Τα χαράματα ξυπνάω για να δω σκέιτ και 3×3 μπάσκετ στους Ολυμπιακούς Αγώνες

Λίγες μέρες μετά, δεν έχω βρει την ησυχία μου. Στην άλλη άκρη του παγκόσμιου χάρτη, με ανάποδη διαφορά ώρας αυτή τη φορά, την Δευτέρα πάλι με βρήκα ξύπνιο όταν η νύχτα έγινε σταδιακά μέρα. Όχι ξάγρυπνο αυτή τη φορά, αλλά φρέσκο-φρέσκο, με ξυπνητήρι και πρωινό καφέ. Αυτή τη φορά δεν ήξερα αθλητές να ψάξω στο γήπεδο, δεν ήθελα συγκεκριμένο αποτέλεσμα, δεν με ένοιαζε τι θα συμβεί, αλλά πάλι κατέληξα να φωνάζω: Όχι επειδή η ομάδα που ήθελα σκόραρε, αλλά επειδή είδα πράγματα σαν αυτό.

Ή αυτό.

Αυτό το τελευταίο ήταν που κλείδωσε το χρυσό ολυμπιακό μετάλλιο για την 13χρονη Momiji Nishiya, αφήνοντας το ασημένιο για την επίσης 13χρονη Rayssa Leal από τη Βραζιλία, η οποία είχε γίνει viral πριν λίγα χρόνια κάνοντας κόλπα φορώντας μια στολή νεράιδας.

Αυτή η παραπάνω φράση υποθέτω ήδη έφτιαξε ή κατέρριψε το όλο επιχείρημα, αλλά να το παρόλ’ αυτά: Η γοητεία του να υπάρχει ένα τέτοιο συγκεντρωμένο πολυήμερο event σαν τους Ολυμπιακούς είναι το ότι μπορείς ανά πάσα στιγμή να διαλέξεις να δεις το οποιοδήποτε άθλημα (που πιθανώς να μην ήξερες καν ότι υπάρχει) και να θριαμβεύουν σε αυτό οι οποιοιδήποτε αθλητές (που οπωσδήποτε δεν ήξερες καν ότι υπάρχουν). Νέες εικόνες, νέες αισθήσεις, νέα πρόσωπα, νέες ιστορίες. Αυτό δεν είναι τέλειο;

Το σκέιτμπορντ προστέθηκε στο πρόγραμμα επειδή οι Ολυμπιακοί το ήθελαν, κι όχι το αντίστροφο κι έχει ιδιομορφίες σε σχέση με όλα τα υπόλοιπα ατομικά αγωνίσματα. Οι σκέητερς δεν είναι ομοιόμορφα ντυμένοι και ντυμένες, αν θέλουν ακούνε μουσική από τα airpods τους, ενώ δεν υπάρχει απόλυτα αυστηρή δομή ως προς τη βαθμολογία των tricks, προκειμένου οι αθλητές να μη νιώθουν πως πρέπει να στοχεύσουν στην τελειοποίηση κάποιας ήδη υπάρχουσας κίνησης, αλλά να συνεχίζουν να εξερευνούν και να δημιουργούν νέα κόλπα.

Έτσι, αντί να βλέπεις 100 φορές το ίδιο πράγμα ελπίζοντας πως την 101ή θα είναι λίγο τελειότερη η γωνία επαφής του σκέητ με το rail και άρα η βαθμολογία θα είναι 4.89 αντί για 4.82, παρακολουθείς τους καλύτερους και τις καλύτερες να παίρνουν ρίσκα, να δοκιμάζουν διαρκώς κόλπα, και -ναι- να γκρεμοτσακίζονται.

Διότι το άλλο σημαντικό είναι αυτό, στον τρόπο βαθμολόγησης: Είναι φτιαγμένος με τρόπο που πριμοδοτήσει τα μεγάλα ρίσκα και τα πιο εντυπωσιακά κόλπα, κι όχι μια τεχνικά άρτια σταθερότητα.

Στο street, που ολοκληρώθηκε το περασμένο διήμερο, οι σκέιτερς διαγωνίζονταν σε έναν ανοιχτό χώρο που προσομοιάζει «αληθινές» συνθήκες. Σκάλες, παγκάκια, βαθουλώματα στο τσιμέντο, rails, σα να βγήκες μια βόλτα στο δρόμο και να είδες κόσμο να κάνει σκέιτ. Εκεί, κάθε αθλητής πραγματοποιεί δύο runs, όπου βασικά αλωνίζει με ελευθερία στο χώρο, και πέντε tricks, σαν αυτά που είδαμε παραπάνω από τις δύο ολυμπιονίκες. Από τα εφτά συνολικά σκορ που συγκεντρώνονται, μετράνε τελικά μόνο τα τέσσερα.

O Yuto Horigome, που κέρδισε το χρυσό του street στους άντρες, είχε πτώση στο δεύτερο trick του, και μια χαμηλή βαθμολογία στο δεύτερο run του, οπότε για να έχει ελπίδα για μετάλλιο έπρεπε να ξεφορτωθεί και τα δύο αυτά σκορ. Μία ακόμα πτώση θα τον έφερνε με την πλάτη στον τοίχο, όμως ένα εκπληκτικό trick στην τρίτη προσπάθεια, τον έφερε από το καναβάτσο στην πρώτη θέση. Τα πάντα αλλάζουν γρήγορα, και εντυπωσιακά. (Δεν έχει καν σημασία αν γνωρίζει κανείς τα συγκεκριμένα τεχνικά του σπορ ενώ το βλέπει. Είναι εντυπωσιακό και θεαματικό ακόμα και χωρίς context, αλλά οπωσδήποτε οι περιγραφές του Eurosport βοηθάνε.)

Στις 4 και 5 Αυγούστου θα διεξαχθούν οι άλλες δύο σκέιτμπορντ μέρες του προγράμματος, το Park αυτή τη φορά, το οποίο είναι αυτό το περιβάλλον:

Εδώ κάθε σκέιτερ θα κάνει τρία runs των 45” και μόνο το καλύτερο θα μετράει. Κοινώς; Θέαμα, θέαμα, ρίσκο, ρίσκο. Εδώ είμαστε, εντυπωσιάστε μας, και μη σας νοιάζει αν προσπαθώντας να φτάσετε τον ουρανό πέσετε κάτω. Το μόνο που έχει σημασία είναι πόσο ψηλά θα φτάσεις. (Γουέλ, βαθμολογικά εννοώ. Καταλάβατε.)

Ένα ακόμα καινούριο άθλημα που φέρνει το πνεύμα των X Games στους φετινούς Ολυμπιακούς είναι το μπάσκετ 3×3. Καταρχάς ηρεμία, σας βλέπω μερικούς να τσιτώνετε, εκεί είναι το κανονικό το μπάσκετ, εκεί είναι ο Luca Doncic, δεν του είπε κανείς να περάσει έξω, αυτόν θα βλέπουμε με ανοιχτό το στόμα τις επόμενες μέρες. Αλλά το ένα πράγμα δεν αναιρεί το άλλο, κι εξάλλου αν δεν διασκεδάζαμε με νέα Ολυμπιακά αθλήματα θα παρακολουθούσαμε ακόμα τα ίδια 9 αθλήματα των Αγώνων του 1896 (ανάμεσα στα οποία δεν ήταν το κλασικό μπάσκετ, εξάλλου ο Doncic ακόμα τότε δεν ζούσε καν).

Με όλα αυτά θέλω να πω:

Ναι, είμαι εγώ!

To 3×3 είναι εντελώς σαχλό και το λέω με τον καλύτερο πιθανό τρόπο. Είναι γρήγορο, δεν έχει διακοπές, μοιάζει πιο χύμα και σίγουρα πιο ανάλαφρο. Είναι βασικά το μονάκι που παίζαμε στα διαλείμματα, αλλά σε ολυμπιακή βερσιόν.

Κάθε ομάδα έχει τρεις παίχτες με μία αλλαγή. Το παιχνίδι παίζεται στο μισό γήπεδο. Η επαναφορά όπως κι η κάθε αλλαγή κατοχής γίνεται με τη μία, με την κάθε ομάδα να πρέπει απλώς να περάσει την κατοχή έξω από τη γραμμή του διπόντου. Ναι, του διπόντου. Εδώ τα πάντα πιάνουν έναν πόντο εκτός από το τρίποντο που μετράει για δίποντο. Σαφές; Σαφές.

Κάθε ματς κρατάει 10 λεπτά ή 21 πόντους. Σε περίπτωση ισοπαλίας πάμε σε παράταση που κερδίζουν όποιοι βάλουν πρώτοι δύο πόντους. Τα πάντα εδώ γίνονται γρήγορα σε μια συνεχή ροή, οι επαφές είναι διαρκείς και τα φάουλ όχι τρομερά συχνά, αλλά όταν έρχονται, τιμωρούν: Από το 7ο ομαδικό φάουλ και μετά η ομάδα κερδίζει δικαίωμα για δύο βολές αντί για μόνο μία, ενώ από το 10ο και μετά η ποινή είναι δύο βολές ΚΑΙ κατοχή (δηλαδή αντίο).

Η διοργάνωση γίνεται έχοντας εν μέρει έγνοια για την εκπροσώπηση χωρών που δεν έχουν παράδοση στο, εχμ, παραδοσιακό μπάσκετ. Μέρος των προκριματικών τουρνουά έγιναν ανάμεσα σε τέτοιες ομάδες, με αποτέλεσμα να έχουμε εδώ συμμετέχοντες σαν την Ολλανδία στους άντρες και τη Μογγολία στις γυναίκες.

Το δε τουρνουά έχει κι αυτό ένα ταιριαστά «δεν θα κάτσουμε να σκάσουμε κιόλας» vibe. Κι οι 8 ομάδες είναι στον ίδιο όμιλο, όλοι παίζουν με όλους, και στο τέλος (την ώρα που γράφονται αυτές οι γραμμές απομένουν 3 αγώνες) οι δύο τελευταίοι αποκλείονται, οι 1-2 περνάνε απευθείας ημιτελικά, κι οι 3-6 παίζουν μπαράζ (αργότερα σήμερα) για τις άλλες δύο θέσεις των αυριανών ημιτελικών.

Ενώ συμβαίνουν όλα αυτά στο γήπεδο ακούγεται συνεχώς μουσική, την ώρα που οι παίχτες πραγματοποιούν διάφορες βερσιόν ανάλαφρου μπασκετικού hero ball. Ψηλοί που μοιάζουν να παίζουν βόλεϊ με τον εαυτό τους κάτω από την μπασκέτα, πασέρ-σβούρες που γυρνοβολάνε έξω από τη γραμμή του διπόντου σουτάροντας από όπου βρουν ή γυρνώντας τη μπάλα όσο πιο γρήγορα είναι δυνατόν (κάθε επίθεση διαρκεί μόλις 12”, που σημαίνει πως οι ηρωισμοί είναι πιο συχνοί από τα επακριβή συστήματα).

Όπως και το σκέιτμπορντ, το 3×3 είναι ένα 100% street άθλημα που βρήκε το χώρο του στο πρόγραμμα των Ολυμπιακών Αγώνων. Φυσικά οι της παράδοσης σηκώνουν το φρύδι, αλλά δεν πειράζει, η μαγεία των Αγώνων είναι ότι στο διπλανό feed μπορείς να δεις τένις ή ξιφασκία ή κολύμβηση. Ο δρόμος γεννά ένα τεράστιο κομμάτι της κουλτούρας μας και το ότι εκπροσωπείται και στους Αγώνες δεν είναι απλά λογικό, αλλά είναι και όσο απολαυστικό θα περιμέναμε.

Δεν υπάρχει παράδοση. Παρακολουθούμε τους Ολυμπιακούς Αγώνες του 2020 το καλοκαίρι του 2021, σε μια χώρα που δεν ήθελε πια να τους κάνει, με εκφωνητές να ζητούν από τα άδεια καθίσματα να κάνουν λίγο θόρυβο.

Αγκαλιάστε το χάος. Step up 2 the streets.