικαίωμα ενός δημοψηφίσματος, το αποτέλεσμα του οποίου θα αποφάσιζε αν ο πρόεδρος του συλλόγου θα συνέχιζε στο πόστο του. Το referendum διενεργήθηκε στις 7 Μαρτίου του 1998, ο Núñez παρέμεινε στη θέση του, όμως ο μεγάλος αριθμός ψήφων υπέρ της μομφής (24.863), εδραίωσε την ομάδα Elefant Blau – και μαζί της τον Laporta – ως την πραγματική αντιπολίτευση στη διοίκηση. Η πλατφόρμα συνέχισε τις δράσεις της, εξαναγκάζοντας τελικά τον Núñez σε παραίτηση τον Μάιο του 2000, με προκήρυξη εκλογών μετά από ένα μήνα. Ο Laporta μπήκε στο ψηφοδέλτιο του υποψήφιου για την προεδρία, Lluís Bassat, όμως νικητής ανακηρύχθηκε ο Joan Gaspart με ποσοστό 55%.
Μετά την ήττα στις εκλογές του 2000, αλλά και την κάκιστη διαχείριση του Gaspart, ο Laporta αποφάσισε να ηγηθεί ο ίδιος μιας ομάδας, για να διεκδικήσει τον προεδρικό θώκο, στην περίπτωση πρόωρων εκλογών, εγκαταλείποντας τον Bassat. Μαζί του, στη νέα αυτή προσπάθεια, τον ακολούθησαν νεαροί επιχειρηματίες, εκ των οποίων, ο Sandro Rosell ήταν εκείνος που έγινε το δεξί του χέρι και ο υπεύθυνος σε αθλητικά θέματα, έχοντας την υπόσχεση ότι σε περίπτωση νίκης στις εκλογές, θα έπαιρνε τον τίτλο του αντιπροέδρου.
Σε αντάλλαγμα, ο Rosell έφερε στην ομάδα του Laporta, επιχειρηματίες της εμπιστοσύνης του, όπως ο Jordi Monés και ο Josep Maria Bartomeu. Μετά την παραίτηση του Gaspart τον Φεβρουάριο του 2003 και την ανάληψη της προεδρίας από τον υπηρεσιακό Enric Reyna, προκηρύχθηκαν εκλογές για τις 15 Ιουνίου εκείνης της χρονιάς.
Οι υποψήφιοι ήταν έξι, περισσότεροι από κάθε άλλη φορά σε αρχαιρεσίες για την ανάδειξη προέδρου του συλλόγου. Εκτός των Bassat και Laporta, κατέβαιναν ακόμα οι Jaume Llauradó, Josep Martínez Rovira, Josep Maria Minguella και Jordi Majó. Όλα τα γκάλοπ έδιναν σίγουρο νικητή τον Bassat, ο οποίος είχε συγκεντρώσει στο ψηφοδέλτιο πολλές σημαίνουσες προσωπικότητες της καταλανικής κοινωνίας και είχε παρουσιάσει τον Pep Guardiola ως τον επόμενο αθλητικό διευθυντή του συλλόγου, σε περίπτωση επικράτησής του.
Ο Laporta ήταν ο τελευταίος από τους έξι, που παρουσίασε την υποψηφιότητά του. Το προεκλογικό του σλόγκαν ήταν το “Primer, el Barca” (πρώτα η Μπάρσα), ενώ το ψηφοδέλτιό του ήταν γεμάτο με νέους και πετυχημένους επιχειρηματίες 35-45 ετών, που δήλωναν αποφασισμένοι να αφιερώσουν τα καλύτερα χρόνια της ζωής τους στο σύλλογο.
Παρά το γεγονός ότι ο ίδιος ο Laporta δεν το είπε ποτέ ανοιχτά, τα καταλανικά και ισπανικά ΜΜΕ ανακοίνωσαν ότι ο Johan Cruyff (του οποίου εκτός από φίλος, ήταν και προσωπικός δικηγόρος) στήριζε τη συγκεκριμένη υποψηφιότητα. Το ψηφοδέλτιο του “Jan” είχε μεγάλο αντίκτυπο στην Καταλονία. Στις προεκλογικές εκδηλώσεις, όλοι έβλεπαν τους νέους, πετυχημένους, μορφωμένους υποψήφιους, που καμία σχέση δεν είχαν με το μέχρι τότε μοντέλο των διοικητικών παραγόντων. Ένας Άγγλος δημοσιογράφος που κάλυπτε την εκστρατεία, χαρακτήρισε τον Laporta ως τον «Κένεντι της Μπαρτσελόνα», κάτι που υιοθέτησαν αμέσως όλα τα καταλανικά μέσα. Την τελευταία εβδομάδα της προεκλογικής εκστρατείας, ο “Jan” ανακοίνωσε ότι είχε έρθει σε συμφωνία με τη Manchester United για την απόκτηση του David Beckham, κάτι που επιβεβαίωσε ο ίδιος ο αγγλικός σύλλογος στην επίσημη ιστοσελίδα του.
Τελικά, στις 15 Ιουνίου έφτασε η ημέρα των εκλογών, όπου παρά τον καύσωνα, η προσέλευση στις κάλπες ήταν μαζική από τα μέλη. Αμέσως μετά την καταμέτρηση, έγινε γνωστό ότι ο Laporta είχε κερδίσει, ξεπερνώντας μάλιστα κάθε προσδοκία και αισιόδοξη πρόβλεψη στο τελικό αποτέλεσμα, με το εντυπωσιακό 52,57% των ψήφων! Ο Bassat έμεινε δεύτερος με ποσοστό μόλις 31,80%.
Έτσι λοιπόν, ο Laporta, στα 41 του, έγινε ο τέταρτος μικρότερος σε ηλικία πρόεδρος στην ιστορία της Barcelona. Μόλις ανέλαβε τα καθήκοντά του ο “Jan”, στηριγμένος από τη μία στις συμβουλές του Cruyff και από την άλλη στη δουλειά του αθλητικού αντιπροέδρου πλέον, Rosell, άλλαξε δραστικά τις αθλητικές δομές του συλλόγου και προσέλαβε ως τεχνικό γραμματέα τον πρώην παίκτη των «μπλαουγκράνα», Txiki Begiristain. Αφού προσπάθησε – χωρίς επιτυχία – να προσλάβει πρώτα τον Guus Hiddink και στη συνέχεια τον Ronald Koeman, τελικά συμφώνησε με τον άπειρο προπονητικά Frank Rijkaard.
Ronnie αντί για Beckham
Ο Laporta δεν μπόρεσε να πραγματοποιήσει την προεκλογική υπόσχεσή του στα μέλη και να φέρει στη Βαρκελώνη τον Beckham (ο οποίος προτίμησε τους galácticos του Florentino Pérez), έτσι πλήρωσε 27 εκ. ευρώ στην Paris Saint Germain για να αγοράσει τον Ronaldinho. Σε εκείνη την πρώτη του σεζόν στην προεδρία (2003/04), μπορεί η Barca να μην κατέκτησε τίποτα, αλλά δυο σημαντικά γεγονότα ήταν η αύξηση των μελών κατά 25.000 (από τις 105.000 στις 130.000) και ο αποκλεισμός από το “Camp Nou” των ακραίων φανατικών “Boixos Nois”. Πριν το ξεκίνημα της επόμενης σεζόν (2004/05), Laporta και Rosell ολοκλήρωσαν το μεγάλο ξεκαθάρισμα του ρόστερ (έφυγαν 16 παίκτες) και πραγματοποίησαν μια ακόμα πολύ μεγάλη μεταγραφή, αυτή του Samuel Eto’o από τη Mallorca. Παίζοντας ωραίο ποδόσφαιρο, η ομάδα κατέκτησε το πρωτάθλημα, το πρώτο μετά από έξι χρόνια, επαναφέροντας τον ενθουσιασμό στις τάξεις των φιλάθλων.
Όμως, παρά την επιτυχία στη Λίγκα, άρχισε να παρατηρείται μια ψυχρότητα στις σχέσεις Laporta και Rosell, αφού ο αντιπρόεδρος διαφωνούσε με κάποιες αποφάσεις του προέδρου, αλλά και με τις συμβουλές που του έδινε ο Cruyff. Γρήγορα έγινε φανερή η πλήρης διάσταση απόψεων ανάμεσα στις δυο πλευρές και στις 2 Ιουνίου του 2005, μόλις δυο εβδομάδες μετά την κατάκτηση του πρωταθλήματος, η κρίση κορυφώθηκε, αφού τέσσερα μέλη της διοίκησης (Sandro Rosell, Jordi Monés, Josep Maria Bartomeu και Jordi Moix) εξαναγκάστηκαν σε παραίτηση. Η τετράδα, με επικεφαλής τον Rosell, κατέστησε σαφές ότι ο Laporta είχε αλλάξει μέσα σε εκείνη τη διετία και πως μέσα στη διοίκηση, αρχές όπως η δημοκρατία, οι ανοιχτές διαδικασίες και η ομαδική εργασία, είχαν δώσει τη θέση τους στον αυταρχισμό, την αδιαφάνεια και τη φιλοδοξία για εξουσία.
Από το πρώτο ChL στο δημοψήφισμα
Η επόμενη σεζόν (2005/06) έφερε ακόμα μεγαλύτερες επιτυχίες για τη διοίκηση Laporta, αφού η Barcelona, εκτός από ένα ακόμα πρωτάθλημα, κατέκτησε το δεύτερο Champions League της ιστορίας της, σε μια αψεγάδιαστη πορεία, όπου οι “blaugrana” σε 13 αγώνες που έδωσαν στη διοργάνωση, δε γνώρισαν την ήττα (9 νίκες & 4 ισοπαλίες) και πήραν το τρόπαιο με ανατροπή στον τελικό του Stade de France απέναντι στην Arsenal με τα τέρματα των Eto’o και Belletti (2-1). Όμως τα προβλήματα δε σταμάτησαν για τον Laporta. Παρά το γεγονός ότι το καλοκαίρι του 2006 συμπλήρωνε ουσιαστικά τρία χρόνια στο πόστο του, ένας δικαστής έδωσε τη δική του ερμηνεία στο καταστατικό του συλλόγου, αποφασίζοντας ότι οι πρώτες οκτώ μέρες της προεδρίας έπρεπε να υπολογιστούν ως ξεχωριστό έτος (!), άρα ο Laporta ήταν υποχρεωμένος να προκηρύξει άμεσα νέες εκλογές.
Τελικά το πρόβλημα ξεπεράστηκε «ανώδυνα», αφού εκτός του “Jan”, δεν παρουσιάστηκε άλλος υποψήφιος, οπότε η θητεία του ανανεώθηκε χωρίς να χρειαστεί η προσφυγή στις κάλπες. Μετά το «νταμπλ» της προηγούμενης σεζόν, η επόμενη αγωνιστική περίοδος (2006/07) δεν έφερε καμία επιτυχία για την Barcelona, ενώ το πρωτάθλημα χάθηκε στην ισοβαθμία με τη Real Madrid, λόγω καλύτερων αποτελεσμάτων των “merengues” στα μεταξύ τους παιχνίδια. Κάτι ανάλογο συνέβη και τη σεζόν 2007/08, παρά το γεγονός ότι έγιναν πολλές και σημαντικές μεταγραφές (Henry, Abidal, Touré, Milito). Η ομάδα δεν κατέκτησε κανέναν τίτλο, έμεινε 18 βαθμούς πίσω από τη Real στη Λίγκα και για πρώτη φορά εμφανίστηκαν στις κερκίδες του “Camp Nou” λευκά μαντήλια, με τους φίλαθλους να ζητούν την παραίτηση του Laporta.
Το καλοκαίρι του 2008, ολοκληρώθηκε φιλικά η συνεργασία του Rijkaard με τον σύλλογο, όμως το καινούργιο πρόβλημα για τον Laporta ήταν η πρόταση μομφής που είχε κατατεθεί εναντίον του από μια ομάδα δυσαρεστημένων – με τη διαχείρισή του – μελών του συλλόγου. Το δημοψήφισμα διενεργήθηκε στις 6 Ιουλίου του 2008 και το αποτέλεσμα ήταν ένα πολύ σκληρό χτύπημα στη διοίκηση του Laporta: εναντίον του ψήφισε το 60,6% των μελών, ενώ υπέρ του μόλις το 37,75%. Παρόλα αυτά, η προεδρία «σώθηκε» για μόλις 6%, αφού σύμφωνα με το καταστατικό της Barcelona, για να περάσει μια πρόταση μομφής, απαιτείται το 66,6% των ψήφων, δηλαδή τα 2/3 των ψηφισάντων. Τέσσερις μέρες αργότερα, παραιτήθηκαν οκτώ από τα δεκαεπτά συνολικά μέλη του διοικητικού συμβουλίου και προσπάθησαν να πείσουν τον Laporta να παραιτηθεί και αυτός και να προκηρύξει πρόωρες εκλογές.
“No tindrás collons”!
Όμως εκείνος αρνήθηκε και αποφάσισε να στηριχτεί στον σκληρό πυρήνα των δικών του ανθρώπων στη διοίκηση, ώστε να συνεχίσει τη θητεία του, στρέφοντας την προσοχή του στην ομάδα, η οποία χρειαζόταν καινούργιο προπονητή. Ο πρόεδρος των “culés” είχε στο μυαλό του τον Guardiola και ήταν έτοιμος να κάνει την κίνηση που αιφνιδίασε πολλούς, αλλά αποδείχτηκε «ματ» για την επόμενη τετραετία. Laporta και Begiristain είχαν ήδη συναντηθεί με τον José Mourinho, όμως δεν πείστηκαν από τον Πορτογάλο και κατέληξαν στον πρώην παίκτη των “blaugrana”, που τότε ήταν προπονητής της Barcelona Β. Ο ίδιος ο “Jan”, σε μια συνάντησή του με τον Pep, είχε αφήσει να εννοηθεί ότι τον προόριζε για τεχνικό της πρώτης ομάδας, για να εισπράξει την εξής απάντηση από τον Guardiola: “No tindrás collons”, δηλαδή, «δε θα έχεις τα αρχίδια για να το κάνεις»!
Τελικά ο Laporta το έκανε και στις 17 Ιουνίου του 2008 έγινε η επίσημη παρουσίαση του νέου προπονητή. Η πρώτη απόφαση του Pep ήταν η μη συνέχιση της συνεργασίας με τους Ronaldinho και Deco, κάτι που προκάλεσε γκρίνια στις τάξεις των φιλάθλων, οι οποίοι έτσι κι αλλιώς ήταν πολύ επιφυλακτικοί απέναντί του, αφού θεωρούσαν ότι ήταν τελείως άπειρος για να κουμαντάρει ένα τόσο μεγάλο καράβι σαν την Barca. Όμως η συνέχεια δικαίωσε απόλυτα την επιλογή του Laporta, αφού οι “blaugrana” σάρωσαν κυριολεκτικά τα πάντα, κάνοντας το πρώτο «τρεμπλ» στην ιστορία του ισπανικού ποδοσφαίρου (Κύπελλο, πρωτάθλημα, Champions League), ενώ πέτυχαν και το εντυπωσιακό 2-6 μέσα στο “Bernabéu” επί των “merengues”. Το μαγικό 2009 συνεχίστηκε και ολοκληρώθηκε με τρεις ακόμη τίτλους, τα δυο Σούπερ Καπ (ισπανικό και ευρωπαϊκό) και το Μουντιάλ Συλλόγων, κάνοντας την Barcelona την πρώτη ομάδα στην ιστορία του ποδοσφαίρου που πετύχαινε κάτι τέτοιο.
Απολογισμός: 59 τίτλοι σε 7 χρόνια!
Και κάπως έτσι φτάσαμε στη σεζόν 2009/10, την τελευταία της θητείας του Laporta, αφού σύμφωνα με το καταστατικό του συλλόγου, δε θα μπορούσε να ξαναθέσει υποψηφιότητα (οι δυο συνεχόμενες θητείες είναι το ανώτατο επιτρεπτό όριο). Οι “blaugrana” κατέκτησαν ένα ακόμα πρωτάθλημα, το τρίτο σερί, όμως ένα νέο σκάνδαλο ήρθε να σκιάσει την προεδρία, όταν έγινε γνωστό ότι ο Joan Oliver, δεξί χέρι του Laporta, είχε προσλάβει μια εταιρεία, για να παρακολουθεί συγκεκριμένα μέλη του διοικητικού συμβουλίου.
Ο Oliver μπορεί βέβαια να υποστήριξε ότι ο Laporta δεν είχε ιδέα για όλο αυτό, αλλά μάλλον κανείς δεν τον πίστεψε. Ο επίλογος της θητείας ήρθε στις 13 Ιουνίου του 2010, όταν διενεργήθηκαν οι εκλογές για την ανάδειξη νέου διοικητικού ηγέτη, με τον Sandro Rosell να κάνει περίπατο, να παίρνει 35.021 ψήφους (τις περισσότερες από κάθε άλλο νικητή στην ιστορία του συλλόγου), δηλαδή ποσοστό 61,35% και να γίνεται ο επόμενος πρόεδρος της Barcelona.
Ο Laporta ολοκλήρωσε τη διπλή του θητεία, με το σύλλογο να έχει κατακτήσει σε αυτή την επταετία 59 επίσημους τίτλους σε όλα τα τμήματα (ποδόσφαιρο, μπάσκετ, χάντμπολ, χόκεϊ με πατίνια και χόκεϊ επί πάγου). Οι σημαντικότεροι από αυτούς ήταν τα δυο Champions League στο ποδόσφαιρο, η μια Ευρωλίγκα στο μπάσκετ και το ένα Κύπελλο Πρωταθλητριών στο χάντμπολ.
Ο Laporta κατηγορήθηκε για σπατάλες στο ταμείο της Barcelona, για έναν αδικαιολόγητο “νεοπλουτισμό” στην οικονομική διαχείριση που δημιούργησε χρέη σε διάφορα επίπεδα. Από την άλλη, κανείς δεν μπορεί να παραβλέψει το γεγονός ότι είναι ο πιο πετυχημένος πρόεδρος στην ιστορία του συλλόγου, σε ό,τι αφορά στη σχέση χρονικής διάρκειας στο αξίωμα και κατάκτησης τίτλων σε αυτό το διάστημα (7 χρόνια – 59 τίτλοι). Κάτι επίσης πολύ σημαντικό, ήταν οι πολύ καλές σχέσεις που είχε σε αυτή την επταετία τόσο με τους παίκτες, όσο και με τους προπονητές.
Joan Laporta και πολιτική
Όταν το 2010 ολοκληρώθηκε η θητεία του στην προεδρία της Barcelona, ίδρυσε την “Democrácia Catalana”, ένα πολιτικό κόμμα με σκοπό την ανεξαρτητοποίηση της Καταλονίας. Τον Δεκέμβριο του 2010 εξελέγη βουλευτής στο Καταλανικό Κοινοβούλιο (μέχρι το 2012) και λίγους μήνες αργότερα, τον Μάιο του 2011, στις δημοτικές εκλογές, εξελέγη δημοτικός σύμβουλος στο Δήμο της Βαρκελώνης, θέση στην οποία παρέμεινε μέχρι και το τέλος της θητείας του, τον Μάιο του 2015, οπότε και άφησε την πολιτική για να θέσει εκ νέου υποψηφιότητα για την προεδρία της Barcelona. Ως πρόεδρος πάντως των “blaugrana” το 2009, είχε προτρέψει ανοιχτά τα μέλη του συλλόγου να πάρουν μέρος στο – ανεπίσημο – δημοψήφισμα της 13ης Δεκεμβρίου, για την ανεξαρτησία της Καταλονίας.
Ας επιστρέψουμε όμως στις εκλογές του 2015 για την προεδρία του συλλόγου. Να πούμε εδώ, ότι ο εκλεγμένος το 2010 πρόεδρος, Sandro Rosell, είχε παραιτηθεί τον Ιανουάριο του 2014 λόγω του σκανδάλου Neymar και τη θέση του είχε πάρει, ο μέχρι τότε αντιπρόεδρος, Josep Maria Bartomeu.
Οι επόμενες εκλογές ήταν προγραμματισμένες να γίνουν τον Ιούλιο του 2016, όμως ο Bartomeu αναγκάστηκε να τις επισπεύσει, κυρίως λόγω της αφόρητης πίεσης που δεχόταν λόγω της υπόθεσης του Neymar και των χρημάτων που είχαν δαπανηθεί για τη μεταγραφή του, επειδή αρκετοί αντίπαλοί του προσπαθούσαν – όχι άδικα – να συνδέσουν και τον ίδιο με το σκάνδαλο. Έτσι λοιπόν, τον Ιανουάριο του 2015, ο Bartomeu ανακοίνωσε τη διεξαγωγή πρόωρων εκλογών για τον Ιούλιο της ίδιας χρονιάς.
Η ήττα από τον Bartomeu το 2015
Ο Bartomeu υποσχέθηκε μάλιστα ότι μέχρι το 2021, τα ετήσια έσοδα – όχι κέρδη – του συλλόγου, θα έφταναν το ένα δισεκατομμύριο ευρώ! Από τη μεριά του, ο Laporta έδειξε ανέτοιμος για την προεκλογική μάχη. Καταρχάς υπολόγιζε ότι αυτή θα λάμβανε χώρα το 2016, όπως ήταν αρχικά προγραμματισμένο και θα κατέβαινε ως «σωτήρας» για τις κακές σεζόν που πιθανόν να είχαν προηγηθεί. Το τρεμπλ όμως του χάλασε όλα τα σχέδια με τον πιο πανηγυρικό τρόπο, αφήνοντάς τον με μοναδικά «όπλα», την απόφασή του να δώσει νέα δυναμική στην αποδυναμωμένη Masia και την υπόσχεση για την απόκτηση του Paul Pogba. Έτσι λοιπόν φτάσαμε στη 18η Ιουλίου, ημέρα των εκλογών, με την προεδρία να παίζεται ανάμεσα στους Bartomeu και Laporta, αφού οι άλλοι δυο υποψήφιοι δεν υπολογίζονταν καν στα προγνωστικά.
Το σίγουρο είναι ότι η «κατάληξη» του Bartomeu και της διοίκησής του, που δεν ήταν άλλη από την παραίτηση τον περασμένο Οκτώβριο, βοήθησε τα μέγιστα τον Laporta, αφού αυτόματα στο θυμικό των μελών της Barcelona, μπήκε η σύγκριση ανάμεσα στους δυο – πρώην – προέδρους και στα όσα είχε πετύχει ο καθένας. Οι στιγμές δόξας που έζησε ο σύλλογος την επταετία 2003-2010, υπήρξαν ένα τέλειο «αντίβαρο» στην καταστροφική διαχείριση του “Barto”, δίνοντας τεράστιο προβάδισμα στον Laporta στην πρόθεση ψήφου του εκλογικού σώματος, κάτι που όπως φάνηκε, «παρέσυρε» και την υποψηφιότητα του Victor Font, ο οποίος μέχρι πέρυσι το φθινόπωρο ήταν το μεγάλο φαβορί στα γκάλοπ. Εδώ όμως και λίγους μήνες, οι συσχετισμοί ανατράπηκαν και τελικά ο Joan Laporta κέρδισε σχεδόν με περίπατο τις εκλογές.
Οι τέσσερις «άξονες» του Laporta
Είδαμε μέχρι τώρα το παρελθόν του Joan Laporta στα διοικητικά της Barcelona, αλλά και στην πολιτική σκηνή της Καταλονίας, οπότε περνάμε πλέον στα του παρόντος, αφού ο εκλεγμένος νέος πρόεδρος των “blaugrana” έχει μπροστά του πολλά καυτά προβλήματα, στα οποία θα κληθεί να βρει άμεσα λύσεις. Δεσπόζουν – ανάμεσα στα υπόλοιπα – η οικονομική κρίση που βαραίνει το σύλλογο, η ανακαίνιση του “Camp Nou” και βέβαια, το μέλλον του Messi. Το στοίχημα είναι ακόμα μεγαλύτερο και από εκείνο του 2003, όταν ο Laporta ξεκινούσε την πρώτη του θητεία. Ας δούμε πρώτα ποιοι είναι συγκεντρωτικά οι τέσσερις βασικοί άξονες, γύρω από τους οποίους θα πρέπει να κινηθεί ο “Jan” και στη συνέχεια θα αναλύσουμε κάθε έναν ξεχωριστά.
- Τα οικονομικά του συλλόγου (χρέος, αμοιβές των παικτών, μεταγραφές, έσοδα κλπ).
- Η ανανέωση του Messi (νέο συμβόλαιο, μείωση αποδοχών, νέο project).
- Η στελέχωση του συλλόγου (CEO, εκτελεστικός διευθυντής, αθλητικός διευθυντής, προπονητής κλπ).
- “Espai Barca” (αξιολόγηση της συμφωνίας με την Goldman Sachs, μεταφορά στο “Montjuic”).
Ξεκινάμε με το οικονομικό, τη μεγαλύτερη «πληγή» αυτή τη στιγμή της Barcelona, η οποία έχει συνολικά χρέη που ξεπερνούν το ένα δις ευρώ. Τα 730 εκατομμύρια μάλιστα, είναι χρέη που η Barca υποχρεούται να εξοφλήσει βραχυπρόθεσμα και αυτή ακριβώς είναι η πρόθεση του Laporta, να διαπραγματευτεί δηλαδή με τις τράπεζες (που είναι οι κυριότεροι δανειστές) την πιθανότητα οι αποπληρωμές αυτών των χρεών να γίνουν μακρoπρόθεσμα. Ο σύλλογος πρέπει να βρει ρευστό το συντομότερο, επειδή από το συνολικό χρέος, τα 186,6 εκ. ευρώ πρέπει να αποπληρωθούν άμεσα. Τον ερχόμενο Ιούνιο, για παράδειγμα, λήγει το προθεσμιακό δάνειο ύψους 90 εκατομμυρίων ευρώ, που είχε δοθεί από την Goldman Sachs για την κατασκευή του “Estadi Johan Cruyff”.
Φυσικά μέσα στο οικονομικό πρόβλημα, εντάσσεται και η πολιτική που θα ακολουθήσει ο σύλλογος στο θέμα των μεταγραφών, ένα θέμα που έχει άμεση σχέση με την άλλη «καυτή πατάτα» που βρίσκεται στα χέρια του Laporta, δηλαδή την παραμονή ή όχι του Messi στην Barca. Είναι προφανές πως αν ο Αργεντίνος συνεχίσει να είναι κάτοικος Βαρκελώνης, σε καμία περίπτωση το νέο του συμβόλαιο δεν θα (μπορεί να) έχει την παραμικρή σχέση με το προηγούμενο, αυτό δηλαδή που διέρρευσε πριν λίγο καιρό στη δημοσιότητα. Βέβαια, έχω την αίσθηση ότι ο Leo θα κοιτάξει περισσότερο τις κινήσεις ενίσχυσης της ομάδας που θα κάνει ο Laporta, παρά τα χρήματα που θα ζητήσει, αφού είναι γνωστό πως αυτό που καίει τον σούπερ σταρ των “blaugrana” δεν είναι τόσο το οικονομικό, όσο η ανταγωνιστικότητα της ομάδας σε Ισπανία και Ευρώπη.
Ας δούμε λοιπόν ποιες είναι οι πρώτες σκέψεις του “Jan” σχετικά με τα μεταγραφικά. Ακούγονται τρία ονόματα, αυτά των David Alaba, Kun Agüero και Erling Haaland. Ο Αργεντίνος είναι η πιο εύκολη περίπτωση, αφού το καλοκαίρι μένει ελεύθερος, δε θα ζητήσει υπερβολικά χρήματα από την Barca και είναι κολλητός του Messi. Ο Alaba μένει επίσης ελεύθερος, ήδη γνωρίζουμε ότι δε θα συνεχίσει στην Bayern, όμως η περίπτωσή του παρουσιάζει τρία προβλήματα: πρώτον, ζητάει πολλά χρήματα, για την ακρίβεια 22 εκ. ευρώ ετησίως, δεύτερον, απαιτεί πενταετές κλειστό συμβόλαιο και τρίτον, λέγεται (χωρίς να έχει εξακριβωθεί) πως έχει ζητήσει ρήτρα στο συμβόλαιό του με όποια ομάδα υπογράψει, να αγωνίζεται στα χαφ. Τέλος, ο Haaland, παρά τη φιλική σχέση του Laporta με τον μάνατζέρ του, Mino Raiola, είναι ο πιο δύσκολος στόχος, αφού τον θέλει η μισή Ευρώπη.
Αυτή τη στιγμή, κανείς δεν ξέρει αν ο «Τεν Τεν» θα συνεχίσει και την επόμενη χρονιά στην Barca, παρά το γεγονός ότι έχει συμβόλαιο μέχρι το καλοκαίρι του 2022. Η αλήθεια είναι πάντως, πως όσο περνάει ο καιρός, η θέση του ισχυροποιείται κυρίως για δυο λόγους: πρώτον, επειδή κατάφερε να συνεφέρει αγωνιστικά την ομάδα, η οποία μέχρι πριν λίγους μήνες ήταν σε μαύρα χάλια, ενώ τώρα έχει προκριθεί στον τελικό του Κυπέλλου και συνεχίζει να διεκδικεί το πρωτάθλημα και δεύτερον, επειδή έχει δώσει πολλές ευκαιρίες στα «πιτσιρίκια» του ρόστερ, δίνοντας έτσι μια νότα αισιοδοξίας αλλά και προοπτικής στο άμεσο μέλλον των Καταλανών. Ένα σημαντικό «συν» για τον Ολλανδό, είναι ότι έχει κερδίσει τους παίκτες, ενώ και η σχέση του με τον Messi είναι εξαιρετική. Αν τελικά καταφέρει να κατακτήσει το Κύπελλο, θα έχει ένα ακόμα «όπλο» για την παραμονή του.
Είναι βέβαιο ότι ο Xavi θα προπονήσει κάποια στιγμή τους “blaugrana”, πάντως θυμόμαστε τη φράση του Laporta σε συνέντευξή του στη διάρκεια της προεκλογικής περιόδου, όταν ερωτηθείς για τον πρώην παίκτη των Καταλανών, είχε πει ότι «τον σέβομαι, διατηρώ άριστες σχέσεις μαζί του, όμως πιστεύω ότι έχει ακόμα δρόμο μπροστά του, γιατί πριν αναλάβει την Barca, χρειάζεται να χτίσει τα δικά του θεμέλια και όταν έρθει η στιγμή του, να είναι έτοιμος για αυτή την πρόκληση». Αυτά λοιπόν και για το θέμα του προπονητή και περνάμε τώρα στους στενούς συνεργάτες του Laporta, ξεκινώντας από τον Mateu Alemany, που θα είναι το δεξί χέρι του νέου προέδρου. Ο Alemany, πετυχημένος παράγοντας τόσο στη Mallorca όσο και στη Valencia, προορίζεται για ποδοσφαιρικός διευθυντής της Barca, με αυξημένα καθήκοντα.
Ο Laporta θέλει να συνεργαστεί με παλιές δόξες της Barcelona, όπως ο Alexanco στο ποδόσφαιρο (παρών στο πρώτο Πρωταθλητριών το 1992), ο Juan Carlos Navarro στο μπάσκετ και ο Enric Masip στο χάντμπολ. Προβλέπεται να επιστρέψει και ο Víctor Valdés, ενώ θα βολιδοσκοπηθεί και ο Carles Puyol. Πάντως το οργανόγραμμα πρέπει να ολοκληρωθεί σύντομα, γιατί τα μέτωπα είναι ανοιχτά και θα χρειαστούν άμεσες όσο και δραστικές κινήσεις. Ο Alemany θα κληθεί, μαζί με τον αθλητικό διευθυντή και τον προπονητή, να φτιάξει μια λίστα με τις πιθανές αποχωρήσεις από το ποδοσφαιρικό τμήμα, σε μια προσπάθεια να ελευθερωθούν θέσεις στο ρόστερ, αλλά και να μπουν κάποια – όσο το δυνατόν περισσότερα – χρήματα στο ταμείο του συλλόγου, που αυτή τη στιγμή είναι «μείον».
Από τη Masia έχουμε τους Ansu Fati (18 ετών), Riqui Puig (21), Óscar Mingueza (21) και Ilaix Moriba (18), ενώ την “quinta” συμπληρώνουν οι Ronald Araújo (22), Frenkie de Jong (23), Sergiño Dest (20) και Pedri (18). Μπορεί σε καμία περίπτωση να μην υπάρχει σύγκριση ανάμεσα σε αυτή τη φουρνιά και σε εκείνη της πρώτης θητείας του Laporta που δημιούργησε την Pep Team, όμως είναι η πρώτη φορά από τότε, που έχουμε τόσο σημαντική συγκέντρωση νέων παικτών, με εξαιρετικά δείγματα μέχρι τώρα και φυσικά υποσχέσεις για πολλά περισσότερα στο άμεσο μέλλον. Ο στόχος είναι αυτοί οι πιτσιρικάδες να πλαισιωθούν από έμπειρους ποδοσφαιριστές, έτσι ώστε να δημιουργηθεί ένα σύνολο που θα είναι ανταγωνιστικό σε όλες τις διοργανώσεις. Βλέπουμε λοιπόν, ότι υπάρχει η σωστή βάση για να επιτευχθεί κάτι τέτοιο.
Αυτά είναι σε γενικές γραμμές τα πεπραγμένα του Joan Laporta στις δυόμισι περίπου δεκαετίες που ασχολείται με τα κοινά της Barcelona, καθώς και τα σχέδιά του για αυτή τη δεύτερη προεδρική θητεία, η οποία θα ξεκινήσει και επίσημα σε λίγες μέρες. Πανέξυπνος αλλά και πονηρός, προκλητικός, άμεσος, ευχάριστος και πάνω απ’ όλα χαρισματικός, αυτός είναι ο νέος πρόεδρος των “blaugrana” που αισιοδοξεί να ξαναδώσει στον σύλλογο το χαμένο του πρεστίζ, τόσο διοικητικά όσο και αγωνιστικά. Στα 58 του χρόνια, ο Laporta είναι πλέον πιο ώριμος και αποφασισμένος να κυβερνήσει το καράβι. Ανοίγει ένα καινούργιο κεφάλαιο στην ιστορία των “culés” και είναι ο Καταλανός δικηγόρος αυτός που φοράει το περιβραχιόνιο του αρχηγού. Ο χρόνος θα δείξει αν θα τα καταφέρει.
* Πηγές: as.com, marca.com, sport.es, mundodeportivo.com, elpais.com, lavanguardia.com, goal.com