Οι αθλητικοί Μεσσίες που έγραψαν ιστορία

Δεν είναι απλά ένα γκολ στις καθυστερήσεις ή ένα buzzer beater ή ένα πετυχημένο hail mary. Είναι η δόξα μιας τεράστιας νίκης, ή πολλές φορές της κατάκτησης ενός τροπαίου, που έρχεται στο τέλος και καταρτίζει αυτή τη λίστα, η οποία με έναν μαγικό, ηδονικό τρόπο δεν συμπεριλαμβάνει κανένα Leo Messi ή Cristiano Ronaldo.

Δεν αμφιβάλλω ότι τα γκολ των δυο τους έχουν πετύχει φοβερές ανατροπές κι έχουν χτίσει αυτοκρατορίες, αλλά όταν μιλάμε για Μεσσίες εδώ, εννοούμε περισσότερο την προβολή του Solskjaer στον τελικό του ’99 στη Βαρκελώνη παρά τα 250 γκολ που θα σημειώνουν σύντομα σε μια σεζόν οι εξωπραγματικοί Ronaldo και Messi.

Αυτή η λίστα είναι γεμάτη Μεσσίες που ήρθαν κυριολεκτικά την τελευταία στιγμή, σε τελικούς ή ματς που έμοιαζαν με τελικό (όπως το Ελλάδα-Ακτή Ελεφαντοστού) και χάρισαν κάτι ιστορικό στην ομάδα τους. Με αυτό το ‘κάτι ιστορικό’ λοιπόν, δεν εννοούμε την πρόκριση στα ημιτελικά του Κυπέλλου Ελλάδας, αγαπητοί ιδρυτές της λέσχης φίλων Franco Jara.

Θα ήταν άδικο για την παλικαρίσια κεφαλιά του Matt Derbyshire στον Τελικό των Τελικών του Κυπέλλου.

Ο Αργύρης Καμπούρης στο Ελλάδα-ΕΣΣΔ, 1987

 

Πόσο ήθελε για το τέλος: 4 δευτερόλεπτα.

Τι κερδήθηκε: Οι δύο βολές που μας χάρισαν το Ευρωμπάσκετ.

ΤΙ ΣΥΝΕΒΗ: Ο αγαθός γίγαντας δεν είναι στη λίστα για τις βολές που ακόμη κι αν έχανε, η λογική λέει ότι θα οδηγούμασταν στην παράταση, αλλά για το επιθετικό ριμπάουντ μετά το άστοχο σουτ του Ιωάννου. Ίσως το πιο υποτιμημένο ριμπάουντ όλων των εποχών.

Ο Τραϊανός Δέλλας στο Ελλάδα-Τσεχία, 2004

 

Πόσο ήθελε για το τέλος: Καθυστερήσεις του πρώτου ημιχρόνου της παράτασης. Αν δεν έμπαινε το γκολ, θα παίζαμε και το δεύτερο ημίχρονο της παράτασης.

Τι κερδήθηκε: Την πρόκριση για τον τελικό του Euro 2004.

ΤΙ ΣΥΝΕΒΗ: Αναχαιτίζουμε άλλη μια επίθεση των Τσέχων και οργανώνουμε την τελευταία δική μας για το ημίχρονο της παράτασης. Προωθημένη μπαλιά του Σεϊταρίδη, οι Τσέχοι προλαβαίνουν τον Χαριστέα και διώχνουν σε κόρνερ. Ο Τσιάρτας που έχει μπει ως αλλαγή στο 91′ στήνει την μπάλα και εκτελεί. Ο Δέλλας προλαβαίνει τον Cech με το κεφάλι. Πανζουρλισμός. (Δεν θα ξεπεράσω ποτέ ότι άκουσα αυτό το γκολ από το ραδιόφωνο και δεν το είδα ζωντανά).

Ο Γιώργος Πρίντεζης στο Ολυμπιακός-ΤΣΣΚΑ Μόσχας, 2012

 

Πόσο ήθελε για το τέλος: 0.7 δευτερόλεπτα

Τι κερδήθηκε: Ένα Πρωτάθλημα Ευρώπης, το πρώτο του Ολυμπιακού μετά το 1997.

ΤΙ ΣΥΝΕΒΗ: O Ολυμπιακός έχει επιστρέψει σε έναν τελικό που τον βρίσκει 19 πόντους μακριά από την παντοδύναμη ΤΣΣΚΑ λίγο πριν το τελευταίο δεκάλεπτο. Η ραψωδία έχει φτάσει μια ανάσα πριν την κορύφωση και την ανατροπή των ανατροπών. 9.7 δευτερόλεπτα πριν το τέλος, οι Ρώσοι προηγούνται με έναν πόντο και ο Σισκάουσκας εκτελεί και χάνει δύο βολές. Ο Παπανικολάου παίρνει το ριμπάουντ ο Σπανούλης κάνει το ντράιβ και πασάρει στον ελεύθερο Πρίντεζη. Και μετά, πεταχτάρι. Σεισμός.

Ο Δημήτρης Διαμαντίδης στο Ελλάδα-Γαλλία, 2005

 

Πόσο ήθελε για το τέλος: 3.6 δευτερόλεπτα

Τι κερδήθηκε: Η πρόκριση στον τελικό του Ευρωμπάσκετ, το οποίο κατακτήσαμε μετά από μια εύκολη νίκη επί των Γερμανών.

ΤΙ ΣΥΝΕΒΗ: 40 δευτερόλεπτα πριν το τέλος, οι Γάλλοι προηγούνται με 7. Μετά από μια αιωνιότητα με φάουλ, χαμένες βολές, εύστοχες βολές και Σκουντή-Χατζηγεωργίου σε ένα ιστορικό ρεσιτάλ, φτάνουμε στα 10 τελευταία δευτερόλεπτα δύο πόντους πίσω, αλλά με την κατοχή δική μας. Ο Ζήσης κατεβάζει την μπάλα, ο Σκουντής αρχίζει τα “7, 6, ποιος, ποιος” και ο Διαμαντίδης το κολλάει από τα 7 μέτρα. Κάθε φορά η ίδια ανατριχίλα.

Ο Στόγιαν Βράνκοβιτς στο Παναθηναϊκός-Μπαρτσελόνα, 1996

 

Πόσο ήθελε για το τέλος: 4.9 δευτερόλεπτα

Τι κερδήθηκε: Το πρώτο Ευρωπαϊκό του μετέπειτα εξάστερου Παναθηναϊκού.

ΤΙ ΣΥΝΕΒΗ: Ο Παναθηναϊκός κοντεύει να χάσει έναν τελικό στον οποίο κυριαρχεί μέχρι ελάχιστα πριν το τέλος του, αλλά το μακρύ χέρι του Κροάτη γίγαντα κόβει (αντικανονικά) τον Μοντέρο 4.9 δευτερόλεπτα πριν τη λήξη και το Παρίσι βάφεται πράσινο. Σε ένα κομμάτι του στην Ελευθεροτυπία, ο αείμνηστος Φίλιππος Συρίγος είχε εξηγήσει γιατί η τελευταία επίθεση της Μπαρτσελόνα έπρεπε να γίνει μετά από επαναφορά στα 6 δευτερόλεπτα, καθώς είχε λήξει αυτή του Παναθηναϊκού και το ρολόι της κατοχής είχε μηδενιστεί, άρα ας μείνουμε στα ψυχρά γεγονότα. Ο Βράνκοβιτς έκοψε, οι διαιτητές δεν το χρέωσαν αντικανονικό, ο Παναθηναϊκός πήρε την κούπα.

Ο Γιώργος Σαμαράς στο Ελλάδα-Ακτή Ελεφαντοστού, 2014

 

Πόσο ήθελε για το τέλος: Δευτερόλεπτα, ήμασταν ήδη στο 93′.

Τι κερδήθηκε: Η πρόκριση στους 16 του Μουντιάλ της Βραζιλίας.

ΤΙ ΣΥΝΕΒΗ: 900 σφυγμοί σε 90 δευτερόλεπτα. Αυτό συνέβη.

Ο Ζήσης Βρύζας στο Άρσεναλ-ΠΑΟΚ, 1997

 

Πόσο ήθελε για το τέλος: 3 λεπτά για το τέλος του 90λεπτου.

Τι κερδήθηκε: Η πρόκριση στον δεύτερο γύρο του Κυπέλλου UEFA.

ΤΙ ΣΥΝΕΒΗ: Δεν είναι ότι κατακτήθηκε κάτι φοβερό, αλλά για μια στιγμή. Ο ΠΑΟΚ απέκλεισε τη διαστημική Άρσεναλ που την ίδια χρονιά κατέκτησε το νταμπλ στην Αγγλία. Η προμενάδα και το γκολ του Βρύζα που πάγωσε το Χάιμπουρι αποκτούν μυθική αξία, ειδικά στα 1997 που οι τεράστιες επιτυχίες της χώρας σε επίπεδο διασυλλογικό ή εθνικών ομάδων ήταν μετρημένες στα δάχτυλα του ενός χεριού. (Απολογούμαι που αυτό το επικό γκολ δεν ήταν εξαρχής στη λίστα, και έσπευσα να διορθώσω).

Το τελευταίο εμπόδιο στην κούρσα της Πατουλίδου, 1992

 

Πόσο ήθελε για το τέλος: Αυτό το τελευταίο εμπόδιο και λίγα μέτρα μέχρι τον τερματισμό.

Τι κερδήθηκε: Ένα χρυσό Ολυμπιακό μετάλλιο. Δεν χωράει κουβέντα ότι ακόμη και χωρίς το τελευταίο εμπόδιο-Μεσσίας, η επιτυχία θα ήταν τεράστια με ένα αργυρό Ολυμπιακό μετάλλιο, αλλά…

ΤΙ ΣΥΝΕΒΗ: …η Gail Devers έπεσε.

Ο Matt Derbyshire στο ΑΕΚ-Ολυμπιακός, 2009

 

Πόσο ήθελε για το τέλος: Ήμασταν στο έκτο λεπτό των καθυστερήσεων. Δηλαδή πόσο να ήθελε ακόμα;

Τι κερδήθηκε: Σίγουρα το δικαίωμα του Ολυμπιακού να διεκδικήσει το Κύπελλο στην παράταση. Στο 90′ ο Σκόκο είχε κάνει το 3-2 και οι φίλοι της ΑΕΚ σπρώχονταν για το ποιος θα πάρει καλύτερη θέση για την απονομή.

ΤΙ ΣΥΝΕΒΗ: Ο Derbyshire πάτησε γερά στην πλάτη της άμυνας της ΑΕΚ και με κεφαλιά νίκησε τον Σάχα για το 3-3. Αν ο Σκόκο δεν ισοφάριζε σε 4-4 στο δεύτερο ημίχρονο της παράτασης, ο Derbyshire θα ήταν ακόμη πιο ξεκάθαρα ο Μεσσίας του Ολυμπιακού σε αυτό το ματς. Για λόγους αρχής, δεν θα έχριζα Μεσσία τον Αντώνη Νικοπολίδη, οπότε ιδού: Αν δεν ισοφάριζε ο Matt στις υπερ-καθυστερήσεις, δεν θα μιλούσαμε για τον πιο επικό τελικό της ιστορίας των ελληνικών τελικών.

O Michael Jordan στο Jazz-Bulls, 1998

 

Πόσο ήθελε για το τέλος: 5.2 δευτερόλεπτα

Τι κερδήθηκε: Ο τελευταίος μέχρι σήμερα τίτλος των Bulls και ο έκτος σε διάστημα οκτώ ετών.

ΤΙ ΣΥΝΕΒΗ: Όλοι ξέρουμε τι συνέβη και για να είμαι απόλυτα δίκαιος, ο MJ -ακόμη και στο The Shot μετά το σπάσιμο των αστραγάλων του Bryon Russell- δεν είναι ο ορισμός του αθλητικού Μεσσία που έδωσα στην αρχή. Ακόμη κι αν έχαναν το ματς οι Bulls, θα είχαν άλλη μια ευκαιρία για το πρωτάθλημα, αλλά αυτό ακριβώς το σουτ είναι η τέλεια αφορμή να συμπεριληφθεί ο βασιλιάς Michael Jordan σε μια λίστα με Μεσσίες. Χωράει σε όλες. Για πολλούς, είναι ό,τι πιο κοντά σε θεάνθρωπο γνωρίσαμε μετά τον Ιησού.

Ο Ole Gunnar Solskjaer στο Μπάγερν Μονάχου-Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ, 1999

 

Πόσο ήθελε για το τέλος: Τελευταία φάση πριν το γκολ του Sheringham οδηγήσει τον τελικό στην παράταση.

Τι κερδήθηκε: Ένα Τσάμπιονς Λιγκ μωρέ.

ΤΙ ΣΥΝΕΒΗ: Το πιο κινηματογραφικό τελείωμα αγώνα ποδοσφαίρου στην ιστορία. Η Μπάγερν προηγείται από το 6′ με γκολ του Basler, τα 90 λεπτά έχουν συμπληρωθεί και ο βοηθός του Collina δείχνει τρία λεπτά καθυστερήσεις. Ο Sheringham ισοφαρίζει στο 91′ και λες και δεν έφτανε αυτό για φινάλε που θα διηγούμασταν στα παιδιά μας, η Γιουνάιτεντ κερδίζει κι άλλο κόρνερ με τη σέντρα. Beckham εκτελεί, πρώτη κεφαλιά Sheringham, προβολή Solskjaer και οι Γερμανοί δεν μπορούν καν να σηκωθούν απ’ το χορτάρι.

Ο Ray Allen στον 6ο τελικό Heat-Spurs, 2013

 

Πόσο ήθελε για το τέλος: 5.2 δευτερόλεπτα

Τι κερδήθηκε: Αυτό που κερδήθηκε είναι η παράταση (ζωής) για τους Heat, αλλά αυτό που σώθηκε ήταν ένα ολόκληρο πρωτάθλημα που οι Spurs (σ.σ. προηγούνταν 3-2 στις νίκες) κρατούσαν στα χέρια τους. Οι Heat έκαναν το 3-3 στην παράταση, κέρδισαν το 7ο ματς και κέρασαν πίκρα τους απανταχού haters της τριάδας James/Wade/Bosh. Μέγιστη ευτυχία ότι είδα αυτό το ματς ζωντανά.

ΤΙ ΣΥΝΕΒΗ: O κόουτς Popovich δεν έδωσε εντολή για φάουλ. 🙁

Ο Manuel Neuer σε όλο το Μουντιάλ της Βραζιλίας

Γιατί είναι ανυπόφορα άδικο να μην μπαίνουν τερματοφύλακες σε λίστες με αθλητικούς Μεσσίες. Ελπίζω να μου συγχωρείται η παρατυπία.

Ο Sergio Aguero στο Μάντσεστερ Σίτι-ΚΠΡ, 2012

 

Πόσο ήθελε για το τέλος: Ενάμιση λεπτό.

Τι κερδήθηκε: Μια Premier League από τα χέρια της αιώνια εχθρού συμπολίτισσας Γιουνάιτεντ.

ΤΙ ΣΥΝΕΒΗ: Η Σίτι πήρε πρωτάθλημα μετά από 42 χρόνια με το πιο ‘προκλητικό’ και τραβηγμένο σενάριο που θα μπορούσες να φανταστείς. Μπαίνοντας στις καθυστερήσεις του ματς, η ΚΠΡ προηγούνταν με 2-1. Η Γιουνάιτεντ κέρδιζε 1-0 τη Σάντερλαντ και βρισκόταν 3 βαθμούς πάνω από τη Σίτι. Ο Dzeko ισοφάρισε 2-2 στο 92′ και η βαθμολογία έλεγε Γιουνάιτεντ 89, Σίτι 87. Οι ‘πολίτες’ ήθελαν ένα ακόμη γκολ για να ισοβαθμήσουν και να υπερκεράσουν την ομάδα του Σερ Άλεξ, καθότι είχαν καλύτερη διαφορά τερμάτων. Το ιστορικό γκολ ήρθε από τον Αγκουέρο 15 δευτερόλεπτα μετά τη λήξη του Σάντερλαντ-Μαν. Γιουνάιτεντ. Για αυτά τα 15 δευτερόλεπτα, η Γιουνάιτεντ ήταν πρωταθλήτρια.

O Arjen Robben στο Μπάγερν Μονάχου-Ντόρτμουντ, 2013

 

Πόσο ήθελε για το τέλος: Ένα λεπτό για τα ενενήντα και τέσσερα λεπτά καθυστερήσεων.

Τι κερδήθηκε: Ένα Champions League.

ΤΙ ΣΥΝΕΒΗ: Μπάγερν και Ντόρτμουντ ήταν στο 1-1 στο 89ο λεπτό του τελικού του 2013. Το σκορ είχε ανοίξει στο 60′ ο Mandzukic, ενώ ο Gündoğan είχε ισοφαρίσει με πέναλτι στο 68′. Ο Ριμπερί, πλάτη στη γραμμή της μεγάλης περιοχής, πατάει για τον εφορμούντα Robben ο οποίος βγαίνει τετ-α-τετ με τον Weidenfeller και τον πλασάρει για το 2-1.

O Sergio Ramos στο Ρεάλ Μαδρίτης-Ατλέτικο Μαδρίτης, 2014

 

Πόσο ήθελε για το τέλος: 2 λεπτά και 11 δευτερόλεπτα.

Τι κερδήθηκε: Η Ρεάλ ισοφάρισε στο 93′ την Ατλέτικο και έστειλε τον τελικό του Τσάμπιονς Λιγκ στην παράταση. Εκεί σκόραρε τρεις φορές στο τελευταίο δεκάλεπτο κατά των ροχιμπλάνκος και κέρδισε με 4-1. Ο τελικός θα μείνει στην ιστορία για τον γελοίο πανηγυρισμό του Ρονάλντο που σκότωσε το δράκο στο 120′.

ΤΙ ΣΥΝΕΒΗ: Γεμίσματα απόγνωσης στην περιοχή της Ατλέτικο που είναι αγκαλιά με το πρώτο Τσάμπιονς Λιγκ της ιστορίας της και κόρνερ. Εκτελεί ο Modric, σηκώνεται αρχοντικά ο Sergio Ramos, 1-1 και η καρδιά του Ancelotti πίσω στη θέση της.

O Didier Drogba στο Μπάγερν Μονάχου-Τσέλσι, 2012

Πόσο ήθελε για το τέλος: Δύο λεπτά χωρίς τις καθυστερήσεις.

Τι κερδήθηκε: Το γκολ που οδήγησε τον τελικό του 2012 στην παράταση και στα πέναλτι, όπου ο Drogba φρόντισε να σκοράρει και το νικητήριο.

ΤΙ ΣΥΝΕΒΗ: Οι Γερμανοί προηγήθηκαν στο 83′ στον εντός έδρας τελικό, αλλά στο 88′ ο Drogba ισοφάρισε με κεφαλιά οβίδα μετά από εκτέλεση κόρνερ του Mata. Έκτοτε, δίπλα από το λήμμα ‘τους έκλεισε το σπίτι’ φιγουράρει η φωτογραφία του powerhouse Ιβοριανού.

Ο J.R. Holden στο Ρωσία-Ισπανία, 2007

 

Πόσο ήθελε για το τέλος: Τρία δευτερόλεπτα.

Τι κερδήθηκε: Ένα Ευρωμπάσκετ

ΤΙ ΣΥΝΕΒΗ: Οι Ρώσοι μετά από εμπνευσμένη αντεπίθεση στο τελευταίο δίλεπτο κράτησαν τους Ισπανούς κάτω από τους 60 πόντους. Στην τελευταία επίθεση, ο νατουραλιζέ Holden στέλνει την μπάλα να κάνει τα ακροβατικά της στη στεφάνη των Ισπανών και γράφει το 59-60 ,τρία δευτερόλεπτα πριν το τέλος. Οι Ρώσοι πέτυχαν την κλοπή του αιώνα. (Αλλά ξέρω πολλούς που πανηγύρισαν έξαλλα το κάζο των Ισπανών. Ήμουν ένας απ’ αυτούς).

Ο Robert Horry σε ΤΟΣΕΣ ΠΟΛΛΕΣ περιπτώσεις

 

O Branislav Ivanovic στο Μπενφίκα-Τσέλσι, 2013

 

Πόσο ήθελε για το τέλος: 46 δευτερόλεπτα για το τέλος.

Τι κερδήθηκε: Ένα Europa League από τους μπλε και δεύτερη συνεχόμενη ευρωπαϊκή κούπα μετά το Τσάμπιονς Λιγκ του ’12 στο Allianz Arena.

ΤΙ ΣΥΝΕΒΗ: Ο τελικός είναι ισόπαλος 1-1, τα πάντα φωνάζουν παράταση, αλλά ο Σέρβος ήθελε να κοιμηθεί νωρίτερα εκείνο το βράδυ. Κεφαλιά τηλεκατευθυνόμενη και -μάντεψε- η Μπενφίκα έχασε για όγδοη φορά σε έναν μεγάλο ευρωπαϊκό τελικό. Έχεις ακουστά για την κατάρα του Γκούτμαν;

Ο David Beckham στο Αγγλία-Ελλάδα, 2001

 

Πόσο ήθελε για το τέλος: Λίγα δευτερόλεπτα πριν τη λήξη.

Τι κερδήθηκε: Η πρόκριση της Αγγλίας στο Μουντιάλ της Ιαπωνίας και της Νότιας Κορέας.

ΤΙ ΣΥΝΕΒΗ: Η εθνική του Ότο Ρεχάγκελ κάνει συγκλονιστική εμφάνιση στο Old Trafford και προηγείται δύο φορές των Άγγλων μέχρι το 93′. Μετά από μια απέλπιδα καμινάδα, ο Κωνσταντινίδης (της Χέρτα τότε) κάνει φάουλ στον αέρα στον Teddy Sheringham. Την εκτέλεση αναλαμβάνει ο Beckham και δίνει την πρόκριση λίγο πριν ο Eriksson γίνει το καινούργιο αγαπημένο ανέκδοτο των Βρετανών.

Ο Sylvain Wiltord στο Γαλλία-Ιταλία, 2000

 

Πόσο ήθελε για το τέλος: Ήθελε απλά να αστοχήσει ο Wiltord και η Ιταλία θα ήταν η νέα πρωταθλήτρια Ευρώπης.

Τι κερδήθηκε: Το τελευταίο Ευρωπαϊκό πριν το έπος της εθνικής μας στην Πορτογαλία.

ΤΙ ΣΥΝΕΒΗ: Το χρυσό γκολ ως ‘θεσμός’ ήταν φτιαγμένο για ‘τεχνητούς’ ποδοσφαιρικούς Μεσσίες άρα το γκολ-κούπα του Trezeguet στο 103′ δεν κλέβει την δόξα του αριστερού σουτ του Wiltord ακριβώς στο 93′ της κανονικής διάρκειας. Αν δεν υπήρχε Wiltord πριν, δεν θα υπήρχε Trezeguet μετά. Η ‘τεχνητότητα’ του golden goal είναι ο λόγος που απουσιάζει και ο Bierhoff από αυτή τη λίστα.

O Nayim στο Σαραγόσα-Άρσεναλ, 1995

 

Πόσο ήθελε για το τέλος: Δέκα δευτερόλεπτα και ένα απονενοημένο σουτ. Αυτό που έκανε ο Nayim.

Τι κερδήθηκε: Ένα Κύπελλο Κυπελλούχων.

ΤΙ ΣΥΝΕΒΗ: H Σαραγόσα του Victor Fernandez κέρδισε στο τέλος της παράτασης την Άρσεναλ του Stewart Houston (ναι, υπήρχε Arsenal και πριν τον Wenger) και ο David Seaman εκτέθηκε αρκετά για ολόκληρο τον 20ό αιώνα.