Όλος ο πλανήτης (πρέπει να) είναι Λέστερ

Σάββατο μεσημέρι. Καθισμένος στον καναπέ του σπιτιού μου, παρακολουθώ το ντέρμπι κορυφής (τι ζούμε) ανάμεσα στην Μάντσεστερ Σίτι και τη Λέστερ. Το παιχνίδι βρίσκεται στο 48ο λεπτό, όταν ο Ριάντ Μαχρέζ κάνει ό,τι θέλει την άμυνα της Σίτι και με ένα άψογο τελείωμα νικάει τον Χαρτ και κάνει το 0-2. Αυθόρμητα, σηκώνομαι και πανηγυρίζω, φωνάζοντας δυνατά γκολ.

Δεν είχα πλέον καμία αμφιβολία, τον παραμικρό ενδοιασμό. Η φετινή Premier League θέλω σαν τρελός να καταλήξει στη Λέστερ. Πες μου ειλικρινά, υπάρχει φίλαθλος που αγαπάει πραγματικά το ποδόσφαιρο, που αγαπάει πραγματικά τον αθλητισμό, ο οποίος να μην θέλει να καταλήξει η φετινή κούπα στην ομάδα του Ρανιέρι;

Εντάξει, ίσως οι οπαδοί της Άρσεναλ, της Σίτι και της Τότεναμ, των ομάδων δηλαδή που διεκδικούν μαζί της το πρωτάθλημα, όμως είμαι σίγουρος ότι ακόμα κι αυτοί, βαθιά μέσα τους, δεν έχουν πρόβλημα να καταλήξει η κούπα στις αλεπούδες.

Αν δεν σε έχει συγκινήσει ακόμα η απόλυτη ιστορία του “αουτσάιντερ που ήρθε από το πουθενά για να θριαμβεύσει” την οποία γράφει κάθε εβδομάδα η Λέστερ, ακολουθούν μερικοί λόγοι που θα σε πείσουν να πανηγυρίζεις από εδώ και στο εξής κι εσύ έξαλλα τα γκολ της.

Τα underdogs που θα γίνουν μπλοκμπάστερ ταινία

Πέρσι τέτοια εποχή, η Λέστερ πάλευε να αποφύγει τον υποβιβασμό, με τις πιθανότητες μάλιστα να είναι εναντίον της. Τελευταία στιγμή τα κατάφερε και ξεκίνησε τη χρονιά ως μια ομάδα η οποία θα παλέψει και πάλι για τη σωτηρία.

Νομίζεις ποδοσφαιρικέ πλανήτη. Παίζοντας στο δυσκολότερο πρωτάθλημα του πλανήτη, απέναντι σε ομάδες που σκορπάνε εκατομμύρια κάθε χρόνο για μεταγραφές, η Λέστερ ξεκίνησε εντυπωσιακά.

“Τα έχουμε ξαναδεί αυτά, θα ξεφουσκώσει”, σκεφτόντουσαν όλοι όταν τις πρώτες αγωνιστικές η Λέστερ βρισκόταν στις πρώτες θέσεις της βαθμολογίας. Ας μην το παίζω έξυπνος, ΠΡΟΦΑΝΩΣ κι εγώ αυτό σκεφτόμουν. Και η Σαουθάμπτον άλλωστε ξεκίνησε πέρσι εντυπωσιακά, κι η Έβερτον το ίδιο πριν από μερικές σεζόν.

Αγωνιστική με αγωνιστική όμως, η Λέστερ όχι μόνο δεν ξεφουσκώνει, αντίθετα μεγαλώνει τη διαφορά απ’ τους διώκτες της, κερδίζοντας πλέον ακόμα και εκτός έδρας, ομάδες με πολλαπλάσια μπάτζετ κι εμπειρίες. Κάθε νίκη της Λέστερ είναι πια μια νίκη του Δαβίδ εναντίον του Γολιάθ. Μια νίκη του απίθανου απέναντι στη λογική.

Κάτι τέτοιες νίκες ομορφαίνουν το ποδόσφαιρο, αυτοί ακριβώς οι θρίαμβοι κόντρα σε όλα τα προγνωστικά και τις πιθανότητες δίνουν το υλικό για βιβλία και σενάρια ταινιών. Αν η Λέστερ φτάσει μέχρι τέλους, η ιστορία θα φτάσει σίγουρα μέχρι τη μεγάλη οθόνη. Οι Mighty Ducks της γενιάς των παιδιών μας, θα είναι οι αλεπούδες του Ρανιέρι κι εμείς θα τους περιγράφουμε πώς ήταν να βιώνουμε αυτή τη ραψωδία σε ζωντανή μετάδοση.

Συγγνώμη Εθνική Ελλάδας του 2004, όμως αν η Λέστερ τα καταφέρει θα μιλάμε για μεγαλύτερο θαύμα. Περισσότερα δύσκολα παιχνίδια και μεγαλύτερη διάρκεια απ’ το θαύμα των 5 αγώνων του Euro της Πορτογαλίας. Άσε που η Λέστερ παίζει και όμορφο ποδόσφαιρο, κερδίζοντας ολοκληρωτικά τους αντιπάλους της.

Αν οι Αμερικάνοι παρουσίαζαν μια ταινία στην οποία μια ομάδα ερχόταν απ’ το πουθενά για να κερδίσει την Premier League, θα μιλάγαμε για την υπερβολή του Χόλιγουντ. Τέτοιες ιστορίες ανήκουν μόνο στα κόμιξ και τα παραμύθια, είναι αυτές που δίνουν δύναμη στον μικρό πως μπορεί να καταφέρει τα πάντα, πως τίποτα δεν είναι αδύνατο.

Κι όμως αυτή την ιστορία τη βλέπουμε πια να γράφεται κάθε εβδομάδα στα αγγλικά γήπεδα. Διάολε πώς γίνεται να μη θες να έχει χαρούμενο τέλος;

Εγώ τουλάχιστον, όταν πριν από μερικές ημέρες η Λέστερ υποδέχθηκε την αγαπημένη μου Λίβερπουλ, είχα ανάμικτα συναισθήματα. Απ’ την μια ήθελα να κερδίσει η ομάδα μου, όμως δεν ήθελα να σταματήσει και το τρελό ταξίδι της Λέστερ. Το τελικό 2-0 υπέρ της Λέστερ δεν με στεναχώρησε καθόλου.

Αν η Λέστερ φτάσει μέχρι τέλους, θα είναι σαν οι Τζαμαϊκανοί του “Cool Runnings” να κέρδιζαν τελικά το χρυσό μετάλλιο. Σαν οι φετινοί Sixers να κέρδιζαν το πρωτάθλημα στο NBA. Κάτι τέτοιες στιγμές είναι όλος ο αθλητισμός. Αν δεν θες να δεις τον απόλυτο θρίαμβο του αουτσάιντερ, δεν ξέρω πόσο αγαπάς τον αθλητισμό.

Ο προπονητής που δεν έχει κερδίσει ποτέ πρωτάθλημα

Δεν είναι μόνο η ίδια η Λέστερ που δεν έχει κερδίσει το πρωτάθλημα ποτέ. Είναι κι ο προπονητής της, ο Κλαούντιο Ρανιέρι. Με θητεία σε σπουδαίες ομάδες όπως η Γιουβέντους, η Τσέλσι, η Ίντερ κι η Ατλέτικο Μαδρίτης κι όμως στο ενεργητικό του, δίπλα στη λέξη πρωταθλήματα βλέπουμε το απόλυτο 0. Δεν θα είναι σπουδαίο αν κατορθώσει να σηκώσει το πρώτο του πρωτάθλημα με την ομάδα που δεν θα το περίμενε κανένας, στην τελευταία ίσως ευκαιρία της καριέρας του;

Και η ιστορία του Ρανιέρι άλλωστε, μοιάζει βγαλμένη από σενάριο ταινίας. Ένας γερασμένος προπονητής, βιώνει μια τεράστια καταστροφή όπως αυτή με την Εθνική Ελλάδας (να τι ωραία που μπλέκουν τα δυο θαύματα, το υπαρκτό του 2004 και το εν δυνάμει φετινό). Αρκετοί -ειδικά στην Ελλάδα- τον βαφτίζουν ξοφλημένο, παρηκμασμένο, τελειωμένο. Βρίσκει μια τελευταία δουλειά στη Λέστερ, με σκοπό να αποφύγει τον υποβιβασμό και ξαφνικά, στα 64, μοιάζει έτοιμος για το μεγαλύτερο θαύμα της καριέρας του.

Εγώ μια τέτοια ταινία θα την έβλεπα ευχαρίστως πάντως.

Ο επιθετικός που πριν από τρία χρόνια έπαιζε στην Fleetwood Town

Αν η Λέστερ ήταν άνθρωπος θα ήταν ο Τζέιμι Βάρντι. Πραγματικά δεν θα μπορούσε να υπάρχει καταλληλότερος παίκτης για να φορέσει το μανδύα του πρωταγωνιστή αυτής της ομάδας.

Ο 29χρονος Άγγλος, ο οποίος πριν από λίγα χρόνια έπαιζε στην φημισμένη Stocksbridge Park Steels και στην Halifax και αμειβόταν με μερικές εκατοντάδες λίρες το μήνα, έχει βάλει ήδη 18 γκολ φέτος, σπάζοντας το ρεκόρ συνεχόμενων αγωνιστικών που έχει σκοράρει ένας παίκτης στην Premier League με τα 11 σερί που σημείωσε. Παίζει πια στην Εθνική Αγγλίας, πριν από μερικές ημέρες υπέγραψε καινούριο συμβόλαιο και γενικότερα ζει το όνειρο, όπως κι η υπόλοιπη ομάδα.

Με λίγα λόγια όπως κι η Λέστερ, έτσι κι ο Βάρντι ζει την απόλυτα χρονιά overachievement, ένα τρελό ταξίδι που αν ολοκληρωθεί με τον τίτλο θα μοιάζει με το υγρό όνειρο ενός έφηβου πιτσιρικά.

Δεν θέλω να γίνω κουραστικός, γράφοντας ότι και η ιστορία του Βάρντι θα μπορούσε να γίνει εύκολα ταινία ή βιβλίο (θα μπορούσε πάντως άνετα να γίνει, ώχου, εγώ φταίω δηλαδή;) πάντως θα είχε σίγουρα το δικό του μεγάλο κεφάλαιο στο βιβλίο με τίτλο “το θαύμα της Λέστερ” και ο χαρακτήρας του θα ήταν ο πρωταγωνιστικός.

Μένει να δούμε ποιος ηθοποιός θα τον υποδυθεί. Προς το παρόν, είμαι ανάμεσα σε Ντικάπριο και Γκόσλινγκ (αουτσάιντερ ο Σόμμερ που έχει και πείρα στους ρόλους ποδοσφαιριστών).

Οι υπόλοιποι μικροί ήρωες

Η Λέστερ δεν είναι φυσικά μόνο ο Ρανιέρι κι ο Βάρντι. Όπως συμβαίνει σε κάθε παρέα που ξεπερνάει διαρκώς τον εαυτό της, στην πορεία ξεπετάγονται από το πουθενά διάφοροι μικροί ήρωες, άλλοι μικρότεροι κι άλλοι μεγαλύτεροι.

Στους μεγαλύτερους, δίπλα στον Τζέιμι Βάρντι, τοποθετούμε φυσικά την έτερη αποκάλυψη, τον Ριάντ Μαχρέζ, με το διψήφιο αριθμό γκολ και ασίστ, ο οποίος με τα πανέμορφα γκολ και τις τρίπλες του οδηγεί επίσης τη Λέστερ στον τίτλο. Ένας Μαχρέζ που κόστισε στη Λέστερ 400.000 λίρες και πριν από κάποιους μήνες τον γνώριζαν μόνο όσοι παρακολουθούν φανατικά την Premier.

Δίπλα σε Βάρντι και Μαχρέζ, συναντάμε τον Καντέ, τον Drinkwater (ο οποίος πρέπει να παίξει μια μέρα συμπαίκτης με το Λαγό), τον Οκαζάκι και τον Oλμπράιτον, παίκτες τους οποίους αμφιβάλλω αν ήξερε ο οποισδήποτε πέρσι τέτοιες ημέρες. Αλλά κι αυτούς που ήξερε, τους είχε κανείς σε υπόληψη;

Γιατί μην μου πεις ότι πίστευες πως μια ομάδα με τον Χουθ κεντρικό αμυντικό, τον Ουλόα και τον Φουξ, θα έφτανε να κάνει πρωταθλητισμό.

Ειδική μνεία στον Κάσπερ Σμάιχελ, τον γιο του μεγάλου Πήτερ της Γιουνάιτεντ. Ξεκίνησε σαν μεγάλο ταλέντο, είδε την καριέρα του να κάνει βουτιά και τώρα έχει την ευκαιρία να σηκώσει την Premier League με τον πιο αναπάντεχο τρόπο. Αν τα καταφέρει, Πήτερ και Κάσπερ θα αποτελέσουν την πρώτη περίπτωση πατέρα και γιου στην ιστορία της Premier με ένα τέτοιο επίτευγμα.

Το ταξίδι της Λέστερ είναι γεμάτο με τέτοιες μικρές γαμάτες ιστορίες. Ανθρώπων που έφτασαν κοντά στο χείλος του γκρεμού ή και ξεκίνησαν κατευθείαν απ’ τον γκρεμό, ένωσαν τις δυνάμεις τους μπροστά σε έναν κοινό σκοπό και τώρα έχουν εκτοξεύσει τις καριέρες τους.

Δεν γίνεται να στέκεσαι αδιάφορος μπροστά σε αυτούς τους μικρούς, μεγάλους ήρωες. Δεν γίνεται να μη θέλεις να φτάσουν πρώτοι στο νήμα, στην προσωπική εξιλέωση. Το ξέρω, είναι κλισέ να υποστηρίζεις το αουτσάιντερ, όμως για κάποιο λόγο κανείς δεν μπορεί να αντισταθεί στη γοητεία της νίκης του μικρού. Και σε αυτήν την περίπτωση έχουμε την απόλυτη εφαρμογή αυτής της περίπτωσης.

Μερικοί μικροί bonus λόγοι:

Στη Λέστερ έχει αγωνιστεί ο Θοδωρής Ζαγοράκης από το 1998 μέχρι και το 2000, σκοράροντας 3 γκολ σε 50 συμμέτοχες. Ένα από αυτά τα 3, αυτή η γκολάρα απέναντι στον μπαμπά του Κάσπερ Σμάιχελ. Είπαμε, όλα συνδέονται.

Για όλους τους 70+ ηλικιακά οπαδούς της Λέστερ, οι οποίοι δεν πίστευαν ποτέ ότι θα δουν την ομάδα τους να κατακτά το πρωτάθλημα πριν κλείσουν τα μάτια τους.

Για το γεγονός ότι αν το πάρει η Λέστερ, οι Έλληνες που πάνε στο Λονδίνο θα σταματήσουν επιτέλους να προφέρουν τη Leicester Square, “Λέισεστερ Σκουέρ”.

Όλοι Λέστερ

Δεν μπορώ να εξηγήσω ποδοσφαιρικά το θαύμα της Λέστερ. Δεν έχει άλλωστε και καμία σημασία. Ας το κάνουν αυτό οι ποδοσφαιρικοί αναλυτές. Εμένα μου αρκεί ο αδιανότητος θρίαμβος του μικρού απέναντι στους μεγάλους, η αναπάντεχη επιτυχία κόντρα σε όλους και σε όλα. Για κάτι τέτοια ζω.

Αυτό που θέλω πλέον, είναι να δω την ιστορία να ολοκληρώνεται, τους ήρωες να δικαιώνονται και τον πλανήτη να μιλάει κι επίσημα για ένα ποδοσφαιρικό θαύμα. Ένα θαύμα για το οποίο θα πανηγυρίσω ειλικρινά. Φέτος στην Premier είμαι Λέστερ.

Από του χρόνου, θα είμαι και πάλι Λίβερπουλ. Θα είναι άλλωστε η χρονιά μας.