Όταν ο Μπορέλι μετρούσε αυτοκίνητα στο μπαλκόνι

Δεν είχε κλείσει καν τα 21 του χρόνια, όταν, αλλάζοντας ήπειρο για πρώτη φορά στη ζωή του, έφτασε στην Αθήνα πνιγμένος από το μαλλί και το άγχος. Βουτηγμένος στην αμηχανία και προσπαθώντας να κρύψει ένα μικρό τρέμουλο, έμοιαζε με ήρωα του Νίκου Καββαδία, εκεί στο Kuro Siwo.

Πρώτο ταξίδι έτυχε ναύλος για το Νότο, δύσκολες βάρδιες, κακός ύπνος και μαλάρια. Μαλάρια δεν είχε, αλλά είχε όλα τα’ άλλα ο Χουάν Χοσέ Μπορέλι. Δύσκολες βάρδιες εκεί στην Παιανία και κακό ύπνο, έως και αϋπνία.

Εκείνη την Παρασκευή 21 Νοεμβρίου 1991, όταν έφτασε στο Ανατολικό Αεροδρόμιο, είδα μπροστά μου ένα ‘παιδάκι’ κι αναρωτήθηκα αν ο Γιώργος Βαρδινογιάννης είναι τόσο τρελός. Είχε δώσει 600 εκατομμύρια δραχμές για να φέρει έναν ‘κοντορεβιθούλη’ που έδειχνε να φοβάται τη σκιά του. Και κοιτούσε με δέος τον Μάνο Μαυροκουκουλάκη που ανέλαβε να τον φυγαδεύσει με μια θηριώδη Mercedes, περικυκλωμένη από τρεις χιλιάδες οπαδούς που παραληρούσαν.

Ερχόταν από τη Ρίβερ Πλέητ κι έτσι φούντωνε τα όνειρά τους. Τον φαντάζονταν ως τον επόμενο ηγέτη της ομάδας, αυτόν που θα κάνει ‘παπάδες’ και θα διαλύσει τους αντιπάλους. Πριν φύγει από το αεροδρόμιο, πρόλαβε να πει δυο λέξεις. Τρεμάμενος, έτσι; “Μη με συγκρίνετε με τον Μαραντόνα. Δεν είμαι“. Το ίδιο μας συμβούλευσε και ο Mr Manos, που έσπευσε να μας κουνήσει το δάχτυλο: “Μην αρχίσετε τίποτα μπούρδες και υπερβολές. Αφήστε πρώτα να παίξει ο νεαρός κύριος. Παιδί δηλαδή“.

Λες και το μάντεψε. Γιατί το πρώτο ταξίδι που έτυχε ναύλος για το νότο, ήταν εφιαλτικό για τον νεαρό κύριο, αγαπημένη φράση του Μάνου Μαυροκουκουλάκη. Πού να φανταστεί ο Χότα-Χότα, όπως τον αποκαλούσαν, ότι θα δυσκολευτεί τόσο πολύ να προσαρμοστεί; Ο Βασίλης Δανιήλ, προπονητής στην ομάδα, δυσκολευόταν να τον χωρέσει στην ενδεκάδα, βλέποντας ότι και αδύναμος είναι και δεν έχει φυσική κατάσταση.

Η δήλωσή του ξεσήκωσε θύελλα αντιδράσεων στον κόσμο που ανυπομονούσε να δει τον μάγο του. “Πώς να τον βάλω όταν πέφτει κάτω με το παραμικρό ακούμπημα; Γίνεται να μη βάλω τον Χριστοδούλου και τον Καλαντζή που τρώνε το χορτάρι;“

Ο μικρός κύριος, παντρεμένος από τα είκοσι (!), ζούσε το δικό του μαρτύριο. Ολομόναχος σε ένα διαμέρισμα της Αγίας Παρασκευής, δίχως τη γυναίκα του, χωρίς φίλους, με χάλια ψυχολογία, έκανε κάτι αδιανόητο, όπως μου εκμυστηρεύτηκε σε μια συνέντευξη που έσπαγε κόκκαλα

Καθόταν στο μπαλκόνι και για να περάσει η ώρα του μετά την προπόνηση, είχε ένα μπλοκάκι και σημείωνε τις μάρκες αυτοκινήτων -και τα χρώματα- που περνούσαν από κάτω. “Νιώθω διαλυμένος κι επίσης πιστεύω ότι αδικούμαι. Κι επιπλέον, κάποιοι μέσα στην ομάδα μου κάνουν πόλεμο“.

Η απαξίωση που ένιωθε συνεχίστηκε και μετά τον Βασίλη Δανιήλ, που όταν έκλεισε η σεζόν, ειδοποιήθηκε από τον πρόεδρο -στις 8 Ιουνίου 1992- ότι δεν θα συνεχίσει στον Παναθηναϊκό, που είχε τερματίσει πίσω από την πρωταθλήτρια ΑΕΚ και τον Ολυμπιακό. Αλλά το μάρμαρο που πλήρωνε λεγόταν Μπορέλι, τον οποίο έβαλε μόνο σε οκτώ παιχνίδια. Μια πανάκριβη επένδυση έτσι; Η επένδυση αναθάρρησε όταν ανέλαβε την ομάδα ο Όσιμ, αλλά και τότε τον περίμενε μια τεράστια ψυχρολουσία, καθώς ο ‘πατερούλης Ίβιτσα’ έφτασε στο σημείο ακόμα και να τον δουλεύει δημόσια. Η δήλωση που μου έκανε πριν ένα ντέρμπι με τον ΠΑΟΚ, απέκτησε μυθικές διαστάσεις. Τον ρώτησα αν υπολογίζει τον Μπορέλι για το ματς και με άφησε ξερό, όπως και όλη την Ελλάδα. “Ο πρόεδρος μου είπε να τον βάλω και θα τον βάλω αφού επιμένει“.

Κι αφού τράβηξε μύρια όσα, ο Μπορέλι απέδρασε σαν αγρίμι για τρεις ολόκληρους μήνες στην Αργεντινή, επιστρέφοντας τελικά μετά από πιέσεις στις 24 Σεπτεμβρίου 1992. Και στις 29, παραμονή του αγώνα με τον Ελεκτροπούτερε, έγινε εισβολή οπαδών στη συνέντευξη Τύπου, με ξεκάθαρα λόγια: “Όποιος τολμήσει να πειράξει τον Όσιμ, παίχτης ή δημοσιογράφος, θα πεθάνει“.

Η σωτηρία από τον Ρότσα

Δεν πέθανε κανείς από εκείνη την απίστευτη μέρα κι όλοι ζήσανε καλά κι ο Μπορέλι…χειρότερα. Γιατί κάπου άκουσε ότι ο Όσιμ πρότεινε στον Γιώργο Βαρδινογιάννη να δώσει τον Μπορέλι και να πάρει τον Έρακ από τον Απόλλωνα. Κανείς δεν μπορούσε να καταλάβει αν τελικά ο Μπορέλι μπορεί ή δεν μπορεί κι αν οι προπονητές που ‘εκτελούνται’ κάτι δεν έχουν καταλάβει. Γιατί τελικά και ο Όσιμ έφυγε στις 13 Μαρτίου 1994, έχοντας χρησιμοποιήσει τον Μπορέλι σε δέκα παιχνίδια, δύο περισσότερα από τον Δανιήλ.

Εκείνο το βράδυ της απομάκρυνσης του Όσιμ, ο 23αχρονος πια Αργεντίνος πρέπει να ήπιε πέντε μπύρες από τη χαρά του. Γιατί την ομάδα ανέλαβε αμέσως ο Χουάν Ρότσα, ο άνθρωπος που τον πίστευε όσο κανένας άλλος. Έβαζε το χέρι του στη φωτιά ότι ο μικρός είναι εξαιρετικός παίχτης και μπορεί να κάνει τη διαφορά με κλειστά μάτια

Πολλοί τον κοιτούσαν περίεργα για τον ‘Μπορελάκο’, αυτοί ίσως που δεν γνώριζαν ότι πολλοί ποδοσφαιριστές βιώνουν την ανάστασή τους με κάποιον προπονητή. Η πίστη του Ρότσα στον Χότα-Χότα έκανε θαύματα. Γιατί ο Παναθηναϊκός, με ηγέτη τον άφαντο τα προηγούμενα χρόνια Μπορέλι, πήρε δύο συνεχόμενα πρωταθλήματα και έφτασε στα ημιτελικά του Τσάμπιονς Λιγκ. Την πρώτη χρονιά ο Μπορέλι έπαιξε σε 28 παιχνίδια πρωταθλήματος (!) σημειώνοντας 7 γκολ και ‘ταΐζοντας’ με τρομερό τρόπο τον Βαζέχα, τη δεύτερη έφτασε τα δώδεκα γκολ, κάποια από τα οποία πολύ κρίσιμα: με Ολυμπιακό στο Φάληρο, με ΑΕΚ, με ΠΑΟΚ στην Τούμπα. Έκανε φανταστικά πράγματα στο γήπεδο και τότε ήταν που βγήκε το σύνθημα ‘Μπορέλι μαγεία, Βαζέχα ευστοχία’.

Τότε ήταν που μου είπε: “Νιώθω ευτυχισμένος! Επιτέλους με πιστεύουν, με σέβονται, με στηρίζουν. Και για όλα αυτά… φταίει ο Ρότσα“.  Και για τον ‘φταίχτη’, έκαμε τρομερά πράγματα στο Τσάμπιονς Λιγκ, δίνοντας την πρόκριση με ένα κρίσιμο γκολ στη Ριέκα επί της Χάιντουκ, ενώ το γκολ που πέτυχε επί της Λέγκια ήταν ονειρικό. Κι ήταν σε τόσο φανταστική κατάσταση, ώστε πριν τον πρώτο αγώνα με τον Άγιαξ στο Άμστερνταμ, είπε στον αγχωμένο Γιώργο Βαρδινογιάννη: “Πρόεδρε, μην έχεις άχο (σ.σ άγχος). Είναι φιλικό παιχνίδι“.

Το τεράστιο πλήγμα στην οικογένεια Βαρδινογιάννη από την ξαφνική απώλεια του 54χρονου Θόδωρου στις 21 Σεπτεμβρίου 1996 έκανε τη διοίκηση να αδρανήσει σε αρκετά θέματα, κι ένα απ’ αυτά ήταν η ανανέωση του συμβολαίου του Μπορέλι που έκλεινε πέντε χρόνια στην ομάδα. Τότε ήταν που υπέγραψε στην Οβιέδο, υπογράφοντας όμως λίγες μέρες αργότερα και στον Παναθηναϊκό. Την Παρασκευή 18 Οκτωβρίου η ΦΙΦΑ ανακοίνωσε ότι ο παίχτης ανήκει πια στην Οβιέδο. Μια μέρα πριν είχε απολυθεί ο Ρότσα. Απίστευτη συγκυρία το ταυτόχρονο ‘τέλος’ δύο ανθρώπων που έκαναν μαζί εξαιρετικά πράγματα!

Ο Μπορέλι ήταν μετριότατος στη νέα του ομάδα, η οποία υποβιβάστηκε. Και, κατά δήλωσή του, ήταν το μεγαλύτερο λάθος της ζωής του. Αλλά τα λάθη πληρώνονται. Αυτός ο εξαιρετικός βιρτουόζος της μπάλας, λατρεμένος της πράσινης εξέδρας, είναι μια μεγάλη απόδειξη ότι πρώτον οι παίχτες θέλουν χρόνο για να κριθούν (θα χανόταν άδοξα…) και δεύτερον ότι χρειάζονται στήριξη, εμπιστοσύνη, και, γιατί όχι, ένα χάδι κι ένα χτύπημα στην πλάτη. Δεν είναι όλοι σκληροί κι αλύγιστοι.

Πριν από δεκαοκτώ μέρες ο Μπορέλι έγινε 47 ετών, αλλά ποτέ δεν ξέχασε τα όμορφα που έζησε στον Παναθηναϊκό, κι ας πέρασαν περισσότερα από είκοσι χρόνια. Μα ούτε στιγμή δεν ελησμόνησε τα λόγια που του `πανε μια κούφια ώρα στην Αθήνα.  Στις ακαδημίες της Ρίβερ Πλέητ που είναι προπονητής, ακόμα λέει ιστορίες από εκείνη την περίοδο. Κι ακόμα επιμένει ότι οι άνθρωποι πρέπει να δείχνουν εμπιστοσύνη…

Το κείμενο δημοσιεύτηκε αρχικά στο ΕΘΝΟΣ του Σαββάτου, 25 Νοεμβρίου.

Φωτογραφίες: EUROKINISSI