Όταν ο Didier Drogba σταμάτησε έναν εμφύλιο πόλεμο

Αξίζει να θυμηθούμε λίγο εκείνη την ομάδα, τη χρυσή γενιά της Ακτής Ελεφαντοστού, το καλύτερο σύνολο που είχε ποτέ στην ιστορία της η χώρα της Αφρικής. Κόλο Τουρέ, Εμανουέλ Εμπουέ και Νιντιέ Ζοκορά, όλοι τους έλαμπαν στο αγγλικό πρωτάθλημα, με ηγέτη βέβαια τον Ντιντιέ Ντρογκμπά, τον σταρ που οδηγούσε την ομάδα. Και πίσω από αυτούς, περίμενε να πάρει τη θέση του ο Γιάγια Τουρέ, ο οποίος είχε αρχίσει ήδη να ξεχωρίζει στον Ολυμπιακό, να δείχνει ότι το μέλλον του ανήκει. Μιλάμε δηλαδή για μια ομάδα η οποία μπορούσε να “χτυπήσει” οποιαδήποτε άλλη απ’ την ήπειρό της. Μία ομάδα την οποία η διπλή ήττα της απ’ το Καμερούν δεν την έκανε να τα χάσει, να μείνει μακριά απ’ τον στόχο της. Παρά το σοκ και την απογοήτευση, κατάφερε μέχρι το τέλος να διατηρηθεί μια ανάσα από τη δεύτερη θέση.

Απ’ τη μια μεριά, λοιπόν, έχουμε τα αστέρια της ομάδας της Ακτής Ελεφαντοστού να φλερτάρουν με την ιστορία, απ’ την άλλη όμως, η χώρα τους, ζούσε μία από τις πιο κρίσιμες περιόδους της. Αιτία ο εμφύλιος πόλεμος, ο οποίος είχε ξεσπάσει το 2002, και είχε χωρίσει την χώρα στα δύο. Ο Πρόεδρος Λορέντ Γκμπαμπό κυβερνούσε τον νότο και μια επαναστατική ομάδα, γνωστή ως ‘Οι νέες δυνάμεις της Ακτής Ελεφαντοστού’ κυβερνούσε τον βορρά.

Αρχικά οι συγκρούσεις ήταν βίαιες, αλλά δεν κράτησαν για πολύ, έπαυσαν προσωρινά με το που εδραιώθηκαν οι δύο κυβερνήσεις, με το που έγινε πραγματικότητα η διαίρεση τη χώρας. Το 2005 όμως οι συγκρούσεις είχαν αρχίσει πάλι να αναζωπυρώνονται και το μέλλον της αφρικανικής χώρας έμοιαζε ζοφερό.

Μπορεί οι σύγχρονοι ποδοσφαιριστές, με τα τόσα χρήματα που πετιούνται στα πόδια τους να διαφέρουν πολύ απ’ τον καθημερινό άνθρωπο, αλλά εκείνο το απόγευμα, το απόγευμα του αγώνα με το Σουδάν, οι παίκτες της Ακτής Ελεφαντοστού ήξεραν τι διακυβευόταν. Καταλάβαιναν ότι δεν ήταν απλώς ένας ακόμη αγώνας, αυτή η οικονομική διαφορά τους, δεν τους είχε αποκόψει απ’ τις αγωνίες του απλού ανθρώπου της πατρίδας τους.

Το Καμερούν έπαιζε στην Γιαούντε -την πρωτεύουσά του- εναντίον της Αιγύπτου και η Ακτή Ελεφαντοστού εναντίον του Σουδάν επίσης εντός έδρας. Και οι δύο αγώνες ξεκίνησαν ταυτόχρονα.

Η ομάδα του Ντρογκμπά ήξερε ότι ήθελε μόνο νίκη προκειμένου να έχει ελπίδες και πράγματι, στο 73ο λεπτό είχε πετύχει ήδη το τρίτο της τέρμα. Στην άλλη μεριά της Αφρικής όμως, τα πράγματα προμήνυαν θρίλερ. Το Καμερούν προηγήθηκε μόλις στο 20ο λεπτό, για να ισοφαριστεί στο 79ο, παγώνοντας τους θεατές στις κερκίδες.

Το ματς με το Σουδάν τελειώνει, οι παίκτες μαζεύονται γύρω απ’ τον Ντρογκμπά, και προσπαθούν να ακούσουν από ένα ραδιοφωνάκι τι συμβαίνει στο Καμερούν.  Και στο 4ο λεπτό των καθυστερήσεων φαίνεται ότι το πράγμα πάει να στραβώσει για τα καλά, όταν καταλογίζεται ανύπαρκτο πέναλτι υπέρ του Καμερούν.

Το αριστερό δοκάρι του Σουδάν θα διορθώσει την αδικία, το ματς θα τελειώσει στο 1-1 και η Ακτή πλέον θα περάσει και επίσημα για πρώτη φορά στην ιστορία της στα τελικά του Μουντιάλ του 2006.

“Όλη η χώρα -κάθε άνθρωπος, κάθε σπίτι- ήταν χαρούμενη. Εκείνη τη μέρα όλοι ξεχάσαμε ότι η χώρα μας ήταν ακόμη χωρισμένη στα δύο”, εξήγησε σε Άγγλο δημοσιογράφο ο 20χρονος τότε φοιτητής, ο Χασάν Ομάρ.

Ωστόσο, το πιο δυνατό σημείο της βραδιάς δεν θα συνέβαινε μέσα στο γήπεδο, θα συνέβαινε στα αποδυτήρια, εκεί που οι παίκτες υπό τον Ντρογκμπά είχαν ως συνήθεια μετά από κάθε παιχνίδι να προσεύχονται. Αυτή τη φορά όμως η προσευχή θα ήταν αρκετά διαφορετική.

Με τους πανηγυρισμούς να κορυφώνονται, μία τηλεοπτική κάμερα είχε μπει στα αποδυτήρια και οι παίκτες γρήγορα συγκεντρώθηκαν μπροστά της. Στο κέντρο τους και με το μικρόφωνο στο χέρι δέσποζε ο φυσικός τους αρχηγός, ο striker της Chelsea.

“Άντρες και γυναίκες της Ακτής Ελεφαντοστού, από τον βορρά, τον νότο, το κέντρο και τη δύση, αποδείξαμε σήμερα ότι όλοι οι Ιβοριανοί μπορούμε να συνυπάρχουμε και να αγωνιζόμαστε μαζί για έναν συγκεκριμένο σκοπό -για να περάσουμε στα τελικά του Παγκοσμίου Κυπέλλου Ποδοσφαίρου. Σας υποσχεθήκαμε ότι οι πανηγυρισμοί θα ενώσουν τους ανθρώπους -και σήμερα σας παρακαλούμε γονατιστοί”. Μόλις το είπε αυτό όλοι οι παίκτες έπεσαν στα γόνατα. “Μια χώρα της Αφρικής με τόσα πλούτη δεν πρέπει να βυθιστεί στον πόλεμο. Σας παρακαλούμε ρίξτε τα όπλα σας και προκηρύξτε εκλογές”, ολοκλήρωσε.

“Θέλουμε να περάσουμε καλά, σταματήστε να πυροβολείτε”, άρχισαν να τραγουδάνε χαρούμενοι όλοι μαζί.

Πίσω στην πατρίδα τους, το πάρτι είχε ήδη ξεκινήσει. Σύμφωνα με ρεπορτάζ της εποχής, μία τεράστια ουρά ανθρώπων είχε συγκεντρωθεί έξω απ’ την Πρεσβεία της Αιγύπτου, προκειμένου να την ευχαριστήσουν για το ισόπαλο αποτέλεσμα με το Καμερούν. Ακόμα και η πόλη Μπουακέ, η έδρα της επαναστατικής κυβέρνησης, ξενύχτησε εκείνο το βράδυ.

Το επόμενο πρωί όμως όλοι ξύπνησαν σε μία χώρα ακόμη διχασμένη και επί της ουσίας, διχοτομημένη. Ωστόσο, κάτι είχε αλλάξει μέσα στους ανθρώπους, κάτι τους “αναστάτωνε” και τις επόμενες βδομάδες οι αλλαγές -προς το καλύτερο- θα ήταν πολλές. Το βίντεο με την προσευχή των παικτών παιζόταν ξανά και ξανά στην τηλεόραση και αυτές οι εικόνες, με τον Ντρογκμπά να παρακαλεί τους πολίτες να ενωθούν, ήταν αρκετές για να εμφυσήσουν μία αισιοδοξία, μία διαφορετική ματιά στα γεγονότα, μακριά από τη λογική του εμφυλίου. Και πράγματι η αλλαγή επήλθε. Οι δύο πλευρές έκατσαν στο τραπέζι των διαπραγματεύσεων και η κατάπαυση του πυρός επιτέλους υπογράφηκε.

Η ιστορία δεν τελείωσε εδώ. Την επόμενη χρονιά ο Ντρογμπά περιόδευε στη χώρα, έχοντας υπό μάλης το βραβείο του καλύτερου Αφρικανού ποδοσφαιριστή. Όταν βρέθηκε στην πόλη Μπουακέ -η οποία όπως είπαμε ήταν το ορμητήριο των ανταρτών- έκανε μία δήλωση, η οποία πραγματικά θα ταίριαζε μόνο σε έναν αληθινό ειρηνοποιό. Ζήτησε το επόμενο επίσημο παιχνίδι της χώρα του να διεξαχθεί εκεί, στο στάδιο αυτής της πόλης, κάτι που δυο χρόνια πριν θα έμοιαζε απλά ως αδύνατον.

Τώρα όμως όλα θα συμβούν όπως τα θέλει ο μεγάλος striker. Οι Ιβοριανοί θα παίξουν με τη Μαδαγασκάρη στο στάδιο της πόλης των επαναστατών, θα κερδίσουν 5-0, με τον Ντρογκμπά να πετυχαίνει το 5ο γκολ. Το στάδιο σχεδόν γκρεμίστηκε απ’ τις φωνές και τους πανηγυρισμούς για τον άνθρωπο που τα είχε όλα, αλλά ποτέ δεν ξέχασε τι συνέβαινε πίσω στην πατρίδα του.

Αυτός ο έμμεσος διάλογος μέσω του ποδοσφαίρου των δύο αντιμαχόμενων πλευρών θα αποδεικνυόταν καθοριστικός. Ο εμφύλιος θα τελείωνε και επίσημα το 2011 και ο Ντιντιέ Ντρογμπά θα θεωρείται μέχρι και σήμερα, όχι απλά ως ο άνθρωπος με τη μεγαλύτερη επιρροή στην Ακτή Ελεφαντοστού, αλλά ως ένας πραγματικός εθνικός ήρωας.