Όχι, δεν ‘πρέπει’ να στηρίζεις τις ελληνικές ομάδες στην Ευρώπη

Ήταν ένας περίεργος Απρίλιος, εκείνος του 1996. Στα ξεκινήματά του, ο Παναθηναϊκός πάγωνε το Άμστερνταμ με τον Βαζέχα κι εγώ σηκωνόμουν όρθιος στο σαλόνι του σπιτιού μου και πανηγύριζα δυνατά. Δύο εβδομάδες αργότερα, ο Άγιαξ έκανε περίπατο στο ΟΑΚΑ, τον άφηνε εκτός τελικού, κι εγώ, ο ίδιος δεκάχρονος εγώ με 15 μέρες πριν, ένιωθα μια τεράστια ανακούφιση.

Στις μέρες που μεσολάβησαν των δύο αγώνων, είχα προλάβει να συνειδητοποιήσω ότι μια παρουσία του αιωνίου αντιπάλου σε τελικό Τσάμπιονς Λιγκ δεν θα με έκανε καθόλου χαρούμενο, αφού εντωμεταξύ ο μπασκετικός Παναθηναϊκός είχε σπάσει την κατάρα των ελληνικών ομάδων και είχε κατακτήσει το πρώτο ευρωπαϊκό, μετά μάλιστα από δύο σερί χαμένους και τρομερά οδυνηρούς τελικούς του Ολυμπιακού.

Η τάπα του Βράνκοβιτς μου είχε προκαλέσει πόνο, σωματικό και ψυχικό. Aυτό που είχε αγγίξει η ομάδα μου τα προηγούμενα χρόνια κατέληξε στα χέρια του μεγάλου αντιπάλου και τότε κατάλαβα ότι ποτέ και για κανέναν λόγο, δεν πρόκειται να αισθανθώ χαρά για καμία επιτυχία του ‘εχθρού’.

Σήμερα, 23 χρόνια μετά, όχι μόνο δεν έχω αλλάξει γνώμη, αλλά μου φαίνεται τρομερά γραφικό το να περιμένεις όντως από έναν φίλαθλο που αγαπάει την ομάδα του, να χαίρεται με τις διεθνείς επιτυχίες του αντιπάλου της, επειδή “είναι ελληνική ομάδα”.

Πραγματικά, τέτοιες απόψεις περιμένω μόνο από καλούς πατεράδες που δεν έχουν δει ποτέ αθλητισμό και απλά πρέπει να παραδώσουν μαθήματα ηθικής στο παιδί τους, από σελίδες στο Facebook τύπου ‘Καλές Απόψεις’ και από δημοσιογράφους που φοβούνται να γράψουν το προφανές για να δείξουν ότι έχουν ένα άλφα επίπεδο, ενώ από μέσα τους είναι χειρότεροι οπαδοί κι απ’ τον πιο κάφρο εκεί έξω. Αηδίες.

Η κάθε ελληνική ομάδα, όταν αγωνίζεται στο εξωτερικό, εκπροσωπεί την ιστορία της και μονάχα αυτήν. Την Ελλάδα την εκπροσωπεί η εθνική ομάδα κάθε αθλήματος, επομένως αν αναζητάς απεγνωσμένα την εθνική υπερηφάνεια, ακολούθησε το εθνόσημο και όχι τριφύλλια, εφήβους και δικέφαλους αετούς. Μιλάμε για συλλόγους, με τη δική τους ιστορία και τις δικές τους εγχώριες βεντέτες.

Βεντέτες που όταν συντηρούνται σε υγιή και ρομαντικά πλαίσια και δεν περιλαμβάνουν σπασμένα κεφάλια και οχετό καταρών, αποτελούν και έναν από τους λόγους που αγαπάμε τόσο τον αθλητισμό. Όταν έχεις μεγαλώσει μέσα στο δίπολο Ολυμπιακού-Παναθηναϊκού, δεν γίνεται ξαφνικά να υποστηρίζεις τον ‘εχθρό’, όποιος κι αν είναι ο αντίπαλός του. Προσωπικά, έχω χαρεί ήττες του Παναθηναϊκού σε ευρωπαϊκό επίπεδο στη μπάλα, στο μπάσκετ, ακόμα και στο βόλεϊ. Κι όταν ένας Παναθηναϊκός αντίστοιχα πανηγυρίζει τις ήττες του Ολυμπιακού, το καταλαβαίνω απόλυτα.

Αυτή η καζούρα είναι απόλυτα φυσιολογική και ειλικρινής. Το να παριστάνεις ότι χαίρεσαι στ’ αλήθεια με την επιτυχία του αντιπάλου σου για να πουλήσεις ηθική ανωτερότητα και πολιτισμό, μου μοιάζει τρομερά ψεύτικο και αφύσικο

Πίστεψέ με, κανένας φίλος της Μπαρτσελόνα δεν χαίρεται που η Ρεάλ έχει κατακτήσει τρία σερί Τσάμπιονς Λιγκ, κανένας φίλος της Έβερτον ή της Γιουνάιτεντ δεν υποστήριζε την Λίβερπουλ στον περσινό τελικό και η κατάκτηση της Ευρωλίγκας από την Φενέρ σε καμία περίπτωση δεν ένωσε όλη την Τουρκία. Και ξέρεις κάτι; Όλα αυτά είναι απολύτως φυσιολογικά. Ίσα-ίσα, που στην Αγγλία, η αποτυχία μιας ομάδας σε ευρωπαϊκή διοργάνωση αποτελεί και μια φανταστική αφορμή για εμπνευσμένα πειράγματα από την πλευρά των αντιπάλων της.

Είναι τουλάχιστον αστείο, σε ολόκληρο τον πλανήτη, το να εύχεσαι την αποτυχία του μεγάλου σου αντιπάλου να μοιάζει αυτονόητο και στην Ελλάδα να σοκαριζόμαστε και να δείχνουμε με το δάχτυλο τους κακούς ανθέλληνες που τολμάνε να μην υποστηρίζουν τις ομάδες της πατρίδας τους. Πραγματικά, ας εκπολιτιστούμε σε όλα τα υπόλοιπα πρώτα κι ας το αφήσουμε αυτό για το τέλος, μαζί με το να πηγαίνουμε στα γήπεδα με κοστούμι και φουλάρια και να απολαμβάνουμε το τσάι μας στο ημίχρονο.

Άλλο η καφρίλα, άλλο το κακώς εννοούμενο οπαδιλίκι, κι άλλο το να μην γουστάρεις να βλέπεις την ομάδα που αναγνωρίζεις σαν τον μεγάλο σου αντίπαλο να πανηγυρίζει. Για εμένα, αυτή είναι ο Παναθηναϊκός και τι να κάνουμε, όταν παίζει στην Ευρώπη, θέλω να χάνει. Βασικά, όταν παίζει οπουδήποτε θέλω να διασύρεται.

Για τους υπόλοιπους ελληνικούς συλλόγους, απλά αδιαφορώ και σπανιότατα θα κάτσω να τους παρακολουθήσω. Μπορεί τα τελευταία χρόνια η ΑΕΚ και ο ΠΑΟΚ να έχουν πάρει τη θέση του Παναθηναϊκού στην βαθμολογία, ποτέ όμως δεν θα πάρουν τη θέση του στην ορκισμένη αντιπαλότητα των συλλόγων. Κάθε γιν έχει το γιανγκ του και στην Ελλάδα αυτό το δίπολο έχει χρώμα κοκκινοπράσινο.

Αν λοιπόν δεν έχεις μεγαλώσει μέσα σε γυάλα και καταλαβαίνεις στο ελάχιστο την ψυχολογία των σπορ, χαλάρωσε και άσε μας να πανηγυρίζουμε χωρίς ενοχές τις ήττες του εγχώριου αντιπάλου μας. Είναι απλά ένα μέρος του παιχνιδιού.

Κεντρική φωτογραφία: Eurokinissi