Πάλι το πήρε η Αγγλία…

Πρώτα απ’ όλα κάθε μεγάλο τουρνουά ποδοσφαίρου ξεκινάει με τη γνωστή πρόβλεψη: “Φέτος θα το πάρει η Αγγλία”. Δεν θα το πάρει, αλλά δεν έχει σημασία. Και μόνο ότι στο μυαλό μας είναι φαβορί, φτάνει και περισσεύει σε κάθε Παγκόσμιο Κύπελλο, σε κάθε Euro (όταν προκρίνεται η ομάς, γιατί καμιά φορά δεν τα καταφέρνουμε ούτε στα προκριματικά) να είμαστε φανατικά με τα ‘τρία λιοντάρια’.

Πώς να μην είσαι, άλλωστε, με την ομάδα που ξέρει να … χάνει. Ακόμη και τη γνωστή ρήση, που δεν έχει καμιά σχέση με την πραγματικότητα αλλά τη λέμε γιατί μετατράπηκε σε μέγιστο κλισέ “το ποδόσφαιρο είναι ένα σπορ, που παίζουν έντεκα εναντίον έντεκα και στο τέλος κερδίζουν οι Γερμανοί”, Άγγλος την είπε. Ο Γκάρι Λίνεκερ. Μεγάλος γκολτζής, ειδικά με την Εθνική Αγγλίας. Λίγοι θυμούνται ότι μετά το 2-0 της Αργεντινής στο περίφημο ματς του ’86, ο Γκάρι είχε σκοράρει μετά από μια μαγική ενέργεια του Τζον Μπαρνς. Και ότι είχε χάσει το σίγουρο 2-2, όταν… μπήκε αυτός στο τέρμα, αντί για την μπάλα.

Τι να περιμένεις, όμως, από ένα τύπο που ήταν συμπαίκτης με δέκα άλλους οι οποίοι διαμαρτυρήθηκαν λες και έπιναν τσάι, όταν ο Μαραντόνα είχε βάλει πεντακάθαρο γκολ με το χέρι; Από μια ομάδα που είδε τον Ντιέγκο να περνάει τον έναν μετά τον άλλο και δεν βρέθηκε ένας να τον ρίξει στο χορτάρι, με ένα αγγλικό τάκλιν βρε αδερφέ.

Θα μπορούσε ποτέ ο Μαραντόνα να βάλει το γκολ του αιώνα εναντίον της Εθνικής Ιταλίας; Ή της Γερμανίας; Στη δεύτερη ντρίπλα θα είχε έρθει κάνας Τζεντίλε ή κάνας Αουγκεντάλερ να του δώσει τα πόδια στο χέρι. Οι Άγγλοι, σαν γνήσιοι τζέντλεμαν (τζέντελμαν που έλεγαν οι παλαιότεροι) μόνο που δεν θαύμαζαν τις ντρίπλες του “Θεού”. Indeed…

Αλλά όχι, εμείς είμαστε με την Εθνική Αγγλίας. Εκεί, παραδοσιακά κολλημένοι στο fucking 4-4-2, με τους οπαδούς ημίγυμνους, μεθυσμένους και ροδοκόκκινους από τον ήλιο να τραγουδούν το god save the queen. Μετά όλοι κάνουμε την προσευχή μας, ώστε ο Θεός να σώσει την ομάδα, αλλά όπως και να’ χει μας εμπνέει η παράδοση.

Προσέξτε ε. Όχι άλλη ομάδα του νησιού. Μόνο Αγγλία. Τη Σκωτία δεν μπορούμε να τη συμπαθήσουμε. Είναι “αιώνιος εχθρός”. Για πολλά χρόνια, άλλωστε, θεωρούσαμε ως κορυφαία συνάντηση εθνικών ομάδων τους αγώνες Αγγλίας-Σκωτίας (!) και τα δίναμε όλα μη ξημερώσει καμιά αποφράς ημέρα και έχουμε χάσει από τους Σκωτσέζους. Και φυσικά ούτε Ουαλία, ούτε Βόρειος Ιρλανδία. Συμπαθείς, όχι όμως σαν την Αγγλία. Στην ομάδα, που όλα γίνονται.

Όλο και κάποιον Μπούτσερ ένα Φένουϊκ, ή ένα Τζον Τέρι, θα δούμε πάλι, να ματώνει το κεφάλι του και να εμφανίζεται στη συνέχεια με επίδεσμο, σε μια ζωντανή μετενσάρκωση των κορυφαίων Άγγλων πιλότων της Royal Air Force και τη μάχη της Βρετανίας στον δεύτερο παγκόσμιο πόλεμο.

Το αγαπημένο μας ποδόσφαιρο, άλλωστε, προσομοιάζει με τις πτήσεις της RAF καθώς η μπάλα βρίσκεται αρκετή ώρα στον αέρα…

Όλο και κάποιος Σίλτον ή Σίμαν θα εμφανιστεί ενώπιόν μας, να στοιχειώσει τους εφιάλτες μας. Τον πρώτο τον θυμάμαι το ’90 να πέφτει στα πέναλτι των Γερμανών στο ριπλέι (έχοντας ήδη φάει το γκολ-φάβα από τον Ροναλντίνιο) καθότι στα 41 του είχε τουλάχιστον αρθριτικά μη πω τίποτε χειρότερο, και το δεύτερο όταν (το 2002) έβλεπε την μπάλα να έρχεται, από το φάουλ του Ροναλντίνιο και φοβήθηκε μη τον χτυπήσει. Η μπάλα…

Όλο και κάποιος γελοίος διαιτητής θα βρεθεί να σφάξει στο γόνατο την ομάδα. Το ’86 ο Μαραντόνα έβαλε γκολ με το χέρι και δεν άνοιξε μύτη, το 1998 ο (Τσόλο) Σιμεόνε γκρεμοτσάκισε τον Μπέκαμ αλλά την κόκκινη είδε ο αρχηγός των λιονταριών, το 2010 πεντακάθαρο γκολ του Λάμπαρντ εναντίον της Γερμανίας (ένα μέτρο μέσα στην εστία του Νόιερ) ΔΕΝ μέτρησε.

Όλο και κάποιο αστείο τρόπο θα βρει η ομάδα να αποκλειστεί, ξεσηκώνοντας θύελλα κριτικής από τα έτσι κι αλλιώς αιμοβόρα ταμπλόιντ της χώρας. Δεν υπάρχει χειρότερο είδος δημοσιογραφίας από τους τίτλους που βάζουν οι διάφορες Sun όταν χάνει η Εθνική Αγγλίας.

Εντάξει, το ξέρω. Εσείς οι άλλοι, οι υποστηρικτές των “καλών” εθνικών ομάδων, έχετε ατράνταχτα επιχειρήματα. Σας αρέσει το ποδόσφαιρο των… μπόμπων Ισπανών, με τις πασούλες, από τη σχολή της Μασία και την κυριαρχία τους τα τελευταία χρόνια σε συλλογικό και εθνικό επίπεδο.

Είστε εραστές της γερμανικής σχολής (να το προσέξετε αυτό) γιατί σας αρέσει η δύναμη, η επιβολή, ο ολοκληρωτισμός των Γερμανών, που ισοπεδώνουν τον αντίπαλο. Τρελαίνεστε με τη φινέτσα και τον ρεαλισμό των Ιταλών, που κάνουν δυόμισι ισοπαλίες στον πρώτο γύρο και μετά κερδίζουν τα νοκ-άουτ παιχνίδια, φτάνοντας μέχρι τον τελικό.

Γουστάρετε την ολλανδική ποιότητα, το ολοκληρωτικό ποδόσφαιρο από τον Κρόιφ και τον Νέεσκενς μέχρι τον Βαν Μπάστεν, τον Γκούλιτ και τον Μπέργκαμπ. Μπορεί να είστε και λίγο μυστήριοι. Να σας αρέσει κανένα Βέλγιο, καμιά Πορτογαλία. Περί ορέξεως κολοκυθόπιτα.

Πείτε μου, όμως, σας παρακαλώ. Έχετε δει υπέρβαρους, σχεδόν αλκοολικούς (τώρα, ολότελα παραδομένους στο ποτό) μαέστρους, σαν τον Πολ Γκασκόιν να βάζει γκολάρα όπως το ’96 εναντίον της Σκωτίας (στο “Football coming home”, τι ώρα ακριβώς δεν μας είπαν). Μπορείτε να φανταστείτε άλλο παίκτη που να οργανώνει γιουρούσι καλύτερα από τον μετρ Ρέι Γουίλκινς (ο επιλεγόμενος και γιουρουσάς, στην προ 30ετίας θρυλική παρέα που βλέπαμε τα ιστορικά ματς στο Παγκράτι) πιο γκαφαδόρο σέντερ-μπάκ από τον Τέρι Μπούτσερ και φυσικά πιο… μυρωδιά προπονητή από τον εκάστοτε ομοσπονδιακό προπονητή της Αγγλίας;

Δεν σας προκαλεί το γέλιο, μόλις ακούτε και μόνο το όνομα του… Τέρι Βένειμπλς. Όπως κάθε φορά, θα τα ρίξουμε στον ακαμάτη, άχρηστο προπονητή (ο γερό Χότζον, μια χαρά μου φαίνεται για θύμα, φέτος).

Και για να τελειώνουμε. Έχετε δει παίκτες στις εθνικές ομάδες που αγαπάτε. Παικταράδες. Όχι όμως σαν αυτούς που φόρεσαν τη φανέλα με τα τρία λιοντάρια: Μπόμπι Τσάρλτον, Τζιμι Γκριβς, Γκάρι Λίνεκερ, Άλαν Σίρερ, Γουέιν Ρούνεϊ, Τζεφ Χαρστ, Κέβιν Κίγκαν, Μπράιαν Ρόμπσον, Τζον Μπαρνς. Αλλά και Χοντλ, Γουόντλ, Λάμπαρντ, Φράνσις, Μπρούκινγκ, Μάρινερ. Και Μπέκαμ. Και Τζέραρντ. Τι άλλο να ζητήσουμε από τη ζωή μας; Ένα τίτλο, ίσως. Δεν πειράζει.

Και να μη πάρουμε το φετινό Euro θα πάρουμε το επόμενο.

Ναι, Αγγλία. Η μοναδική εθνική ομάδα που έχει 5 παίκτες της Λίβερπουλ: Κλάιν, Χέντερσον, Λαλάνα, Μίλνερ, Στάριτζ. Εντάξει και η Ουαλία έχει δύο (Άλεν, Γουάρντ) αλλά είπαμε. Μόνο Αγγλία…