Οι Ολυμπιακοί του Λονδίνου μάς τελείωσαν από τις 6 Ιουλίου

Με δεδομένο ότι θα κλείσω τα 29 κατά τη διάρκεια της Ολυμπιάδας του Λονδίνου, οι Αγώνες που θυμάμαι έχουν αφετηρία το ’92 της Βαρκελώνης και τερματικό σταθμό το ’08 στο Πεκίνο. Στην πορεία μου ως ορκισμένος θεατής των “ΜΑΔΚ” (Μεγάλων Αθλητικών Διοργανώσεων του Καλοκαιριού), από το καλοκαίρι του ’12 (φοβάμαι ότι) το μόνο που θα θυμάμαι είναι εκείνο το Μεγάλο Σάββατο που η Ελλάδα κέρδισε τη Ρωσία και πέρασε στους 8 του Euro.

Κάθε καλοκαίρι έχει το δικό του μεγάλο τουρνουά μπάσκετ. Σε πλήρη αντίθεση με το ποδόσφαιρο, το μπασκετικό ολυμπιακό τουρνουά έχει μεγαλύτερη αίγλη κι από το Παγκόσμιο κι απ’ το Ευρωμπάσκετ κι από οποιαδήποτε διοργάνωση με εθνικές και πορτοκαλί μπάλα. Σε ένα momentum που η χώρα δεν στέλνει αποστολή απόβασης για κυνήγι μεταλλίων στο Λονδίνο, το μικρό μας μυαλό είχε ταυτίσει αυτούς τους Αγώνες με το τουρνουά μπάσκετ και τη δεδομένη διάκριση της Εθνικής, παρά τη βαθιά ανανέωση ρόστερ και φιλοσοφίας. Κι ένα ωραίο βράδυ Παρασκευής που είχα πάει να ξαναδώ τον “Ταξιτζή” στο Λαϊς στο Γκάζι, η Εθνική έχασε απο τους Νιγηριανούς στα προημιτελικά του προ-ολυμπιακού κι έτσι πρόωρα -για να συνεχίσω την παρήχηση του ‘προ’-, σχόλασαν οι Ολυμπιακοί του Λονδίνου.

Το πρωί του Σαββάτου 7 Ιουλίου ήξερα τι είναι αυτό που ένιωθα. Το είχα ξαναζήσει. Ίδιο συναίσθημα, άλλο context. Αυτά τα γνωστά τύπου “μόνο όταν χάσεις κάτι, καταφέρνεις να το εκτιμήσεις”, πάνω στα οποία εδραιώθηκαν επιχειρήσεις όπως η Ρεζέρβα και το Facebook, δικαιώνονταν οδυνηρά και ξεκάθαρα. Όλοι είχαμε σίγουρη την παρουσία της Εθνικής στο Λονδίνο. Κανείς μας δεν ήξερε πως να διαχειριστεί έναν πιθανό (απίθανο) αποκλεισμό στο Καράκας. Αυτό ακριβώς είχαμε να διαχειριστούμε. Κι επειδή καλοκαίρι είναι, υπάρχουν(;) και σημαντικότερα πράγματα από την Ολυμπιάδα, αποφασίσαμε να προχωρήσουμε λες και η καλένδα των ΜΑΔΚ δεν έγραφε τίποτα για τον Αύγουστο του 2012.

Έλα, όμως, που μερικά διοργανωσο-αρρωστάκια σαν εμένα δεν μπορούν να αποδεχτούν την ήττα και ψάχνουν απεγνωσμένα λόγους να βιδωθούν μπροστά στην τηλεόραση από την τελετή έναρξης της Ολυμπιάδας την Παρασκευή 27/7 μέχρι αυτήν της λήξης την Κυριακή 12/8.

Η πρόκριση των Τσιαρτσιάνη-Αρβανίτη στο Λονδίνο ήταν μια ανάσα, μια σημαντική ένεση ενδιαφέροντος σε ένα άθλημα που παραδοσιακά λατρεύεται από τους Olympics fans όλου του πλανήτη για ευνόητους, παραλιακούς λόγους (θυμήσου τι γινόταν καθημερινά στο Φάληρο τον Αύγουστο του ΄04).

Η ίδια πρόκριση είχε προλάβει να ισοφαριστεί, για να μην πω αφανιστεί, από τον αποκλεισμό σε προ-ολυμπιακό τον Απρίλη της εθνικής γυναικών του πόλο που ‘χει κάνει επανειλημμένα πλάκα σε Ολυμπιάδες, Παγκόσμια και Ευρωπαϊκά πρωταθλήματα. Λογικά, ένα μετάλλιο από την ομάδα του Γιώργου Μορφέση θα ήταν λεφτά στην τράπεζα. Αν παίζαμε στο τουρνουά.

Κανένα αστείο. Δυστυχώς. Το 1992, ως 9χρονος προσπαθούσα να συλλάβω τι ακριβώς πέτυχαν η Βούλα Πατουλίδου και ο Πύρρος Δήμας (στην περίπτωση της Βούλας, αυτό που σίγουρα πέτυχε η Ντίβερς ήταν το τελευταίο εμπόδιο).

Το 1996, θυμάμαι τον Κακλαμανάκη, την Μπακογιάννη, τον Ιωάννη Μελισσανίδη και την dream-team της Άρσης Βαρών σε πλήρες (τ)ρολάρισμα (των αντιπάλων). Το 2000, την προσθήκη του Μιχάλη Μουρούτσου και του Κώστα Κεντέρη στα χρυσά και τα άλλα 3 ασημένια στον στίβο (Θάνου, Μανιάνι, Κελεσίδου). Το 2004 είναι εκτός συναγωνισμού γιατί οι Αγώνες έγιναν στην Αθήνα, άρα ο μέσος Έλληνας πιστός των ΜΑΔΚ θα γιόρταζε ό,τι κι αν γινόταν. Το 2008 φύγαμε από το Πεκίνο χωρίς χρυσό, αλλά ως θεατές κρατήσαμε τη διαχρονικά ενδιαφέρουσα συγκυρία του να διεξάγονται τεράστια ματς τα ξημερώματα και να χρειάζεται να ξυπνήσεις χαράματα για να τα δεις.

Μ’ αυτά και μ’ αυτά, φτάνουμε στο ένδοξο 2012 που η ελληνική συμμετοχή στους Ολυμπιακούς κινδυνεύει να καθοριστεί από τα tweets και τον αποκλεισμό-“γροθιά στο ρατσισμό” της Βούλας Παπαχρήστου. Όσο τρομακτικό κι αν ακούγεται, το σενάριο να ασχολούμαστε olympic-wise τον Δεκαπενταύγουστο ακόμα με τη Βούλα ορατό και κανείς δεν κόπτεται να το αποκλείσει.

Μελετώντας την αποστολή της Ελλάδας για τους Αγώνες, εκτός της απελπιστικής ορφάνιας ενδιαφέροντος στα ομαδικά αθλήματα, ενδεικτικό του πώς αλλάζουν οι καιροί είναι ο μόλις ΕΝΑΣ αρσιβαρίστας που στείλαμε.

Thank God, για να μπαίνουμε και σε κλίμα Λονδίνου, και ο Αλέξανδρος Νικολαϊδης και ο Ηλίας Ηλιάδης και τα δυνατά μας χαρτιά στην κολύμβηση, στην ιστιοπλοϊα και τον στίβο θα είναι εκεί. Όχι απαραίτητα για να σημειώσουμε κάποιο μετάλλιο στο μπλοκάκι μας, αλλά για να θυμηθούμε τις εποχές που σημειώναμε ευλαβικά στο εκτενές πρόγραμμα των Αγώνων, τις μέρες και τις ώρες των ελληνικών συμμετοχών για να δούμε όσες περισσότερες γίνεται και κυρίως για να μην επιτρέψουμε στους εαυτούς μας να παραλείψουν μια μεγάλη κούρσα ή έναν μεγάλο τελικό επειδή απλά δεν ήξεραν.

Ομολογώ ότι την ώρα που έβλεπα τον Ντε Νίρο να λέει αυτά τα ιστορικά “Are You Talking To Me?” στον καθρέφτη, δεν ήξερα ότι η Εθνική παίζει με τη Νιγηρία. Λες να συνέβαλε κι αυτό στο γενικό κακό;

Απόψεις και ολυμπιακό ενδιαφέρον και στο @illanastasiadis.